Alles weg

Ik keek nog een keer naar achter, terwijl wij verder afdaalden richting San Pedro de Atacama. Wat een prachtig uitzicht en wat is Bolivia een geweldig land om doorheen te reizen! De oren popten weer even en eenmaal beneden stonden wij dan echt op Chileense bodem. De grensovergang was behoorlijk strikt, maar los van wat vragen over mijn jachtmes kwamen wij toch best makkelijk weer de grens over.

Marleen en ik konden wel een bedje gebruiken na die paar dagen in Salar de Uyuni, maar hadden besloten om in een keer door te gaan naar Santiago. Het was bloedheet in het stadje en stikte van de toeristen. Mijn ogen vielen bijna uit mijn oogkassen toen ik de prijzen voor eten en drinken zag. Mensen hadden ons al gewaarschuwd, maar toch! Chili hanteert gewoon West-Europese prijzen, dus was het weer zoeken naar de budgetopties. De bus was ook lekker prijzig, maar wij legden ons er maar bij neer. Wij scoorden meteen wat grote empanada's en spendeerden het gros van de tijd in een internetcafe.

Ik ruste later wat uit op het pleintje in de schaduw. Op een gegeven moment vroeg ik Marleen of er tijdsverschil was tussen Bolivia en Chili. Dat bleek de juiste vraag te zijn geweest, want bleek dat nou net het geval te zijn. Nu moesten wij rennen naar het station!! Wij geraakten er net op tijd, wat late realisatie zeg! Desalniettemin zaten wij in de bus op weg naar de eerste stop, Calama!

Eenmaal op het station van Calama maakten wij een mooie berg van onze tassen. Marleen moest even naar de wc, dus ik ging op de tassen zitten wachten. Dit waren maar liefst acht tassen. Een bus besloot ineens naast onze tassen te parkeren en zoals wel vaker in Zuid-Amerika, leidt dit tot een stormloop richting de bus. Rond de 50 mannen en vrouwen klommen over onze tassen heen en ik raakte het overzich helemaal kwijt. Ik probeerde de tassen naar een veilige plek te verslepen, maar na een paar minuten realiseerde ik mij dat de belangrijkste tas weg was. Mijn tas met alle apparatuur, paspoort, poncho, harmonica en het ergste van alles; al mijn foto's!

Een jaar van mijn leven hebben die eikels van mij gejat, ik kon het even niet geloven wat er nou gebeurd was. Ik rende over het station en liep zelfs naar de wc waar ik over de hokjes keek om te zien of iemand daar mijn tas had. Ik zag alleen een paar poepende mannen, maar niet mijn tas. Het was duidelijk dat de tas niet meer terug zou komen, maar wat nu? In Calama blijven en aangifte doen, of toch de bus pakken naar Santiago? Ik besloot te gaan. In Santiago kon ik een nieuw paspoort aanvragen en ook daar zou ik de aangifte kunnen doen. Helaas was het wel een rit van 20 uur en aangezien ik geen vermaak had restte mij alleen maar denken. Achter mij had ik weer zo'n rotblaag met een moeder die nergens wta van zegt. Op een gegeven moment zei Marleen er wat van, die was al bloedlink door wat er was gebeurd dus dat kind kon zich maar beter bergen.

Ik viel wel snel in slaap, toch wel van slag en verdrietig. Daarbij kun je ook niks regelen en dat is nou net het eerste wat je wilt doen. Eenmaal in Santiago maakte ik een melding bij de busmaatschappij en werden wij vervolgens door twee taxichauffeurs meegenomen. Dit waren niet echt koosjere jongens kan ik je vertellen. Ze hadden de meter zo afgesteld dat wij meer zouden betalen en daarbij ook nog geprobeerd Marleen voor de gek te houden met het terugbetalen. Dit was niet het ideale begin van het Chili avontuur.

In het hostel mocht ik meteen vanalles gaan regelen. Zo zouden ook de andere dagen eruit gaan zien. Gelukkig hadden wij die avond wat goochelaars in het hostel en die maakten iedereen aan het lachen. Wij namen een paar drankjes, maar maakten het niet te gek. De volgende dag moest ik namelijk naar de ambassade. In de vroege uurtjes vertrokken wij naar de ambassade waar ik te horen kreeg dat ik nog wat pasfoto's moest maken. Dit deden wij en bij de tweede poging was de aanvraag officieel ingediend.

Vervolgens moest ik ook nog naar de politie. Dit deden wij bij een lekker hectisch politiebureau, het was er druk. Toen het eindelijk mijn beurt was merkte ik meteen hoe het Chileens Spaans in elkaar steekt. Ik verstond er geen bal van en dat was ook wederzijds. Het was dus vooral handen en voetenwerk, want veel kwam er niet uit. Nou, heeft Santiago ook nog een gek systeem qua het afhalen van je aangifte. Die kreeg ik namelijk niet meteen, nee, ik kon die later pas afhalen. Wanneer dan? Dat wisten ze dan ook weer niet. Nu was het zoeken naar een Apple store, want misschien kon ik mijn ipod nog traceren en anders el alles verwijderen.

