Van Natal naar Amsterdam

Het was een gek idee. De laatste stad die ik op deze reis zou zien! Nog een keer de lekker in de zon aan het strand met een biertje in dit gedeelte van de wereld. Ik vond het wel lekker om te gaan vliegen. Snel en een stuk comfortabeler, ware het niet dat er een kind achter Marleen zat die het nodig vond om de hele tijd tegen de stoel aan te trappen. Moeder zei er zoals gebruikelijk weer niks van en daardoor werd er helaas weer even niet bijgeslapen. Vanuit het raam konden wij de stranden van Natal zien en waren wij verrast over de grote van de stad.

Op het vliegveld zou de familie van Allan, een goede vriend van Marleen, ons opwachten. Wij kwamen echter eerder aan en moesten een tijdje wachten. Het duurde echter wel erg lang en wij begonnen ons af te vragen of alles wel goed was afgesproken. Wij spraken verscheidene mensen aan en probeerden ergens internet te vinden om te kijken of wij contact met ze konden opnemen. Uiteindelijk zag ik een tweetal op mij af komen. Dit moesten dan het nichtje en de opa van Allan zijn. Het werd al gauw duidelijk dat de communicatie niet heel soepel zou verlopen, want zij spraken alleen Portugees. Met onze kennis van het Spaans konden wij wel wat opvangen, maar toch veel te weinig. Opa wist wel iets in het Nederlands. Hij noemde Marleen namelijk al vrij gauw lekker ding. Een Braziliaan verliest zijn kunsten niet met de leeftijd.

Opa is een taxichauffeur en hij reed ons, terwijl het Braziliaanse elftal op een klein schermpje aan het voetballen was, naar het huis van een tante van Allan. Daar troffen wij zijn oma aan en twee neefjes. Nu begrepen wij niks meer van de constructie en dat werd nog moeilijker toen bleek dat het nichtje eigenlijk het buurmeisje was. Er werd meteen goed voor ons gezorgd. Wij kregen eten en een heleboel warmte van iedereen. Oma bleek al gauw overal de humor van in te zien en piste bij elk grapje zowat in haar broek. Er werd ons gevraagd of wij nog even wilden slapen voor wij gingen stappen. Stappen? O, god alweer! Brazilië is wel een killer voor je lever. Het land leeft voor feesten!

Na een dutje heb ik me even opgefrist en enigszins in staat om weer op pad te gaan. Wij gingen met het buurmeisje Bellina en een andere neef van Allan genaamd Erivaldo op pad. Het werd al gauw gezellig en uiteindelijk belande ik op mijn flipflops in een club. Erivaldo bleek gefascineerd te zijn door Nederland en kon zelf een beetje Nederlands, wat het allemaal erg grappig maakte. Na de club gingen wij naar het strand. De zon kwam al bijna op en Bellina en ik vonden het tijd voor een frisse duik. Marleen en Erivaldo bleven aan de kant, die zagen het niet zo zitten. De zonsopkomst was weer prachtig en wij staarden dan ook naar de lege stranden en de geweldige duinen om ons heen. De surfers kwamen ook al het strand op en toen vonden wij het wel tijd om terug te gaan.

In de ochtend had oma weer superlief een ontbijt voor ons geregeld. Zij vertelde ons over Allans koosnaampje, de zandneger van de duinen of iets desgelijks en dan in het Portugees. Het was weer goed lachen! Wij gingen weer met zijn allen op pad en deze keer gingen wij meteen naar het strand. De tweelingen gingen surfen en Erivaldo had zijn zoontje meegenomen. Het zoontje van Erivaldo leek niet echt op hem. Papa was goed zwart, terwijl de kleine blond was en blauwe ogen had. Aan de band van de twee te zien was er echter geen twijfel dat Erivaldo de vader was, die twee zijn dikke maatjes.

Ik haalde nog een acai smoothie om even bij te komen. Wat is dit een lekker drankje. Die ga ik missen thuis! Wij liepen in de brandende zon langs het strand en ik dook af en toe in het warme water van de zee. Het was druk, want het was weekend. Dat betekend weer een hoop nep tieten en zelf nepbillen op het strand en opgepompte Jersey Shore-achtige Brazilianen in veel te kleine speedos. Er lagen ook ontzettend veel surfers in het water die op de grote golven mee probeerden te komen. Aan het strand is er ook veel beweging. Ik zag een oudere man strandvoetvolley spelen en vroeg mij af of hij ooit professioneel voetbal had gespeeld. Wat een controle over de bal en zo Braziliaans. Wij eindigde de dag bij de zandduin waar Allan zijn reputatie had opgebouwd en waar het water wat rustiger was. Terwijl de zon onder ging dronken wij gezellig een biertje om de dag te besluiten en zo hadden wij ook hier de opkomst en ondergang van de zon meegemaakt.

