Koos en toos poncholoos
Blijf op de hoogte en volg Jordy
10 Mei 2013 | Argentinië, Puerto Iguazú
In de bus zaten wij onderin net voor de televisie. Ze speelden de films zowaar af in het Engels al ging daar wel een uur aan reclame aan vooraf. Op de reclame zag ik dat er een knappe stewardess het eten en zelfs champagne kwam brengen. Nou hadden wij wel eerder deze beloftes gehad, dus ging ik er nog maar niet vanuit. Helaas was het een steward die het eten en de champagne kwam brengen, maar ik kon ook een whiskey nemen en dat stemde mij al meer dan tevreden. Daarbij wist ik ook lekker te slapen vanaf middernacht en ik werd pas wakker toen wij bij het busstation van Foz de Iguazú aankwamen.
Wij besloten meteen informatie over de watervallen in te winnen en daarna op zoek te gaan naar een hostel. De leuke hostels zaten vol, dus eindigde wij in een huiselijk gebouwtje met een gezin. Hostel Uru, was de naam en gelukkig was de kamer leeg, schoon en had het airconditioning. De woning was duidelijk van oma geweest, want de inrichting was erg ouderwets. Ik waande mij net in een museum! Na een dutje en het boeken van de tour richting de watervallen, besloten wij ook nog op zoek te gaan naar een pooltafel. Zonder succes helaas, want de enige plek waar er eentje stond was niet voor ons beschikbaar. Deze stond namelijk in een hostel en wij waren geen gasten.
Toen wij op zoek gingen naar een plek om wat biertjes te halen, kwamen een Engels stel tegen die wij nog kenden uit Colombia en later in Ecuador ook al tegen waren gekomen. Nou konden wij allebei het vrouwelijk gezelschap niet echt goed uitstaan, maar het was al te laat om te vluchten. En ze wilden ook nog afspreken de dag erna. De horror! Weer een stelletjesavond, net waar wij zin in hadden.
In Argentinië hebben ze het vreemde systeem dat wanneer je een fles bier wil kopen, je eerst een fles moet inleveren. Nu moet je daar toch eerst een fles voor kopen, maar dat kan dus weer niet want je moet er eerst een inleveren. Zie je de vicieuze cirkel? Daardoor waren wij noodgedwongen eerst bier bij de supermarkt te kopen die een stukje verder was, maar vanaf dat moment waren wij wel onderdeel van het systeem. Het vereiste slechts een kleine bijdrage en je moet de flessen eigenlijk ook terug brengen naar waar je ze hebt aangeschaft anders valt het systeem uit elkaar en krijg je je geld niet meer terug. Desalniettemin zaten Sugarmama Marleen en ik gezellig op het balkon met onze liter bierflessen, hapjes en Rob de Nijs over de speaker met Banger Hart.
De volgende ochtend moesten wij al vroeg op weg. Eerst namen wij de bus naar het Nationale Park Igauzú, vanwaar wij via een grote mate beker naar binnen konden. Wij namen de route die ons was geadviseerd door onze tourmaatschappij en waren bijna de hele weg alleen. Het voornaamste gezelschap dat wij kregen bestond uit een grote groep coatis. Een soort wasbeerachtig zoogdier dat geen angst kent voor mensen. Althans niet in het toeristische Iguazú. Marleen had het niet zo op de beesten, maar dat kwam mede door de grote borden die waarschuwden voor de kleine boeven! De beten zagen er inderdaad niet best uit.
Nadat wij de coatis hadden afgeschud, stuitten wij iets verderop op een paar toekans! Ik had ze al van veraf gezien, maar van zo dichtbij was het wel erg indrukwekkend. Hoe vlieg je met zo'n grote snavel? Hoe het bij mensen ook zit, de vrouwtjes toekans houden wel van een grote snavel! Wij waren bijna alleen op de promenade boven de watervallen en dat maakte het allemaal wel erg bijzonder. De Niagara watervallen had ik erg indrukwekkend gevonden, maar wat ik hier zag was nog veel indrukwekkender. Een hele reeks aan watervallen, waarvan de een nog groter dan de andere was. De natuur weet toch de mooiste dingen te bouwen, zonder twijfel. Marleen en ik konden lekker alleen van de rijkdom genieten en werden constant vergezeld door vlindersoort die ik al sinds Mexico niet meer had gezien. Daar noemden wij ze 88'ers, omdat ze deze getallen op beide vleugels hadden staan.
