Wodka met augurk

We hadden weer een luxe euroline bus. De grens tussen Rusland en Estland leek uit een grote rivier te bestaan. Langs dit water liepen grote muren en allerlei andere fortificaties. Ik denk dat de Estlanders het gewoon zat zijn om binnengevallen te worden door de grote buur. De grensovergang ging verassend makkelijk. Er werd even naar de visa gekeken en een migratiekaart uitgedeeld en dat was het. De tassen werden ook al niet gecontroleerd en dat ik wodka bij mij had was geen probleem, net als sinasappelsap hier. Rusland is voor mij een van de hoofddestinaties. Het land heeft een bepaalde aantrekkingskracht, omdat het nog zo onverkend is door de meeste Westerlingen. En wie wil er nou niet een keer het hermitage en het rode plein bezoeken? De eerste grote Russische stad is Sint-Petersburg, de stad die door Peter de Grote uit het moeras is getrokken. Bij aankomst bij het busstation, was het even wennen. Wij waren duidelijk in een andere wereld beland. Ten eerste stond alles natuurlijk in het cyrillisch. Ten tweede was ons eerste gesprek niet al te vlottend, omdat het een dronken zwerver betrof. Ten slotte moesten we even wennen aan de roebels en dat het engelssprekend vermogen van de Russen nihil is. De roebels kwamen wel zoals vetrouwd uit de muur en al snel konden wij de metro in duiken. De metro van Moskou is beroemd, maar die van Sint-Petersburg vonden wij al behoorlijk indrukwekkend. Het leek naar ons gevoel wel 50 meter naar beneden te gaan voor je de metro zelf bereikte. Onder de grond probeerden wij onze weg te vinden naar het hostel. Dit bleek geen makkelijke opgave. Instructies waren vaak tegenstrijdig of gewoonweg in het Russisch dus voor ons onbruikbaar. Na flink lang te hebben gezocht dachten wij het plein te hebben gevonden, maar de teleurstelling was groot toen het monument in het midden niet de goede was. De taxi leek voor ons de enige oplossing, maar zoals de lonely planet al vermeldde zijn deze chauffeurs geneigd achterlijke hoge prijzen te vragen. Zoals wel vaker kreeg de lonely planet gelijk. Rond de 30 euro was de gevraagde prijs en daar zaten wij niet op te wachten. Door de honger en de culturele omschakeling zag Zev het even niet meer zitten. De McDonalds moest even de oplossing gaan bieden voor ons. Tallinn was een soort van paradijs voor Zev waar dit jaar nog naar terug wil. 'Van de hemel naar de hel' omvatte even de zware ochtend. Ik had er wat minder moeite mee, maar het hostel vinden zou een grote verademing zijn. Wij hadden onze krachten weer enigszins terug gevonden en met volle vastberadenheid wisten wij deze keer wel het hostel te vinden. Relatief snel konden wij inchecken, maar wij moesten even op de bank wachten. Vanzelfsprekend vielen wij in slaap. Olga vond dit echter geen goed idee en wist met een sterk Russisch accent ons erop te wijzen: No sleeping on the couch! Niet wat wij wilden horen op dat moment! Na wat slaap kon ik niet wachten om Sint-Petersburg te zien. Zev had nog wat meer tijd nodig, dus besloot ik alleen op pad te gaan. Even een kort verhaaltje over Sint-Petersburg en de stichter van deze stad. Peter de Grote liet de stad bij de Baltische zee bouwen, omdat Rusland mee wilde gaan doen op het grote toneel. Om inspiratie op te doen reisde hij af naar Engeland, Italie en ons eigen kikkerlandje. Uit Nederland heeft hij veel kennis over scheepsbouw opgedaan, terwijl hij qua architectuur zich door Italie liet inspireren. In de Russische taal is de Nederlandse invloed nog steeds aanwezig, doordat matroos gewoon hetzelfde is. Onder het communistisch bewind heeft deze stad ook nog de naam Leninggrad en Stalingrad gehad, maar inmiddels is deze oudste naam dus weer hersteld. Mijn wandeling door de hoofdstraat Nevsky Prospekt bracht mij bij allerlei interresante lokaties. Een aantal paleizen moet je niet gek van opkijken hier. Elk hoge heer vond het nodig er eentje voor zichzelf te bouwen ten koste van de bevolking. Daarbij belande ik in een 19e eeuws winkelcentrum die op zijn zachts gezegd behoorlijk groot was. Opvallend in de stad van Peter is de grote hoeveelheden soldaten zonder ledematen. Het is leuk dat het rijmt, maar duidt er ook op dat de staat niet goed voor zijn veteranen zorgt. Ik stel mijzelf de vraag in welk conflict deze mannen zo beschadigd zijn geraakt. Was dat