Sashimi in Sao Paolo
Blijf op de hoogte en volg Jordy
11 Mei 2013 | Brazilië, São Paulo
De grensovergang was deze keer wel erg gemakkelijk. De chauffeur regelde het even allemaal voor ons, waardoor wij lekker konden blijven zitten. Dat was wel erg fijn! Het busje was namelijk erg comfortabel. Wij werden afgezet bij een klein busstationnetje, waar wij een uurtje of twee moesten wachten. Nou moest het Braziliaanse elftal net tegen Rusland spelen, dus vermaak was er wel. Vooral om er voor ons drie ouwe taarten volop aan het discussiëren waren over hoe het nationale elftal het allemaal moest doen. Op het station hadden wij ook meteen de eerste communicatieproblemen. Na een jaar Engels en Spaans, ineens naar het Portugees. Na een kwartier gaf ik het op. In het Spaans en Engels kon ik ook niks bereiken, dus mocht Marleen het proberen!
Na een tijdje te hebben gewacht kwam er een bus, maar die reed meteen weer weg. Wij vonden het raar en vreesden al dat er iets mis was gegaan, maar een halfuur later kwam er alsnog een andere bus. Het was meteen luidruchtig, maar gelukkig niet al te druk. De bus was van Boliviaanse kwaliteit, maar dat zou het probleem niet worden. Ik slaap om een of andere reden toch beter in slechte bussen. Wij konden nog wel even lachen toen een oude vrouw voor probeerde een koffer in het bovenvak te leggen en haar kringspier niet meer onder controle had. Gelukkig stonk die niet, maar luid was die wel!
In Sao Paolo zou ik Fabiana weer zien! Een Braziliaanse die ik in New York had leren kennen. Eenmaal aangekomen was het zoeken naar een flappentap. Marleen nam weer een groot bedrag uit, waarvan de helft weer naar mij ging. Wat zou ik zonder mijn sugarmamma moeten? Daarna was het zoeken naar een manier om contact met Fabiana te krijgen, dus kochten wij een telefoonkaart. Om een of andere reden nam ze alleen niet op, dus moesten wij het internetcafé in. Daar kon ik haar meteen bereiken en bleek dat het telefoonnummer anders ingevoerd moest worden.
Wij namen de metro naar een station vanwaar Fabiana ons op zou halen. Het is een modern metrosysteem, dus dat ging vrij soepel op het kopen van kaartjes na. Bij het metrostation zag ik haar al meteen staan. Net zo lief en warm persoon als een jaar geleden met een boel knuffels in haar arsenaal. Met de taxi gingen wij naar het appartement van haar moeder, wat voor het weekend de onze mochten noemen! De moeder van Fabiana ontving ons met open armen en had zelfs allerlei exotisch fruit gekocht die zij zelf niet eens kende! Wij werden dus meteen goed verwend en hadden ook nog eens een normale douche! Wat een luxe ineens! Toch wel lekker om even het thuisgevoel te ervaren.
Vervolgens gingen wij kijken of we de stad een beetje konden verkennen. Het was echter regenachtig weer en de helft van de tijd stonden wij te schuilen onder afdakjes. Het was ook niet warm en wij waren niet gekleed op dit weer, dus besloten wij maar snel terug te gaan. In de avond dronken wij gezellig wat biertjes terwijl Fabiana en een scharrel Big Brother 14 aan het kijken waren. Ja, dat loopt hier nog steeds! Uiteindelijk reed deze gozer ons naar een club toe waar iedereen salsa aan het dansen was. Ik mocht meteen flink betalen, want zo gaat dat hier! Mannen, de portemonnee alstublieft! Marleen scoorde nog wat Braziliaanse Caipirinhas en die knalden er goed in. Wij bleven tot het einde van de vond en constateerden dat maar weinig mensen Engels spreken en al helemaal geen Spaans!