Het weer zat helaas niet mee. Het was miezerig en ik had mijn Boliviaanse hoed al in een plastic zakje gewikkeld en weer op de kop gezet. Daarbij was het ook nog koud! Daar had ik helaas geen rekening mee gehouden. Wij liepen langzaamaan terug naar het vertrekpunt van de boten die ons onder en dichtbij de watervallen zou brengen. Daarvoor moesten wij nog wel even wachten en het aantal toeristen nam bijzonder snel toe.
Het viel ons al gauw op dat iedereen een poncho had gekocht. Daar hadden wij dan weer niet aan gedacht. De spullen die wij nog hadden gingen in de boot in een speciale tas en voor we het wisten vaarden wij op volle toeren richting de eerste samensmelting van watervallen. De poncho was al in de eerste minuut goed van pas gekomen, want de eerste golf wist mij en Marleen meteen mij te grijpen! Wij waren al meteen koud en nat en daar zou het zeker niet bij blijven. Gelukkig konden wij er allebei hard om lachen, wat wij toch eigenlijk al de hele tijd deden, en gingen wij met volle moed naar de Paseo Garganta del Diablo. De naam verklapt het al een beetje he? Binnen no-time plantte de stuurman ons lekker onder waterval. Ik zag niks eigenlijk! Het water doopte mij onder en toen wij eruit kwamen gingen wij meteen voor een tweede ronde. Ik zat al te rillen van de kou, maar het lachen met Marleen hield me toch een beetje warm. Dus ik hield de adem in en voor de tweede keer doken wij onder de waterval. Wat een bijzondere ervaring.
Op de weg terug naar de kade werd er door de cameraman gevraagd waar iedereen vandaan kwam. Nou had niemand mij kunnen voorbereiden op de manier waarop een groepje Amerikanen de naam van eigen land uitspraken. Ken je de film Team America: World Police? Umerikaa yeah!!!! Marleen en ik hadden hier al maanden over lopen grappen, dus toen het daadwerkelijk gebeurde lagen wij als twee verzopen katten op de grond van het lachen. Ik gooide nog even een 'Fuck Yeah' ertegenaan, want zo gaat het ook in de film. De dag kon toen al niet meer stuk!
De laatste stop was aan de bovenkant van Gargante del Diablo. Daarvoor moesten wij met een Disney-achtig treintje naar boven en dat was nog best geinig. Daar bleek het aantal toeristen al behoorlijk toegenomen en kwamen wij met moeite over de lange promenade. Eenmaal boven de meest indrukwekkende waterval werden wij weer helemaal nat van het opspringende water. Wat een kracht! Zoveel kracht had ik nog nooit gezien! Helaas begon ik het al gauw koud te krijgen en wij waren net lekker droog. Daardoor konden wij helaas niet de tijd nemen om nog even goed te genieten in alle rust. Als je ooit gaat neem dus een poncho mee!
Ik leerde daarboven ook dat de fauna bovenaan de watervallen anders is dan die beneden. De watervallen vormen een ware barrière, ook de vissen die zonder vleugels niet in staat zijn levend onderaan de waterval te komen. Ik denk ook dat alleen suïcidale vissen dit soort sprongen zouden wagen. Wij liepen langzaam terug naar het treintje en ik staarde een tijdje naar de groot uitgevallen mieren die hier rond kropen. In de jungle kun je je met alles vermaken, terwijl je wacht.
De zon was inmiddels gaan schijnen en wij namen de bus terug naar Foz. Daar konden wij onder onze afspraak uitkomen met de Engelsen, omdat de tent waar wij hadden afgesproken om een of andere reden gesloten was die dag. Daardoor konden wij lekker in elkanders gezelschap weer wat biertjes op het balkon doen met muziek naar keuze. Uiteindelijk moesten wij onszelf naar bed sleuren, want het was weer zo gezellig dat Koos en Toos de klep niet konden houden!