Terug in het appartement had oma alweer heerlijk eten voor ons bereid. Met een volle buik was het wel weer tijd om even de ogen te sluiten. De siësta’s zijn toch wel erg noodzakelijk met deze snelle manier van leven. Bellina en Erivaldo wilden ons weer meesleuren naar een optreden en dus verlieten wij rond 22:00 weer het appartement. Met de bus gingen wij naar een hostel om te kijken naar een reggae band. Nou hadden wij niet al teveel energie, maar het was leuk om te kijken. Het grappigste was een bizarre Braziliaanse relnicht die met de handjes gevouwen de aandacht stal met gekke dansjes. Zelden spatte homo er zo vanaf! Ik dacht dat dit alleen in films gebeurde. De bussen reden inmiddels niet meer , dus moesten wij terug lopen. Onderweg gebeurde er nog iets geks, want iemand gooide vanuit een balkon ergens een lege fles cola richting ons. Niemand werd geraakt, maar toch wel erg gek gedrag. De buurt zag er ook niet al te best uit.

De volgende dag waren wij lekker op onszelf aangewezen. Wij hadden het plan om naar het strand Pipa te gaan, maar dat bleek verder te zijn dan gedacht. Wij wilden onze laatste dag niet in de bus besteden en besloten gewoon lekker aan het strand van Natal te genieten. In een klein fruitbarretje aan het strand bestelde ik vanzelfsprekend weer een acai smoothie en besprak met Marleen onze reis. Ik maakte een top 5 van alle plekken waar ik was geweest. Zoals de mooiste stranden, het lekkerste eten enz. De zon was goed fel en ik zat wel even prima in de schaduw. Onderweg kwamen wij nog de opa van Allan tegen en daardoor voelde het wel erg aan als een dorp.

Wij huurden twee ligstoelen en een parasol aan het strand en begonnen aan onze baksessie. De zon brandde wel erg hard, dus echt lang kon ik er niet in liggen. Wij haalden nog een drankje van hier, al is de naam mij niet helemaal duidelijk meer. Iets van Oolla Oola. Het bestaat uit een uitgeholde ananas met aardbeien, ijs en wodka. Lekker genieten aan het strand op de laatste dag hier. Dit is wel hoe wij het ons hadden ingebeeld. Het water reikte uiteindelijk tot aan de promenade en de stoelen stonden zowat onder water. Dat was ons teken om te gaan.

Terug in het appartement had oma weer wat lekker voor ons gekookt en ik zou daarna met de tweeling gaan voetballen. Uiteindelijk waren wij met 5 blagen en ik moest natuurlijk op blote voeten spelen. Dit ging niet al te soepel. Strompelend kwam ik het appartement binnen lopen met een onverklaarbare pijn in mijn rechterhak en een gigantische bloedblaar aan mijn linkervoet. Op blote voeten voetballen op de stenen laat ik voortaan aan de Braziliaantjes. Dat is niks voor een Nederlander bleek maar weer. Die avond moest ik dan ook enige activiteit aan mij voorbij laten gaan, waar ik overigens niet heel rauwig om was. Marleen kwam uiteindelijk terug en ik bleek ook niks gemist te hebben. Blijkbaar was er een vervelende smerige Nederlander die om de verkeerde redenen in Brazilië zat. Maar goed dat ik er niet bij was!

Dit was dan de laatste avond in een vreemd bed. Het was bloedheet in de kamer en de ventilator stond dan ook naast mij. Ik had moeite met in slaap komen. Geen bekend fenomeen, maar nu wetende dat ik gauw thuis zal zijn zette de motor nog even extra hard in werking. Opa nam ons in de ochtend mee naar een raketbasis en toonde ons verscheidene stranden en plekken rondom Natal. Later kwam er nog mer familie langs en zaten wij aan het zwembad van het complex met een biertje in de zon. Nog even genieten, de laatste zonnestraaltjes pakken voor wij terug zouden keren naar het donkere en koude Nederland.

De oom en tante brachten ons naar het vliegveld, ondanks dat oompje al aardig wat biertjes naar achter had getikt. Dat resulteerde in een snelle correctie van een bijna gemiste afslag op de snelweg, maar verder ging het goed. Op het vliegveld belandde wij in een rij van Nederlanders en Belgen. Geklaag en dom gelul, wilden wij echt terug? De gedachte aan het zien van vrienden en familie zei van wel, maar Nederland zelf riep niet echt hard. Daarbij had ik bedacht mijn moeder op haar vijftigste verjaardag te verassen, waardoor zij geen weet had van mijn terugkomst en daardoor ook niet op het vliegveld zou staan. Nu moesten wij eerst nog naar Fortaleza vliegen en vervolgens naar Kaapverdië, voordat wij naar huis konden vliegen. Een lange vlucht dus en wij deden allebei geen oog dicht. Teveel om over na te denken.

