Poedelnaakte culturele ervaringen op muggeneiland

Ik had geen idee wat ik van Tallinn moest verwachten. Van Estland wist ik eigenlijk net zo weinig als de gemiddelde Amerikaan van geografie weet. Op het busstation namen wij een taxi, omdat het net zo duur was als de tram. Onze chauffeur viel weer is in de categorie, ik was mij nie! Hij deed de raampjes steeds iets meer dicht, waardoor bij mij de angst op verstikking toesloeg. Bij aankomst gaven wij deze man maar even een goede tip, zodat hij even een deobusje kon gaan kopen. Ingecheckt en wel, sloeg de eeuwige reis vijand 'honger' weer toe. De restaurants waren een behoorlijk boven budget en na veel te lang hebben gezocht vonden wij een dubieus tentje. Het leek niet al te hygienisch, maar de hongersdood wachtte en daarmee was het onze enige optie. Mijn lasanga was boven verwachting, maar Zev had weer is niet zo'n geluk met het eten. Het stukje vlees dat hij kreeg kan het best omschreven worden als een balletje opgedroogde koeienvlaai. Alhoewel Zev specifiek gezocht had naar een gerecht met rijst, kreeg hij daarvoor in de plaats patatpap. Beeld je mayo en patat in de blender in en je hebt het. De tranen sprongen mij en Zev in de ogen van het lachen. Deze lachkick duurde zolang dat de mensen even raar naar mij omkeken. Later op de dag gingen Zev en ik naar een couchsurf meeting. Op de weg ernaar toe werden wij aangenaam verrast door de schoonheid en uitstraling van deze stad. Toen wij ons couchsurf contact Tonis en de anderen ontmoet hadden, werd het nog een gezellige avond. Tonis wist ons te verrassen door ons uit te nodigen voor een eilandavontuurtje. Het eiland Pangli, lag ongeveer een anderhalf uur per boot van Tallinn vandaan. Wij besloten mee te gaan en dat betekende weer vroeg opstaan. Bewust van het feit dat het al laat was keerden wij dus snel hostelwaarts om nog een beetje slaap mee te pakken.
Ons reisgezelschap werd aangevuld met de Amerikaanse Michael en een Australische Kelly. Op de boot vertelde Tonis ons over de Sovjet bezetting in Estland. De aandacht ging vooral uit naar een of andere schakelaar, waarmee de Esten in staat waren om Finse televisie te kijken. De taal van dit land heeft blijkbaar een hoop overeenkomsten met het Fins en lijkt geenzins op de taal van de Baltische buren. Op het eiland was de Sovjet aanwezigheid nog voelbaar. De wachttoren bracht een bepaalde emotie teweeg die de sfeer op dit eiland van toen kon omschrijven. Daarbij was het nu verlaten hoofdkwartier vlak ernaast. Inmiddels zijn het lege en vervallen gebouwen, maar met enige fantasie kun je het rode leger op deze plek nog inbeelden. Tijdens de Sovjet bezetting mochten er geen nieuwe mensen meer op het eiland komen wonen en werd het gros van de bevolking naar vasteland gedeporteerd. De Sovjets waren namelijk bang dat de eilanden potentiele brandhaarden waren van rebellie. De huidige bevolking van dit eiland is nu rond de 80 mensen. Daarvoor was dit rond de 600. Er is ook een voordeel te bespeuren aan deze deportatie. Wij hadden het eiland namelijk grotendeels voor onzelf. Daarbij hoeven wij niet meer bang te zijn voor soldaten in wachttorens, sinds de Sovjet-Unie uit elkaar is gevallen. Nadat wij de tent hadden opgezet werden wij echter geconfronteerd met een veel groter kwaad: de mug! Na een adequate telling op mijn benen, kan ik melden dat er 42 muggenbulten zitten. Om de ernst van de situatie maar even te verhelderen. Ook op de intieme plaatsen weten de muggen mij te vinden, al ga ik verder niet op de details in. Daarbij is het eiland rijk aan stekende vliegen en grote hoeveelheden bijtende mieren, die ons nog wel eens als diner beschouwden. De stranden en de bossen op dit eiland maken een hoop goed. Het is buitengewoon