De Russische fonteinendans

Om de trein in te komen moet je eerst je paspoort laten zien. Bureaucratie in Nederland? Probeer Rusland is uit. De trein was niet zo comfortabel, waar wij wel op hadden gerekend voor deze prijs. In de cabine leek het wel alsof de kachel ook nog is op 40 graden was gezet. Met een raampje openzetten los je dit probleem ook niet op, aangezien deze nog geen 10cm verticaal en dan 1 meter horizontaal beslaat. Zeker geen aanrader, 800 kilometer in de sauna. En dan ook nog is zonder de lekkere geur die de Estlandse sauna's hadden. Soms dacht er even over na om maar in mijn nakie te gaan zitten, maar ik denk dat de andere vijf personen in de cabine dit niet echt gewaardeerd hadden. Slapen was niet alleen problematisch door het gebrek aan ruimte. Elke keer als ik in slaap wist te vallen dan werd ik al gauw wakker door uitdroging. De twee liter fles water moest dan weer in de bloedbaan worden gebracht, voordat ik zo uitgedroogd als een mummie uit de trein zou waaien. Ik kreeg het ook nog voor elkaar om in slaap te vallen en hard met mijn kop tegen de wand aan te komen. En dan niet wakker te worden om er een paar uur later achter te komen dat ik een blauwe plek op mijn kop heb. Als het nog niet duidelijk is, het was geen plezante rit. De aankomst was dan ook een gezegend moment, omdat dit betekende dat wij eindelijk uit dat duivelshok konden. In Moskou verbleven Zev en ik bij de Russische Marina. Wederom via het couchsurfen hebben wij contact met haar gelegd en met de duidelijke instructies zou het deze keer niet moeilijk zijn om het adres te vinden. Eindelijk konden wij dan kennismaken met het beroemde extensieve metronetwerk van Moskou. Wederom was het ver onder de grond. Het systeem is makelijk te doorgronden en door de snelheid van de metro's sta je nooit langer dan een minuut te wachten. Een keer konden wij zelfs 39 seconden klokken. Ik weet nu al dat de metro in Amsterdam voor mij een lijdensweg van 15 minuten zal gaan worden. Daarbij is de metro ook nog heel mooi. De communistische propaganda is duidelijk in de architectuur verwerkt. Ik vind het zeer indrukwekkend en uniek. Wij voelden ons echter niet goed genoeg om de hele tijd de architectuur te gaan bekijken. Simpel bereikten wij het station Leninsky Prospekt om daar het communistische flatje van Marina te vinden. Na drie keer te hebben aangebeld kwam wij erachter dat Marina er niet was. Shit. Het telefoonnummer van Marina stond in mijn telefoon en zoals wel vaker deze reis heeft mijn touchscreen het weer is begeven. Daarbij gaf het hekje waar ik tegen aan zat af, waardoor er een groene snot vlek op mijn jack zit. Wetend dat het weer is even tegen zat besloten wij maar wat te relaxen. Ik besefte ineens dat Marina's nummer wel op de mail stond, dus zocht ik naar een internet cafe. Ik vond deze als snel, maar de prijs kon wel is 300 roebels per uur zijn! Er bestaat een grote kans dat ik het gewoon niet goed gelezen had, maar ik durfde het risico niet te nemen. Naar buiten lopend zag een een wanstaltig beeld van de Sovjet ruimteheld Yoeri Gagarin. Hij was helemaal aluminiumachtig en deed mij denken aan Buzz Lightyear van de Pixar film Toy Story. Ik verwijderde mijzelf snel van dit beeld toen uit het niets mijn touchscreen weer besloot te gaan werken. Snel Marina's nummer gevonden en naar de wachtende Zev gerend om haar te bellen. Marina was binnen een halfuur bij ons met haar Schotse vriend Aiden. Haar nederige chaotische stulpje zit blijkbaar constant vol met minstens vier backpackers. Smerig omschrijft niet helemaal de bende die haar huis was. De lakens waren ook al door de vele vorige reizigers gebruikt en de angst voor bedbugs, die allemaal rode bultjes bij mij achter zouden laten, was zeer aanwezig. Daarbij werden wij vergezeld door drie naar bedorven brie stinkende Fransen. Buiten was het rond de 40 graden en binnenshuis was dit goed merkbaar. Geen ventilator en ook geen airco. Ik was terug in het duivelshok! Gelukkig was er hier een koude douche aanwezig die tijdelijk voor verkoeling kon zorgen. Toen wij alles hadden uitgepakt was het tijd om het grote Moskou te gaan verkennen. Op de gok stapten wij ergens uit de metro. Tot mijn groot geluk zag ik meteen een fontein. Daar kon ik even lekker pootje baden terwijl de Russische kinderen wild in de fonteinen