Zuid-Ossetie, Tsjetsjenie of misschien wel Afghanistan? Om die oorlogen maar even achter mij te laten, vervolgde ik mijn weg tot aan de rivier. Tot mijn verbazing was daar een stelletje hun beren aan het uitlaten. Hoe verzin je het? Dit kan alleen in Rusland. De beren waren nog niet zo groot dus kon ik ze even aaien en op de foto zetten. Onderweg liep ik nog langs het winterpaleis, maar deze bewaarde ik voor later. Ik was al aardig ver noordelijk gelopen, maar besloot de pas erin te houden. De vuurtorens die ik passeerde branden niet dus waren ze niet echt boeiend, maar het Peter en Paul fort was dat wel. In dit fort vermoorde Peter zijn zoon Paul. Ik vond het nogal cru, maar die Paul kan wel is een onzettend rotjong zijn geweest. Achter het Fort stuitte ik per ongeluk op een centraal-Aziatische Moskee, die niet echt in het stadsbeeld paste. Ik vond het echter wel een boeiend gebouw om te zien, dus nam ik toch een paar kiekjes. Ik probeerde nog het slagschip de Avora te bezoeken. Dit is de plek waar de Russische revolutie van 1917 is begonnen. Het paste alleen niet echt meer in de route en mijn voeten gaven aan echt terug te willen. Gezien de grote van het stadscentrum, was dit nog geen gemakkelijke opgave. Natuurlijk werd ik nog extra geteigerd door andere pracht en praal die nog even bekeken moesten worden. Een parkje bijvoorbeeld, waar alle slachtoffers van Russische revlotuies werden herdacht. Of wat dacht je van een typische Russische kerk, die eruit ziet als een Italiaans ijsje. Deze kerk was wel interresant, zo werd mij door een Russisch meisje verteld. De naam van de kerk gaat als volgt: De kerk van onze redder op het verspilde bloed. Dit bloed was van de Tsjaar ALexander II die hier vermoord werd door een bom. Deze Tsjaar was echter wel populair bij hij volk, omdat hij de horigheid afschafte. Even los daarvan was ik verbaasd door het Russische meisje, dat van een eiland kwam dichtbij Japan. Alweer, alleen in Rusland. Nadat het Russische meisje mij enthousiast de hele Russiche geschiedenis geprobeerd had uit te leggen was het toch echt tijd om mijn voeten wat rust te geven. Het hostel waarin wij verbleven was wat persoonlijker dan de vorige keren. Al snel trad ik in contact met een groep mensen uit verschillende landen. De zeer jonge eigenaar van het hostel vond het ook wel gezellig en bood ons wodka aan met augurk! Russische traditie blijkbaar. Persoonlijk vond ik het niet de beste combinatie, maar het gaat om de ervaring. Later kwam Zev ons ook nog vergezellen. Hij had ook allerlei avonturen meegemaakt op andere wijze, maar wel dezelfde plekken bezocht. Met onze internationale groep zijn wij wat biertjes gaan nuttigen wat uitliep tot een gigantische sushi schrans partij rond 06:00 s'ochtends. Nog nooit heb ik zoveel sushi gegeten! Ik veranderde bijna zelf in een rauwe vis met rijst.
De hermitage is een must wanneer iemand Sint-Petersburg bezoekt. Met onze internationale groep vetrokken wij naar de hermitage. Voor de duidelijkheid, dit ligt in het winterpaleis. De rijen bij het winterpaleis zijn berucht en wij hadden niet bepaald zin om te wachten. Een Amerikaanse genaamd Amelia studeerde en woonde al een tijdje in Rusland. Daardoor was zij ook zeer bekend met de corruptie hier en kreeg zij het voor elkaar om ons allemaal binnen te krijgen zonder te wachten. Even een paar roebels in de hand en binnen waren wij. Corruptie is niet alleen maar negatief, als je het maar goed gebruikt! Binnen werden wij overweldigd door de pracht en praal zoals alleen oude koningen en Tsjaren deze ten toon wisten te stellen. Dat je meer dan de hele dag nodig hebt om alles te zien kwam wel als een verassing. Het paleis was zo groot dat Zev en ik de rest kwijt wisten te raken in dit doolhof. Na uren te hebben gelopen zakte Zev bij de Picasso sectie ineens ineen. Hij was geraakt door Paris, een van de hoofdfiguren uit het mytische verhaal de Ilias. Voor de leken, hij had iets met zijn achilles. Dr.Krasenberg jr constateerde echter een vorm van sightseeing overbelasting en rust was even belangrijk. Zev bikkelde nog een tijdje door, maar bleef de rest van de dag last houden. Wij hadden inmiddels ook wel genoeg van het hermitage. Soort van kunst overkill. Wij namen dan ook onze rust door lekker op de bank een filmpje te kijken en even te niksen.