Het was alweer tijd om naar het volgende land te gaan en dat is niet het kleinste landje van het continent. Het was tijd voor samba! Wij hadden een lekker rustig ochtendje en niemand leek het uit te maken hoelang wij nou zouden blijven. Relaxed met uitchecken en wachten op het busje om ons op te halen. Toen deze om 16:00 aankwam, gingen wij naar het laatste land van deze reis. Brazil, here we come!
Wij besloten meteen informatie over de watervallen in te winnen en daarna op zoek te gaan naar een hostel. De leuke hostels zaten vol, dus eindigde wij in een huiselijk gebouwtje met een gezin. Hostel Uru, was de naam en gelukkig was de kamer leeg, schoon en had het airconditioning. De woning was duidelijk van oma geweest, want de inrichting was erg ouderwets. Ik waande mij net in een museum! Na een dutje en het boeken van de tour richting de watervallen, besloten wij ook nog op zoek te gaan naar een pooltafel. Zonder succes helaas, want de enige plek waar er eentje stond was niet voor ons beschikbaar. Deze stond namelijk in een hostel en wij waren geen gasten.
Toen wij op zoek gingen naar een plek om wat biertjes te halen, kwamen een Engels stel tegen die wij nog kenden uit Colombia en later in Ecuador ook al tegen waren gekomen. Nou konden wij allebei het vrouwelijk gezelschap niet echt goed uitstaan, maar het was al te laat om te vluchten. En ze wilden ook nog afspreken de dag erna. De horror! Weer een stelletjesavond, net waar wij zin in hadden.
In Argentinië hebben ze het vreemde systeem dat wanneer je een fles bier wil kopen, je eerst een fles moet inleveren. Nu moet je daar toch eerst een fles voor kopen, maar dat kan dus weer niet want je moet er eerst een inleveren. Zie je de vicieuze cirkel? Daardoor waren wij noodgedwongen eerst bier bij de supermarkt te kopen die een stukje verder was, maar vanaf dat moment waren wij wel onderdeel van het systeem. Het vereiste slechts een kleine bijdrage en je moet de flessen eigenlijk ook terug brengen naar waar je ze hebt aangeschaft anders valt het systeem uit elkaar en krijg je je geld niet meer terug. Desalniettemin zaten Sugarmama Marleen en ik gezellig op het balkon met onze liter bierflessen, hapjes en Rob de Nijs over de speaker met Banger Hart.
De volgende ochtend moesten wij al vroeg op weg. Eerst namen wij de bus naar het Nationale Park Igauzú, vanwaar wij via een grote mate beker naar binnen konden. Wij namen de route die ons was geadviseerd door onze tourmaatschappij en waren bijna de hele weg alleen. Het voornaamste gezelschap dat wij kregen bestond uit een grote groep coatis. Een soort wasbeerachtig zoogdier dat geen angst kent voor mensen. Althans niet in het toeristische Iguazú. Marleen had het niet zo op de beesten, maar dat kwam mede door de grote borden die waarschuwden voor de kleine boeven! De beten zagen er inderdaad niet best uit.
Nadat wij de coatis hadden afgeschud, stuitten wij iets verderop op een paar toekans! Ik had ze al van veraf gezien, maar van zo dichtbij was het wel erg indrukwekkend. Hoe vlieg je met zo'n grote snavel? Hoe het bij mensen ook zit, de vrouwtjes toekans houden wel van een grote snavel! Wij waren bijna alleen op de promenade boven de watervallen en dat maakte het allemaal wel erg bijzonder. De Niagara watervallen had ik erg indrukwekkend gevonden, maar wat ik hier zag was nog veel indrukwekkender. Een hele reeks aan watervallen, waarvan de een nog groter dan de andere was. De natuur weet toch de mooiste dingen te bouwen, zonder twijfel. Marleen en ik konden lekker alleen van de rijkdom genieten en werden constant vergezeld door vlindersoort die ik al sinds Mexico niet meer had gezien. Daar noemden wij ze 88'ers, omdat ze deze getallen op beide vleugels hadden staan.