aan het spelen waren. Vervolgens kon ik even gezellig bij Karl Marx op schoot alleen bood hij mij geen kopje thee aan. Ik had toch meer zin in wat fris dus zochten wij een plek om even wat te eten en te drinken. Helaas zaten wij zonder roebels en om een of andere gekke reden zijn er rond de Kremlin geen pinautomaten te vinden. Ja, wij waren per ongeluk op de Kremlin gestuit. Nadat wij de pinautomaat hadden gevonden kwam ook Amelia ons nog vergezellen, onze Amerikaanse Rusland gids. Met haar hulp bestelde wij Russsiche pannekoeken bij de Tepemok. Koude frisdrank verkrijgen is in Moskou niet mogelijk. Alle kioskjes, waar de hele stad vol mee staat, gebruiken hun koelkasten niet om de drankjes koel te houden. Ik verwacht niet dat dit uit milieu overwegingen gedaan wordt. Nu de Kremlin ons zicht had bereikt, stonden wij te popelen om het rode plein te bestormen. Mijn beeld van Rusland is voornamelijk gevormd door dit plein. Eenmaal door de poorten openbaarde zich het grote plein. De poses voor de Sint.Basil kerk werden snel aangenomen voor de vakantiekiekjes. De Sint.Basil kerk, je weet wel die grote ijslollies, oogt zeer surrealistisch. Het was net alsof ik de Efteling een nieuwe attractie erbij had en dat lange Jan zijn kop zo tussen de torens door zou gaan steken. Eerst bezochten wij echter het grote winkelcentrum dat bekend staat als G.U.M. Ik vond deze een stuk indrukwekkender als het winkelcentrum in Peters stad. De uitgang leidde ons naar de ingang van de Sint.Basil. De binnenkant was indrukwekkender dan verwacht. Een soort Ortodoxe gospel muziek galmde door verschillende kamers van de kerk. Het was niet allemaal zo serieus. Op een van de informatie bordjes stond echter wat minder serieuze informatie. Nou, het was serieus bedoeld, maar het ging om een geweldige vertalingsfout. Volgens het bordje, is er in Moskou een: Religious procession of riding the ass! Hoe kan de gayparade in Moskou nou elke keer zo problematisch verlopen als de heilige vaders er wel open voor staan? Persoonlijk dacht ik dat het meer betrekking had op Katholieke priesters. Na dit kerkelijk bezoekje liepen wij via de achterkant van de Kremlin naar een andere kerk. Natuurlijk weer een Christus de redder kerk, maar wel met een bijzondere geschiedenis. De kerk werd gebouwd om de overwinning op Napoleon te herinneren. Stalin vond dit gebouw niet boeiend genoeg en heeft uiteindelijk de kerk gesloopt en er een zwembad laten bouwen. Hoe graag ik nu een zwembad daar had gehad! Maar de burgemeester van Moskou vond het nodig deze kerk te herbouwen voor een enorm bedrag, waardoor ik nu genoodzaakt ben in deze hitte naar de kerk te kijken in plaats van lekker in het koele water te kunnen zwemmen. Okay, nagegeven, het is wel een mooie kerk. Wederom stuitten wij op een gigantisch standbeeld, deze keer van Peter de Grote. Het is moeilijk om je voor te stellen hoe groot dit beeld is. De Moskovieten schijnen dit beeld verschrikkelijk te vinden. Wederom een idee van de burgermeester die toevallig goede vrienden is met de kunstenaar die machtige beeld heeft gecreeerd. Op de weg terug zagen wij voor de zoveelste keer een bebloede kop. De daklozen hier lijden een al zeer hard bestaan in de zomer, laat staan hoe de winters voor de mensen zijn. De daklozen hier zijn vaak slachtoffers van het kapitalistische systeem dat Rusland hedendaags hanteert. Mensen hebben geen sociaal vangnet, waardoor de meest normale mensen op de straat belanden. Zo was er een goed geklede normale jongen die door omstandigheden op de straat was beland. Met het schaamrood op de lippen vroeg hij om wat geld om de dag door te komen. Niet zoals de junkies en alcohol verslaafden die bij ons om geld bedelen. Volgens Amelia drijft de hopeloosheid van deze mannen en vrouwen hen ertoe om naar de fles te grijpen. De harde realiteit hoort helaas bij het bestaan in Moskou. De Kremlin heeft vanuit elk oogpunt een andere aanblik. Daardoor ben ik als een Japanner te werk gegaan door vele foto's te nemen vanuit verschillende posities. Natuurlijk hadden wij ons weer helemaal suf gelopen. Daarom pakten wij onze rust op het gras voor de Kremlin muren. Er was nog steeds veel te zien dus gingen wij maar door. Er speelde een of ander bandje vlakbij het graf van de onbekende soldaat. Er heerste een gezellige sfeer doordat al de