Wederom met onze internationale possie uit het hostel vetrokken. Peter de bouwer had namelijk ook nog een zomerpaleis dat zich ergens buiten Sint-Petersburg bevond. Dit plaatsje heet Peterhof en was binnen 45 minuten met de bus te bereiken. De voorkant deed mij denken aan het Habsburgse paleis Schonbrunn in Wenen. Met uitzondering van de grote gouden koepel die aan de rechterkant van het paleis te zien was. De achterkant van het paleis deed onze monden tot aan de vloer open vallen. Een overweldigende hoeveelheid fonteinen openbaarde zich aan ons. Het was behoorlijk heet en daarom was het jammer dat wij niet in de fonteinen mochten springen. Wij bezochten maar niet elke sectie van het paleis, omdat dit gewoonweg heel duur was. De Russen zijn geneigd bij elk onderdeel van het gebouw een aanzienelijk bedrag te betalen en dat is niet waar een budget reiziger op zit te wachten. Petershof is ondanks de prijzen meer dan een bezoekje waard. Ik schaar het onder de andere grote zoals Versailles en Schonbrunn. Om het is even helemaal anders te doen, namen wij de boot terug. Bij de rivier werden wij afgezet om onze weg naar het hostel te vervolgen. In het hostel ontmoeten wij nog wat Brazilianen die met ons en Amelia het nachtleven wilden verkennen. Dit werd nog redelijk laat, natuurlijk. Na al die gezelligheid en al dat wandelen namen Amelia en ik de taxi maar terug. Zev was blijkbaar nog onvermoeid en liep met de enige overgebleven Braziliaan naar huis. De taxi in Rusland was ook weer een ervaring apart. Dat Russen als gekken rijden werd weer eens bevestigd. Uit het straatbeeld kun je dan ook veel afleiden. Zo hebben Zev en ik al redelijk wat auto's voorbij zien komen die total loss verklaard kunnen worden en zagen wij ook nog een klein ongeluk gebeuren.
Vanzelfsprekend waren wij behoorlijk katerig. Gelukkig hadden wij onze treinkaartjes de dag ervoor al gekocht met Amelia. Dit is in Rusland nogal een unieke ervaring, omdat de prijzen enorm varieren afhankelijk van de dag het type trein. Voor de rit naar Moskou hebben wij 600 roebels(15 euro) betaald, terwijl de eerst genoemde prijs 3000 roebels bedroeg(75 euro). Amelia maakte het ons echter allemaal heel makelijk door het te regelen. Voor je verblijf in Rusland moesten wij ons ook nog is gaan registreren als wij langer dan drie dagen ergens bleven. Daarvoor vragen zij natuurlijk een flink bedrag. Zev en ik besloten om even goed maling te hebben aan het bureaucratische gelul. Wij hebben ons dus niet geregistreert en volgens kenners maakt dit ook allemaal niet zoveel uit. Op aandringen van Amelia zijn wij nog even wat gaan wandelen door de stad. Zij haalde daar een of andere gedroogde kaas, typisch Russisch, maar zeker geen aanrader. Als kaas begint te smaken naar vis, dan is er iets niet in orde. Deze verdween dan ook snel in de prullenbak en om even echte vis bezochten wij de Japanner. Een traditoneel Russisch gerecht vinden is een hele opgave maar een sushitent is geen probleem. Ik heb Zev nog nooit zo gelukkig gezien met zijn eten en met regelmaat denkt hij nog terug aan dit heerlijke gerecht. Op de weg terug zagen wij weer allerlei bizarre dingen. Zo stond er een oud communistisch autotje die onze interresse wekte, en zagen wij dat boven deze straat een elektriciteits mast hing. Ik dacht dat dit behoorlijk schadelijk was? Dit verklaarde wel de vele lichamelijk vervormde mensen in de straten. Volgens Amelia zijn er echter meerder factoren die bijdragen aan de vervormingen. Onder andere Chernobyl heeft hier goed toegeslagen, maar ook de enorme vervuiling in de straten door uitlaat gassen. Nu ik er zo over nadenk, ik heb geen bomen gezien naast de wegen. De trein liet niet meer op zich wachten en het was weer is tijd om te gaan. Het volgende avontuur: Moskou!