Latex pakjes en roze pruiken

In de trein wisten wij voor onszelf een cabine te reserveren. Lekker de ruimte of even te gaan liggen. Niet lang na het vertrek hing er een brandlucht in de trein. Wij keken hier niet gek van op, omdat het wel vaker zo rook. Deze keer bleek er echter iets gaande. Wij deden de nog rijdende treindeur open en zagen dat er een brandje woedde aan de onderkant van de trein. Toen de conducteur dit doorhad werd de trein stilgezet en werd er aan het probleem gewerkt. Alle mensen die in dat gedeelte van de trein zaten moesten nu opschuiven. Dit betekende helaas voor ons dat wij niet meer languit konden liggen. Daarbij waren het ook nog Duitsers die ons vergezelden. Vanzelfsprekend hadden wij weer enige vertraging opgelopen. Aangezien ik al eerder in Belgrado was geweest, voelde het vertrouwd toen wij centraal station Belgrado binnen reden. Ik dacht nog wel te weten waar het hostel was, maar dit bleek iets moeilijker dan gehoopt. Ik moet dan ook bekennen dat ik onderweg wel even aan mezelf begon te twijfelen, maar in vergelijking met de andere zoektochten viel deze zeker mee. De teleurstelling was dan ook groot toen het hostel vol bleek. Dus was het weer verder zoeken. Wij mochten de computers gebruiken, dus online probeerden wij hostels te zoeken. Toen wij een hostel gevonden hadden, ging Zev even kijken waar deze was. Hij kon niks vinden dus belden wij nog eens of dit hostel wel echt bestond. Ons werd verzekerd van wel, dus gingen wij gezamenlijk met onze nieuwe instructies op zoek. Het werd een lange vruchteloze zoektocht. Onze vermoeidheid speelde natuurlijk ook parten, evenals het toenemende verlangen naar een ontbijt. Wij besloten ons op te splitsen en allebei een onderdeel van de wijk uit te kammen. Ik zat gelukkig meteen in het goede gedeelte en vond in twee minuten het hostel. Die overigens mijn naam droeg in het Servisch, Sveti Djordje. Ik ben toen maar meteen terug gegaan naar de ontmoetingsplek en heb even lekker een boterhammetje en wat te drinken besteld. Toen Zev kwam aanlopen en mij zag zitten had hij zijn conclusies al getrokken. Gezellig aten wij samen nog even wat en trokken zo snel mogelijk het hostel in voor ons welverdiende rust. Eenmaal wakker maakten wij onze plannen voor de dag. Ik had de stad al gezien dus mij maakte het niet zoveel uit. Daarom besloten wij naar het fort te gaan. Dit is een vrij groot fort, waardoor wij hier wel even zoet mee zouden zijn. Het was wel fijn weer even in een vertrouwde stad te zijn. Daarbij is Belgrado in het algemeen gewoon een geweldige stad met leuke mensen. Het weer was ook nog is fantastisch. Heerlijk een dagje wandelen in de zon en mensen kijken. Het kerkje in het fort was goed vol en daarnaast was er een trouwerij bezig. De bruidsmeisjes zagen eruit alsof zij net uit een Hollywood film gestapt waren. Een dikke modderlaag make-up, wat siliconen hier en daar en ziepoesnetnie jurkjes. Dit was precies hoe ik het uitgaansleven in Belgrado herinnerde. Blijkbaar gaan zij ook zo naar trouwerijen. Wij waren trouwens wel even toe aan een geestelijke reiniging en Zev haalde even twee flesjes heilig water. Ik voelde mij zowaar een heilige, maar deze flesjes kwamen ook uit de fabriek. Ik kon het mij al helemaal voorstellen. Een fabriek vol met paters die een grote bak water zegenden.