prachtig en er is geen mens te bekennen. Vele kilometers liepen wij in de brande zon en iedereen begon een rood kleurtje te ontwikkelen. Naja behalve onze ozzie dan. Vooral de Amerikaan kleurde zo rood als een kreeft. Terug op het basiskamp maakten wij een kampvuur. Wij bedachten een ingenieuze manier om de eieren te koken. Geinspireerd door McGyver, sneden wij het bovenste gedeelte af van lege bierblikken. Het water en de eieren konden er dan bij, om vervolgens dit blikje in het vuur te zetten. Vooral bij het slagen van deze operatie voelden wij ons echte avonturiers. Als bakplaat gebruikte wij een platte steen die ik op het strand had gevonden. Dit leek heel succesvol al duurde het soms wel even te lang voor de kip gaar was. Na het eten was het tijd voor de traditionele sauna. Dit hield in, dat je gewoon bij iemand thuis gebruik maakt van de sauna voor een luttel bedrag. Volgens de Estoniaanse traditie hield dat natuurlijk wel in dat je poedelnaakt in de sauna ging zitten. Voor een echte culturele ervaring moet je dan ook 'all the way' gaan dus dat deed ik dan maar. Voor de Amerikaan was deze sauna een pijnlijke ervaring aangezien hij eerst al gebakken was en nu ook nog is gestoomd werd. Daarbij moest er ook nog met een bos takken en bladeren op je lichaam gemept worden voor de ultieme ervaring. Dit was voor hem natuurlijk geen optie, maar ik probeerde het wel. Ik dacht dat het pijn zou doen, maar ik voelde geen centje pijn. Het bracht wel extra hitte met zich mee, maar vooral ook een lekkere geur. Doordat onze bloedstroom op volle toeren draaide, kwamen de muggen op ons af als gieren op een stervend prooi. Zelfs met anti-muggen spray was het moeilijk deze plaag terug te dringen naar de boslinie. Toen wij onze laatste sessie hadden gehad, kwam de eigenaar net met zijn familie aanzetten. Het waren net de hillybillies in hun ongeregistreerde pich up truck en dronken koppen. Zij bleken echter in staat om ons een hoop over de huidige staat van het eiland en de bevolking te vertellen. Een familie in het bijzonder trok de aandacht. De oma van deze familie doet denken aan ma Flodder. Zij weet zelfs niet eens meer hoeveel kinderen er door haar gebaard zijn en de schattingen liggen tussen de 12 en de 14. Een van haar dochters speelt ook een hoofdrol in de serie. Zij staat er om bekend, elke man in de ballen te grijpen die langs loopt. Hedendaags verblijft zij echter in Finland ergens met een andere man. Haar eigen man geloofd nog steeds dat zij terug komt, aangezien haar favoriete jurk nog in de kast ligt. Deze vrouw heeft ook weer wat Floddertjes na gelaten. De befaamde drie broers zijn zeer aanwezig op het eiland, en wij hebben ze niet voornamelijk aan de drank en sigaretten gezien tijdens ons verblijf. Deze broers zijn schijnbaar wel in staat om sauna's te bouwen. Een lokale bewoner leek dat een goed idee en voor een afgesproken bedrag bouwden de broers zijn sauna. De broers wisten dit geld aan snel op te drinken en te roken dus wilden zij meer geld van deze man hebben. Natuurlijk werd dit geweigerd, met als gevolg dat de broers de sauna in lichterlaaie hebben gezet. Flodder actie of niet? Pangli is echter 'one happy island' voor ons en na dit gezellige onderonsje werd het kampvuur weer aangestoken. Daarbij was er bier, een waterpijp en muziek aanwezig. De Australische en Tonis hadden het zo goed naar hun zin, dat zij stiekem naar het strand waren geslopen. Wij zagen hen pas s'ochtends weer terug. De rest van de avond werden wij ook nog vergezeld door de lokale jeugd. Maar Estland ligt behoorlijk noordelijk en dat betekend dat het al vroeg licht wordt. Bij dageraad was het daarom tijd om ons in het driepersoons tentje te nestelen. Hier hadden nooit vijf mensen ingekund.
