La Paz deel 1 en de Death Road
Blijf op de hoogte en volg Jordy
13 Maart 2013 | Bolivia, La Paz
Vanaf het station dat door Eiffel is ontworpen, namen wij een taxi naar The Wild Rover. Helaas bleek de tent vol te zijn en de deal van een gedeeld beld voor 1.5x de prijs zagen Marleen en ik ook niet helemaal zitten. Het supersoakerfestijn tijdens carnaval in Bolivia bleek nog niet voorbij te zijn! DE kids liepen nog steeds rond met waterballonnen en the waterkanonen, dus het was oppassen geblazen. Om de hoek bij Loki was het ook geen succes, maar de aardige meid aan de receptie regelde een plaatsje in het hostel genaamd Baccoo. De sfeer was ietsje minde hier, maar na een dutje voelde ik me wel wat beter. Met een Vlaamse gingen wij weer terug naar de Loki voor een latertje, maar de macht beluste beveiliging van het hostel wilde ons na een korte buitensessie met wat Chilenen niet meer binnen laten. Gek genoeg, bleek in Baccoo er ook een flink feest gaande dus zaten wij weer los te gaan met wat Argentijnen en Chilenen! Deze mensen lijken altijd in voor een feestje.
Vroeg in de ochtend verhuisden wij naar Loki en daar bleken onze bedden nog niet klaar. Dat is altijd fijn met een kater, dus besloten wij met onze half dronken koppen de stad te gaan verkennen. Wij stopten voor een kopje koffie in een oud cafeetje, waar het redelijk druk was. Ik raakte in gesprek met een Fransman die een mijn bezat in Bolivia. Dit was een harstikke leuk gesprek en de dag begon meteen goed. Wij liepen door de hoofdstraat en kwamen tot de realisatie dat La Paz een heerlijk levendige stad is. Dit was leuker dan verwacht, het was een mix tussen moderne mensen en de dikke cholitas. Wij waten voor een paar euro een vol 4 gangen menu, voordat wij terugkeerden naar het hostel. Daar keken wij een potje voetbal met een biertje erbij en de avond zou voor mij weer is tot een latertje uitopen. Het werd zelfs heel vreemd toen ik een een illegale bar belande, waar de alcohol en ook de drugs volop rondgingen. Ik voelde mij daar op dat moment niet echt klaar voor en besloot bij daglicht naar huis te lopen.
Marleen schrok wel een beetje toen ik om 07:00 terug kwam, want wij zouden naar de markt gaan die dag. Twee uur later stond ik echter redelijk in orde op en konden wij in een kram busje naar de markt. Ik kocht meteen een nieuwe zonnebril, want het licht was wel moeilijk draagbaar. De rest van de markt bestond voornamelijk uit prullaria. Wat een ontzettende bende aan spullen. Allerlei oude auto-onderdelen, cd-spelers en nog veel meer rotzooi. Niet echt de dingen waarnaar ik op zoek was. Zij verkochten wel sapjes voor 0.10 cent en dat was nou net wat ik nodig had. Bolivianen hebben ook iets met Aziatische popsterren, want zij verkopen er overal posters van. Nou wordt Gangnam style wel overal uit de speakers gegooid, dus zo gek is het ook niet. Verder was ik vooral erg blij dat het een vlak terrein was, want wij zaten weer erg hoog in Bolivia. Wat is die hoogte toch vermoeiend voor iemand uit de Lage Landen!
Wij namen de bus terug naar La Paz Centro en bezochten bij toeval de heksenmarkt. Het lach weer vol met gedroogde beesten en andere dingen die je liever niet in je soep gooit. Gelukkig verkochten zij ook boel souvenirs en dat was wel leuk. Ik probeerde heerlijke alpaca truien, maar de modellen stamden nog uit de jaren 50. Het hipster idee spreekt mij nou ook weer niet zo aan. Daarbij is de Boliviaanse large, niet de Nederlandse large. Na een dit bezoekje gingen wij naar het coca museum. De teksten stonden er zelfs in het Nederlands, maar dan wel google translate Nederlands. Het was erg leerzaam en bijzonder leuk. Ik voelde zowaar weer wat hersencellen terugkomen. Ik bestelde een coca espresso en Marleen een coca biertje. Beide waren geen succes.