Wij sliepen even lekker uit deze keer. Daar waren wij aan toe. Wij hadden dan ook de hele dag niks uitgevoerd, tot het etenstijd was. Wij namen met Fabiana de metro naar de Japanse buurt. Dit wilde ik wel zien, want schijnbaar wonen er rond de half miljoen mensen van Japanse achtergrond in Sao Paolo alleen. De buurt viel eigenlijk een beetje tegen, maar wij vonden wel een geweldig sushi restaurant waar het All-You-Can-Eat menu best betaalbaar was! Wij bestelden hele bakken met sashimi en kregen een heel schip vol met sushi! Ik wilde wel de centen eruit halen en deed mijn broekriem los. Er stond wederom voetbal op en het was een echt doelpunten festijn. De Japanse Brazilianen leefden net zo mee als elke ander Braziliaan en dat was leuk om te zien. Terug in het appartement besloten wij even rustig aan te doen. Ik was behoorlijk weinig energie en deed een beetje yoga met Fabiana op de vloer. Marleen had echter wel veel energie en dat heb ik tot 04:00 geweten ook!
Marleen en ik hadden voor de dag erna een activiteit op het programma gezet. Wij zouden namelijk naar een serpenteria gaan, een soort centrum voor anti-gif onderzoek. Wij vonden het allemaal best makkelijk en liepen langs een hok waar allerlei gekke slangen lagen. Niet heel veel, maar er was een soort ratelslang waarvan het achterste gedeelte van de staart twee verschillende kleuren had. Er lagen wel tien van deze slangen en allemaal hadden ze andere kleuren in de staart. Iets verderop lagen alle andere slangen binnen achter glas. Er lagen ook twee grote anaconda's, die je liever niet op het verkeerde moment in de jungle tegen zou willen komen.
Het centrum was wel leuk, maar niet heel indrukwekkend. Toen wij een paar apen in betonnen kooien zagen zitten vonden wij het wel weer mooi geweest en gingen wij na een kort bezoekje aan de McDonalds bij een supermarkt wat spullen inkopen om pannenkoeken te maken. Met al die tassen gingen wij op zoek naar de juiste bus, maar dat was werd geen succes! Dus besloten wij naar de metro te lopen, wat nog best een wandeling was. Wij liepen toen nog door een buurt waar een heleboel dikke hoeren stonden met veel te korte rokjes.
Eindelijk terug kookten wij voor moeders en Fabiana wat pannenkoeken met hartig beleg. De klompjes die Marleen nog had vielen ook in goede aarde, altijd een goed reiscadeautje. Die avond gingen wij nog stappen en met zijn drieën sneakten wij dankzij de dames zo de club binnen, terwijl er een hele lange rij stond.Daar kwamen nog twee leuke vriendinnen van Fabiana erbij en het werd een ontzettend leuke avond. Het werd ook erg vroeg, want de zon kwam alweer op toen wij naar buiten kwamen.
Wij vertrokken in de middag richting Rio. Fabiana zette ons af bij het dichtstbijzijnde metrostation die richting het busstation ging. Natuurlijk weer even knuffels en bedankjes en daar gingen wij weer. Op naar een van de spectaculairste steden ter wereld! Ja, ik heb het over Rio!
Na een tijdje te hebben gewacht kwam er een bus, maar die reed meteen weer weg. Wij vonden het raar en vreesden al dat er iets mis was gegaan, maar een halfuur later kwam er alsnog een andere bus. Het was meteen luidruchtig, maar gelukkig niet al te druk. De bus was van Boliviaanse kwaliteit, maar dat zou het probleem niet worden. Ik slaap om een of andere reden toch beter in slechte bussen. Wij konden nog wel even lachen toen een oude vrouw voor probeerde een koffer in het bovenvak te leggen en haar kringspier niet meer onder controle had. Gelukkig stonk die niet, maar luid was die wel!
In Sao Paolo zou ik Fabiana weer zien! Een Braziliaanse die ik in New York had leren kennen. Eenmaal aangekomen was het zoeken naar een flappentap. Marleen nam weer een groot bedrag uit, waarvan de helft weer naar mij ging. Wat zou ik zonder mijn sugarmamma moeten? Daarna was het zoeken naar een manier om contact met Fabiana te krijgen, dus kochten wij een telefoonkaart. Om een of andere reden nam ze alleen niet op, dus moesten wij het internetcafé in. Daar kon ik haar meteen bereiken en bleek dat het telefoonnummer anders ingevoerd moest worden.
Wij namen de metro naar een station vanwaar Fabiana ons op zou halen. Het is een modern metrosysteem, dus dat ging vrij soepel op het kopen van kaartjes na. Bij het metrostation zag ik haar al meteen staan. Net zo lief en warm persoon als een jaar geleden met een boel knuffels in haar arsenaal. Met de taxi gingen wij naar het appartement van haar moeder, wat voor het weekend de onze mochten noemen! De moeder van Fabiana ontving ons met open armen en had zelfs allerlei exotisch fruit gekocht die zij zelf niet eens kende! Wij werden dus meteen goed verwend en hadden ook nog eens een normale douche! Wat een luxe ineens! Toch wel lekker om even het thuisgevoel te ervaren.