Het weer zat helaas niet mee. Het was miezerig en ik had mijn Boliviaanse hoed al in een plastic zakje gewikkeld en weer op de kop gezet. Daarbij was het ook nog koud! Daar had ik helaas geen rekening mee gehouden. Wij liepen langzaamaan terug naar het vertrekpunt van de boten die ons onder en dichtbij de watervallen zou brengen. Daarvoor moesten wij nog wel even wachten en het aantal toeristen nam bijzonder snel toe.
Het viel ons al gauw op dat iedereen een poncho had gekocht. Daar hadden wij dan weer niet aan gedacht. De spullen die wij nog hadden gingen in de boot in een speciale tas en voor we het wisten vaarden wij op volle toeren richting de eerste samensmelting van watervallen. De poncho was al in de eerste minuut goed van pas gekomen, want de eerste golf wist mij en Marleen meteen mij te grijpen! Wij waren al meteen koud en nat en daar zou het zeker niet bij blijven. Gelukkig konden wij er allebei hard om lachen, wat wij toch eigenlijk al de hele tijd deden, en gingen wij met volle moed naar de Paseo Garganta del Diablo. De naam verklapt het al een beetje he? Binnen no-time plantte de stuurman ons lekker onder waterval. Ik zag niks eigenlijk! Het water doopte mij onder en toen wij eruit kwamen gingen wij meteen voor een tweede ronde. Ik zat al te rillen van de kou, maar het lachen met Marleen hield me toch een beetje warm. Dus ik hield de adem in en voor de tweede keer doken wij onder de waterval. Wat een bijzondere ervaring.
Op de weg terug naar de kade werd er door de cameraman gevraagd waar iedereen vandaan kwam. Nou had niemand mij kunnen voorbereiden op de manier waarop een groepje Amerikanen de naam van eigen land uitspraken. Ken je de film Team America: World Police? Umerikaa yeah!!!! Marleen en ik hadden hier al maanden over lopen grappen, dus toen het daadwerkelijk gebeurde lagen wij als twee verzopen katten op de grond van het lachen. Ik gooide nog even een 'Fuck Yeah' ertegenaan, want zo gaat het ook in de film. De dag kon toen al niet meer stuk!
De laatste stop was aan de bovenkant van Gargante del Diablo. Daarvoor moesten wij met een Disney-achtig treintje naar boven en dat was nog best geinig. Daar bleek het aantal toeristen al behoorlijk toegenomen en kwamen wij met moeite over de lange promenade. Eenmaal boven de meest indrukwekkende waterval werden wij weer helemaal nat van het opspringende water. Wat een kracht! Zoveel kracht had ik nog nooit gezien! Helaas begon ik het al gauw koud te krijgen en wij waren net lekker droog. Daardoor konden wij helaas niet de tijd nemen om nog even goed te genieten in alle rust. Als je ooit gaat neem dus een poncho mee!
Ik leerde daarboven ook dat de fauna bovenaan de watervallen anders is dan die beneden. De watervallen vormen een ware barrière, ook de vissen die zonder vleugels niet in staat zijn levend onderaan de waterval te komen. Ik denk ook dat alleen suïcidale vissen dit soort sprongen zouden wagen. Wij liepen langzaam terug naar het treintje en ik staarde een tijdje naar de groot uitgevallen mieren die hier rond kropen. In de jungle kun je je met alles vermaken, terwijl je wacht.
De zon was inmiddels gaan schijnen en wij namen de bus terug naar Foz. Daar konden wij onder onze afspraak uitkomen met de Engelsen, omdat de tent waar wij hadden afgesproken om een of andere reden gesloten was die dag. Daardoor konden wij lekker in elkanders gezelschap weer wat biertjes op het balkon doen met muziek naar keuze. Uiteindelijk moesten wij onszelf naar bed sleuren, want het was weer zo gezellig dat Koos en Toos de klep niet konden houden!
Het was alweer tijd om naar het volgende land te gaan en dat is niet het kleinste landje van het continent. Het was tijd voor samba! Wij hadden een lekker rustig ochtendje en niemand leek het uit te maken hoelang wij nou zouden blijven. Relaxed met uitchecken en wachten op het busje om ons op te halen. Toen deze om 16:00 aankwam, gingen wij naar het laatste land van deze reis. Brazil, here we come!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