Aangezien het valentijsdag was en wij alle tours voor later hadden geboekt, vonden wij het tijd om eens lekker Hollands te gaan eten bij de Sol y Luna. Daar vonden wij een Engelsman waren wij al eerder mee hadden opgetrokken. De man was nerveus, want hij wachtte op zijn ex. Hij was echter een uur te laat gekomen, dus wij dachten al meteen dat die niet meer zou komen. Dus namen wij gezellig een lekker biertje van hier en de Hollandse schotel, die bestond uit bitterballen, gehaktballen, kaasblokjes, mosterd en huzarensalade.Ik vergeet vast nog wat, maar lekker was het wel. Je zou er spontaan heimwee van krijgen. De avond ervoor begon eindelijk in een inval te doen. Ik ging vroeg naar bed, maar deze keer was het Marleen die uit besloot te gaan.
Dat was misschien niet de beste beslissing, aangezien wij de Death Road zouden gaan fietsen. Maar bikkel dat ze is, stond ze op zonder geklaag en knalde ze ook lekker door. De bus kwam weer is 45 minuten te laat aankakken, wat best vervelend was. Het was namelijk heel koud en regenachtig. De perfecte dag om de Death Road af te fietsen dacht ik al meteen! Bovenaan de gewone weg stopten wij en een arme Peruaan zat te rillen van de kou. Ik had me goed warm aangekleed, maar had het nog erg koud! Gelukkig kwamen de gidsen aan met lekker extra warme kledij!Ik had lekker dubbele handschoenen aan en een sjaal rondom mijn nek en gezicht. Marleen en ik knalde als snelste naar beneden alsof wij vaker hadden gefietst. Dat was best spannednd, want het was behoorlijk snel. Na een korte eetpauze moest het zware werk nog beginnen.
De Death Road zelf is een smalle modderweg langs het hoge gebergte. De richels dirigeren je recht de afgrond in, dus het was wel oppassen geblazen. Ik kreeg een zware adreline rush en ging bijna net zo snel als de gids naar beneden. Het weer was inmiddels al een stuk beter en het werd zelfs warm. Op een gegeven moment durfde ik zelfs sprongetjes maken! Het was een lange rit naar beneden. Een echte kick wanneer je van mountainbiken houdt! Marleen knalde ook lekker door en zelfs op de bejaarde Italiaan hoefde je nauwelijks te wachten. Bij een richel stopte wij om naar beneden te kijken, want daar lag nog een karkas van het laatste ongeluk dat hier had plaatsgevonden. Je kan je ook moeilijk voorstellen dat hier twee auto's elkaar passeren, maar dat is toch echt wat er gebeurde! Gelukkig heeft de Boliviaanse regering nu een nieuwe weg gebouwd en die is toch echt een stuk veiliger.
Nadat wij het eindpunt hadden bereikt, namen wij de bus naar een klein paradijsje in de bergen voor meer eten en een heerlijk zwembad. Inmiddels was het bloedheet, dus dat was wel lekker. Ik merkte echter dat ik overal werd gebeten en dat bleek te komen door kleine gele vliegjes. Je kon ze nauwelijks zien die etterballen, maar binnen een hele korte tijd zat ik helemaal onder!Er is niet veel wat een lekker biertje niet kan verhelpen en vooral niet als dit bij een zwembad gebeurd. Na extreem vet eten te hebben gehad dronken wij gezellig onze Judas biertjes bij het zwembad, terwijl wij genoten van de zon. Toen dit erop zat moesten wij weer terug en dat was nog een hele lange rit! De kou sloeg hoog in de bergen weer toe en wij waren dan ook blij toen het erop zat.
