Ik heb veel vrienden in Istanbul

Istanbul

Eindelijk ging ik dan naar Istanbul of zoals het in mijn geschiedenisboeken vaak nog heette Constantinopel. Menig boek heb ik gelezen over de Ottomanen en de Byzantijnen, die eeuwen over deze stad hebben geheerst. Het is voor iemand uit de geschiedenis sector dan ook best beschamend dat ik wel driemaal eerder in Turkije ben geweest, maar niet langs de historische gebieden. Vooral lui met een cocktail in de hand en een net aangeschafte nep Ray Ban op de kop, kenmerkten voor mij Turkije. Eindelijk kon ik dan ook echt de Turkse cultuur opsnuiven. Daarvoor moesten wij eerst de grens oversteken. Dit ging niet zonder problemen, omdat wij geen euro’s in cash bij ons hadden. Hoe kun je nou bij een grensovergang geen pinautomaat hebben? Ik had nog tien euro in mijn portemonnee en Zev nog vijf, maar wij hadden vijftien per persoon nodig. Ik ben toen snel terug gelopen naar de bus en heb twee onbekende Australische meisjes gevraagd of ik wat geld kon lenen. Een van hen had nog precies vijftien euro! Alsof het lot het zo bedoeld had. Wederom werd mijn liefde voor Australiërs bevestigd, en zij leende ons het geld zonder rente of wantrouwige blik. Daardoor had ik het tweede visum stickertje van Turkije in mijn paspoort en konden wij weer verder. Al vaker tijdens deze reis zijn wij op figuren gestuit die de suggestie wekken in criminele zaken verwikkeld te zijn. Naast ons zat een oude vrouw met een pak vol $100 briefjes! De gedachte speelde even bij ons op om onze reis wat te verlengen, maar wij namen aan dat er vast iemand op haar zat te wachten in Istanbul. Zeer vroeg kwamen wij dan aan in Istanbul. Waar je dan precies bent is de vraag in de miljoenenstad. Het blijft een gekke gedachte dat deze stad alleen al, waarschijnlijk meer inwoners heeft dan heel Nederland. Met de twee Australische meiden en ook een Australische kerel zijn wij naar de wijk Sultan Ahmed gegaan. Zev was een beetje in de war en begreep het niet toen ik deze naam zei. Volgens hem moesten wij naar Sultana-met! Altijd leuk voor de lachspieren. Toen wij uit de metro stapten keken wij uit op de blauwe moskee aan de rechterkant en de Hagia Sophia aan de linkerkant. Ik was meteen verliefd! In deze stad zou het waarschijnlijk helemaal niet zo erg zijn om te verdwalen, maar om een of andere reden konden wij het hostel nu wel makkelijk vinden. Bij de ingang zat een grote groep Fransen met Turkije T-shirts aan. Ik zei even hello, maar kreeg geen respons. Typisch dacht ik, maar toen ik even goed keek zag ik dat er een probleem was met de chromosomen en nam ik mijn stereotypering even terug. Helaas konden wij onze kamers nog niet in en wij waren o zo moe! Daarbij waren wij ook inmiddels hongerig en gingen op zoek naar een tentje om lekker te eten. Je zou denken dat dit in Istanbul geen probleem moet zijn, maar niks is minder waar. Veel zaakjes waren natuurlijk ook nog dicht rond deze tijd, maar wat open was had een chronisch gebrek voedsel. Overal was het eten zeer matig en te hoog geprijsd. Zo bestelde Zev ergens een kopje thee. Op de kaart stond dat Turkse thee altijd de zoetste is en nooit bitter raakt. Bij de eerst slok trok Zev echter een blik alsof hij op een citroen zat te kauwen. Snel ging er een pot suiker bij die het glaasje bijna tot aan de rand vulde. Dat is nou echt zoet! Tevens hoopten wij eten te kunnen