Voer voor je hoedenplank

De bus zou pas later vertrekken, dus gingen Marleen en ik op zoek naar een bioscoop. Wij moesten nog even wachten voor onze film (Me novio es un zombie), dus gingen wij in een digitale rollercoaster. Vanzelfsprekend viel zonnebril 20 weer op de grond en brak meteen. Hopeloos verhaal met die zonnebrillen! De film bleek ook nog is bijzonder slecht te zijn, wat wij wel een beetje hadden zien aankomen, maar dat gaf ons wel weer goede klaagstof. Deze keer zette de taxi ons wel bij het juiste station af en na wat eten stapten wij in. Man, wat keek ik op tegen de busrit. Toen wij echter binnenkwamen zagen wij dat de bus heerlijke slaapstoelen had. Wij konden voor de verandering een keer helemaal recht liggen! De slaap kwam dan ook snel, maar op een gegeven kwamen er heel veel mensen in beweging.

Ik vroeg mij al af wat er gaande was, wij stonden al zolang stil. Ik ving op dat de bus kapot was en dat een paar Bolivianen hadden besloten een taxi te nemen naar Sucre. De toeristen bleven achter in de stervenskou en het bleek dat wij al aardig wat uurtjes daar hadden gestaan. De Boliviaanse informatiecultuur, of eerder het gebrek eraan, was weer om te huilen. Via een oude Deen die met een Boliviaanse was getrouwd, werden wij uiteindelijk in een taxi gepropt en deze zou ons wel even naar Sucre brengen. Wij zaten met twee Nederlandse meiden genaamd Jannie en Anouk en twee Australiers. Wij konden lekker in het Nederlands klagen en dat werd alleen maar erger toen bleek dat onze chauffeur een zwakbegaafde was.

Ik heb wel is domme mensen meegemaakt, maar dit sloeg alles. Wij moesten zes keer herhalen waar wij heenwilden en hij bleef maar als een neuroot de auto schoonmaken. Dit was midden in de nacht en iedereen was moe en wilde naar Sucre! De man wachtte net zolang tot de andere chauffeur begon te rijden, want hij wist natuurlijk de weg niet. Toen hij begon te rijden werd het er niet beter op. Iedereen was behoorlijk bang. De man slingerde als een gek en leek totaal geen controle over de wagen te hebben. Wij zaten al bijzonder krap, dus de irritaties liepen hoog op. Iedereen probeerde de ogen maar te sluiten.

De rit zou weer veel langer duren dan de bedoeling was. Hij wilde ons eerst nog afschepen in Potosi, maar daar ging niemand mee akkoord! Vervolgens bleek hij de weg absoluut niet te weten en raakten wij verdwaald. Wij moesten hem op een gegeven moment vertellen waar die heenmoest. Wachten op de andere wagen wilde hij ook niet, terwijl die de weg wel wisten. Op een gegeven moment merkten dat de man zelfs bijna in slaap viel achter het stuur, maar gelukkig biedt de Boliviaanse coca cultuur daarvoor de oplossing. Iedereen begon de man te voeren en coca bladeren in zijn mond te proppen, wat hem meteen een stuk vriendelijker maakte. In Sucre raakte hij weer verdwaald en moesten wij hem de juiste kant opsturen, omdat hij niet luisterde naar wat de mensen op straat tegen hem zeiden.

Bij het station aangekomen was de ellende nog niet voorbij. Met onze taxichauffeurs en de rest van de wagen probeerden wij ons geld terug te krijgen, wat zeker geen makkelijke opgave was. De onverschillige en arrogante houding van de man achter de balie trok het bloed onder onze nagels vandaan. Na een ellendelange busrit en taxirit van in totaal 20 uur, moesten wij ook nog even twee uur gaan wachten tot hij het geld had! Net waar wij en onze chauffeurs zin in hadden natuurlijk. De man ging gewoon door met andere mensen en dat werd hem door onze groep niet makkelijk gemaakt. De Australier trok de stekker uit de computer en de rest blokkeerde de balie. Dit spelletje ging nog langer dan gewenst zo door en Marleen kon daardoor niet skypen met haar jarige zusje. Iedereen had er goed de balen van, maar uiteindelijk kregen wij ons geld terug en konden wij de taxi betalen.

De dag was echter nog niet teneinde. Met de Nederlandse meiden gingen wij op zoek naar een hostel, maar de eerste die wij binnenliepen was te pauper voor woorden. Wij wilden wat beters na deze verschrikkelijke busrit. De opties waren helaas niet al te best en het hostel dat wel leuk leek was natuurlijk vol. Anouk introduceerde op dat moment de befaamde spreuk:' Er is niks wat tien bier niet kan oplossen'. Iedereen bestelde een grote pils en nuttigde deze totdat wij online een hostel hadden gevonden. Ze kreeg nog gelijk ook. Dit hostel had privekamers voor zeer lage prijzen , maar Marrleen en ik hadden weer het geluk dat onze deur kapot was. Wij konden er voorlopig nog niet in. Na even te hebben gedouched liepen wij terug naar de Berlin bar en nuttigden daar nog wat drankjes en haalden wat te eten. De man met de hamer liet niet lang op zich wachten. Net toen de live-band begon besloten wij naar bed te gaan. De puf was op.