Terug in de Loki stonden tot onze verbazing Aimee en Michael ineens weer voor onze neus. Dus er moest weer een drankje worden gedaan, maar dat duurde bij de Amerikanen en Marleen niet al te lang. Ik werd echter door een Fin weer overtuigd om mee te gaan stappen. La Paz wordt mijn dood nog is. Je kan dat beter de Death Road noemen! De dag erna was het tijd om te gaan. De jungle wachtte op ons en om daar te komen hadden wij besloten de bus te nemen. Iets wat niet werd aangeraden en wij zouden er gauw achterkomen waarom!
Vroeg in de ochtend verhuisden wij naar Loki en daar bleken onze bedden nog niet klaar. Dat is altijd fijn met een kater, dus besloten wij met onze half dronken koppen de stad te gaan verkennen. Wij stopten voor een kopje koffie in een oud cafeetje, waar het redelijk druk was. Ik raakte in gesprek met een Fransman die een mijn bezat in Bolivia. Dit was een harstikke leuk gesprek en de dag begon meteen goed. Wij liepen door de hoofdstraat en kwamen tot de realisatie dat La Paz een heerlijk levendige stad is. Dit was leuker dan verwacht, het was een mix tussen moderne mensen en de dikke cholitas. Wij waten voor een paar euro een vol 4 gangen menu, voordat wij terugkeerden naar het hostel. Daar keken wij een potje voetbal met een biertje erbij en de avond zou voor mij weer is tot een latertje uitopen. Het werd zelfs heel vreemd toen ik een een illegale bar belande, waar de alcohol en ook de drugs volop rondgingen. Ik voelde mij daar op dat moment niet echt klaar voor en besloot bij daglicht naar huis te lopen.
Marleen schrok wel een beetje toen ik om 07:00 terug kwam, want wij zouden naar de markt gaan die dag. Twee uur later stond ik echter redelijk in orde op en konden wij in een kram busje naar de markt. Ik kocht meteen een nieuwe zonnebril, want het licht was wel moeilijk draagbaar. De rest van de markt bestond voornamelijk uit prullaria. Wat een ontzettende bende aan spullen. Allerlei oude auto-onderdelen, cd-spelers en nog veel meer rotzooi. Niet echt de dingen waarnaar ik op zoek was. Zij verkochten wel sapjes voor 0.10 cent en dat was nou net wat ik nodig had. Bolivianen hebben ook iets met Aziatische popsterren, want zij verkopen er overal posters van. Nou wordt Gangnam style wel overal uit de speakers gegooid, dus zo gek is het ook niet. Verder was ik vooral erg blij dat het een vlak terrein was, want wij zaten weer erg hoog in Bolivia. Wat is die hoogte toch vermoeiend voor iemand uit de Lage Landen!
Wij namen de bus terug naar La Paz Centro en bezochten bij toeval de heksenmarkt. Het lach weer vol met gedroogde beesten en andere dingen die je liever niet in je soep gooit. Gelukkig verkochten zij ook boel souvenirs en dat was wel leuk. Ik probeerde heerlijke alpaca truien, maar de modellen stamden nog uit de jaren 50. Het hipster idee spreekt mij nou ook weer niet zo aan. Daarbij is de Boliviaanse large, niet de Nederlandse large. Na een dit bezoekje gingen wij naar het coca museum. De teksten stonden er zelfs in het Nederlands, maar dan wel google translate Nederlands. Het was erg leerzaam en bijzonder leuk. Ik voelde zowaar weer wat hersencellen terugkomen. Ik bestelde een coca espresso en Marleen een coca biertje. Beide waren geen succes.
