SuperZane en de Witte Poes

Deze keer was het een superdeluxe bus. De luxe van veel beenruimte en airconditioning waren wij al niet meer gewend en moet als blijheidsfactor zeker niet onderschat worden. In de supermarkt in Vilnius hadden wij nog worstenbroodjes gekocht, althans daar ging ik van uit. Zev vertrouwde het niet, maar kocht in navolging van mij ook deze broodjes. Mijn heilige overtuiging dat dit worstenbroodjes waren bleek ongerechtvaardigd toen Zev de eerste hap al een verbeten gezicht trok. Er bleek ander marsepein goedje in te zitten, toch niet echt waar wij op hadden gehoopt. Bij aankomst in Riga verdwenen ze dan ook snel in de prullenbak. Doordat de bus op zijn Duits effectief was, waren wij zelfs een halfuur te vroeg aangekomen. Zane kwam ons ook nog is zeer snel ophalen. Het was even fijn om nergens aan te hoeven denken. Zane dirigeerde ons als een echte tourguide naar haar stulpje. Zo is het bevoorbeeld handig om te weten dat je in Riga moet betalen voor bagage. Volgens Zane staat menig tourist hier dan ook raar van te kijken als de openbaar vervoer politie ineens opduikt met een boete van 60 euro. Zane vroeg ons ook nog mee voor een of ander nationaal dans en zang festival. Wij hadden echter meer behoefte aan wat rust in Zane`s kamertje. Een schone douche, een eigen kamer, koelkast,computer en balkon. Wat wil een vermoeide reiziger nog meer? Er was een groot winkelcentrum in de buurt en ik kon wel wat flipflops gebruiken. In Riga was het namelijk bloedheet en mijn voeten stonden op kookpunt in de wandelschoenen. Ik kwam er al snel achter dat de Lat meer waard was als de euro en dat de prijzen hier wel wat hoger waren dan in de voorgaande landen. Zev moest nog een zwembroek kopen en maakte weer wat mee. Tijdens het passen bleek een meisje wel erg nieuwsgierig. Zij deed het hokje open om Zev in volle glorie te aanschouwen en bleef zonder gene staan kijken. Later op de dag vertrokken wij met Zane en haar vriendin Kristine richting het centrum. Op een van de pleinen vonden wij een paar gezellige Brabo`s die overduidelijk aan hun oranjeshirt te herkennen waren. We spraken niet alleen over reizen en ondernemen die avond. De twee oudere heren van het gezelschap waren niet vies van het vrouwelijk geslacht. Het doel van hun reizen was van een heel ander kaliber. Lokaties als Thailand, Indonesie, Brazilie en nu dus ook Letland vertellen eigenlijk wel het hele verhaal. Rond middernacht hadden wij dan ook wel genoeg gehoord van deze schuinmarcheerders. Het werd tijd om het nachtleven van Riga te verkennen verkennen. Ondanks dat onze twee Letse compangnons niet echt bekend zijn in de partyscene, werd het een hele gezellige avond.
Redelijk katerig de ochtend begonnen en daarbij waren wij ook nog is ontzettend zenuwachtig. De grote dag, El Grande Finale, het moment van de waarheid. Zou het deze keer wel gaan lukken? De tickets naar huis waren helaas uitverkocht dus was ik gebonden om de finale in Riga te bekijken. Marite, het nichtje van Zane, heeft voor ons wat plaatsen gereserveerd op het plein. Hoe dan ook wilden wij de wedstrijd goed kunnen bekijken.Om maar niet teveel met voetbal bezig te zijn, en natuurlijk om te relaxen, besloten wij om de Letste stranden te bezoeken. Het was bizar heet in Riga dus het strand was een enorme verademing. Riga kreeg een meditteraanse sfeer en ijskraampjes staan op elke hoek. Vooral Zane lust er wel pap van al die ijsjes. Die eet zelfs ijs als avondeten. In de snikhete trein viel het drankgebruik mij weer zwaar en dacht ik bij mijzelf 'nooit meer' ! Ik ben mij echter ook bewust van mijn onvermogen zo'n goudgele rakker op een gezellige zonnige dag af te slaan en weet dat ik die katers maar voor lief moet nemen. Vooral