Nog meer Rio graag

De volgende dag was weer herenigd met Marleen die wederom op een leeggelopen matras was wakker geworden. Het was weer lekker weer, dus waren wij weer op het strand te vinden. Ja, dat is Rio natuurlijk! vooral luieren op het strand. Na onze strandsessie vond ik het wel weer even genoeg geweest. Wij hadden nog een strandbarbecue met voetbal in de planning staan maar dit feestje werd verstoord door de aanhoudende regen in Copacabana. Omdat ik ook al een afspraak mis was gelopen daardoor besloot ik er een lange rustige filmavond van te maken en een keer echt in het hostel te gaan slapen. Dit was niet de beste keuze zo bleek. Marleen zat gezellig aan de cachaça met een paar Nederlanders, terwijl ik er een filmavondje van maakte. Ik vond het prima zo! Lekker rustig in een bank vol met bedbugs.

Marleen kwam er nog even bijzitten maar de katsjakka was er zodanig ingehakt dat ze geen Nederlands meer kon. Die ging dus lekker op tijd slapen. Ik voelde mij maar niet moe, dus zat nog lang tv te kijken. Op een gegeven moment ging ik maar een poging wagen. Naast mij lag die Braziliaan die maar bleef draaien en zelf op mijn bed terecht kwam. Met zoveel gebrek aan slaap was ik er wel goed zat van en ik trapte meneer weer gauw terug naar zijn luchtbed. Hij merkte er niks van en ging gewoon door met snurken net als mijn buurvrouw.

Het gebrek aan slaap begon wel zijn tol te eisen en echt vrolijker werd ik er ook niet van. Ik heb het slapen rond 06:00 opgegeven en ben maar wat andere activiteiten gaan doen. Uiteindelijk kon ik mijn rust vinden in een hangmat. De vertrouwde hangmat die ik sinds Colombia steeds minder ben tegengekomen. Ik vroeg meteen een overplaatsing aan naar een beter bed, waar ik ook nog even kon gaan liggen. Dit bed was met een plastic hoes bedekt en lag niet lekker, maar het zou er wel voor zorgen dat er wat minder bedbugs waren. Daarbij zou er nu geen knuffel Braziliaan naast mij liggen en ook geen gesnurk op 30 centimeter afstand. Stukken beter dus zou je denken! Ik kocht overigens wel wat slaappillen. Hopelijk zou dat helpen!

Het bleek dat wij rond 14:00 met een tour meekonden door de favela's. Het regende, dus deze optie kwam ons wel goed uit. Met nog twee Nederlanders verlieten wij ons donkere hol trokken wij met een busje naar de favela’s. Onderweg werd ons verteld waarom er zoveel verschillen tussen arm en rijk zijn en wat de regering van plan is om dit te veranderen. Colombia is daarbij het grote voorbeeld en dat verklaard de hoeveelheid politie op de straten. De grens tussen de rijke en arme buurt was heel duidelijk. Rijdend door de rijke buurt zagen wij grote huizen met beveiliging. De levenstandaard hier was net zo hoog als in Zwitserland. Nog geen tien meter verder stonden er twee politiewagens die als het ware de grens moesten beschermen. Wij hadden nu het arme gedeelte bereikt en hier was de levenstandaard net zo hoog als in Ghana! En dat allemaal in een land.

Het eerste kenmerk van de armoede hier is de hoeveelheid kabels die overal boven je neus hangen. Dit had ik al eerder gezien in andere landen zoals Bolivia, Rusland en Venezuela, maar het blijft toch fascinerend. Ik vraag mij altijd af hoelang het duurt om de juiste kabel te vinden als er een niet goed functioneert. Geen goede baan voor een ongeduldig persoon denk ik. Daarnaast ogen de winkels niet hygiënisch en de huizen zijn chaotisch gebouwd. De armen wonen ook vooral in de heuvels, waardoor je eigenlijk steeds hoger gaat. Toch kregen wij niet echt het favela gevoel, als je dat al kan zeggen, omdat er heel veel toeristen waren. Wij hadden weer een domme Amerikaanse in de bus en aangezien er weer eens vier Nederlanders in de bus zaten kon zij weer goed belachelijk gemaakt worden. Wat is dat toch met Amerikaanse toeristen en achterlijke vragen? Domme vragen bestaan wel, echt waar.

De leukste ervaring was het lopen door de smalle straatjes, waar je makkelijk in kan verdwalen. Er zijn dan ook geen straatnamen of nummers en dat maakt het er niet makkelijker op. De mensen hier tappen alle stroom af van rijken die er toch nauwelijks wat van merken en het water wordt door de regering verstrekt, omdat die bang zijn voor een cholera uibraak. Het is dan goedkoper om schoon water te verstrekken. Ik at even wat lekkers daar, want ik had goed honger. Kort daarna gingen wij terug en hadden wij een beetje een gemixt gevoel over de tour.

Terug in het hostel hadden wij er goed genoeg van. De verhalen over wakker worden naast een rat en de hondenkak op de vloer maakte het er niet beter op. Daarbij regende het pijpenstelen en was alles nat! Marleen en ik hadden er schoon genoeg van. Wij verzamelden onze spullen en gingen er vandoor! Wij vonden een schoon hostel, waar wij in andere kamers belanden. Ik eindigde in een dorm met allemaal gasten en Marleen had het over een kippenhok van Braziliaanse tantes. Wij gingen beide onze eigen kant uit. Marleen ging met de couchsurfers naar Lapa en ik bleef in Copacabana met wat Brazilianen.

