Welkom in Transylvannië, groetjes Dracula

Als ik weer in de bus stap, weet ik dat er weinig geslapen gaat worden. Ik lig nooit lekker en bij de grensovergang kom ik altijd weer uit mijn slaaproes. Bij de douane van Roemenie lag de trap helemaal onder vogelkak. Je zou denken dat een schoonmaakster hier niet zoveel zou kosten? Zev en ik waren als laatste en bij het horen van onze nationaliteit was controle al niet meer nodig. Voetbal is de taal van universele communicatie en de man noemde snel even het hele Nederlandse elftal op met zijn favoriete spelers. De bus zat echter op ons te wachten en aan de gezellige interactie met deze douanebeambte kwam dus al rap een einde. Daar waren wij dan in Roemenie. Van tevoren had ik al hoge verwachtingen van het land van weerwolven, de ‘vampier’ Dracula, zigeuners, beren en gebergtes. De zilveren kogels, knoflook en kruisen hadden wij nog niet bij ons, maar hoe groot is de kans om meteen op deze mythische wezens te stuitten. Niet dat zigeuners en beren mythisch zijn, die zijn wel degelijk aanwezig! De aankomstlocatie was een beetje onduidelijk. Zo bleek het dat wij een halte te ver eruit waren gegaan. Dat was natuurlijk geen groot probleem. Wel problematisch was het verschil uitleggen tussen een hostel en hotel. De taxichauffeurs leken het gewoon niet te begrijpen en nadat er een halfuur met de centrale was overlegd was het enigszins duidelijk. Daarbij was het naar ons idee ook nog is stervenskoud! Ik was meteen blij dat ik net in Chisinau een warme trui had gekocht. Volgens google map lag het hostel op een heuvel in Brazov. Deze heuvel was omringd door bos en er daalde net mist in, waardoor het meteen aan de verwachtingen van het Transsylvanische landschap voldeed. Deze heuvel zou trouwens in Nederland voor een berg worden aangezien, want hij was hoger dan het hoogste punt van ons landje. Na een vruchteloze zoektocht besloten wij het maar in een hotel te gaan vragen. Wederom liep de communicatie niet al te vlot en met veel moeite wisten wij het juiste adres te vergaren. Bij het hostel kwam er geen respons op de bel, en de deur stond gewoon open. Zou Dracula al langs zijn geweest? Boven was het niet veel anders. De receptie was leeg en het leek er niet op dat wij gauw geholpen zouden worden. Er stonden twee zeer aantrekkelijke grote banken die ons zeker wat rust konden geven. Nadat ik mijn nek goed afgedekt had en een denkbeeldige crucifix rondom mij had zweven, dommelde ik langzaam weg. Nog steeds zeer vroeg in de ochtend werd ik wakker en zat er zowaar iemand achter de receptie. Ik nam maar aan dat hij op berenjacht was geweest of iets dergelijke en vroeg hem wanneer ik in bed kon duiken. Dat was al direct en ik nam plaats terwijl Zev zich nog steeds in een diepe slaap bevond op de bank. Toen wij beiden onze rust hadden hervonden, gingen wij op pad. Wij liepen langs de zwarte kerk, die niet zwart is en de witte kerk die niet heel wit is. Zoals wel vaker deze reis waren Zev en ik elkander weer is uit het oog verloren, toen ik een pizzabroodje aan het halen was. Na onze rendez-vous in het hostel deden wij een tweede poging tot exploratie. Deze keer vertrokken wij naar de dichtstbijzijnde berg om wat torens te bezoeken die vroeger de Ottomanen uit het land moesten houden. Dit gaf ook een leuk uitzicht op het geheel. Het oude stadscentrum is omringd door bergen, heuvels en bos, dus om van de ene naar de andere plek te komen is door het bos wandelen soms onvermijdelijk. Niet dat ik dat vreemd ben als geboren Arnhemmer. Ergens in deze kleinere bergen of heuvels lag dus een citadel die wij