met het uitzicht op de finale die avond, wara het bier toch wel weer rijkelijk zou vloeien. Het strand zag er super uit. Niet dat het water zo mooi en schoon was, maar de sfeer en de mensen wel. Het deed een beetje italiaans aan door de speedo dragende mannen en de, om het maar even genuanceerd te zeggen, mooie vrouwen. Dat de speedo en string niet door iedereen gedragen zouden moeten werd ook wel duidelijk. Voor bepaalde mensen zouden zeker kledingsregelementen van toepassing zijn. Aan het einde van de dag werden wij door Zane gedwongen om met een bronzen schildpad op de foto te gaan. Het was volgens haar een symbool van dit strand, wat bij ons op weinig begrip stuitte. Alsof hier in de Baltische zee schildpadden zaten? Gelukkig kwamen er hele mooie foto's uit en was deze tijd weer goed besteed. De kater was inmiddels naar de achtergrond gedrongen en de treinrit terug naar Riga was daardoor een stuk plezieriger, in combinatie met ons chemische waterijsje. Het oranje virus was weer toegeslagen. Bij Zane thuis deden wij onze eigen warming-up door vaderlandslievende liedjes te draaien. Het geloof in de winst was groot deze keer. Als wij de Spanjaarden in de tachtigjarige oorlog wisten te verslaan, moest het in 90 minuten ook wel lukken? sterker nog, Willem van Oranje kon niet rekenen op een Robben en een Sneijder dus het verschil was duidleijk. Daarbij is driemaal scheeprecht volgens het oude gezegde. Ik besloot mijn oranje vlag als piratenhoofddoek te dragen. Daarmee kon ik mijzelf associeren met de geuzen die Den Briel op Spanje veroverden. Ook Zev had zijn gelukshirt aan, het kon toch niet meer misgaan? Volledig voorbereid namen wij onze posities in achter de tap. Allen Hollands bier voor Zev en mij deze avond! Hoegaarden en Heineken, jammie! De zenuwen gierden door het lijf. Toen De Jong zijn gruwelijke high kick op de borst van Alonso deed belanden moest ik even aan de film 300 denken, dat het legendarische verhaal van de 300 Spartanen vertelde. Zij wisten lang stand te houden tegen een miljoen Perzen en daarbij was dit soort geweld wel geoorloofd. Deze keer zat er echter een rood randje aan de ' This is Holland' trap, maar De Jong kwam er met een gele kaart weg. Na dit spannende moment volgde er een grotere ergenis genaamd salsa! Het voetbalcommentaar werd afgezet voor een salsa bandje en ondanks het geklaag van het hele plein werd het niet afgezet. Voor de tweede helft besloten wij te verkassen naar een ander plein, waar blijkbaar een groot scherm stond. Ook was er een behoorlijke Hollandse aanhang. Hup Holland Hup en tergende vuvuzela's bleken echter niet voldoende voor de overwinning. Als enigste land op deze planeet weten wij drie keer achter elkaarde WK finale te verlizen. Ongeloof maakte zich van ons meester. Dat de verwachting niet waargemaakt kon worden liet een vage leegte achter. Ik wilde liever niet al teveel praten, behalve met Zev. Wij deelden hetzelfde gevoel en konden daarom samen klagen over die zak patat van een scheids en die Spanjaarden die bij elk tikje deden alsof hun benen in tapas veranderden. Gerechtvaardigd of niet, het geeft een goed gevoel om even subjectief te klagen. Daarnaast was het ook fijn om er even op los te relativeren: Ik heb nu wel de WK poule gewonnen of ik had nu in Nederland kunnen zijn. Wij zijn de hele weg terug naar Zane's huis gelopen om even ons ei kwijt te kunnen en onderweg switchte we zelfs van onderwerp. Hoe staat het nou eigenlijk met de kabinetsformatie en wat gebeurde er op de nacht van Schmelzer? Slapen is ook altijd een goed manier om aan de realiteit te ontsnappen en het kwam ons niet slecht uit, want de volgende ochtend gingen wij een poging wagen om onze Russische visums te verkrijgen.
