'So' fia slecht nog niet

Het duurde wel even voor wij Istanbul uit waren. Wat een gigantische stad zeg. Volgens mij kan je van Oost-Istanbul wel naar West-Istanbul vliegen. Wij moesten het alleen per bus doen en het ritje naar Sofia was niet al te lang in verhouding met andere reizen die wij hadden gemaakt. Wij reisden in de nacht en zouden pas laat aankomen. Turkije uitkomen was een stuk makkelijker. Het was vanzelfsprekend wel even wachten bij de grens, maar dat had een andere reden. Alle oude dames in de bus wilden nog even belastingvrij shoppen bij een groot winkelcentrum op de grens. Ik dacht dat dit alleen bij vliegvelden mogelijk was, maar zo zie je maar dat de wereld je elke keer weer weet te verbazen. Als je de EU weer ingaat kan dit wel is problemen opleveren. Dus besloot een Bulgaars vrouwtje haar sigarettenpakjes uit te delen aan de hele bus tot wij de grens over waren natuurlijk. Eenmaal aangekomen bij het centrale busstation in Sofia bleek alles gesloten te zijn. Het was inmiddels ook middernacht geweest, dus erg vreemd was dit niet. Wij wilden al onze reis naar Belgrado boeken, maar dit was niet mogelijk. Alle bedrijven waren gesloten en veel opties hadden wij dan ook niet. Zev had nog even een goed baalmoment toen hij zijn tas opendeed en constateerde dat het water over al zijn aantekeningen was gedrupt. Vanzelfsprekend waren deze nu waardeloos. Nu wij zo gestrand waren moest er toch echt een hostel gevonden gaan worden. Onze Servië plannen lieten wij nog even voor wat zij waren en met de zware backpack op de rug was het weer vanouds stad struinen. De taxi’s waren weer is de reinste oplichters. Principieel stap je dan al niet in een taxi. Dat betekende echter wel dat wij een aardig eindje moesten lopen. Onze getrainde benen hadden hier inmiddels geen probleem meer mee. Wij liepen de lange weg af en zagen menige zigeuners de straathoeken versieren. Op een groot kruispunt zagen wij met koeienletters op een gebouw hostel staan. Deze stond niet in de lonely planet, maar who cares? Eenmaal binnen zat een de ‘hostelmedewerker’ in zijn uppie een spelletje te spelen. Wij hoopten lekker te kunnen tukken en onze reis van morgen te regelen, maar de gebruikelijke fout in Oost-Europa kwam weer is op ons pad. Het verschil tussen een hostel en een hotel was onze Bulgaarse vrienden niet duidelijk. De prijzen vielen ook niet echt te overzien dus vervolgden wij onze weg. Sofia was lekker aan het feesten, maar echt veel mensen op straat waren er niet. Dat wij blijven verdwalen is een terugkerende gebeurtenis. Ook nu weer moesten wij wel even de weg vragen. Na aardig wat te zwoegen vonden wij het dan eindelijk. Het hostel zag er super uit en mensen waren ontzettend vriendelijk. De teleurstelling was dan ook groot toen bleek dat de tent vol was. Het personeel wist gelukkig nog wel een ander hostel niet al te ver weg. Deze vonden wij ook een stuk gemakkelijker al zag het er een beetje krakkemikkig uit. Een piepstemmetje door de speaker verwelkomde ons en eenmaal boven wachtte ons een verdwaasde oudere man met een vriendelijke uitstraling. Hij kon nauwelijks een woord uitbrengen en dirigeerde ons naar de kamer zonder te vragen om identificatie of geld. Dit was wel waar wij op hadden gehoopt. Heerlijk meteen het bedje ingedoken, al was het inmiddels bijna ochtend. Het plan was wel om diezelfde dag te vertrekken. Wij hoorden weinig goeds over Sofia, maar besloten wel even rond te kijken. Het hostel was tot onze verrassing gewoon het huis van een gezin die de kamers beschikbaar stelden voor backpackers. Ontzettend leuke en gastvrije mensen. Met een kaart op stad trokken wij door de straten van Sofia. Het was een lekkere warme dag, dus wij hadden wel zin om even rond te kijken. De verwachtingen waren niet al te hoog dus kon het alleen maar meevallen. Maar tot onze verrassing was er nog best wat te zien in deze stad. Wij zagen wat mooie kerken, waarvan de bijzonderste de Alexander Nevsky Kathedraal is. Deze werd gebouwd in 1878 na de Russische overwinning op de Ottomanen en de daarmee samengaande bevrijding van Bulgarije. Vervolgens zijn wij nog naar de Sint-Joris kerk geweest waar een Nederlandse cameraploeg aan het filmen was. Dat was ons teken om maar weer richting het hostel te gaan. Eerst aten wij nog even bij onze favoriete Bulgaarse voedselketen, voordat wij de hosteleigenaar zijn geld gaven. De volgende stap was met de tram naar het treinstation. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als mij een ding duidelijk is geworden in Bulgarije, is dat de mensen zelf geen flauw benul hebben wanneer en waar het openbaar vervoer heengaat. Met veel moeite stapte wij in een tram die nog uit de tijd van de Russische bevrijding leek te stammen. Geen kaartje natuurlijk, want waar koop je die verrekte dingen? Ach, controles komen hier ook nauwelijks voor een je kan de beste man of vrouw vaak toch wel omkopen. Eenmaal bij het station hoorde wij dat verschrikkelijke geluid dat ze in Nederland gebruiken om jongeren weg te houden. Hier deden ze het om duiven en zigeuners weg te houden volgens mij, maar wat een akelig geluid. Bij een lieve vrouw kochten wij onze kaartjes naar Belgrado. Ik moest nog even pinnen wat geen prettige ervaring was, omdat de pinautomaat compleet ondergescheten was door duiven. Dat nare geluid moest nog net iets naarder worden blijkbaar. Nadat ik de kak van mij pinpas afgeveegd had konden wij vertrekken. Mijn terugkeer naar Belgrado, ik keek er al naar uit.