Vervolgens gingen wij kijken of we de stad een beetje konden verkennen. Het was echter regenachtig weer en de helft van de tijd stonden wij te schuilen onder afdakjes. Het was ook niet warm en wij waren niet gekleed op dit weer, dus besloten wij maar snel terug te gaan. In de avond dronken wij gezellig wat biertjes terwijl Fabiana en een scharrel Big Brother 14 aan het kijken waren. Ja, dat loopt hier nog steeds! Uiteindelijk reed deze gozer ons naar een club toe waar iedereen salsa aan het dansen was. Ik mocht meteen flink betalen, want zo gaat dat hier! Mannen, de portemonnee alstublieft! Marleen scoorde nog wat Braziliaanse Caipirinhas en die knalden er goed in. Wij bleven tot het einde van de vond en constateerden dat maar weinig mensen Engels spreken en al helemaal geen Spaans!
Wij sliepen even lekker uit deze keer. Daar waren wij aan toe. Wij hadden dan ook de hele dag niks uitgevoerd, tot het etenstijd was. Wij namen met Fabiana de metro naar de Japanse buurt. Dit wilde ik wel zien, want schijnbaar wonen er rond de half miljoen mensen van Japanse achtergrond in Sao Paolo alleen. De buurt viel eigenlijk een beetje tegen, maar wij vonden wel een geweldig sushi restaurant waar het All-You-Can-Eat menu best betaalbaar was! Wij bestelden hele bakken met sashimi en kregen een heel schip vol met sushi! Ik wilde wel de centen eruit halen en deed mijn broekriem los. Er stond wederom voetbal op en het was een echt doelpunten festijn. De Japanse Brazilianen leefden net zo mee als elke ander Braziliaan en dat was leuk om te zien. Terug in het appartement besloten wij even rustig aan te doen. Ik was behoorlijk weinig energie en deed een beetje yoga met Fabiana op de vloer. Marleen had echter wel veel energie en dat heb ik tot 04:00 geweten ook!
Marleen en ik hadden voor de dag erna een activiteit op het programma gezet. Wij zouden namelijk naar een serpenteria gaan, een soort centrum voor anti-gif onderzoek. Wij vonden het allemaal best makkelijk en liepen langs een hok waar allerlei gekke slangen lagen. Niet heel veel, maar er was een soort ratelslang waarvan het achterste gedeelte van de staart twee verschillende kleuren had. Er lagen wel tien van deze slangen en allemaal hadden ze andere kleuren in de staart. Iets verderop lagen alle andere slangen binnen achter glas. Er lagen ook twee grote anaconda's, die je liever niet op het verkeerde moment in de jungle tegen zou willen komen.
Het centrum was wel leuk, maar niet heel indrukwekkend. Toen wij een paar apen in betonnen kooien zagen zitten vonden wij het wel weer mooi geweest en gingen wij na een kort bezoekje aan de McDonalds bij een supermarkt wat spullen inkopen om pannenkoeken te maken. Met al die tassen gingen wij op zoek naar de juiste bus, maar dat was werd geen succes! Dus besloten wij naar de metro te lopen, wat nog best een wandeling was. Wij liepen toen nog door een buurt waar een heleboel dikke hoeren stonden met veel te korte rokjes.
Eindelijk terug kookten wij voor moeders en Fabiana wat pannenkoeken met hartig beleg. De klompjes die Marleen nog had vielen ook in goede aarde, altijd een goed reiscadeautje. Die avond gingen wij nog stappen en met zijn drieën sneakten wij dankzij de dames zo de club binnen, terwijl er een hele lange rij stond.Daar kwamen nog twee leuke vriendinnen van Fabiana erbij en het werd een ontzettend leuke avond. Het werd ook erg vroeg, want de zon kwam alweer op toen wij naar buiten kwamen.
Wij vertrokken in de middag richting Rio. Fabiana zette ons af bij het dichtstbijzijnde metrostation die richting het busstation ging. Natuurlijk weer even knuffels en bedankjes en daar gingen wij weer. Op naar een van de spectaculairste steden ter wereld! Ja, ik heb het over Rio!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
