Gouden Koepels en spinnenbig

Kiev lag in het verschiet. Onderweg in de trein zag Zev nog wat brandjes hier en daar. Althans dat dachten wij, tot wij de satelliet foto's zagen. Van Moskou naar Kiev is een flinke rit, die wij lekker op een bedje konden besteden. Helaas werd de rust flink verstoord door de Russische douane op de 28e van juli. Het was twee uur na het verstrijken van onze visum, en bij ons heerste wel een klein beetje de angst dat het bureaucratische mierengeneuk wel is voor problemen zou kunnen zorgen. Dit viel achteraf wel mee, al hadden zij flinke moeite met het verstellen van de stempel naar de 27e juli. De verwachting was dat de Oekrainse grens meteen daarna zou volgen, maar twee uur verstrijkten er voor de douane ons zou begroeten. De formuliertjes uit communistische tijden hadden miniscule vakjes om de gegevens in te vullen en Zev moest een tweede poging wagen met een andere pen om het leesbaar te maken. Op het station in Kiev was het weer even de koers bereken, voordat de Grivna in de portomennee belande. De metro was zoals verwacht minder effectief als die in Moskou. Als een kudde koeien werden wij door de poortjes geduwd. Daarom was het wel even opletten of de portomennee nog wel in de zak zat. Altijd iets om scherp op te blijven! Centrum was verder makelijk te bereiken, al was ons hostel dat niet. Na flink wat speurwerk en eindeloos vragen werden wij in de goede richting gestuurd. Nou konden wij er ook niet meteen in, maar de deur werd al redelijk gauw geopend. Boven werden wij onaangenaam verrast met het nieuws dat de geboekte kamers niet bestonden en dat er geen andere kamers beschikbaar waren. Foutje op de website. De persoon in kwestie voelde mijn ongenoegen hiermee. Daarbij voelde zij zich wel verantwoordelijk voor deze fout en daarom betaalde zij de taxi voor ons en regelde een plekje in een ander hostel. Ik wist het nog voor elkaar te krijgen de deur van de taxichauffeur over de stoeprand heen te rammen, wat niet al teveel blijdschap opriep. Hij wist het mij te vergeven en aan het einde kon hij zelfs nog even lachen. De lift naar de zevende verdieping was een claustrofobische ervaring. Met ons backpacks paste wij er niet gezamenlijk in dus moesten wij een voor een naar boven. Daar wachtte ons een aangename verassing. De koele bries van de airconditioning, wat een verlichting na zolang in de zinderende hitte te hebben gezeten. Daarbij kwamen wij erachter dat wij midden in het centrum verkeerden. Vanaf het balkon hadden wij een spectaculair uitzicht op het onafhankelijkheidsplein. De verwennerij hield hier echter nog niet mee op. De douchecabines waren ingericht met verschillende massagestralen een muziek! Na ons luxegebrek in Moskou leek het net of wij in de hemel waren beland. Het werd nog beter toen wij ook nog goed konden eten voor normale prijzen. Oost-Europese prijzen dan! De My3ata Xata werd ons vaste stekje in Oekraine. Geweldige Borsjt soep en andere traditionele gerechten lagen voor een habbekrats tot onze beschikking. Eindelijk geen matige kebab meer! Het personeel was ook behoorlijk behulpzaam. Een van de dames kreeg ik zelfs zover om een paar van mijn broeken te strijken. De enige domper was de prijs voor het wassen van de kleding. Ik vind 50 Grivna (5 euro) wel een flinke prijs voor een klein wasje. Mijn geschrokken kop leverde nog wel wat korting op, maar echt veel werd er niet meer gewassen. Zev begon elke dag meer op een surfer te lijken en moest dus nodig een bezoekje aan te kapper brengen. Dit is nog niet zo makelijk als het lijkt. In Oost-Europa hebben mannen allemaal een beetje van die militaire kapsels en de vrees bestond dat het taalprobleem nog wel is funest kon zijn voor het kapsel van Zev. Na een goede hoofdmassage en een langdurige knipbeurt was het even spannend, maar de kapper had puik werk geleverd. De rest van de dag bestond voornamelijk uit bijkomen en het internetcafe om onze reisverhalen te typen. Wij kwamen er ook achter dat Chernobyl wel erg duur was, evenals het schieten met een AK-47. Zo als wel vaker deze reis slaat rond middernacht de honger toe. De McDonalds was als enige open, dus besloten wij onze vitamientjes daar te verkijgen. Achter ons stonden twee Oenkrainse dronklappen, maar het gekste was een oude feeks die alle papiertjes rond de Mac verzamelde. Brabbelend in het Russisch moesten wij soms even een stapje opzij doen, voor haar papiertjes. De oude vrouw was zo krom, dat wij even overwogen haar als hamburger tafel te gebruiken voor onderweg. De angst voor bezweringen en andere hekserij weerhield ons van de uitvoering van dit plan.