bestellen, maar er was ineens maar een gerecht. Wij begonnen de hoop op te geven totdat wij bij een klein winkeltje belande die in principe geen voedsel verkocht. Deze Turk had het echter wel met ons te doen en zag een mogelijkheid tot handel en maakte voor een goede prijs een flink brood! Voor ons installeerde hij buiten twee stoeltjes en hij trapte vervelende katten weg die onze broodjes probeerden te verorberen. Kortom de held van de dag! Er was nog een meevaller toen in het hostel twee Franse dames, die de geestelijk gehandicapten begeleiders waren, hun kamer aan ons gaven voor een dutje. Dit is niet toegestaan volgens het hostel, maar daar hadden wij even maling aan. Toen ik wakker werd heb ik snel even onze nieuwe geboekte kamer ingewijd en na even rustig aan gedaan te hebben moesten wij naar de wijk Taxim om kaartjes te kopen voor Galatasaray – Bursaspor. Onderweg kwamen wij lang het Besiktas stadion en zagen wij dat je boven aan de heuvel recht in het stadion kon kijken. Dat was wel iets om voor terug te komen deze avond, aangezien Besiktas vdeze dag moest spelen. Al gauw bleek dat Taxim het Westerse gedeelte van Istanbul was. Nergens was er een hoofddoek te bekennen en het stond vol met winkels. Onderweg stuitten wij op een verborgen Katholieke kerk, die wel erg Venetiaans aandeed en eigenlijk niet thuis leek te horen in deze stad. In een boekenwinkel moesten wij de kaartjes kopen voor de voetbalwedstrijd. Daar probeerden Besiktas fans ons nog te overtuigen om met hun mee te gaan, maar daar hadden wij niet zo zin in vandaag. Daarbij konden wij het ook gratis zien vanaf die heuvel. Vlakbij de Galata toren zagen wij een klein kebab zaakje en na enige twijfel werden wij door drie Koerdische vrouwen overgehaald om daar te komen eten. Wij nog enigszins verbaasd over deze avances gingen erbij zitten en kletsen met hen over van alles en nog wat. Na even gezellig gezeten te hebben, zijn wij snel naar het stadion gegaan en hebben wij op dat heuveltje Besiktas gekeken met een hele groep Turkse supporters. De club heeft als afweermiddel voor deze vrijbuiters sproeiers geplaatst, maar die waren natuurlijk kapot getrapt. Ik zag ze zelfs niet een zitten en had het pas door toen er een straaltje langs mijn voet gleed en ik dacht dat iemand achter mij zat te pissen. Na de helft te hebben gezien vonden wij het wel weer genoeg en liepen wij terug. Wij hoopten dat de Spice Bazaar tot laat open zou zijn, maar dat was het niet meer. Toen zijn wij wat moskeeën gaan bekijken, waar er een goede overdosis aan is hier. Om elke hoek lijkt wel een moskee te staan, Wilders worst nightmare. Het was vooral levendig tussen de blauwe moskee en de Hagia Sophia, omdat daar een parkje met een fontein was. Wat een contrast met Taxim. Het stond vol met gesluierde vrouwen, waardoor het wel een andere wereld leek. Normaliter schijnt dit niet zo te zijn, maar het was ramadan en dat trekt veel gelovigen richting de blauwe moskee. Zev en ik konden wel genieten van de heerlijke levendige sfeer die heerst in deze stad. Ondanks dat wij wel lekker in bed wilden duiken, moest er nog even een goudgele rakker genaamd Efes genuttigd worden. Lekker mensen kijken onder het genot van een koud biertje, wat wil je nog meer. Zeer content over de eerste dag in deze voor ons nog relatief onbekende stad, konden wij heerlijk wegdromen in de koele lucht.