Ik had al meer dan een jaar geen voet gezet op Nederlandse grond en vroeg mij wel af hoe dit weer zou zijn. Wat heb ik nou het meest gemist de afgelopen jaar. Vrienden, familie en simpelweg een berenklauw met satésaus. Of een harinkje, daar had ik inmiddels wel zin in ja. Het is gek dat je drankjes en eten gaat missen, maar wat ik vooral miste waren de momenten die je deelt met mensen thuis. Simpele dingen zoals een filmpje kijken met mama, filosoferen met mijn vader met een Hertog Jan biertje op de tafel, kibbelen met mijn zusje, knuffelen met mijn vrienden Serkan en Sophie of stoeien met Zev. Kleine dingen waar je wel heel bewust van wordt wanneer je weg bent.

Gelukkig had ik de laatste maanden van mijn reis een geweldige reispartner in Marleen. Een maatje, steun en toeverlaat, sugarmama en grote bron van vermaak. Het was al zes jaar geleden dat wij samen hadden gereisd en ik durf te claimen dat de band tussen ons twee nu nog veel sterker is dan toen wij samen in Australië hadden gereisd. Daarbij heb ik ook veel nieuwe vrienden gemaakt met mensen uit alle delen van de wereld. Dat is ook fijn, want daardoor heb ik nog veel landen te bezoeken. Het blijft toch een mooi aspect van reizen, dat je binnen een korte tijd een hechte vriendschap kan opbouwen.

Wij kwamen veel te vroeg aan op het vliegveld. Stel dat er nog niemand was? Marleen zat al een beetje te rillen van de zenuwen. Wij hadden nog even gewacht, maar besloten maar vast te gaan. Daar stonden ze dan, mijn vader en zusje, mijn vaders lieve vriendin Nannie en ook Serkan en Sophie. Het was even een gek gevoel. Je mist die mensen zo lang en dan ineens staan ze voor je neus. Wel gek dat mijn moeder er dan niet was. Ze moest is weten dat ik er was. Dan zouden er koppen rollen. Met Marleens vrienden en family gingen wij gezellig een biertje drinken en daarna was het tijd om te gaan. Ik gaf Marleen nog even een dikke knuffel. Dit zou wel gek worden na vierentwintig uur per dag met elkaar te zijn opgetrokken. Tegen wie moest ik nu al mijn onzinnige verhalen kwijt? Verhalen die je alleen met een persoon kan delen die het heeft meegemaakt.

Het was een gek gevoel om weer in de auto te zitten bij de familie. Ik lag lekker bij mijn zusje op schoot en keek naar buiten naar het koude en grijze land om mij heen. Nu volgden er nog een paar dagen, voordat ik mijn moeder zou zien. Ik hielp Esmee en mijn moeders vriend Rolf met de voorbereidingen van haar feestje dat deze twee hadden georganiseerd. Ik at binnen 3 dagen ook wel 3 berenklauwen en bleef zoveel mogelijk binnen, zodat niemand mij zou zien. Wij studeerden het dansje thriller in met de hulp van dansleraar Leo, want wij zouden deze dans bij mijn moeders entree doen. Nou liepen de twee linkervoeten elkaar we erg in de weg, maar wij hadden er wel lol in. Daar stond ik dan met Esmee en Claudia in de huiskamer te oefenen.

Ik kreeg een heel duivelspak en ging in een hoekje zitten om maar niet op te vallen. De meeste gasten waren al binnen, maar toen mijn moeder binnenkwam had ze niks door. Een korte blik en je kan niks zeggen. De zenuwen slopen er toen wel een beetje in. Het dansje ging niet al te best al maakte dat niet echt uit. Op het einde van de dans liep ik naar voren en trok het masker van mijn kop. Daar stond ik dan tegenover mijn moeder die mij meteen vastpakte en mij knuffelde. Ik had het al zo gehoopt zei ze. Op dat moment was ik erg blij dat ik terug was gekomen om dit met haar mee te kunnen maken. Het werd dan ook een gezellige avond, waar mijn moeder uiteindelijk op de rollator van oma ging zitten en door haar vriendin Sandra de ruimte door werd gereden. Er volgde zelfs nog polonaises en massa salsa.

De reis was nu echt ten einde. Wat een avontuur was het geweest! Ondanks dat ik de meeste foto’s kwijt ben heb ik oneindig veel materiaal in mijn hoofd en op papier opgeslagen. Ik wil iedereen bedanken voor de lieve berichtjes die ik al die tijd heb ontvangen. Het is fijn om te weten dat je niet wordt vergeten. Nu ga ik door mijn re-integratie proces. Het weer werkt nog niet mee, maar laten wij hopen dat daar gauw verandering in komt.