Cowboy op de zoutvlaktes

De rit naar Uyuni verliep soepel. Natuurlijk zaten er weer cholitas in het gangpad, maar dat gaat ook wennen. Buiten waren er een heleboel alpaca's en prachtige uitzichten op verschillend gekleurde bergen. Helaas kun je dan niet stoppen om even een fotootje te schieten, maar het staat veilig opgeslagen in het geheugen.

Wij kwamen uiteindelijk in het droge stadje Uyuni aan en het zag er allemaal een beetje treurig uit. Het stikte er wel van de toeristen en onvriendelijke locals. Wij zochten naar een hostel en hadden al gauw door dat de mensen hier veel moeite hebben met vriendelijkheid en lachen. Het personeel van ons hotel was al onbeschoft, maar het werd er niet beter op toen wij op zoek gingen naar een restaurantje om wat te eten. Wat een onwelwillendheid om te helpen, ongelofelijk! Chagrijnige bekken en geen woord zeggen. Marleen en ik hadden al gauw genoeg van de mensen hier. Uiteindelijk vonden wij een restaurantje met mensen erin, maar het personeel was nog steeds om te huilen. Ik liep zelf maar naar haar toe, want de vrouw zat alleen maar te bellen. Natuurlijk kreeg ze het voor elkaar de bestelling weer verkeerd door te geven en vroeg ze extra voor de pizza die blijkbaar groter was. Wij dachten allebei, dikke doei met jou! Je krijgt geen cent erbij, jou fout, jou probleem!

Na het eten gingen wij op zoek naar een touroperator om de tour door Salar de Uyuni te boeken. Er waren er nogal veel, maar wij vonden er eentje die er prima uitzag. Om te betalen moesten wij echter nog even geld uitnemen en dat bleek al gauw een probleem. Na vier verschillende automaten te hebben geprobeerd zaten wij nog steeds zonder poen. Dit kon nog wel is een probleem worden! Gelukkig was de laatste automaat nog wel in staat om geld uit te geven en dus konden wij gewoon de dag erna weg uit dit hatelijke stadje.

Vervolgens struinde wij samen de markten af van Uyuni en genoot ik nog van de laatste cactusbloemen Bolivia. Het raarste op deze markt was een flesje met paardenbloed en allerlei andere paardenonderdelen die gewoon in de straat op een doekje lagen te stinken. De honden zaten de hele tijd te loeren, maar de man was alert. Wij kochten onze laatste dingetjes en gingen toen op zoek naar een bak lasanga, want daar hadden wij enorm zin in. Rustig tv kijken in de prive kamer met een bak lasanga en wat biertjes. De meid van het eerste restaurant waar wij waren geweest kon ons wel doden met die haatvolle blik en de andere restaurants hadden allemaal geen zin om een bak lasanga te maken. Maar volharding doet zegevieren en wij vonden een leuk restaurantje met zowaar aardig personeel dat voor ons twee bakjes lasanga maakte. Met de pilsjes bij de hand en de lasanga bakken op het bed, was het lekker genieten van de rust.

De dag erna konden wij lekker rustig opstaan. Het ontbijt was weer om te huilen, man wat komt dat oude brood met jam mij de keel uit! Bij de touroperator ontmoetten wij de rest van de groep. Een Chileens stel en een Braziliaans/Duits stel. De gesprekken zouden dus een mix worden tussen Spaans en Engels. De eerste halte was het treinkerkhof. Allemaal verroestte treinen wat de plek een grote speeltuin maakte voor ons. Vervolgens stopte wij bij een of andere toeristisch dorpje om daar de lokale economie maar even wat te steunen. Niks te doen eigenlijk, alleen maar spullen kopen die je waarschijnlijk al had gekocht in Uyuni.

De reden om naar Salar de Uyuni te gaan is natuurlijk de beroemde zoutvlakte. Met onze jeep croste wij door de zoutvlaktes, waar een gedeelte van onder water stond. Het is moeilijk om een magische plek als deze te omschrijven. De weerspiegeling van de wolken in het water, de optische illusies die je met de camera kan creëren en simpelweg de grote witte vlakte met de bergen op de achtergrond dragen allemaal bij aan de uniekheid van deze plek. Wij hadden met zijn allen grote schik om grappige foto's te maken. Ik had mijn cowboy outfit uit de tas getoverd en dat maakte het allemaal alleen maar leuker. Wij kregen onze lunch ons daar van onze aardige chauffeur en na even goed de plek te hebben bekeken reden wij terug naar Uyuni. De reden daarvan is mij nog onduidelijk, maar ik besloot in de hitte een lekker pilsje te halen terwijl de rest op zoek ging naar een wc. Daar zat ik dan in mijn outfit in de zon met een pilsje. Niet slecht, niet slecht!

