Casa Deresckey

Eindelijk vond ik een keer mijn rust in de trein. Laat het nou net de laatste treinrit zijn, maar ach, beter laat dan nooit. Na mijn nostalgische momenten in Belgrado kon ik wederom terugkeren naar een stad met goede herinneringen. Dit zou mijn derde keer worden in misschien wel een van de leukste en mooiste steden van Europa. Voor wij echter bij Keleti (centraal station) aankwamen, kregen wij nog gezelschap van een oude vrouw en haar zoon. De cabine vulde zich al gauw met een muffe lucht van oude stoffige boeken en ik dacht bij mezelf dat de magere Hein niet ver weg zou zijn geweest. Bij het geweldig uitziende centraal station stonden Kriszti en haar tweelingzusje Gabrielle, afgekort gewoon Gabi, op ons te wachten. Na een blije omhelzing en nieuwe kennismaking voor Zev namen wij de metro naar huize Deresckey, waar wij de resterende dagen van onze reis zouden doorbrengen. Er was niet veel veranderd sinds mijn laatste bezoek. Layla de hond blafte ons tegemoet en de kleine kat was groot geworden. Er waren echter twee nieuwe dieren bijgekomen. Naast een klein katje, was er ook een nog kleiner hondje bijgekomen. Deze ‘hond’ valt het best te beschrijven als een minuscule versie van een dobberman. Ik ben er nog niet over uit welke soort het was, maar ik denk een chihuahua. Dit beestje vibreerde ons tegemoet door de aangeboren parkinson. Vader zat zoals gebruikelijk op de bank te luieren en tv te kijken, terwijl moeder voor ons aan het kokkerellen was. Vader Derecskey heeft een voorkeur voor de Duitse taal die ikzelf niet helemaal machtig ben. Ik versta het wel, maar voluit spreken is nog vrij problematisch. In primitief Duits, dat vaak gecombineerd werd met Nederlandse woorden, kletsen wij even kort. Moeder ontving ons met haar gebruikelijke hartelijkheid en een knuffel. Al snel konden wij genieten van de heerlijke Hongaarse kookkunsten. Man, wat heb ik dit voedsel gemist. De geweldige gevulde Hongaarse paprika, gevuld met gehakt, in een tomatensoep met zure room. Onze Roemeense kwelgeest achtervolgde ons blijkbaar tot aan Boedapest. Ik doel hiermee niet op de beren of het vette voedsel, maar de naar spiritus smakende schnaps. De familie Derecskey heeft haar roots in Roemenie, waar hedendaags nog steeds veel Hongaren wonen. Na de eerste wereldoorlog is Hongarije veel territoria verloren, waardoor Hongaarse bevolkingsgroepen in grote getale aanwezig zijn in Servië, Slowakije en dus Roemenië. Tot mijn spijt hadden zij nou net dit aspect van de Roemeense cultuur overgenomen en moeder probeerde de helaas fles aan ons te slijten. Na twee schnaps riep mijn lever dat ik beter niet nog een slok kon nemen en wij begaven ons naar de slaapkamers. Toen wij onze spullen hadden uitgepakt en goed te zijn gesetteld, overlegden wij over de plannen van de komende dagen. De tweeling moest gewoon naar school, dus wij waren op onszelf aangewezen de komende dagen. S’avonds genoten wij in villa Derecskey op het balkon, terwijl er geluierd, gedronken en gerookt werd op de rustige bewegingen van schommelbank. Even gezellig bijkletsen voor wij rustig aan in bed doken om heerlijk te slapen.