oude Rusjes gezamenlijk aan het dansen waren. Ook was er een soort grotje met allemaal gaten in de muur. Wij zagen allerlei mensen proberen iets uit die gaten te vissen of erin te stoppen, maar konden het niet precies plaatsen. Nadat Zev het even had gevraagd, bleek dat het daklozen waren die om geld verlegen zaten en probeerden de centjes uit de muur te halen, terwijl andere mensen geld erin deden om een wens te kunnen doen. De dag was optimaal benut. Voldaan van alles wat wij gezien hadden keerden wij Marina-waarts. Al snel stond de wodka weer op tafel. Wederom met augurk. Samen met een van de Fransen gingen wij naar een bar waar Marina en Aiden waren. Wij belanden in een of andere bizarre tent, waar wij verwelkomd werden door verkleede dames. Bij ons alledrie werd een een grote, van plastic gemaakte, hoed op de kop geplaatst. Daardoor leken wij net op al die oude tantes bij prinsjesdag. Het was een behoorlijk gekke ervaring die moeilijk te omschrijven valt. We werden gewdongen om op zijn Russisch te dansen en uiteindelijk ook de polonaise te lopen. Om twaalf uur werd er opnieuw nieuwjaar gevierd, want dat was het thema. Poetin werd even goed voor schut gezet in een filmpje dat ik helaas niet kon verstaan. Daarbij trouwde Marina voor de 40ste keer in deze tent. Een soort onofficiele bruiloft. Op een gegeven moment was de gekheid ons naar de bol gestegen en besloten wij maar een andere tent aan te doen. Het uitgaan in Moskou was zeker een leuke beleving, maar het was wel eenmalig. De prijzen zijn behoorlijk hoog en daarbij waren wij even toe aan een alcoholvrije periode. Voor wij gingen slapen hebben wij nog even een kebabje gescoord. Een zwerver vond het wel leuk om een gesprekje met ons aan te gaan, in het Russisch. Wel vaker in Rusland hebben wij gemerkt dat Russen rustig een halfuur tegen je praten in het Russisch ondanks dat ze weten dat je geen Russisch kan. Zij doen dit met een straffe uitdrukking in het gezicht, waardoor het lijkt alsof ze boos zijn. Maar eigenlijk zijn zij gewoon heel behulpzaam en die gezichtuitdrukking kun je dan ook maar beter negeren. De ochtend was heftig door de enorme hitte in de kamer. Wij konden letterlijk baden in ons eigen zweet. De Fransen waren inmiddels vertrokken en daarmee verdween ook de niet zo prettige aroma. Wij besloten om onze kater bij het Kremlin te verwerken. Ik kan mij slechtere plekken inbeelden. Deze keer had ik mij voorbereid om voor de echte Moskou ervaring te gaan. Altijd als ik het nieuws kijk in de zomer zie ik dat mensen in Moskou in de fonteinen springen. Dat was mijn beeld van de echte Moskou ervaring. Daarop besloot ik dit ook te gaan doen in de gaafste fontein van Moskou, die voor het Kremlin staat. Het water was heerlijk koud. De kater verdween als sneeuw voor de zon. Geweldig, gewoon! Als een klein kind kon ik lekker door de fontein banjeren en niemand die er gek van opkeek. Zev en ik zijn na dit avontuurtje nog door een bekende winkelstraat gelopen en zijn toen lichtelijk verdwaald geraakt. Na iets teveel moeite wisten wij de metro weer te vinden en konden wij bij Marina thuis weer even relaxen. Onze nieuwe kamergenoten zijn Duitsers, en een daarvan spreekt vloeiend Nederlands. Helaas kunnen wij nu niet meer over anderen spreken zonder gehoord te worden. Ik besloot het deze avond ook maar is anders aan te pakken. Ik ben bij de deur van de kamer gaan liggen op mijn eigen schone matje. Dit heeft twee voordelen: ik hoefde niet meer met Zev in een bed te slapen en het was een stuk minder heet. De eerste missie van de nieuwe dag, de visum van Wit-Rusland verkrijgen. Dit was een hele opgave. Toen wij met veel moeite de ambassade hadden gevonden, kwam Zev erachter dat hij de pasfoto's niet bij had. Toen ik aan het wachten was werd mij ineens verteld dat van alle papieren kopies vereist waren. Buiten kon ik Zev ook dit weer mededelen en konden wij dus kopietjes gaan maken. Nu dachten wij dat alles wel weer geregeld was en renden net voor de ambassade ging sluiten naar binnen. De vrouw sprak geen Engels, maar wel Duits. Weer was er een voorbeeldje van bureaucratie te ver doorgevoerd. In gebrekkig Duits deelde zij mij mede dat wij treinkaartjes moesten hebben, zodat zij zeker wisten dat wij het land zouden verlaten. Ik probeerde haar met mijn beperkte Duits uit te leggen dat