Aangezien het valentijsdag was en wij alle tours voor later hadden geboekt, vonden wij het tijd om eens lekker Hollands te gaan eten bij de Sol y Luna. Daar vonden wij een Engelsman waren wij al eerder mee hadden opgetrokken. De man was nerveus, want hij wachtte op zijn ex. Hij was echter een uur te laat gekomen, dus wij dachten al meteen dat die niet meer zou komen. Dus namen wij gezellig een lekker biertje van hier en de Hollandse schotel, die bestond uit bitterballen, gehaktballen, kaasblokjes, mosterd en huzarensalade.Ik vergeet vast nog wat, maar lekker was het wel. Je zou er spontaan heimwee van krijgen. De avond ervoor begon eindelijk in een inval te doen. Ik ging vroeg naar bed, maar deze keer was het Marleen die uit besloot te gaan.
Dat was misschien niet de beste beslissing, aangezien wij de Death Road zouden gaan fietsen. Maar bikkel dat ze is, stond ze op zonder geklaag en knalde ze ook lekker door. De bus kwam weer is 45 minuten te laat aankakken, wat best vervelend was. Het was namelijk heel koud en regenachtig. De perfecte dag om de Death Road af te fietsen dacht ik al meteen! Bovenaan de gewone weg stopten wij en een arme Peruaan zat te rillen van de kou. Ik had me goed warm aangekleed, maar had het nog erg koud! Gelukkig kwamen de gidsen aan met lekker extra warme kledij!Ik had lekker dubbele handschoenen aan en een sjaal rondom mijn nek en gezicht. Marleen en ik knalde als snelste naar beneden alsof wij vaker hadden gefietst. Dat was best spannednd, want het was behoorlijk snel. Na een korte eetpauze moest het zware werk nog beginnen.
De Death Road zelf is een smalle modderweg langs het hoge gebergte. De richels dirigeren je recht de afgrond in, dus het was wel oppassen geblazen. Ik kreeg een zware adreline rush en ging bijna net zo snel als de gids naar beneden. Het weer was inmiddels al een stuk beter en het werd zelfs warm. Op een gegeven moment durfde ik zelfs sprongetjes maken! Het was een lange rit naar beneden. Een echte kick wanneer je van mountainbiken houdt! Marleen knalde ook lekker door en zelfs op de bejaarde Italiaan hoefde je nauwelijks te wachten. Bij een richel stopte wij om naar beneden te kijken, want daar lag nog een karkas van het laatste ongeluk dat hier had plaatsgevonden. Je kan je ook moeilijk voorstellen dat hier twee auto's elkaar passeren, maar dat is toch echt wat er gebeurde! Gelukkig heeft de Boliviaanse regering nu een nieuwe weg gebouwd en die is toch echt een stuk veiliger.
Nadat wij het eindpunt hadden bereikt, namen wij de bus naar een klein paradijsje in de bergen voor meer eten en een heerlijk zwembad. Inmiddels was het bloedheet, dus dat was wel lekker. Ik merkte echter dat ik overal werd gebeten en dat bleek te komen door kleine gele vliegjes. Je kon ze nauwelijks zien die etterballen, maar binnen een hele korte tijd zat ik helemaal onder!Er is niet veel wat een lekker biertje niet kan verhelpen en vooral niet als dit bij een zwembad gebeurd. Na extreem vet eten te hebben gehad dronken wij gezellig onze Judas biertjes bij het zwembad, terwijl wij genoten van de zon. Toen dit erop zat moesten wij weer terug en dat was nog een hele lange rit! De kou sloeg hoog in de bergen weer toe en wij waren dan ook blij toen het erop zat.
Terug in de Loki stonden tot onze verbazing Aimee en Michael ineens weer voor onze neus. Dus er moest weer een drankje worden gedaan, maar dat duurde bij de Amerikanen en Marleen niet al te lang. Ik werd echter door een Fin weer overtuigd om mee te gaan stappen. La Paz wordt mijn dood nog is. Je kan dat beter de Death Road noemen! De dag erna was het tijd om te gaan. De jungle wachtte op ons en om daar te komen hadden wij besloten de bus te nemen. Iets wat niet werd aangeraden en wij zouden er gauw achterkomen waarom!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