De volgende morgen vonden wij het tijd voor een lekker rustdagje. Beetje verhalen typen en foto's online zetten. Later bestelden Marleen en ik op de markt een heerlijke fruitbak in dit bijzonder goedkope land. De markt in Sucre was weer bijzonder leuk en gezellig. De mensen waren vriendelijk, maar het aantal bedelende ouderen pijnlijk om te aanschouwen. Marleen en ik vonden een supermarkt waar wij allemaal lekkere hapjes haalden en natuurlijk wat flessen wijn. Met onze Hollandse meiden konden wij dan lekker een gezellig avondje houden, maar er is altijd weer een maar. Wat bleek, de keuken van het hostel was op zondag gesloten. Heb je ooit zoiets gehoord? Ik dacht meteen ammehoela met je Katholiek gelul, vertel dat maar tegen de paus. Met nog vele andere mensen in het hostel kregen wij het dan toch voor elkaar om de keuken te gebruiken en dat werd een gezellig avondje met kaas, pate, tonijn, toastjes, soep, bier en wijn.

De Hollandse meiden gingen met de nieuwe dag er weer vandoor en Marleen en ik besloten op zoek te gaan naar mijn hoeden. Daar was ik al tijden naar op zoek, maar mijn kop is te groot voor alle hoeden die van Ecuador tot aan hier werden verkocht. De Australiers uit de Pampas hadden mij er echter op gewezen dat de hoedenfabriek in Sucre is gestationeerd en je daar alles kan krijgen wat je wil! Dat klonk veelbelovend. Eerst bezochten wij nog een winkeltje, maar dat bleek wederom niets te hebben voor mijn grote waterhoofd. Dus pakten wij de taxi naar de fabriek en daar kwamen al mijn hoedendromen uit. Er lagen duizenden hoeden in alle kleuren en maten. Dan was de prijs ook niet iets om over te klagen. Voor maar €5,- per stuk kon ik een hoed meenemen. In Nederland zouden deze kwaliteit hoeden je toch minstens €100,- hebben gekost! Ik nam er dus meteen twee mee en dacht bij mijzelf: "Nu alleen nog een poncho"!

Vervolgens gingen wij naar de zwarte markt van Sucre en daar bleek bijna alles nog dicht. Het souvenir shoppen ging nog niet al te best en het zou de rest van de dag niett beter worden. Maar ik had wel twee mooie hoeden! Wij struinden nog wat door deze mooie witte stad en dronken een bakje koffie bij een vriendin, van een vriendin van Marleen. Deze was naar Bolivia verhuisd, een soort hopeloos verliefd in het buitenland verhaal, en is toen een eigen zaak begonnen. Wij liepen weer naar de supermarkt en onderweg zag een oud vrouwtje dat op een Boliviaanse Will leek. Shit, nu kwam het geld wel erg snel uit mijn zakken. Wij chillden na een goede wandeldag lekker in ons privekamertje met de wat leuke films en series en vielen toen in slaap. De nachtrust was helaas niet al te best, wat mede te danken is aan de gigantische veelblaffende hond van de buren en de luidruchtige Argentijnen naast onze kamer.

Marleen zag de ochtend dan ook totaal niet zitten en ik ging maar even alleen op pad. Ik begon de dag weer met een heerlijke bak fruit en ging toen weer op souvenir jacht. Ik haalde Marleen na een tijdje weer op en wij gingen toen weer naar de zwarte markt. Deze was echter om vaksbond redenen afgesloten. Eerst kwamen er nog wilde verhalen over een schietpartij, maar dat bleek niet waar. 45 minuten en een sapje later besloten wij dat het vandaag niet zou lukken. Daarom liepen wij maar weer terug en namen niet al te lang daarna een taxi naar een station vanwaar de de taxi's naar Potosi vertrekken. Dit werd een bizarre ervaring omdat de mensen begonnen te duwen en trekken nog voor wij de auto in waren. Ze deden de deuren open en trokken zo onze tassen eruit! Toen was mijn geduld op. Ik zei meteen dat de man met zijn gore poten van mijn tas moest blijven en de tas kwam al gauw weer terug. Er was een man die zich gelukkig wel normaal gedroeg en ik zei tegen Marleen dat wij met deze man meegingen. Die was tenminste lekker stil.