De nucleaire zee

Wij hadden ons goed voorbereid op de lange treinzit door de hele supermarkt van Kiev leeg te roven. Vooral de 4 liter water flessen waren van levensbelang op deze trip, maar onze grote ontdekking was toch het heerlijke aloe vera drankje. Het compartiment deelden wij met een zeer dubieus figuur die zeer onrustig heen en weer bleef bewegen en voornamelijk zich ergens verschuilde aan de andere kant van de trein. Drie grote tassen had hij onder het bed liggen, en het leek alsof hij daar het liefst van uit de buurt bleef. Vooral toen er een controle plaatsvond bevond hij zich ver van zijn tassen. Wij hadden onze conclusies al getrokken over deze persoon natuurlijk. Wat zou hij smokkelen? Wapens, drugs of madeliefjes? Met grote spoed vertrok deze gangster en liet hij nog bijna zijn zonnebril achter die Zev al op zijn gezicht inbeelde. Ik had geen idee wat er nou allemaal in Odessa te doen was. Wij wisten alleen dat er een strand was en een of andere grote trap. Ons plan was echter om Odessa in een oase van rust te transformeren. Om te beginnen hadden wij een appartement geboekt. Geen gesnurk, lawaaierige kamers, stinkerts en dergelijke hostelkenmerken. Daarnaast waren wij al bezig met onze strandactiviteiten die voornamelijk uit niks bestonden. De kracht van het niks doen moet vooral niet onderschat worden! Altijd maar bezig zijn is een zeer vermoeiende levenstijl en de ying en yangbalans moest wel intact blijven. Dit rust ideaal begon vanzelfsprekend niet zoals gehoopt. Toen wij Odessa eenmaal bereikt hadden bleek er geen toeristeninformatie te zijn, wat wij toch wel verwacht hadden van zo'n grote badplaats. Ik pakte maar even een bakkie koffie om niet toe te geven aan de verleiding een overpriced taxi te nemen. Wij zijn maar gewoon gaan lopen, en dat was nog niet eens vervelend. De straten van Odessa zijn recht toe, recht aan. Daarbij is het zeer groen en de luchtvervuiling nauwelijks daar. Opvallend aan Odessa is vooral de grote hoeveelheid notarissen die wij tegenkwamen. Elke straathoek had er een om een bepaalde reden? Ons contactpersoon in Odessa was niet te bereiken. Dat gaf ons al gauw het gevoel dat de transactie die wij bij de bank hadden gedaan niet helemaal in orde was. Struinend door deze stad kwamen wij per ongeluk uit bij de befaamde trappen. Helaas kwam dit niet goed uit met onze loodzware backpacks op de rug. Als mariniers beklommen wij deze trappen die uitliepen op het stadscentrum. Om verder te kunnen was wel even een pauze vereist in het parkje. Waar wij nou eigenlijk zijn moesten was nog steeds een raadsel dus besloten wij het in een hotel te vragen. Dit hotel was zeer behulpzaam en stuurde een klein mannetje met ons mee als begeleiding. Al snel stonden wij voor het hek waar ons appartement moest zijn. Daarvan hadden wij geen combinatie en nog steeds werd er niet opgenomen. Volharding doet zegevieren, volgens mijn oude voetbalclub. En na aardig wat volharding kregen wij de vrouw eindelijk te pakken. De inchecktijd was nog ver weg sinds dit gesprekje. Dus gingen wij maar wat eten bij een Mexicaans restaurant. Zoals wel vaker gingen de bestelling aan Zev zijn adres weer is niet goed. Verkeerde omelet en een drankje dat nooit besteld is. Mijn bananasplit en zoete drankje waren wel in orde en met mijn hoedje op leek ik net een Amerikaanse toerist in Hawaii. Onze vermoeidheid speelde weer is parten en nadat Zev in slaap viel in het restaurant waagde wij onze kansen op de bankjes in het park. Natuurlijk liggen daar meer mensen te slapen, maar deze mensen zijn niet zo gehavend en ellendig als in Kiev of Moskou. Het duurde dan ook niet lang voordat ik mij in dromenland begaf midden in het park. Toen ik wakker werd was het zo goed als inchecktijd. Het appartement was veel groter dan gedacht en als deze luxe overwelmde ons toch wel even. Wij besloten de boodschappen te doen, zodat dit van het lijstje gestreept kon worden. Lekker om weer is zelf te koken dacht ik zo! Als een koala met gebrek aan slaap begaven wij ons weer in een fantasiewereld, die met de dag heftiger werd. Eenmaal wakker was het tijd om te koken, maar er was een probleem. Ik kwam ineens tot de conclusie dat er helemaal geen gasfornuis was! Enigszins verstrooid deelde ik dit Zev mede die met dezelfde verstrooidheid zich afvroeg: Hoe hebben wij dit niet gezien? Met een theekoker en de magnetron toch gepoogd te koken, maar dit had helaas niet het gewenste resultaat. En ik had zo'n zin in kip pesto! Oekraïense popmuziek was het enige dat beschikbaar was qua muziek. Niet mijn smaak, maar zeker heel vrolijk. Integratie