Marleen en ik hadden een lekkere wandelbui en zagen aardig wat van de stad. De zon scheen, dus dat maakte het toch nog een lekker dagje. Ik vroeg in het centrum aan een elektronica verkoper waar er een Apple store was. Apple? Wat is dat? Toen vertaalde ik het maar naar een tienda de manzana en ja hoor, meneer wist het ineens. In de winkel hoorde ik dat ik niet veel kans maakte om mijn ipod terug te krijgen en dat het beter was de informatie die erop staat te verwijderen. Zo gezegd, zo gedaan. Nu maar terug naar het hostel en even de rust pakken.

Het was nu even tijd om weer te gaan genieten en wij maakten er dan ook een gezellige avond van. Wat gebeurd is kan niet meer worden teruggedraaid, dan kan je maar beter wat gaan drinken. De dag erna haalde ik mijn nieuwe paspoort af en die was lekker roze kan je ik vertellen. Dat was weer goed lachen. De rest van de week bestond eigenlijk voornamelijk uit heel veel drank en gefeest. Het was lekker weer en de wijn was goed betaalbaar. Daarbij was er een goede keuken, waardoor wij eindelijk weer is aan het koken zijn geslagen.

Dit feest ging lekker door en werd met mijn verjaardag nog even uitgebreid. Ik kreeg van Marleen een USB met alle foto's die wij samen deelden erop en ook nog een fles champagne om even goed lam te worden. Dat zou het probleem niet worden, wij hadden de afgelopen dagen ontzettend leuke mensen leren kennen. Het zat helemaal vol op de binnenplaats en de muziek knalde lekker door de speakers. De grootste lol werd beleefd met de Vlaamse Louisa, de Canadees Gordon, de Fransman Pierre en de Braziliaanse Carolina. Die laatste twee vooral, omdat die de badkamer een tijdje bezet hielden. Daarbij had ik met mijn familie kunnen kletsen op skype en hadden zij ook nog eens een heel lief filmpje voor mij gemaakt. Dat doet een mens toch goed!

Ik had een leuke avond gehad en de dag erna zaten Gordon en Louisa weer beneden. Gordon mocht echter geen biertje meer bestellen! Het personeel was niet al te blij met al di feestgangers blijkbaar. Daarom besloten wij met zijn allen naar een ander hostel te gaan met zwembad en al. Daar werd het ook weer gezellig na wat biertjes in de zon. Wij zouden deze dag weggaan en zijn daar tot mijn eigen verbazing ook nog in geslaagd. Met de Duitse Marike, Louisa en Marleen stapten wij in de bus naar Valparaiso. Wij wilden hier eigenlijk niet heen, maar Louisa was zo'n leuk gezelschap dat wij zeker nog een extra dagje met haar wilden doorbrengen.

Die avond deed ik het even rustig aan. In Valparaiso zaten wij in verschillende hostel en de mijne was natuurlijk weer lawaaierig. De volgende morgen gingen wij deze stad maar even verkennen. Op het eerste oog zag het er mooi uit. Veel graffiti en nauwe straatjes die vaak stijl omhoog gingen. Het was weer mooi weer en daarom ook lekker om gewoon rond te lopen. Wij namen ook een van de befaamde straatliften, wat wel een grappige ervaring was. Vooral omdat die dingen op de eerste meters wel gelanceerd lijken te worden.

Wij vonden een mooi pleintje met een uitzicht over de stad. Ik trok het even niet meer en besloot even een dutje te doen. Toen ik wakker werd waren Marleen en Marike weg en lag Louisa op mijn buik als ware het een kussen. Had ik daar weer niks van gemerkt, jesus, wel erg moe geweest dus. Nu moesten wij nodig naar de wc en die vonden wij in en ziekenhuis vlakbij. Marleen en Marike vergezelde ons weer en toen de dag op zijn einde begon te raken gingen wij terug om onze spullen te halen.

Marleen en ik gingen er weer vandoor. De volgende destinatie was Mendoza in Argentinie. Op het station zaten even buiten te wachten tot de bus kwam. Het was al donker en bes wel fris. Dat vond een straathondje ook en die besloot lekker tussen die warme tassen te gaan liggen. Dit was zo schattig dat wij hem lieten liggen tot de bus ging. Wat een lief beestje. Ook bijgangers vermaakten zich met onze nieuwe geadopteerde hond. Pech voor hem alleen dat de bus niet langer zou wachten. Het was weer tijd om te gaan.