Langzaamaan begaven wij ons richting het centrum van de stad en onderweg kwam ik de bekenden nationalistische kraampjes weer tegen. De Servische vlag vinden in deze stad zou je geen problemen opleveren. Als echte Nederlander pak je natuurlijk een terrasje. De Serviërs zijn hier net zo fanatiek in als bij ons. Volle terrassen met mensen die naar andere mensen kijken. Het verschil zit echter in de prijzen. Voor een luttele prijs krijg je de lekkerste ijskoffie die je maar voor kan stellen. Als einzelganger, zou je ook nog de constante gezelschap kunnen krijgen van de locale straathonden. De mensen zijn hier in vergelijking met andere landen behoorlijk lief voor honden en de twee in onze omgeving waren behoorlijk doorvoed.
Als je in Belgrado bent is stappen een onvermijdelijke gebeurtenis. Wij hadden echter niet echt goede kleding voor het uitgaansleven. Daarom besloten wij even wat kleding te kopen. Nu de avond begon te vallen moesten er nog wat voorbereidingen getroffen worden. Wat gingen wij eigenlijk doen? De meeste mensen in het ondergrondse hostel zouden naar een rockfestival gaan. Relatief goedkoop en zeker het proberen waard, daarbij zaten twee van de Dj’s in ons hostel. De gekochte kleding werd alleen weer overbodig want het zou een ander type feestje worden. Toen ik de Dj’s zag verschijnen in hun latex outfits en roze pruiken was ik even bang naar een of ander SM festijn te gaan. Gelukkig ging de rest van het hostel wel normaal gekleed dus werd mijn angsten enigszins getemperd. Het festival was aan de rivier op een oud industrieterrein. Het begon nu ook behoorlijk hard te regenen en wij probeerden snel binnen te komen om te schuilen onder een afdak. Toen ik om mij heen keek zag ik allerlei vampieren en andere sinistere wezens. Het was dan ook nauwelijks een rockfestival, maar meer een metalfestival. Maar goed dat ik die dag heilig water gedronken had om deze wezens van mij vandaan te houden. Vervolgens stapte ik over op het heilige bier en dat werkte ook redelijk goed. Ik probeerde nog even te kijken bij onze Dj’s die aan de andere kant van de fabriek stonden. Hier was niemand, terwijl de muziek veel beter was. Ik moet wel zeggen dat ook ik niet lang bleef staan, omdat er geen afdak was tegen de eindeloze hoeveelheid water die op mijn hoofd denderde. Naarmate de avond vorderde voelde ik dat ‘de’ slaap mij meester maakte. Ik melde Zev even dat ik de avond niet tot het einde zal meemaken en liep vervolgens door de regen terug. In het hostel was er een politieke discussie gaande tussen twee Duitsers en de Servische hostelmedewerker. Normaal meng ik mij niet in Balkan-discussies, maar ik vond dat de Serviër wat ondersteuning verdiende. Dit werd nog een lang gesprek en ik besloot uiteindelijk toch als eerste naar mijn nest te gaan.
Toen ik wakker werd zag ik Zev KO in zijn bed liggen. Ik voelde mij springlevend en zowaar tot rust gekomen. Daarop besloot ik mij uitgeputte makker even wat ondersteuning te bieden. Na een bezoekje aan de supermarkt, maakte ik een gigantisch broodje ei, met spek en kaas. Zev werd precies op tijd wakker voor dit ontbijt en was aangenaam verrast. Hij had nog een wild avontuur gehad die avond en tijdens het ontbijt konden wij even bijpraten. Nadat Zev zich enigszins hersteld voelde gingen wij nog naar de grote kerk. Volledig bepakt met onze tassen was het nog een pittige wandeling en na wat fotootjes konden wij naar centraal station. Onderweg kwamen wij nog wat kapot gebombardeerde gebouwen tegen. Toen wij het terrein op wilde om foto’s te maken werden wij door een onvriendelijke militair weggestuurd. Desalniettemin blijft het een indrukwekkende aanschouwing. Ik ken zoveel goede mensen in deze stad, waardoor het moeilijk is voor te stellen dat de NAVO het nodig vond deze stad te bombarderen. De bussen reden met enige regelmaat naar onze volgende bestemmingen: Novi Sad. Dit zou ook een kort ritje zijn en dat was wel even prettig.