wilden bezoeken. Waar legt men eigenlijk de scheidingslijn tussen een berg en een heuvel? Naar mijn mening is het een berg, wanneer ik er heel moe van wordt om het te beklimmen. Okay, dan ligt het citadel dus op een berg. Met wat omwegen vonden wij het dan eindelijk. Er was nauwelijks een toerist te bekennen en het gebouw was grotendeels wit. De enige mensen daar, waren een groepje gothics. Deze duistere figuren pasten wel in dit landschap thuis en aangezien ik mijn Indiana Jones outfit aanhad ging dit voor mij minder op. Er stond een appelboom waar ik maar al te graag wat appeltjes uit wilde plukken. Ik had de zweep niet bij, dus klom Zev op mijn rug om ze eruit te vissen. Deze operatie had niet het gewenste effect en mijn rug vaarde er ook niet bij. Daarop besloot ik maar gewoon de boom te beklimmen met succes. De laatste missie van deze dag was het beklimmen van de hoogste berg rondom de stad. Boven op deze berg staat in grote Hollywood letters BRAZOV. Bovenop de berg, beloofde een prachtig uitzicht op de stad. Het was al vrij laat en een jongen vertelde ons, wat later door een bordje bevestigd werd, dat het ongeveer 130 minuten lopen is omhoog! Daarbij loop je altijd het risico om een beer tegen te komen als de nacht zich inzet. Wij moesten dus proberen om voor het donker boven te zijn. Daarom namen wij een alternatieve route die van het pad afweek en recht omhoog ging. Dit werkte hevig op de kuiten en de bovenbenen, wat nog is versterkt werd door de gladheid van het terrein. Het ook niet vreemd als een boom ineens uit de grond schoot die door verrotting aangevreten was. Dit leverde een grote hoeveel valpartijen op en toen wij eenmaal de top hadden bereikt zat er dan ook overal modder en vuil. Maar wij hadden het wel binnen 50 minuten gedaan en hadden dus nog mooi de tijd om te genieten van zonsondergang en het uitzicht over de stad. Zoals een Engels gezegde luidt: What comes up, must come down! En dat gelde dus ook voor ons. Deze keer volgde wij wel gewoon het pad en probeerden op een vlot tempo naar beneden te komen, met alle risico’s die daar bij komen kijken. Zelfs bij het pad zaten verraderlijke gladde stukken met als gevolg dat, alsof je je op glad ijs bevond, over de stenen heen gleed. De spierpijn wist onze vermoeide benen al snel te vinden. De enige oplossing lag in een goede maaltijd. Bij ons in de buurt zat een traditioneel Roemeens restaurant en wij gingen een poging wagen. De ober gaf een suggestie voor een traditionele Roemeense schnaps. Een koude voor het eten en een warme na het eten, hoorde bij de cultuur volgens de man. Ik dacht na al die wodka wel iets gewend te zijn, maar wat er nou toch mijn keel binnen gleed brak mijn klomp! Spiritus lijkt mij minder heftig om te drinken en dit was pas de koude versie. De warme maaltijd was een echte mannenmaaltijd. Veel vlees en mamaliga, een Roemeens van mais gemaakte stevige puree. Zeer voldaan door deze heerlijke maaltijd, wachtte nu echter de warme versie van deze spiritus. De ober raadde aan dit drankje niet in een keer naar achter te gieten, alsof dat mogelijk was! Als ik het kopje al in de buurt van mijn gezicht hield verschroeide mijn huid en begonnen mijn ogen spontaan te tranen. Dit soort chemische samenstellingen zijn volgens de VN verdragen verboden dacht ik, maar blijkbaar nog steeds toegestaan. Binnen de Hollandse traditie moet echter al het voedsel en drinken genuttigd worden. Met veel moeite wist ik door kleine nipjes te nemen dit drankje naar achter te werken. Hoe kan het ook anders dat ik vrij zweverig in mijn hoofd was na deze versnapering.