Door de afmetingen en verspreiding van historische gebouwen, waren wij genoodzaakt een plan te trekken. Het eerst wat ik hoe dan ook wilde zien was de Hagia Sophia. De douane aan entree was gelijkwaardig aan die van een vliegveld. Tevens mocht ook hier als Nederlander €15,00 gelapt worden. Het werd mij ineens duidelijk waarom Turken graag aan het dubbele paspoort vasthouden, aangezien dit voor hen wel gratis was. Als historici in opleiding is dit gebouw een must see. De Hagia Sophia is gebouwd door de Byzantijnen als kerk en na de verovering van Constantinopel door de Turken werd het veranderd in een moskee. Dat betekende dat de afbeeldingen van mensen werden overgeschilderd, omdat dit in de islam niet is toegestaan. Onder de befaamde Kemal Atatürk transformeerde de Sophia in een museum. Daardoor werden de muurschilderingen weer hersteld. De inrichting van de Hagia Sophia is nu dan ook een mix tussen een moskee en een kerk. Veel mensen hebben een boodschap achtergelaten in de Sophia. Niet een vieze boodschap, maar gewoon naam of iets dergelijks. Onder andere Vikings, kruisvaarders, Grieken en Turken hebben allen iets in het marmer gekarft. Na een grondige inspectie was het tijd om de middeleeuwen achter ons te laten en door te gaan naar de vroeg moderne geschiedenis. Deze begint natuurlijk met de Ottomaanse overname van Constantinopel en de omdoping tot Istanbul. Tijdens mijn studie had ik mij al aardig verdiept in de Ottomaanse geschiedenis. Het Topkapi paleis gaf mij aardig wat vermaak door al de paleisintriges die zich daar hebben afgespeeld en natuurlijk de befaamde harem van de Sultan. Bij de poorten van het paleis moest er weer flink betaald worden. Eenmaal binnen verkenden wij het paleis, dat niet te vergelijken is met de Europese paleizen. Er zijn geen hoge gebouwen en het bestaan voornamelijk uit allerlei kleine gebouwtjes. Deze kleine gebouwtjes waren vrij eentonig, maar als je er een paar waterpijpen bij inbeeldde met tien mooie haremvrouwen werd het een stuk interessanter. Desalniettemin was ik enigszins teleurgesteld, nadat een vroeg moderne Britse vrouw uit genaamd lady Mary Wortley mij helemaal had geënthousiasmeerd voor pracht en praal. Binnen het paleis stond een gigantische rij voor de schatten van de Sultan. Zev en ik waren niet van plan hiervoor te gaan wachten en besloten wederom het slechte pad op te gaan en gewoon vooraan in de rij te gaan staan. Ons Rusland avontuur had ons veel geleerd over deze duivelse, maar succesvolle praktijk. Dus waren wij gauw binnen en konden wij even genieten van allerlei gouden voorwerpen. Buiten scheen de zon ons heerlijk in het gezicht met een geweldig uitzicht op de Bosporus. Er wachtte ons alleen nog de harem. Deze was echter weer heel wat centjes erbovenop en Zev ging liever even in het gras liggen. Ik ben toen alleen naar binnen gegaan, toch zeer gedreven door nieuwsgierigheid. De Sultan had het goed voor elkaar met zijn hamams en vele kamers. De mooiste plek van dit gedeelte van het paleis was een groot paviljoen genaamd Iftar. Ik zag mijzelf hier al zittend in de zon met een lekker biertje, waterpijpje en de favorieten van de harem. De realiteit is echter anders en ik ging met maatje maar weer is even opzoeken. Deze lag nog heerlijk relaxend in het gras. Toen wij het paleis verlaten hadden, was het tijd om weer is wat te gaan. Wederom