Alleen met happy ending!

In de luxebus dacht ik wel te kunnen slapen. Ik kon bijna op mijn zij liggen en daarbij hadden wij verschillende films tot onze beschikking. Het was net alsof je in een vliegtuig zat. Ik was dan ook behoorlijk enthousiast, maar de nacht viel niet helemaal uit zoals gehoopt. Een oude vette Amerikaan maakte vele bromgeluiden en liep constant heen en weer naar het toilet. Ik nam aan dat het Peruaanse eten niet helemaal goed was gevallen. Hij stonk dan ook een uur in de wind en ik was blij dat deze man niet voor mij zat. Daarbij waren het nogal kronkelige wegen, dus had ik net zo goed op een boot in een storm een poging tot slapen kunnen doen. De films waren ook bijna allemaal in het Spaans, waardoor ik genoodzaakt was the Muppets te kijken. Toch wel lachen hoor, dat moet ik toegeven.

Bij aankomst in Cusco was het weer vanouds vechten over de taxiprijzen en met een kiwi namen wij de taxi naar Plaza del Armas, wat in Peru het centrum betekent. Vanaf dat punt werd het zoeken naar accomodatie, wat best wel zwaar was op die hoogte met de zon. Wij besloten naar een bekend hostelketen te gaan genaamd de Wild Rover. Niet de beste keuze als je wil slapen, maar bij aankomst daar stond er een een bord een berichtje van onze Amerikaanse vrienden Michael en Aimee. Die hadden een appartementje gehuurd, dus we moesten gauw even langskomen.

In Cuzco merkte ik al gauw dat pinnen weer een dilemma zou worden. De maximum uitname was net genoeg voor een paar daagjes en echt goedkoop was het allemaal niet. Na even te hebben rondgelopen namen wij in het hostel even een drankje en speelde wat pool. Dit werd nog wel even lachen, omdat een dronken Ier en Australiër met ons wilden speelden. Dit resulteerde in een dramatisch potje, want de Ier kon zijn mond geen seconde dichthouden. Vooral een dikke roodharige Duitser moest het ontgelden, wat toch wel een beetje zielig was. Ik merkte dat veel van de mannen hier toch wel zwaar aan het witte poeder zaten, wat een beetje ongemakkelijk was.

Gelukkig kwamen onze Amerikaanse vrienden ons ophalen en konden wij het slappe gelul even onvluchten. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van slap gelul, maar niet als bij mijn conversatiegenoten de pupillen bijna uit de oogkassen springen en ik al meer dan 24 uur geen slaap heb gehad. Bij het Amerikaanse stel aten wij gezellig wat. Het licht ging echter al vroeg uit bij ons allen. Wat waren wij moe zeg. Helaas was het nogal luid bij Wild Rover en heb je van die asociale zakken die het normaal vinden om na middernacht nog het licht aan te doen en voluit te praten. Dit zorgde ervoor dat mijn zware hoest weer op kwam zetten en ik weer is veels te lang wakker lag.

Dat was dan ook meteen de druppel, naast het feit dat het ontbijt personeel ontzettend onbeschoft was tegen Marleen. Wij besloten toch maar naar de Millhouse te gaan en dat bleek de beste keuze. Heerlijke bedden, met lampje en via een houten plaat afgesloten van enig licht. Daarbij hadden zij een eigen bioscoop en dat was nou net iets waar ik zin in had. Mijn lichaam schreeuwde om rust en daarom vond ik het tijd om de nachtactiviteiten even achter mij te laten.

Ik vond het wel leuk om de Free Walking Tour van Cuzco te doen en met Marleen en Michael verzamelden wij ons bij een pleintje. Onze verwachtingen waren niet al te hoog. Hoe leuk kon het zijn, het was gratis nota bene! Zo blijkt maar weer dat elk mens zich kan vergissen. De gids begon al heel enthousiast en na wat luid geschreeuw gingen wij op pad. Wij kregen als eerst chicha mora, een paars mais drankje wat hier heel populair is. Vervolgens gingen wij naar een restaurant waar wij lapjes alpaca in coca saus geserveerd kregen. Heerlijk lapje vlees, maar toen ik voor mij tweede portie wilde gaan viel een vrouw ineens strak naar achter. Het was een directe KO, waardoor ik geen tweede portie meer kon nemen. De vrouw was overigens in orde, gebeurde wel vaker.

Het was gelukkig nog niet ten einde en bij het chocolade museum kreeg ik de lekkerste chocola die ik tot dan toe in Zuid-Amerika had weten te verkrijgen. De chocolade thee is het niet helemaal, maar toch leuk om te proberen. Wij kregen ook uitleg over de werking van planten in een museum dat daaraan gewijd was. Ontzettend boeiend, vooral de psychedelische plant huayawasca wist de aandacht te krijgen van de groep. Onverwachts waren wij aan het leren geraakt. Er werd ons verteld hoe zilver werd verwerkt en hoe je de verschillen tussen alpaca wol, baby alpaca wol, llama wol en schapenwol kon herkennen. Baby alpaca wol bleek de grote winnaar, ook qua prijs overigens.