Helaas moesten Kriszti naar haar school in het dichtstbijzijnde dorpje Gödöllö. Ik was hier al is eerder geweest, maar ik wist niet dat hier een paleis staan van de Oostenrijkse-Hongaarse monarchie. Daarbij was dit paleis speciaal, omdat het een van de favoriete paleizen van prinses Sissi was. Kriszti had een of andere dans repetitie dus wij besloten het paleis maar in te gaan. De temperatuur was inmiddels flink gedaald en in mijn dunne jasje begon ik het toch aardig koud te krijgen. Daarom liepen wij de enige kledingswinkel van het dorp binnen en kocht ik even een lekkere warme muts om mijn kale bol warm te houden. Ik had niet verwacht dat dit een tweede Schönbrunn zou zijn, maar het viel mij zeker niet tegen. Het was gewoon een mooi paleis en daarbij was er geen massatoerisme. Nadat wij het interieur wel weer gezien hadden liepen wij door tuinen als oud-Griekse filosofen over onze reis en allerlei dinges des levens te praten. De aankomende regen dwong ons al gauw een schuilplek te zoeken en wij begaven ons naar een restaurant in de buurt. Zelden heb ik zo luxe gegeten voor een zeer lage prijs. Na een soep als voorgerecht kregen wij een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Ik had eend en aardappeltjes in gembersaus, wat een magische combinatie. Dit was even andere koek in vergelijking met de vorige restaurants waar wij gegeten hadden. Toen Kriszti klaar was kwam zij ons ophalen in het restaurant en keerden wij huiswaarts. Zev had Boedapest nog niet gezien en besloot in de regen, de dappere vent, de stad te verkennen. Ik bleef deze keer even binnen om mijn rust te pakken en beloofde Zev dat ik de rest van de dagen met hem mee zou gaan. Ik ben toen maar wat dingetjes gaan regelen, want de studie stond al weer op het punt te beginnen. Daarbij had ik wel zin in wat lekkers van de supermarkt. Kriszti’s vader blijkt altijd een gewillige taxichauffeur en toen het wederom hard begon te regenen kwam hij ons gewoonweg even ophalen. De afstand tussen de supermarkt en het huis is overigens nog geen 300 meter. Toen Zev eenmaal huiswaarts was gekeerd hebben wij gezellig met zijn allen nog even een filmpje gekeken. Communicatie met de Hongaarse tweeling is altijd lastig, aangezien Engels in dit land nog geen prioriteit geniet boven het Duits. Daarbij is het Hongaars een buitengewoon moeilijke taal om te beheersen en is geenszins vergelijkbaar met de Slavische, Germaanse of Latijnse talen. Ik begon inmiddels aardig dol te worden op de kleine chihuahua die niet alleen fysiek, maar ook geestelijk niet helemaal in orde leek. Het hondje paste makkelijk in mijn handpalm en de verleiding om met dit beestje over te gooien was dan ook groot. Al dat gespeel met dat hondje leidde er uiteindelijk toe dat hij uit enthousiasme even flink over mijn hand pieste. Ik werd daarna maar wat voorzichtiger, vooral als hij weer is het bed van Kristzi besprong. Met het avondeten was moeder wederom royaal de schnaps aan het aanbieden en de vlucht naar boven is dan ook onvermijdelijk. Zev vertelde mij voor het slapen gaan nog even zijn avonturen van die dag en had Boedapest al meteen in zeer hoog aanzien. Hij had onder andere het parlementsgebouw bezocht, wat naar mijn mening een van de mooiste gebouwen van de wereld is. Op mijn Bulgaarse sloffen struinde ik door het huis alsof het mijn eigen was, om maar even aan te geven wat een welkom gevoel deze mensen ons gaven.