dit volgens de websites niet bij de vereisten hoorde. Wit-Rusland, economisch paradijs ofzo? Na al die moeite gaven wij de hoop maar op. Geen Wit-Rusland voor ons. De tweede missie van de dag: een treinkaartje kopen naar Kiev. Met onze vaste gids bij de hand gingen wij naar het station. De kaartjes waren goed prijzig deze keer en wij hadden niet genoeg cash bij. Dus moesten wij weer zoeken naar bankautomaten, die om een of andere reden weer goed verstopt waren. En als ik er een vond, dan was hij weer kapot. De beste plek om een automaat te vinden bleek weer is ondergronds. De mensen leven hier net als mollen. Met succes de kaartjes aangeschaft en binnen ons bereik was weer een fontein te vinden, waar Zev en ik weer even inklommen. Amelia wilde ons haar hostel laten zien en Zev wilde nog wat zaken op de computer regelen dus gingen wij met haar mee. Zev ging even in haar bed liggen en was binnen een paar minuten in comatueze staat. Amelia en ik zijn toen maar weer bij de Kremlin gaan chillen. Uit het niets brak er een storm uit, met als gevolg dat een paar bomen ontworteld werden. Soort ministorm, want het duurde nog geen tien minuten. Na een paar uur gingen wij even bij Zev kijken. Die was druk bezig dus keerde ik alleen terug naar ons couchsurf adres. Ik kon nog even genieten van het aanblik van de Kremlin bij nacht. Prachtig!
De laatste dag in Moskou. Voor ik de stad zou gaan verlaten, moest en zou Lenins mausoleum bekijken. De wachtrij was enorm en het duurde wel even voor wij binnen waren. Bij het binnenlopen van deze crypte werd ik bevangen door een duistere sfeer. Op elke hoek stonden twee soldaten, die bij elk geluidje een ssstt eruit gooiden. Volgens mij zijn zij bang dat Lenin wakker wordt bij teveel lawaai. Bij het zien van de dode Lenin, liepen de rillingen wel even over mijn rug. Een legendarisch historisch figuur die al 86 jaar rust in zijn crypte onder een rood licht. Het deed mij meer denken aan een horror,zoals hij daar lag. Geef de man de puntige hoektanden en je hebt Dracula. Wij moesten snel doorlopen en dat was jammer want het was lekker koud daarbinnen. Of dat nou door de airco kwam of door de rondzwervende geest van Lenin is mij nog niet duidelijk. Buiten liepen wij nog even langs de graven van onder andere Stalin en Brezjnev. Niet de minste dictators. Wij lieten deze dode politici maar voor wat zij waren en besloten het Kremlin in te gaan. Wederom was er een flinke rij, waarvan minstens de helft Chinees was. Het Kremlin stond helemaal vol met Ortodoxe kerken. Niet wat wij hadden verwacht. Toch was het zeker de moeite waard om even binnen te kijken. Sommigen kerken mochten wij niet in, omdat je daar voor moest betalen. Wij bluften ons echter gewoon binnen en hebben ook de binnenkant kunnen bekijken. Er kwam nog even een militaire parade voorbij die blijkbaar een belangrijk kledingstuk vervoerden. Een handtasje van een kledingswinkel werd door twintig man bewaakt. Misschien wel een leuk jurkje voor Poetin? Buiten ontmoette wij Amelia weer die ons uit de smog van de stad kon krijgen. Zij claimde een of ander parkje te weten aan de rivier. Onderweg stuitte wij op de grootste universiteit die ik ooit heb gezien. Dit gebouw is overduidelijk in communistische stijl gebouwd en is van ver te aanschouwen. Wij liepen door naar het park, dat niet zo mooi was als Amelia had meedegedeeld. Bij de ingang lag een bebloede zwerver die even niet meer herinnerde waar en wie die was. Het park was ook niet bepaald schoon te noemen, maar wij hebben nog even rustig aan kunnen doen voordat wij onze lange treinrit naar Kiev konden nemen. Wij namen Amelia mee om onze spullen op de te halen bij Marina. Tijdens het inpakken liep Marina binnen en flipte zij helemaal, omdat Amelia binnen was. Een beetje verbaasd over deze uitval probeerde wij even met haar te praten, maar zij had wat tijd voor zichzelf nodig. Haar vriendje Aiden liep nog naar ons toe en zei: Don't worry, she is fucking crazy! Toen wij onze spullen hadden ingepakt gaven wij onze Nederlandse souvenirs, wat haar weer wat kalmeerde. Zij bood haar excuses aan en daarmee konden wij toch nog met een goed gevoel weg gaan. De laatste keer met het geweldige metrosysteem naar het treinstation gegaan en Amelia gedag gezegd. Ons Russische hoofdstuk was voorbij. Dag Moskou, dag Rusland!