een behoorlijke opgave. Wij liepen door het park achter het paleis en kwamen na lang zoeken uit bij een klein restaurantje. Ik bestelde een Ottomaans gerecht om even in de sfeer te blijven. De serveerder had zijn hele arm vol met littekens zitten en Zev was zeer benieuwd hoe dit kwam. De man was een Koerd vertelde over zijn verleden. Zoals bekend botert het niet altijd even goed tussen de Koerden en de Turken. Toen deze man jonger was, is hij met enige regelmaat met de Turkse politie in contact gekomen. Nadat de man was opgepakt sneed hij zichzelf altijd in zijn arm. Dan kon hij aangeven dat de politie hem mishandelde bij de dokter, wat weer strafvermindering opleverde. Overigens meldde hij wel dat hij ook echt mishandeld werd door de politie. Inmiddels had hij echter wel besloten het anders aan te pakken en verrichtte nu alleen eerlijk werk. Zoals toeristen in vallen lokken en dure gerechten voorschotelen. Omdat de Spice bazaar gister niet gelukt was besloten wij het maar vandaag te doen. Even weer de Turkse tumult binnen. Het grappigste was de Turkse viagra, waarbij stond: NO SLEEPING! De lange dag begon ons de energie te onttrekken. Daarom besloten wij de bazaar te verlaten en richting het hostel te gaan om ons voor te bereiden op de grote wedstrijd. Met voorbereiden bedoel ik natuurlijk even een dutje doen. Onderweg zagen wij nog wat Turkse badjassen die wij even aan probeerden. De dikke verkoper zij dat het een euro was voor mijn badjas en die van Zev was €75,00! Al gauw wilde hij dat wij de badjassen in het rek hingen, want wij wilden het toch niet kopen. Ik zei toen dat ik het best voor die euro wilde kopen, maar dat was blijkbaar een grapje. Zev en ik lagen zo dubbel dat wij maar snel weer naar het hostel gingen. Het dutje hakte er goed in en wij moesten alweer haast maken richting het Galatasaray stadion. Deze was niet zo moeilijk te vinden. In de metro zagen wij mensen lopen met oranje en kastanjebruine voetbalshirts. De kleuren die wij zochten. Rondom het stadion zat het vol met eetwagentjes waar broodjes köfte werden verkocht en natuurlijk Galatasaray spullen. Nou hadden wij dat allebei nodig dus kochten wij een lekker broodje, een sjaal en het yoghurtdrankje ayran. Wij vroegen aan een paar supporters waar wij zijn moesten en konden weer is vooraan in de rij staan. Iemand zag mij nog voor een Turk aan en vroeg in het Turks in welke rij hij moest aansluiten. Dit is al de tweede keer in mijn leven dat ik voor een Turk ben aangezien al was deze gelukkig ervaring een stuk vriendelijker. De vorige keer moest ik oprotten naar mijn eigen land. De binnenkant deed mij meer denken aan een gevangenis. Soort Midnight Express idee. Toen wij bij de overvolle tribune waren konden wij nergens echt zitten. Dit heeft toch weinig zin, omdat iedereen hier staat. De sfeer zat er op het begin goed in. Van drie kanten van het stadion werd er gezongen en gefloten. De hel van Istanbul zeggen ze, ik vond het zeer gezellig. De goede sfeer werd wel wat minder toen Bursasspor de 0-2 maakte. Een fan naast mij vertelde mij in het Duits dat dit het laatste jaar in dit stadion is. Wel uniek dus dat wij dit nog mee konden maken. Er was helaas geen overwinning te vieren, dus konden wij snel terug naar het hostel gaan. Daar namen wij nog wat biertjes, terwijl trainer Rijkaard op tv de schuld kreeg van het verlies.
