Wisselkantoren en douane praktijken

De bus was zoals verwacht zeer oud en krakkemikkig. Er was weinig ruimte in de bus qua bewegingsvrijheid. Naast een van onze plekken zat een vrouw met een kont zo groot als een bioscoopscherm. Hier zaten wij niet op te wachten voor de komende uren in dit hete busje en de strijd om op de goede plek te gaan zitten barstte los. De enige oplossing was dan ook rock, paper, scissors. De vrouw kon er wel om lachen met haar gouden tanden en leek zeer verheugd toen Zev gezellig naast haar kwam zitten. Gelukkig voor Zev waren er achterin wat plaatsen vrij en kon hij zich al snel naar achter verplaatsen. De man die naast mij kwam zaten hield niet op met praten in gebrekkig Engels en met regelmaat moest ik de Lonely Planet eruit halen om hem dingen op de kaart te laten zien. Lezen in de bus heeft bij mij alleen het ongewenste effect dat ik ontzettend misselijk word. Even focussen op de weg was de enige oplossing voor ik de bus zou onderkotsen. De wegen hielpen daar ook niet bij. gigantische loopgraven en raketinslagen in de weg maakten het een hobbelige rit. Daarbij had de buschauffeur ook andere ambities in zijn leven gekend. Het laatste uur leek met regelmaat geslagen te zijn als hij weer is een inhaalmanoeuvre uitvoerde en wij recht in de koplampen van een andere auto staarden. Ook moesten wij niet gek opkijken als er nog paard en wagen op weg reed. Waar ik wel even gek van opkeek was een boom die midden op de weg lag en dat wij er gewoon met een boogje omheen reden. Business as usual? De rij capriolen van de buschauffeur zijn vooral verklaarbaar aan de hand van een bordje dat waarschuwde dat er veel ongelukken op een bepaald punt gebeurde en dat deze man dan juist besluit om extra gas te geven. Het afvalverwerking systeem was ook zeer bijzonder. Vuilniszakjes waren er niet en niemand leek die ook nodig te hebben. Even doorgeven aan de buschauffeur en die gooide het dan wel even uit het raam in het groene landschap. Normaal zou ik iemand erop wijzen dat deze handeling niet goed is, maar dit was gewoon overmacht. Bij de grens was het ook maar even afwachten hoe alles zou verlopen. Corruptie is zowel in Oekraïne als Moldavië een groot probleem. Of een zegen? De buschauffeur kende namelijk een van de grenswachten in Oekraïne, waardoor wij niet gecontroleerd werden op drugs of andere ongein. Volgens de praatgrage man naast mij kon dit soms wel vier uur lang duren. Later liet corruptie ook zijn negatieve zijde zien. Bij de douane in Moldavië hadden zij geen stempel gezet in mijn paspoort. Wij waren inmiddels alweer een tijdje onderweg en volgens mijn buurman kon dit bij het verlaten van Moldavië wel is een probleem gaan opleveren. Hij zorgde ervoor dat de bus omkeerde en zorgde ervoor dat ik alsnog een stempel kreeg. Later vernam ik dat dit een bekend fenomeen is in Moldavië en dat zij je aan de grens een flink bedrag laten betalen voor het ontbreken van de stempel. Blij dat ik altijd nieuwsgierig ben naar hoe een stempel er in mijn paspoort uitziet. De verwachtingen lagen niet al te hoog betreffende de hoofdstad van Moldavië. Zelden hoorde ik een goed verhaal en de vergelijking met Albanië werd vaak getrokken. Sterker nog, Moldavië is het armste land in Europa! Wat konden wij hier nou doen? Bij aankomst wisselden wij onze Grivnas in voor Lei’s met flink verlies. Mijn zeer behulpzame tandloze buurman regelde ook even een taxi voor ons. De taxichauffeur was wederom een karikatuur. Hij vroeg ons al snel of wij op sex vakantie waren en bleef maar over dit onderwerp praten. Moldavië een sex destinatie? Zev en ik snapten er helemaal niks van. Zijn humor kende geen grenzen, evenals zijn rookverslaving. Toen wij het hostel hadden bereikt vroeg hij om een slokje water. Zou wel dorst hebben gekregen van al dat praten? Het hostel lag aan een zandweg, in het centrum. Dit was echter wel een van de meest luxe hostels die wij hadden bezocht. Onze Franse kamergenoot Thibaut