Aan de luxe in Riga kwam geen einde. Zane's broer Robert wierp zich op als taxichauffeur en bracht ons naar de ambassade. Robert bleek een aardige gozer en claimde de betere party plekken van Riga te kennnen. Toen hij ons afzette bij de ambassade maakten wij een afspraak om te gaan stappen met de 'echte partyguide'. Bij de ambassade werden wij doorgewezen naar een klein gebouwtje waar ook een bank zat. Wij vonden dit maar vaag. Het bleek echter allemaal te kloppen en hoe! De tripjes naar Den Haag, waar weigering de regel was, waren ineens nutteloos. Ook het verzamelen van al die orginele documenten waren hier niet van belang. Gewoon even formulier invullen, betalen en tot over drie dagen. Heerlijk die eenvoud, al voelde het een beetje onbetrouwbaar op dat moment. Vervolgens wilde wij de stad wat gaan verkennen. Ik was best wel benieuwd naar de geschiedenis van dit, voor mij, relatief onbekende land. Met de trouwe Letse gidsen in de voorhoede bezochten wij het eerste museum van de dag. Dit museum deed een poging van een algemene geschiedenis en een navigatie geschiedenis te vertellen. Zonder succes overigens, maar de intentie was er. Tip: Leg in het Engels uit! Zoveel beter was het tweede museum dat wij bezochten. Dit musem vertelde het verhaal van de Nazi en Sovjet bezetting. Als er iets uit de opstelling van dit museum duidelijk werd, is het dat de Sovjets meer gehaat worden dan de Nazi's. Als de beschrijvingen van Sovjet misdaden kloppen, en daar heb ik geen twijfel toe, dan valt hier ook wel wat van te zeggen. Het verhaal van de mensen in de Gulag kampen grijpt je wel even naar de keel. Dat mensen uit vermoeidheid niet meer naar de WC konden en zichzelf bevuilden geeft al aan wat er in deze stervenskoude kampen gebeurde. Een groot gedeelte stierf dan ook van de honger en de extreme kou. Daarbij leerden wij dat er honderduizenden Russen in Letland geplaatst zijn, waardoor 1/3 van de bevolking nu Russich is. Ondanks dat ik graag elk detail zou willen beschrijven, werd ook mij de hoeveelheid informatie iets teveel. De voeten blijven een probleem factor dus werd het tijd om verder te gaan. De St.Peters kerk, die ook door de Sovjets in brand was gestoken, biedt hedendaags een panoramabeeld over de stad. Helaas was deze kerk gesloten, dus was het tijd voor mij favoriete plek van de dag: het theehuis. Mensen die mij een beetje kennen weten hoe goed ik mij kan vermaken met een warme kop thee en wat rustgevende muziek op de achtergrond. Nog een waardevolle toevoeging deze keer was de grote hoeveelheid kussens, waar even lekker in weggezakt kon worden. Deze vorm van chillen beviel ons zo goed dat wij aardig wat uurtjes hier spendeerden. Bij Zane thuis zetten wij deze trend door. Zane had weer is ijs als avondeten, terwijl wij teerden op door Zev met liefde gebakken eitjes. Een andere merkwaardige bewoonster van dit huis is Minsie. Deze witte kat behoort tot de categorie vreemde dieren. Bij menselijke mannelijke aanwezigheid wordt deze kat zo hitsig als tien puberende Bonobo apen. De deuren houden kat nauwelijks tegen en alertheid is daarom noodzakelijk. Zo'n hitsige behaarde poes op de gezicht s'morgens vroeg is niet aan iedereen besteed.
Even geen wekker in de ochtend. Het voelde net alsof wij drie maanden slaap haden ingehaald. De activiteit van vandaag was simpelweg luieren op het strand. Zelfs Zane heeft het gevoel op vakantie te zijn. Deze keer bezochten wij een ander strand dat meer op Zandvoort leek. Ik kreeg weer is honger, dus nam ik een bak sushi voor op het strand. Ik hoop alleen niet dat deze vis uit de Letste zee komt. Het water kleurt geel en zit vol met groene snot. Het was echter net zo heet als in de Sahara en met enige regelmaat moest je wel een 'frisse' duik nemen. Toen Zev zijn rug op een gegeven moment begon te kleuren werd het tijd om te vertrekken. Wij besloten even wat te gaan eten. Zev had zin in Chineens en ik in Italaiaans. Daardoor waren wij genoodzaakt om bij een restaurantje te eten dat beide had. Ik zag echter een wokschotel die mij wel wat leek en het Italiaanse plan was van de baan. Tot groot 'vermaak' van Zev. Mijn teleurstelling was groot toen er geen mosselen en scampi's aanwezig waren, terwijl die toch echt op het menu stonden. Schijnbaar waren deze op en hadden ze zonder overleg het maar vervangen met kleine garnaaltjes, zucht. Bij Zev was het niet veel beter, doordat er een overdosis aan Ketjap in het gerecht zat. Omdat het er al een tijdje aan zat te komen, gingen Zev en ik onze krachten meten in de arcade hallen. Daar stond een mooie boksbal die het krachtsverschil even mooi aan kon duiden. Zev brak met de eerste klap al meteen het record en tot zijn plezier sloeg ik de bal finaal mis. Met de tweede klap brak Zev zijn eigen record en die stond nu op 846. Ik kon mijn kickbokstrainer natuurlijk niet teleurstellen en met een klap a la Tyson stond de teller op 847! Bij het intense potje Shuffle wist Zev ook daar zijn revanche niet te halen. Na een 8-9 eindoverwinning voor Krasenberg junior werd het tijd om te gaan. Thuis wachtte mij een leuke verassing. Minsie had mijn zak vuile was ondergezeken. Katten willen ook gewoon niet dat ik ze leuk ga vinden. Loungen was toch al het thema van de dag, dus voerden wij behalve wat intens schrijfwerk weinig uit.