Met het aanbreken van de nieuwe dag besloten wij naar de blauwe moskee te gaan. Al twee dagen konden wij de buitenkant bekijken, maar nu wilden wij er dan toch echt naar binnen. Nadat wij eerst even poseerden gingen wij dan naar binnen. Dat betekent schoenen uit en een leuk rokje om. Ik kreeg er wel een Bali déjà vu van. Binnen mochten wij het interieur bewonderen en even rondlopen op het grote tapijt. Na wat leuke poses hadden wij het wel weer gezien. Net als met kerken treed er op een gegeven moment een bepaalde vermoeidheid in en kan het gewoon niet meer verbazen. Trouwens, van buitenaf zijn dit soort gebouwen naar mijn mening toch veel indrukwekkender. Wij waren nog lang niet klaar met Istanbul. Wij vonden eerst de Egyptische Obelisk die door keizer Theodosius I en de Gallier Obelix uiteindelijk rechtop werd gezet. De Obelisk komt uit Egypte en is door Thoetmosis III laten maken 1490 BC. Rondom dit gebied ligt of ik kan beter zeggen lag de Hippodroom. Nu resten er nog een paar stenen, zoals wel vaker het geval is met ruines. Wij vervolgden onze weg door Istanbul en kwamen uit bij een ouder gedeelte waar nog wat vervallen Ottomaanse huizen stonden. Dit laatste restje geschiedenis lijkt te moeten ruimen voor het moderne Istanbul. De zoektocht moest ons nu leiden naar de basilica cisterne, een ondergronds waterreservoir. Dit was nog geen gemakkelijke opgave om zomaar even te vinden. Nadat wij per ongeluk een moskee waren ingelopen, wist een aardige Turk ons te begeleiden naar de cisterne. Ik was zeer onder de indruk van de grote en de mysterieuze sfeer die er heerste. Rondom ons in het water zwommen allerlei vissen en ik vroeg mij af hoe die daar gekomen waren. De pilaren hebben allerlei diverse sokkels, waarvan de meest bijzondere een medusa hoofd erop hadden. Door de vochtigheid waren deze helemaal groen geworden, waardoor de sokkels ook wel wat weg had van een teenage ninja mutant turtle. Toen onze ogen weer daglicht zagen, zetten wij onze tour door Istanbul voort. Via allerlei omwegen kwamen wij terecht in de grote bazaar. Groot is die zeker. Maar liefst 60 straten en 5000 winkels bevinden zich in dit immense doolhof. Deze dag waren wij echter niet van plan te ver te verdwalen. Je weet namelijk nooit of ergens aan het eind van de gang de legendarische Minotaurus ineens voor je opduikt. Zev had nog een leuk incident. Een man wilde namelijk dat Zev uit zijn winkel verdween. Daarvoor kreeg hij zelfs een geldbedrag. Hoe langer Zev bleef staan hoe meer geld de man bood. Nadat de man vijf euro had geboden vond Zev het wel genoeg en gaf hij de man zijn geld terug. De tijd vloog aan ons voorbij en voor we het wisten was het al weer donker. Na even onder de zoden te zijn gedoken besloten wij naar de islamitische uitvindingen exhibitie te gaan. Een boeiend intro filmpje werd gevolgd door een grote zaal gevuld met informatie. Ik bespeurde wel bepaalde pan-islamitische elementen. Elke grote westerse uitvinding werd namelijk als eerste bedacht islamitische wetenschappers. Zij voerden het echter nooit uit om een bepaalde reden. Er werden wel pogingen gedaan. De leukste vond ik een Turkse uitvinder, die met een vat buskruit probeerde naar de maan te vliegen. Gek genoeg overleefde deze persoon het zonder al te erge beschadigingen. Hij was namelijk verstandig genoeg geweest om zich naar de Bosporus toe te richten. De energie was na de exhibitie weer op. Die nacht beeldde ik mijzelf in met een vat buskruit op mijn rug, in een poging naar de maan te vliegen.
