Samba in Servië

Het was een mooie busrit naar Novi Sad. Vier uur lang heb ik dromerig uit het raam gestaard. Toen de bus in de stad arriveerde werden wij door een aardige en ook knappe Servische meid de juiste kant op gedirigeerd. Dit hield weer in dat wij even moesten lopen, maar het was een mooie dag en de stad was niet heel groot. Toen wij op het plein aan waren beland wisten wij dat het hostel niet ver meer was. Wij waren wel aangenaam verrast door de grote kerk waarvan de architectuur typerend is voor Hongarije. Maar de eerste regel is het inchecken in een hostel en deze bevond zich ergens op het plein. Wij vonden het uiteindelijk, maar het leek eerder op een bouwput. Een Australische rockchick kwam ons nog vergezellen en was ook enigszins van haar stuk gebracht. Achter ons kwam ineens de hosteleigenaar opduiken. Hij leidde ons naar boven en leek in eerste instantie wel aardig. Al gauw bleek echter dat deze man al de hele dag aan de drank had gezeten. Boven wachten er ook nog eens een Italiaanse en een Roemeense meid die er al een tijdje zaten te wachten. Deze man was blijkbaar ook nog is behoorlijk hitsig en hij liet ons gewoon staan terwijl de meiden voorrang genoten. Daarbij maakte hij niet gepaste opmerkingen naar het vrouwelijk gezelschap. Zev en ik stonden al op scherp om deze vent even met zijn hoofd in de wc-pot te gooien. Na met veel moeite te zijn ingecheckt besloten wij met zijn allen op stap te gaan. Niemand was van plan met die gestoorde in het hostel te blijven en daarbij was het wel erg gezellig. Persoonlijk had ik geen idee wat er in deze stad te zien was. Daarom volgden wij de twee voorbereide dames naar wederom een fort in de heuvels. Tijdens de wandel hoorden wij getrommel aan de andere kant van het park. Onze nieuwsgierigheid werd daardoor zo geprikkeld dat wij even een kijkje gingen nemen. Daar zagen wij een Braziliaanse carnavalsstoet door de straten dansen. Het waren dan geen Brazilianen, maar voor de rest was het wel hetzelfde. Schaars geklede dames die heftig met hun billen schuddend door de straten dansten, gevolgd door mannen die gezamenlijk met de drums het ritme aangeven. Persoonlijk vond ik het wat te fris om met lingerie op straat te staan, maar deze dames leken er geen last van te hebben. Na deze leuke interruptie vervolgden wij onze weg naar het fort. Dit fort lag in het oudere gedeelte van de stad en de huisjes deden naar mijn mening behoorlijk Roemeens aan. Een paar oude mannen aan de straat kant hadden door dat wij een Italiaanse bij houden en praatte vloeiend Italiaans met haar. Vanzelfsprekend moesten wij weer de heuvel op, wat nu niet verkeerd was aangezien het al behoorlijk kouder aan het worden was. Na even rondgelopen te hebben was de zon langzaam onder aan het gaan. De wolken kregen roze en paarse kleuren, en met de lichtblauwe achtergrond was dit een geweldig aanzicht vanaf de hoge heuvel. Terwijl de zon zich richting Australië begaf, besloot ik dat het tijd was om het moment met een biertje te versterken. In het restaurant haalde ik snel een paar biertjes en op de muren van het fort vertelden wij over onze reiservaringen. Toen het donker werd moesten wij maar is gaan eten. Bij een Italiaans restaurantje aten en dronken wij ons propvol. Eindelijk kregen wij ook echt een keer wat er besteld was. Geen onaangename verrassingen, maar precies zoals het hoort. De sfeer zat er nu goed in dus besloten wij het nachtleven van de stad te gaan verkennen. Novi Sad is echt een kroegenstad. Overal zijn er kroegen die vol zitten met studenten. In een van die kroegen keken wij naar een live-band tot redelijk laat in de avond. Daarna gingen wij met zijn allen naar het park en daar kon onze Italiaanse, die muzikante is, ons geweldige muziek voorschotelen. Natuurlijk zong ook zij liedjes van Anouk. Vorig jaar sprak ik ook al met een muzikante die gek was van Anouk. Toen wij op het breekpunt waren beland, lieten wij de hippiefase achter ons en keerden terug naar het hostel. Natuurlijk zat meneer gestoord ook daar, maar hij had gezelschap en was inmiddels al behoorlijk van toon veranderd. Nu werd er volop bij ons geslijmd. Misschien had hij de spanning toch wel gevoeld? Helaas moesten wij op tijd op en dat ging mij niet in de koude kleren zitten. Na uitgecheckt te hebben en de meiden gedag te hebben gezegd, gingen wij naar station. Wij zouden namelijk de trein naar Boedapest pakken. Ik kon wederom bij Kriszti en haar ouders terecht. Na goede ervaringen vorig jaar, keek ik nu al uit naar de Hongaarse maaltijden die haar moeder bereidde. Maar daar komen is zo makkelijk niet. Van vertragingen in deze landen kijken wij niet meer op. Wederom was er een paar uur vertraging, maar het ergste was de drukke groep Uruguayanen achter ons. Ik lag languit op een bankje waarop stond: Hell is my home. Heel even voelde dat ook zo, omdat de rust die ik hard nodig had ver weg leek. Toen de trein uiteindelijk kwam, was het moment daar om te ontsnappen aan de drukte. Lekker liggen in een lege cabine en op naar vertrouwd terrein in Budapest.