Nu moesten wij door naar een hostel ergens in het Nationale Park. Bij het eerste dorpje namen Marleen en ik even een bakje koffie, want wij waren aan het instorten. Na de korte stop knalden wij weer door het constant veranderende landschap. Ik gaf de chauffeur mijn laatste cocabladeren en was meteen zijn beste maat. Wij kwamen aan in een woestijndorpje, waar de zon net onder leek te gaan. Het was een prachtige zonsondergang, waar wij met zijn allen van konden genieten. Verder was het allemaal verlaten en in onze accommodatie kregen wij lekker te eten en toverden onze fles Flor de Cana tevoorschijn. Eerst was het best een saaie groep, maar Iedereen begon gezellig te kleppen en onze Duitse Braziliaan begon ineens zelfs een peukje op te steken tot ongeloof van zijn vrouw. Marleen dook als eerste in bed en werd al gauw gevolgd door het Braziliaanse stel. De Chilenen en ik bleven nog een tijdje kletsen en dat is vreemd want ik kan normaliter geen reet verstaan van het Chileense Spaans.

De dag erna begon vroeger dan gewenst. Wij bezochten rode rotsformaties die mij heel erg aan Australië deden denken. Marleen voelde zich niet al te best, dus ging ik alleen door de rotsen struinen. De besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, maakte de plek toch weer heel anders dan Australië bedacht ik mij. En wat een verschillend landschap weer van de zoutvlaktes en andere plekken die wij onderweg hadden gezien. Verder stops bestonden voornamelijk uit lagunas met gekke vogels en andere rotsformaties. Wij knalden lekker de muziek van mijn Ipod over de speaker en lachten met onze chauffeur om een dikke Amerikaanse in roze kleding die mij aan een flamingo deden denken. Dus ik; wat een dikke flamingo joh, is dat de beroemde Amerikaanse flamingo? De chauffeur heeft nog een uur op de grond gelegen en vertelde het aan al zijn maten, hij vond het wel een fijne groep.

Wij kwamen aan bij onze nieuwe accommodatie en de geur verraadde het al een beetje. Dit was niet best. Wij sliepen op een grote kamer met slechte bedden en ranzige wc's, maar ach, wat maakt het uit. Marleen en ik kochten een fles wijn en toen wilde ik de rode laguna voor ons verkennen. Marleen zag dit niet zitten, dus ging ik alleen. De laguna zat weer vol flamingo's en ik wist hier een paar van mijn mooiste foto's te nemen. Het waaide hard en na een gesprek met weer een Chileen besloot ik weer terug te gaan. Met Marleen en de rest van de groep zaten wij gezellig aan de wijn en onze pasta. Het was behoorlijk koud, maar gezellig. Deze avond zou eindigen in een leuke lachbui met de Chilenen, die met de dag leuker werden.

De ochtend kwam deze keer wel erg vroeg, want wij werden om 04:00 wakker gemaakt door Marleens casio horloge. Het was tijd voor ontbijt en man wat was het koud. Wij bezochten de hotsprings die lekker vol lagen en een reflecterende laguna. Later zouden wij nog naar de laguna verde gaan, al had die door natuurlijk gebeurtenissen zijn groene kleur verloren. Verder zagen wij nog een soort die verwant is aan de alpaca en liepen wij rond geisers die erg hoog in de bergen lagen. Ook moesten wij nog een noodstop maken voor een andere jeep die wat technische problemen had. Om ons rustig te houden gaf de aardige chauffeur ons was gekleurde lolly's, dat zou ons wel rustig houden!

Aan al het moois komt een keer een einde en dat was maar goed ook, want ik had al weer iets te lang niet gedoucht. Op de grens met Chile namen wij afscheid van iedereen en gaven wij een tip aan de chauffeur die zo vriendelijk voor ons was geweest. De grens was weer lekker corrupt, want de douanebeambten vroegen weer is om geld. Je hebt dan niet veel opties, want je staat compleet geïsoleerd in de bergen. Nu op naar de volgende halte van Zuid-Amerika, Santiago!