Een ontspanningsdag. Na al dat wandelen waren was het tijd om even een rust te nemen. In de ochtend begon zoals gewoonlijk met een kopje koffie en een omelet. Daarbij kon ik mij weer ergeren aan de ontzettend trage internetverbinding in Istanbul. Vandaag was het wachten op onze ontspanningskuur in de hamam. Rond de late middag nam een hostelmedewerker, die natuurlijk familielid was van de hamam eigenaar, ons naar de bestemming. Onderweg gaf hij ons nog wat tips. Zo bleek er een Griekse kerk verstopt te zitten en was het goede en goedkope eten vlakbij diezelfde hamam te vinden. Wij werden vergezeld door een stille Japanner. Het ontvangst was verre van hartelijk. Twee oude tandloze mannen gromden en schreeuwden de hele tijd wat wij moesten doen. Eerst werden wij in een sauna gedonderd alvorens wij er al te snel uit moesten. Ik keek uit naar een relaxte massage, maar aan Zev te zien was het weinig ontspannend. De pijn was namelijk van zijn gezicht af te lezen en de brombeer maakte nu miauw geluiden. Dit vernederende tafereel zag ik niet zo zitten. Eerst werd echter mijn bruine kleurtje er ruw afgeschrobd, waardoor ik weer terug was bij af. Om niet ook uitgemiauwd te worden probeerde mijn tanden op elkaar te zetten en geen kick te geven. Dit was nogal moeilijk, doordat die duim in zijn geheel in mijn been leek te verdwijnen. Geen miauw gelukkig, maar schreeuwen deed hij wel. Deze man had niet misstaan als een martelaar van de inquisitie. Het ontspannen kon ook pas toen wij de hamam uit waren. In volledigheid ingewikkeld in handdoeken zetten wij ons neer op de bank en begonnen te onze martelaren te veranderen in lieve oude tandloze opa’s. Deze personaliteitverandering lijkt financieel gemotiveerd. Al kan het ook zijn dat deze mannen hun sadistische voldoening weer te pakken hadden voor de dag. Meer gebroken dan geheeld trokken wij door de straten. Uiteindelijk hebben wij inderdaad goedkoop en heerlijk gegeten. Langs het water liepen wij met onze nieuwe Japanse vriend. Daar konden wij weer is lekker schieten, op flessen en ballonnen. Helaas schoten wij beide niet echt raak op de flessen. Het was dan ook indrukwekkend toen een gozer verderop met zijn geweer rustig op het bankje zat en alles raak schoot. Ook was er thee beschikbaar en wij gingen met zijn drieën even rustig een theetje drinken in de zon. De ontspanning bereikte daar wel zijn hoogtepunt. Het einde van de dag naderde en wij liepen nog door een oude volksbuurt. Overal in de stad lijkt het even gezellig. Waterpijpen, thee en Efez zijn op elke hoek te vinden. Een straatkat die een gek hello geluid maakt vestigde nog even de aandacht op zich. Alsof Garfield zich op straat bevond om ons om eten te smeken. Eenmaal terug in het hostel kamertje maakte vermoeidheid zich weer meester van ons. Op tijd naar bed vandaag. Die tandloze opa’s hadden ons de vernieling in geholpen.
Het was tijd om op jacht te gaan naar allerlei souvenirs, cadeautjes en andere prullaria op de grote bazaar van Istanbul. Lekker een dagje onderhandelen om een euro meer of minder. Bij binnenkomst maakte ik al meteen allemaal vrienden. Ik wist vaak niet wie zij waren maar toch was ik blijkbaar een vriend. Onverwacht leek ik de hele bazaar te kennen. Als je drie seconden te lang naar een product keek moest ik al meteen naar binnen. Soort economische Turkse gastvrijheid. Deze keer mochten wij ook gewoon in de winkel blijven zonder dat wij met geld de winkel uitgekocht moesten worden. Aangezien ik Zev wel vaker deze reis ben kwijtgeraakt was het zeer waarschijnlijk dat dit in het doolhof weer zou gebeuren. Toen Zev weer is met Turkse vrienden aan het onderhandelen was ging ik even schoenen zoeken. Dit bracht mij helemaal tot het einde van de straat. Ik deed nog een poging om hem te zoeken, maar ik wist inmiddels