De dag erna stond kasteel Bran op het menu. Het kasteel van Dracula volgens velen. Maar niks is minder waar, hij is er zelfs nog nooit geweest. Bram Stoker vond het alleen het meest aannemelijke kasteel voor zijn boek en het is daarom nu een toeristische trekpleister van formaat. Overigens is Bram Stoker zelf nooit in Roemenie geweest. Roemenen vinden het ook vrij vervelend dat de legende van Dracula, ofwel Vlad the Impaler, Roemenie als vampierenland heeft bestempeld. De realiteit was heel anders. Vlad Dracula was namelijk een hardliner qua regeren. Criminelen en Turkse gevangen werden onder zijn heerschappij genadeloos gestraft. Hij plaatste deze onfortuinlijke personen op een bepaalde manier op een spies, dat zij nog 48 uur te leven hadden. Een zeer langzame en pijnlijke dood. De criminaliteit daalde onder zijn bewind echter aanzienlijk wat hem populair onder de bevolking maakte. Zo ging er het verhaal te ronde dat Vlad een gouden beker op een plein had geplaatst en dat deze niet gestolen werd tot zijn overlijden. Misschien geen slecht idee om dit in Nederland is te proberen in plaats van criminelen geld te geven om zich te gedragen? Menselijke Shish kebab op het Leidseplein is echter niet mijn ideaalbeeld en doet de toeristensector vast weinig goeds. Voor wij echter de bus in stapten moesten wij een stevig ontbijtje scoren. Dat deden wij in een hotel, waar een groot buffet stond. Het hotel was overgenomen door oude Duitsers die ons ook vreemd aankeken toen wij Nederlands onderling praten. Rare jongens die Nederlanders? De bus naar kasteel Bran bestond al een tijdje aan de bus te zien. Onderweg zei mijn vermoeidheid weer gedag. Tijdens het wegvallen snurkte ik mijzelf meteen weer wakker. Altijd een charmante gebeurtenis. Rondom het kasteel stonden allemaal leuke marktjes, die vanzelfsprekend ook allemaal wapens verkochten. Daarnaast waren er natuurlijk veel Dracula souvenirs. Bij het binnengaan van het kasteel werd al meteen duidelijk dat tot de nok toe vol zou zitten met mensen. Je kon je kont niet keren binnen de kasteelmuren. Daarbij zat het vol met ramptoeristen die het hele kasteel door de lens hebben bekeken. Kasteel Bran is zeker geen aanrader voor mensen met claustrofobische neigingen. Ik kon dan ook niet wachten om het kasteel te verlaten. Toen ik buitenkwam leek het net alsof ik ontsnapt was uit een gevangenis en hoopte ik vurig dat Dracula de ramptoeristen kon verjagen. Voor het geval hij dit nog zou gaan doen hebben Zev en ik even de wapenmarkt geplunderd. De survival messen, voor als wij het door beren bevolkte gebergte zouden beklimmen en voor Zev nog een zwaard voor de collectie. Nadat wij de marktjes grondig hadden geïnspecteerd stapten wij in de bus terug naar Brazov. Met al die wapens bij ons voelden de mensen in de bus zich niet erg op hun gemak. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mij ook niet op mijn gemak had gevoeld. Tijdens deze rit kwamen wij ook langs Raznov, waar ook weer een kasteel op de heuvel stond en evenals Brazov hadden zij in grote hollywood letters RAZNOV staan. Lekker origineel allemaal. Het plan om ook nog naar het dorpje Predeal was van de baan toen wij erachter kwamen dat er geen treinen of bussen meer naartoe gingen de komende twee uur. Daarom hebben wij nog even genoten van Brazov en het traditionele Roemeense restaurant. Maar deze keer zonder dat levensgevaarlijke drankje. Wij constateerden wat leuke spellingsfoutjes op het menu. Zo verkochten zij in dit restaurant fried crap of crap with vegetables! Tenminste ik neem maar aan dat het een spellingsfout is. De volgende dag was het tijd om de bergen in te trekken dus deden het even rustig aan.