Na flink wat te hebben bijgeluierd, was het nu tijd om het gebruikelijke sightseeing dagje te houden. Onze interesse ging meteen uit naar het Chernobyl museum. De metro is inmiddels zeer vertrouwd, dus was deze wijze van openbaar vervoer de logische keuze. Het was even puzzelen en van de lokale bevolking moesten wij niet al te veel verwachten. Een stuurde ons zelfs het politiebureau binnen. Niet de veiligste plek voor toeristen in dit land. De politie hier is pas je vriend, als hij er wat aan verdient! Het museum was behoorlijk indrukwekkend. De impact van deze nucleaire ramp werd duidelijk gemaakt met verschrikkelijke foto's en verhalen. De foto's van kinderen met kanker, die zij door blootstelling aan hoge radioactieve straling kregen, blijven nog lang in het geheugen gegrift. Ook was er spinnenbig. Een dood biggetje met acht poten. Deze was niet in staat om webben te schieten, maar had wel een andere functie verkregen. Het beestje dient nu als wreed voorbeeld. Het laat zien hoe radioactieve straling vreselijke vervormingen teweeg brengt in een lichaam. Buiten was het even tijd om wat luchtigere plekken te bezoeken. Langs de rivier wandelden wij op zoek naar historische gebouwen. De gouden koepels van ortodoxe kerken doemden overal op, maar de meeste sloegen wij maar over. Na wat te hebben gegeten in de ondergrondse, stuitten wij op een museum. Dat vanzelfsprekend ook ondergronds lag. Dit museum behandelde de Holodomor. Tussen 1932-1933 vond er een grote hongersnood plaats in Oekraine die veroorzaakt zou zijn door Stalin. Volgens het museum was dit doelbewust veroorzaakt om het opkomende nationalisme uit te roeien, al is dit wel een discutabele theorie. De schattingen over het aantal slachtoffers liep ver uiteen. Het varieerde van 2.4 miljoen tot aan 10 miljoen. In ieder geval werden de demografische gevolgen sterk benadrukt. Nou hadden wij weer een heftig verhaal om te verwerken en hoopten wij ook nog wat positieve vibes te verkrijgen. De hoofdattractie die dag waren de kloostergrotten. Hier liggen allemaal dode priesters langzaam weg te rotten, en dat is dan een toeristische trekpleister. Okay, het is ook een heilige plek. De omgeving van bestaat uit veel kerken en nog is meer kerken. Deze overdosis aan kerken moesten wij wel even verwerken. Veel camerageklik. De kloostergrotten vinden bleek geen makelijke opgave. Het was veel heen en weer gewandel en achteraf kwamen wij erachter dat wij er al langs waren gelopen. De religieuze processies waren volop bezig op dit christelijke terrein. De ortodoxe priesters deden mij allemaal aan Rasputin denken. Die baarden en duistere kleding hebben niet bepaald de vriendelijkste uitstraling. Nadat een Chinees ons eindelijk wist te vertellen wij wij ongeveer heen moesten en zijn vriend precies de andere kant opwees, werden wij er wel een beetje moedeloos van. Toen wij eindelijk de grotten gevonden hadden gaf ik een zucht van verlichting. Het muffe gangenstelstel was niet zo lang en boeiend als verwacht. De kistjes waren net zo groot als sigarendozen, en daar ligt dan een dode zwarte behaarde sigaar in. Wij hadden het nou allemaal wel gezien met die kerken en storten ons weer op de communistische monumenten. In de verte stond het gigantsiche beeld van moeder socialisme. Het best te vergelijken met de godin Athene, maar dan zonder helm en in het zilver. Natuurlijk was er ook een oorlogsmuseum, dat vol met communisitische oorlogsvoertuigen stond. Gelukkig waren er een paar tanks met bloemetjes beschilderd om de boel een beetje op te fleuren. Soort verlate jaren zestig actie. Behoorlijk vermoeid keerden wij terug naar het hostel. Onze laatste dag in Kiev stond in het teken van stappen. Wij hebben nog wel even wat andere historische plekken bezocht, maar al die kerken wekken nog nauwelijks enig enthousiasme op. Zev en ik bespraken hier voornamelijk toekomstige reisplannen en droomden een beetje weg. Op het vrijheidsplein is het altijd een gezellige boel. Mensen maken muziek, drinken, eten en slapen hier. Om ons onder de bevolking te mengen besloten wij ook een paar biertjes aan te schaffen en daar gezellig wat te gaan drinken. De Oekrainse bier bleek behoorlijk sterk. Rond de 11.2% alcohol. Niet goed voor de zintuigen, maar wel voor het plezier. Na enige tijd te hebben doorgebracht op dit plein, gingen wij op zoek naar een club genaamd Radio Hall. Met de instructies van een Oe'n'krainer, ging het behoorlijk verkeerd. Wij vonden een andere club en toen wij kaartjes wilden kopen liepen wij zomaar een stripclub binnen. Nog enigszins verrast vroegen wij of wij hier de kaartjes moesten kopen, maar dat was natuurlijk niet zo. Wij konden de humor van dit voorval wel weer inzien en vetrokken na een tour door deze 'club'. De instructies waren zoals gewoonlijk weer is niet correct en met een ouwe rammeltaxi vertrokken wij alsnog naar de Radio Hall. Daar hadden wij een grappige avond, maar de taalbarriere was niet te overbruggen. Zev probeerde op een gegeven moment zelfs met tekeningetjes te communiceren. Onzettend komisch natuurlijk. Uiteindelijk weer veilig thuis natuurlijk, maar de uitchecktijd was al weer bijna bereikt. De ochtend viel dan ook weer zwaar. Daarbij was er een wazige Amerikaan die eindeloos tegen ons brabbelde, terwijl wij nauwelijks in staat waren om te reageren. De volgende stad die wij gaan bezoeken is Odessa, met het plan om is goed tot rust te komen.