Aangezien ons vorige sightseeing avontuur weinig geslaagd was, deden wij een tweede poging. Als eerste gebouw op de agenda stond een Russische kerk. Deze was echter gesloten en Zane en ik waren zo druk in gesprek dat wij niet doorhadden dat Zev verdwenen was. Strompelend kwam hij om de hoek aanzetten. Zev had last van buikkrampen, wat niet vreemd was na het voedsel fiasco van de avond daarvoor. Zane haalde even snel wat pilletjes uit de apotheek en na uur paar minuten ging het alweer beter. Wij lieten geen gebouw of park ongemoeid, maar het leukste verhaal betrof drie huizen genaamd 'De Drie Broers'. Ik vond de gebouwen niet indrukwekkend, maar reden voor de kleine raampjes wel. Volgens Zane betaalde mensen vroeger belasting voor de zonlicht die het huis binnekwam. En ik vond de kopvoddentax al een raar verhaal. Na wederom wat thee te hebben geslurpt, namen wij onze Letste gidsen mee uit eten. Het klinkt decadenter dan het werkelijk is, aangezien het voedsel niet echt duur is. Wij vonden dit wel een goede manier om onze gastvrouwen te bedanken voor de begleiding van de afgelopen dagen. Na het eten zijn wij een drankje gaan drinkenmet zijn allen en konden wij luisteren naar een Letse band. Het was even een 'wat is het leven toch mooi momentje'. Als afsluiter van de dag zijn wij naar een hotel gegaan voor een nachtelijk panorama uitzicht over de stad. De Ortodoxe kerk en de bruggen waren blauw verlicht wat een spectaculair uitzicht bood over de stad. Riga is mij inmiddels zo bekend, dat ik elk gebouw kon herkenne. Het is simpelweg een geweldige stad.
Het beloofde een drukke dag te worden. Samen met Zane en haar broer Robert reden wij naar Sigulde. Zev en ik zijn op deze plek als twee apen door de bomen gaan slingeren. Bij dat slingerewerk kwam er soms een goede Tarzan kreet uit de keel. De eerste parcoursen waren vrij gemakkelijk, maar bij de laatste twee parcoursen nam de intensiteit goed toe. Vooral de hitte en de enorme hoeveelheid muggen maakten het een zware beproeving. Gelukkig dat ik aaridg wat ervaring in de hoogtes heb opgedaan als steigerbouwer, zodat ook het laatste parcours met succes kon worden afgerond. Na zes liter vocht te hebben verloren en tien muggenbulten rijker te zijn, sprongen wij in de auto. Het was tijd om onze Russische visum om te halen. Zonder probleem kregen wij onze paspoorten terug in de hand gedrukt met de visa erin. Met een grote glimlach op het gezicht reden wij weer naar Zane's huisje om onze rust te pakken. Robert zou ons het echte nachtleven van Riga laten zien, dus rust nemen leek een verstandige optie. Hij bracht ons naar hele andere plekken dan Zane. Helaas voor hem moest hij de volgende dag vroeg op en kon er geen druppeltje alcohol in. Zev en ik waren niet zo aan restricties gebonden en nuttigden wel een paar niertjes. De laatste club waar wij heen gingen heette Essential. Binnen was het enorm met vijf verschillende zalen, en wij wisten ons dan ook prima te vermaken. Op een gegeven moment was het dan echt met Robert gedaan. Zonder brandstof bleef hij niet meer wakker en daarbij moest hij over twee uur al opstaan, de arme vent.
Wij sliepen inmiddels al in Zane's bed, omdat Zev de genadeklap had toegediend aan Zane's toch al beschadigde slaapbank. Ik was al wat eerder wakker en werd meteen weer gestalkt door Minsie. Die kat was weer eens niet bij mij weg te slaan, maar gelukkig duurde het niet lang tot superZane mij kwam redden. Nadat wij 'alle' spullen hadden gepakt vertrokken wij naar de bushalte. Marite en Kristina kwamen ons ook nog even uitzwaaien. Het leek net alsof wij een maand in Riga hadden doorgebracht. De stad voelde inmiddels zo vertrouwd, dat het bijna jammer was om te vertrekken.