Toen ik wakker werd voelde ik mij niet al te best. De kip van de vorige avond kleurde naar mijn idee al een beetje rossig en ik had iets minder gulzig moeten zijn. Tot overmaat van ramp, moetsen wij tot 12 uur wachten voordat de lokale 'supermarkt' open ging. Zelden viel een wandeling mij zo zwaar. Het leek net of ik al in de eindfase van malaria zat( wat me ook niet had verbaasd) in het hart Amazone. Gelukkig ging het wat beter toen ik gegeten had. Gevolg van niet goed gebakken kip is de WC. Ik kan je vertellen dat dit op Pangli geen pretje is! Zelfs voor Aziatische begrippen zou deze WC niet volstaan. Tonis die een achtergrond als chef heeft, maakte nog een lekker soepje voor iedereen met de blik methode. De rest ging het eiland verkenne, maar dit was aan mij niet besteedt. De doktor had waarschijnlijk slaap geadviseerd, dus deed ik dat maar. Helaas werd ik voor mijn gevoel al snel uit mijn vredige slaap gewekt. Het was tijd om de boot terug te pakken. Terug in Tallinn hingen er donkere wolken in de lucht. Op het moment dat Tonis ons afzette barstte het los. Sinds ik in Azie en Australie de moessons heb meegemaakt, heb ik het niet meer zo hard zien regenen. Zev en Kelly gingen eerst wat eten, maar door mijn geweldige salmonella was ik niet bepaald hongerig. Ik besloot in een keer door naar het hostel te rennen, maar dat werd al snel lopen. Het water kwam tot over mijn enkels en mijn gewenste douche leek ineens overbodig. Een beetje zeep was genoeg geweest om mijzelf op het plein te wassen. Rennen had geen zin en het boeide mij niet meer hoe nat ik werd. Als ik goeie tapschoenen had gehad, was ik waarschijnlijk als Gene Kelly door de straten gaan dansen. In het hostel bleek mijn bed ineens doorweekt te zijn en na een druppel op mijn kop werd het duidelijk. Het plafond lekte aanzienelijk, waardoor ik weer een hele tijd bezig was om een nieuwe kamer te regelen. Deze kamer was echter wel een stuk aangenamer. Bij de hostel computer kwam ik Elske tegen, een vriendin van Marleen die ik ooit in Den Haag heb ontmoet. De wereld is niet zo groot. In de avond gebeurde er niet zoveel meer. Zev en ik zijn nog een beetje het centrum gaan verkennen, maar dat was op dat moment niet zo spannend.
Helaas moesten wij al snel uitchecken. De stad was door ons drukke schema nog onverkend, dus zijn wij maar wat gaan sightseeen. Onderweg vonden wij een charmantw dame, waarbij wij konden boogschieten. Deze keer ging Zev er met de prijs vandoor, een tradtioneel Estoniaans drankje. Uiteindelijk spraken wij weer met onze couchsurf vrienden af. Het plan was om boven het winkelcentrum te gaan zitten. Daar konden wij een panorama uitzicht over de stad krijgen, maar het was gesloten door verbouwingen. Gelukkig zijn regels er om gebroken te worden en Zev nam het voortouw om alsnog het dak op te gaan. Met zijn allen bereikten wij het lege dakterras en onden wij lang genietn van de ondergaande zon en comfortabele stenen bank. Zev boogschiet trofee was al snel op en nadat de bewaking ons meerdere malen over het hoofd had gezien werd ons gevraagd te vertrekken. Dit werd aardig gevraagd, omdat wij natuurlijk de domme toeristen speelden. Een zeer waardevolle tactiek in het reisbestaan. Na even te hebben gewacht werden wij door nog meer couchsurfers vergezeld en zouden wij onze laatste maaltijd in Tallinn nuttigen. Wij stapten in de BMW van Anne. Wat een decadente reizigers zijn wij toch! Nadat de maaltijd was genuttigd was Anna ook nog zo aardig om de spullen bij het hostel op te halen en ons daarna op het busstation af te zetten. Estalnd is een geweldige ervaring gebleken en Zev ik zijn maar wat blij dat wij dit land hebben leren kennen. Maar de volgende destinatie laat niet op zich wachten. Met alle papieren bij de hand, op naar Rusland.