gericht als wij zijn, hebben dit ook gewoon maar geluisterd met de wodka fles in de hand. De strandtenten bij Arcadia waren alleen bereikbaar per taxi. Twee Turken kwamen ons vergezellen in de taxi. Dat scheelde weer op de kosten. Zev en ik genoten eerst even rustig van een biertje op het strand. Daar was het inmiddels behoorlijk donker, maar mensen waren nog steeds aan het zwemmen en drinken. Deze kant van Odessa is het best te vergelijken met het Lorett de Mar, maar dan boven de achttien. Ik zat krap bij kas en samen met Zev probeerde wij een ‘werkende’ pinautomaat te vinden. Zoeken gaat beter met een biertje in de hand dachten wij. De Oekraïense politie was het daar echter niet mee eens. Wederom deden wij alsof wij geen Engels praten toen ons om het paspoort werd gevraagd. De man vond het ook maar gek dat wij geen Russisch konden. Dat kan toch iedereen? Gelukkig hoefden niet mee naar het bureau en moesten wij alleen onze biertjes weggooien. De club Ibiza was de plek om te zijn. De prijzen logen er ook niet om in deze tent. Verder kwamen wij er ook al redelijk snel achter dat de clubs vol met prostituees stonden. Oude mannen, jonge vrouwen en geld dat rijkelijk vloeide. De optelsom was snel gemaakt. De dag erna werden wij verder bevestigd in onze vermoedens. Overdag stonden diezelfde meiden met allemaal oude mannen op het strand en bij het zwembad van Ibiza club. De Turken vergezelden ons weer en op zijn Ottomaans veroverden zij twee strandbedden terwijl wij Nederlanders er keiharde grivnas voor neer moesten tellen. De nucleaire ramp in Chernobyl leek ook het water in Odessa te hebben besmet. Water wordt gewoonweg niet veel groener. Het water van het zwembad was een stuk verleidelijker en daar zaten natuurlijk ook weer Nederlanders. Uit Arnhem nog wel! Om de honger te stillen namen wij nog een oost-blok kebab. Deze was met veel liefde bereid en smaakte ons dus verrassend goed. Na een groen/bruinig kleurtje te hebben opgedaan namen wij om het even spannend te maken de bus terug naar ons appartement. Voor 0.20 cent heb je een kaartje en dan zit je in een klein heet busje. Dit duurt dan ook een stuk langer dan de taxi, maar is altijd leuk voor de ervaring. In de bus kwamen geraakten wij zelfs in gesprek met een jongen uit Ecuador die hier studeerde. Niet iets wat je zou verwachten in Odessa. Wij hadden nog het plan om uit te gaan. Sommige plannen zijn helaas onuitvoerbaar. Al zeer vroeg vielen wij in slaap en de dag erna werden wij pas wakker in de middag. Met zijn tweeën vertrokken wij weer naar het strand. Deze keer niet de luxe Ibiza club, maar een gratis strandje. Het was iets smeriger, maar de zon scheen. Daar raakten wij in gesprek met een meisje dat een Russische moeder en Iraanse vader had, maar in België was opgegroeid en dus nu in Oekraïne woont. Interessante combinatie vonden wij. In het water vonden Zev en ik een grote pijplijn, waar wij een worstelspelletje deden. Hierbij had Zev weer de pech zich flink te snijden. Een pleistertje doet echter wonderen en na een minder liefdevol broodje kebab namen wij weer de bus terug. Deze keer hadden wij een hooligan als buschauffeur en toen ik uitstapte keek ik nog even of er geen mensen aan de bumper kleefden. Elke avond was in principe een potentiële stapavond, maar Zev en ik konden het mentaal en fysiek gewoon niet opbrengen. De volgende dag besloten wij op zoek te gaan naar een laptop of notebook. Dit was niet de meest fruitvolle jacht in mijn bestaan. In en uit de verschillende winkels en dan zonder enige voortgang. Oekraïne leek even niet de juiste locatie. De dag bracht echter wel iets nuttigs voort, omdat wij weer een Mu3ata Xata wisten te vinden. Daarbij was Odessa wel goed verkend en was de dag toch niet totaal verloren. Bij het busstation, waar een reus ons melde dat wij er hier uitmoesten, hebben wij toen de buskaartjes voor gekocht voor Chisinau. Het lopen en bussen waren wij inmiddels ook weer zat dus was het weer taxi tijd. Onderweg nog een winkelcentrum gespot en daar natuurlijk nog een laatste poging gewaagd. Hier werden echter voornamelijk andere spullen verkocht, waaronder ook een Kalasjnikov geweer. Deze hadden wij waarschijnlijk niet nodig en de geweren bleven waar zij lagen. In ons buitenhofje spendeerden wij de rest van onze laatste avond met wat wodka en muziek tot iemand een hard ssssh geluid eruit gooide. In de morgen was het weer tijd om te vertrekken. Het wachten op de taxi duurde zo lang, dat wij bang waren de bus te gaan missen. Net op tijd wisten wij de bus te bereiken en de onze bepakking in de bus te gooien.