De volgende ochtend kon ik even vol genieten van het ontbijt in het hostel! Ik was er speciaal vroeg voor opgestaan en dat was het meer dan waard. Wat kan het lekker zijn om ineens in een schoon hostel te zitten na zoveel dagen in een hostel te hebben gezeten waar zelfs de mensen in de favela voor geen goud zouden willen zitten. Nee echt, ik kreeg er serieus fysiek last van. Het ontbijt bestond uit fruit, tosti’s, thee, koffie en vele andere lekkere dingen. Marleen was echter nergens te bekennen. Wij hadden toch echt afgesproken voor het ontbijt en ik begon mij een beetje bezorgd te maken. Marleen verslaapt zich eigenlijk nooit. Het zou toch niet? Ik klopte even aan bij de meisjes dorm en ja hoor daar lag Marie nog in coma.

Ik attendeerde haar op onze afspraak en dat het vandaag lekker weer was en dus tijd om het wereldwonder te bezoeken. Wij haalde nog even mijn favoriete Braziliaanse drankje. Deze geweldige acai smoothies zijn echt heerlijk, maar als je te snel gaat krijg je er goede koppijn van. Het was weer langer wachten op de bus dan gewenst, maar wij kleppen in die tussentijd aan een stuk door. Vermaak is er dus wel, maar het was nog ver weg naar het standbeeld van Jesus, of zoals ze hier zeggen: Cristo Redentor. Onderweg konden wij het 38 meter hoge standbeeld al zien staan. Met een busje werden wij omhoog gereden en daar belande wij in een menigte van toeristen die net als ons de juiste dag pakten om naar het standbeeld te gaan. De andere dagen was het namelijk nogal bewolkt geweest en je wil toch een mooi uitzicht hebben.

Wij wurmden ons tussen de menigtes door voor en panoramisch aanblik van de stad en ook om op de foto met het standbeeld te kunnen. Daarvoor moest je om de foto te nemen op de grond gaan liggen, anders kon je de foto gewoonweg niet nemen. Nou ben ik het zelf niet helemaal eens met de status als wereldwonder, maar er valt niet te ontkennen dat het een mooie locatie is om een groot standbeeld neer te zetten. Om deze ervaring te besluiten namen wij op een terrasje naar Jesus even lekker twee biertjes terwijl wij uitkeken op de favela die wij de dag ervoor hadden bezocht. Marleen en ik hadden weer onze toeristische plicht gedaan en besloten nog even te tukken. Wij gingen nog even gezellig met de Brazilianen die ik kende wat drinken en eten, alvorens Marleen met een Chileen en Colombiaan op stap ging.

De dag erna miste ook ik het ontbijt. Na eigenlijk weinig te hebben gedaan, namen Marleen en ik de bus naar Lapa. Ik was daar nog niet geweest en hier moest het hart van de samba zijn. Daarbij liggen in deze buurt beroemde trappen. Deze trappen zijn door de Chileense kunstenaar Selaron betegeld met tegels uit allerlei landen. Marleen en ik genoten lekker rustig met een drankje hier, terwijl om ons heen ere en heleboel Brazilianen aan het blowen waren. Uiteindelijk kwam, de Braziliaanse Cristiene ons nog vergezellen en zaten wij weer aan de lokale cocktails.

Bij Marleen en mij waren de energielevels steeds lager aan het geraken. Het communiceren met Cristiene was ook al lastig geweest de afgelopen dagen, want zij kan geen Engels. Spaans ook niet, maar dat kon zij wel beter verstaan, dus praatte zij Portugees en ik Spaans. Het werkte redelijk, maar toen ik moe werd ging dat steeds moeilijker. Aangezien wij ook op tijd op wilde staan de volgende dag namen wij de bus naar huis. De vrouw die de kaartjes verkocht lag de hele tijd te slapen op haar bureautje wat voor Marleen en mij nog wel even lachen was. Wij hadden echter niet de juiste bus genomen of waren te laat uitgestapt. Daarom namen wij een taxi, maar die zette ons bij het strand in Copacabana af. Marleen en ik besloten daarom nog een keer het strand aan te doen. Na wat raadslagen en een golf die onverwacht ver kwam, besloten wij dat het tijd was om te gaan slapen. Met soppige schoenen struinde ik het hostel in voor een lekker dutje, al had ik geen wekker. Gelukkig had ik aardige kamergenoten en die hadden de wekker voor mij gezet.

Na weer een heerlijk ontbijtje, deze keer wel met Marleen, kwam de shuttle ons ophalen. Nou waren wij vergeten onze sleutels in te leveren. Allebei tien dollar kwijt, balen, maar er wachtte toch nog maar een laatste destinatie. Ik heb zelden zo makkelijk het vliegveld door kunnen komen. Ik had een literfles water bij en overgewicht in mijn tas, maar dat maakte allemaal niks uit. Dit was het dan, de laatste stop van deze reis. Daarna gingen wij dan echt naar huis. Gelukkig hadden wij nog wel een paar dagen om te genieten van het geweldige Natal waar de familie van een vriend van Marleen ons zou verwelkomen.