wel beter. Dat betekende verder alleen zoeken naar cadeautjes. De onderhandelingen waren elke keer behoorlijk succesvol. Ik ging altijd voor de halve prijs en door mijn vorige Turkse ervaringen in Antalya, Alanya en Side kon ik dreigen met lagere prijzen in die gebieden. Na een paar uur ronddolen stond daar tot mijn verassing stond daar ineens een lichtblonde jongen bij een winkeltje. Toen ik hem aansprak met schatje, schrok onze Zev meteen wakker. Ongelofelijk, ik had hem nog gevonden ook. Toen de onderhandelingen en de gezellige gesprekken met de verkopers een beetje voorbij waren keerden wij richting het hostel. Het was inmiddels al weer erg laat. Wij moesten nog wel even rusten die dag. In de avond was er namelijk het plan om te gaan stappen met bekenden uit Nederland. Selin en Pepijn waren ook in Istanbul. Selin is het zusje van mijn Turkse vriend Serkan en Pepijn is een vriend van Serkan. Echt lang duurde mijn rust niet, zelfs toen wij even om uitstel vroegen. Ik liet Zev nog even liggen en ontmoette Selin en Pepijn bij de fontein die tussen de Hagia Sofia en de blauwe moskee staat. Ik had Selin al lang niet gezien en moest even wennen aan het nieuwe meisje dat voor mij stond. Serkan’s kleine zusje was groot geworden. Wij besloten eerst met zijn drieën wat te gaan drinken op het dak van het hostel, vanwaar de prachtige Hagia Sofia bekeken kon worden. Drie grote Efez biertjes kwamen te voorschijn. Een veelbelovende inleiding voor de avond. Ik besloot Zev maar wakker te maken, omdat hij bijna jarig was. Het zou niet lang meer duren voor middernacht zou invallen. Toen hij ons vergezelde regelde ik even een verjaardagsdrankje en een liedje dat mede gezongen werd door wat Turken. Het drankje was groen en deed denken aan het nucleaire water waarmee wij in Letland en Moskou geconfronteerd werden. Desalniettemin werd het gewoon opgedronken. Die nacht doken wij het nachtleven van Istanbul in. Die bleek spectaculairder dan gedacht. In Taxim belanden wij in een open café met Turkse live muziek. Er werd volop alcohol genuttigd en de man vrouw verdeling viel zowaar in het voordeel van de vrouwen. Dit is niet het beeld dat ik mijn hoofd had van het islamitische Turkije. Gezellig was het wel en er werd volop gedanst. Wij vertokken daarna naar een club. Zev haalde even wat bier voor ons, maar in plaats van meer beschonken te geraken werden wij zo nuchter als een hoentje. Na een iets grondigere bestudering van het flesje, die maar liefst €5,00 kostte, bleek het malt bier te zijn. Zev vroeg de barman waarom de bier alcohol vrij was? Ramadan was het antwoordt. Toen Selin en Pepijn naar het hotel vertrokken zijn ik en Zev nog even doorgegaan. In een bijna lege bar moest er wederom €5,00 gedokt worden, voor een klein biertje. Nu hadden wij er wel genoeg van en pakten de taxi terug. Ik dook snel mijn bed in terwijl Zev nog even onze Italiaanse vriendinnen ging bezoeken ergens in de ochtend.
De laatste dag in Istanbul. Het was lekker warm en ik was redelijk katerig. Na het uitchecken moesten wij wachten op onze bus. Eerst nog even wat gegeten met onze Turkse redder van dag een en deze beste man gedag gezegd. Bij het busstation zijn wij nog even wat kebab gaan eten. Dit was echter geen succes. De rol was een probleem om naar achter te werken. Net zo taai als rauw vlees en tijdens het eten leken wij dan ook meer op twee panda’s die op bamboe aan het kauwen waren. Van het vlees waren wij ook niet echt te spreken. Het smaakte namelijk naar vis. Had die men net vis lopen snijden en zijn handen niet gewassen. Van de positieve kant bekeken, ik weet nu wel dat viskebab geen geslaagd concept is. Qua voedsel leggen wij ons inmiddels makkelijk neer bij de situatie. Istanbul was een geslaagd avontuur geweest. Nu wachtte de bus naar Bulgaarse Sofia op ons.