was een van de aardigste en grappigste personen die wij deze reis hebben leren kennen. Om het even gooide hij de Franse scheldwoorden putain en merde eruit. Inmiddels hadden Zev en ik wel honger gekregen en een winkelcentrum naast het hostel bracht een flinke glimlach op het gezicht. Tot onze verbazing spraken de mensen gewoon Engels en zagen zij er zeer modern uit. Eindelijk konden wij weer is van het Oost-Europese eten ontsnappen en aten wij heerlijk Aziatisch voedsel. Chisinau was nu al super! In het winkelcentrum kochten wij de dag erna wat kleding. Vooral Zev was al lang naar kleding op zoek. Zeg maar, al vanaf 3 juli. Eindelijk geslaagd in de kleding, vroegen wij even wat er allemaal te zien was aan een hostelmeisje. Dit waren misschien wel de grappigste instructies ooit. Wat was er dan allemaal te zien in Chisinau? Nou een American McDonald, Manhattan Hotel en een mooi blauw kerkje. Dit niet al te serieus genomen en gewoon op de bonnefooi vetrokken. Wij moesten eerst een grote brug over en daar onder woonden een hele hoop mensen in zelfgemaakte huizen van staalplaten en hout. Hier kon je de armoede vinden van dit land. Ongeplaveide modderige wegen en badkuipen in de tuin of geheelde uit elkaar gehaalde auto’s om de onderdelen maar te kunnen gebruiken. Er waren hier wel stoplichten en zebrapaden en alleen al daarom ging de vergelijking met Tirana niet op. De stad was ook nog is ontzettend groen. Het leek net alsof de stad in een bos was gebouwd. Naast het dominante groen waren de wisselkantoren zeer aanwezig. Er was zelfs een hele straat die alleen maar uit wisselkantoren bestond. Ondanks dat Chisinau niet de juiste plek leek om naar een notebook op zoek te gaan, poogden wij er toch een te vinden. Onderweg op straat werden wij ineens aangesproken door een Nederlandse, die zei dat zij nooit Nederlanders tegenkwam. Dat verbaasde ons wel, omdat het gros van het hostel bezet werd door Nederlanders. Dit meisje was in dit land aanwezig om de arme mensen in de rurale gebieden te helpen. Natuurlijk van een of andere christelijke groepering. Onze weg vervolgend stuitten wij op veel parken en in het bijzonder veel bruiloften. Overal leken mensen te trouwen, alsof zij dit elk jaar doen. Nog van een ijsje genietend in het park besloten wij dat het geen zin meer had om een notebook te zoeken. Maar op de weg terug kwamen wij per ongeluk toch langs een computerzaakje die wist waar deze gekocht kon worden. En zowaar kocht Zev zijn notebook in Moldavië! Out of all places! En het mooiste was er stond op het informatie bordje dat er pret garantie opzat. Om deze overwinning te vieren, en dat onze ruggen gewoon ontzettend gehavend waren, besloten wij een massage te nemen. Soms moet je gewoon even jezelf verwennen. Met een groepje besloten wij het nachtleven van Chisinau te verkennen. Dit was ongelofelijk goed, ver boven verwachting. Het werd dan ook een avond om niet te vergeten en pas bij morgenstond keerden wij huiswaarts. De gevolgen ervan moet je daarna helaas ook dragen. Niet alleen een kater, maar ook gewoon ziek. Daarbij moesten wij ook nog van kamer switchen en deze kamer was minder comfortabel. Heel heet en vol met muggen, net wat ik nodig had. Gezond eten zat er ook niet in. De pinautomaten accepteerden de Nederlandse pasjes niet en daardoor was ik genoodzaakt American Kentucky Fried Chicken te eten. Het hostel zat nu echt vol met Nederlanders en het hostel had ook een lief straat puppietje geadopteerd. Mijn hoofd en lichaam stonden er niet naar nog iets te ondernemen, behalve film te kijken. Thibaut had echter beloofd met een paar mensen mee te gaan die een beetje vreemd waren. Op zijn knieën, zonder gein, smeekte hij ons om mee te gaan. Dat wekte ons op de lachspieren, maar wij gingen voor geen goud mee. Zelfs de dag erna voelde ik mij nog niet lekker. In de supermarkt kochten wij eten voor de busrit naar Brazov. Een goed voedselpakketje om weer topfit in Roemenie te verschijnen.