De volgende dag zouden trokken Zev en ik naar de geweldige baden van Boedapest om heerlijk te relaxen. Ik koos wederom voor Széchenyi Gyógyfürdo, omdat deze de grootste was en tot een van de beste werd gerekend. Ik wist nog ongeveer waar het was en voor wij de ultieme ontspanning zouden aangaan, liepen wij nog even naar het plein vol Hongaarse helden. Daar onteerden wij helden als Atilla de Hun door onszelf naast deze mannen te plaatsen. Dit deden wij echter voor een hoger doel, namelijk de grappige foto. Het zou daar echter niet ophouden. Om bij onze bestemming te komen liepen wij nog even door een burcht waar ik exact dezelfde foto liet maken als een jaar daarvoor. Dit jaar kon ik ook eindelijk op de foto met Anomynous. Een duister standbeeld van een man gehuld in een monnikskledij en de capuchon die zijn gezicht bedekt. Vorig jaar stond hier een rij aan toeristen die met deze man op de foto wilde, maar dit jaar was er niemand. Na een flinke fotosessie begaven wij ons naar de plek om het uiteindelijke doel van deze dag bereiken. Een comateuze staat van ontspanning. Eenmaal omgekleed gingen namen wij plaats in de verschillende baden. Dit jaar was de geur echter niet naar wens, omdat het rook naar een kapotte riolering. Laat dat nou net ook het geval zijn geweest. In de buitenbaden hadden wij hier geen last van. Ik blijf het geweldig vinden dat, vooral oudere mannen, hier schaken, terwijl zij rustig genieten van het hete water. Dit doen zij de hele dag en Zev en ik vroegen ons dan ook af of wij ook een potje konden spelen. Daardoor trad Zev in gesprek met een Hongaar die tot onze verbazing ook Nederlands sprak. De beste man had jaren in Nederland gewoond en vertelde geweldige verhalen over zijn leven. De man zat onder goud en leek een beetje op een pooier. Vooral toen hij begon over zijn vele vrouwen in Nederland leek dit vermoeden bevestigd te worden. Zoals wel vaker met de ouderen in de samenleving is de ik-persoon ontzettend boeiend, waardoor wij wel even vast zaten in het levensverhaal. Eenmaal losgekomen gingen wij even een biertje drinken om vervolgens de hete sauna’s in te gaan. Ik heb zelf geen problemen met de hitte, maar het lekkerste gevoel is de duik in het ijskoude bad, waardoor het hele lichaam tintelt. Mijn hart klopte bijna uit mijn borstkas, maar gek genoeg voelde het meer dan prettig. Niet alleen was er een ijskoud bad, ook was er een grote bak met ijsklontjes om je oververhitte lichaam in af te koelen. Tussendoor had ik nog even een stressmomentje toen ik bedacht dat ik mijn kluisje niet goed dicht had gedaan. Daarop moest ik even snel reageren, maar de geweldige organisatie had dit al voor mij gedaan en mijn spullen waren nog allemaal aanwezig. Helaas was het alweer laat en wij moesten nog terug naar huize Derecskey. Wij zouden nog even gaan stappen deze avond en dus trokken wij de stoute schoenen aan. Met de tweeling kwamen wij de club binnen waar ik Kriszti ook had ontmoet. Onze gesprekspartners leken behoorlijk afwezig dus besloten Zev en ik zoals vanouds met zijn tweeën de dansvloer te verkennen. De tweeling ging wat vroeger naar huis, maar wij gingen door tot in de vroege ochtenduren. De zon was al opgekomen en wij hadden wel zin in een lekkere vette hap, maar de Burger King was tot mijn grote treurnis gesloten. Ik hing nog even aan de deuropening en smeekte om een lekkere Whopper. Natuurlijk gebeurde er niks en wij zochten verder tot wij de McDonalds vonden. Second best, maar een goede BigMac ging er ook wel in. Wederom werd ik teleurgesteld, omdat zij alleen een McOntbijt aanboden. Eerlijk waar, ik kon er gewoon boos om worden. Wij legden ons uiteindelijk er maar bij neer en aten deze puddingeieren met plastic bacon op een kurkenbroodje. Het nuchterings-proces trad nog niet in werking en als twee malloten trokken wij met grootste moeite door de straten van Boedapest. Zev viel in de metro nog even in slaap en ik overwoog nog even hem te laten liggen. Dan zou hij ergens voorbij Gödöllö wakker zijn geworden, haha dacht ik bij mijzelf. Ik besloot Zev toch maar wakker te maken, zodat hij niet helemaal berooid terug zou komen. In de straat probeerde wij met onze stomme koppen nog even te gaan rennen, wat vanzelfsprekend leidde tot een flinke val op het asfalt. In huis was familie Derecskey al wakker en in de weer. Gutenmorgen vati Derecskey, wie gehts?
Na een dutje moest ik mijn belofte aan Zev nakomen. Wij zouden namelijk het nog onverkende gedeelte van Boedapest verkennen. Na het altijd klaarstaande ontbijt van moeder stapten wij de metro weer in. Dit viel ons zwaar. De kater hakte er goed in en wij bedachten ons dat wij beter vandaag de relaxation day hadden kunnen houden. De metrorit viel leek uren te duren. De frisse buitenlucht bracht weer enigszins bij positieven. Wij liepen rustig aan naar het Visserbastion, toch wel een van de mooiste plekken van Boedapest. Het Vissersbastion is het best te vergelijken met de kastelen die je alleen in films zou zien. Het is een sprookjesachtig geheel waarvan ik persoonlijk geen gelijke ken. Van hieruit kun je uitkijken over de Donau naar Pest. Vooral het parlementsgebouw springt weer in het oog. Wat een prachtig gebouw is dat toch! Op de achtergrond hoorden wij klassieke muziek, wat een extra dimensie gaf aan het geheel. De kater bleef mij echter wel achtervolgen en elke kans die ik kreeg nam ik plaats op een muurtje ergens, terwijl Zev vol energie de foto-shoot in handen nam. Wij hielden het weer voor gezien en besloten terug te keren naar casa Deresckey. Om de tweeling te bedanken voor de goede zorg namen wij hen mee naar de bioscoop, waar wij een behoorlijk bloederige film keken. Het begon behoorlijk koud te worden. Dit waren de eerste tekenen dat het leven in Nederland weer zou gaan beginnen.
De dag van ramspoed, ofwel de dag van terugkomst. Na wederom een heerlijk ontbijtje namen wij afscheid van moeder Deresckey, de honden en de katten. De vader en de tweeling zouden ons naar het vliegveld brengen om ons gedag te zeggen. Natuurlijk loopt het zelden vloeiend in het leven van een reiziger en werden wij op het verkeerde gedeelte afgezet. Wij waren er vroeg genoeg om ons daar niet druk over te maken en na de familie uitvoerig te hebben bedankt namen wij afscheid. Nu hadden wij nog een taxi nodig om ons naar het juiste vliegveld te rijden. Dit kostte weer centjes en na het lang tellen van ons kleingeld bleek dat wij tekort kwamen. Desalniettemin zaten wij gewoon in de taxi en toen wij twee handen vol kleingeld aan de man gaven geloofde hij het wel. Niet te vertrouwen die Nederlanders, echt niet. Nu was er nog een aardige wachttijd en toen wij eindelijk door de gate konden bezevde Zev dat hij zijn ninja-ster in zijn handbagage had zitten. Dit zou een leuk tafereel opleveren bij de douane en Zev besloot dan ook te vragen of hij deze nog even snel in zijn backpack kon stoppen. De ninja-ster eindigde uiteindelijk in de prullenbak. Na weer een groot gedeelte van mijn leven aan wachttijd te zijn kwijtgeraakt stapten wij in het vliegtuig huiswaarts. In Eindhoven werden wij verwelkomd door mijn ouders en goede vriend Chaïm. Dit werd dus lekker proppen in de kleine auto van mijn moeder. In Arnhem aten wij gezellig wat met elkaar en na twee maanden reizen zei ik gedag tegen Zev. Even een raar moment, omdat je twee maanden lang 24 uur per dag met elkaar heb doorgebracht. Onze Oost-Europa trip was een geweldige ervaring. Los van de geweldige ervaringen en prachtige gebouwen is mijn vriendschap met Zev er sterker uitgekomen. Het dagelijks leven stond nu weer voor de deur.