In een tattoo shop kregen wij uitleg over de Inca cultuur en de schreeuwende papegaai in de shop. Zo wisten de Inca's dat goud een goede geleider was en wanneer iemand zijn schedel in was geslagen werd het stuk bot vervangen door goud. Slimme jongens die Inca's. Het eetfestijn ging de hele dag door. Wij kregen sushi, maisgerechten en de grote klapper genaamd causa. De gerecht werd tijdens de oorlog tussen Chili en Peru bedacht. Bij elke cause die werd verkocht ging een deel naar het kopen van kogels. Iets waar Peru een tekort aan had. Zij hebben de oorlog dan ook verloren, maar het gerecht is gelukkig gebleven. De dag werd beeindigd met het typische drankje pisco in het pisco museum. Een beter einde van de dag kon ik mij niet voorstellen. De gids werd dan ook royaal getipt, iets waar hij van moest leven.

Helaas gingen wij met de Amerikanen nog onze vrolijke Beth even opzoeken die gelukkig al een paar drankjes op had. Daardoor zaten wij wederom in de Loki, maar niet te lang. Terug in de Millhouse was er een liveband bezig al was dat niet al teveel soeps. Aimee werd weer is jaloers toen Michael met Beth aan het praten was, waardoor zij plotseling vertrokken. Alsof Michael naast die vrolijkerd wakker wilde worden. In ieder geval vond ik het wel welletjes en ik dook vroeg mijn nest in.

Toen ik wakker werd was Marleen eindelijk teruggekeerd. Die had het op haar heupen gekregen en werd dan ook niet wakker tot de klok van twee uur in de middag sloeg. Ik had in die tussentijd al ontbeten en geluncht. Toen ik terug kwam had de arme meid het zwaar. De hoogte en de tequila shotjes hadden haar een fijne kater bezorgd. Ik sleurde haar desondanks mee naar het Inca museum, wat alleen mogelijk was door een McDonalds bezoekje. Het Inca museum was helaas dicht. Wij hadden wel weer zin in Hollands voer. Iets wat ik na maandelange afwezigheid in het vaderland toch wel erg mis. Bij een Nederlandse tent genaamd El Cholandes bestelde ik een patatje oorlog en Marleen een broodje kroket. Wat kan het leven toch mooi zijn me zoiets simpels. Ik eindigde de avond in de bioscoop van de Millhouse met het laatste deel van de Batman trilogie en toen ik terug kwam in de kamer lag Marleen al languit. Lekker op tijd naar bed deze keer.

Wij stonden vroeg op, want het grote moment was aangebroken. Het was tijd voor Machu Picchu. Michael en Beth gingen ook op de goedkope en lange route daarnaartoe. Eerst moesten wij naar het busstation om vandaar een krakende bus naar Santa Maria te nemen. Geen kort ritje door de besneeuwde bergtoppen, maar naar buiten staren is vermakelijk genoeg. Eenmaal daar hadden wij de grootste moeite om de taxichauffeur aan het rijden te krijgen naar hydroelectrico. De man wilde niet weg zonder een vijfde persoon en toen ik er genoeg van had besloot ik hem in het Spaans eens even aan de tand te voelen. Dit werd gelukkig opgepikt door een andere chauffeur die ons wel mee wilde nemen. Het zou een interressante rit worden over modderige wegen met een chauffeur die graag het gas op het pedaal hield.

Eenmaal bij hydroelectrico was het nog een kleine twee a drie uur lopenlangs het spoor dat door de jungle liep. Wij hadden het tempo er goed in, maar het was nog steeds een lange wandeling. Bij het hostel kwam iedereen zowat om van de honger. Gelukkig kon ik nog even lachen om een van de kale honden die hier rondliep met een leuk truitje aan. Marleen had de eigenaar in Cuzco leren kennen, waardoor wij een kleine korting kregen. Na een goedkope plek voor het avondeten te hebben gevonden kletsen ik en Marleen nog even met twee Amerikanen die ook de dag erna naar Machu Picchu gingen. Deze gasten hadden goede humor, wat wel fijn was met die chagerijnige Beth erbij.

Marleen had nog last van de voeten, dus gingen Michael en ik het eerste gedeelte van de wandeling met zijn tweetjes doen. Dit bleek niet zo makkelijk als ons in het hostel was verteld. Sterker nog, het werd een lijdensweg. Het gebrek aan zuurstof brak mij weer eens op en mijn hoest was nog verre van weg. Desondanks liepen wij iedereen voorbij, wat mede dankzij de cocabladeren was. Het is ongelofelijk wat deze blaadjes op hoogte voor je doen. Helemaal doorweekt kwamen wij aan bij de ingang van Machu Picchu, waar mijn longen weer is besloten dat het oorlog was. Ik blafte als een doorgewinterde sigarenroker, wat natuurlijk veel verbazing opwekte bij al die mensen die mij zo snel voorbij hadden zien komen.

Eenmaal binnen werden wij verwelkomd door een geweldig uitzicht op de ruines en een paar slome llamas. Bij Huayna Picchu kwamen wij aan bij deel twee van de klim. Niet iets waar ik op dat moment naar uitkeek, maar deze keer was de rest van de groep er wel bij. Michael schoot weer steil omhoog en ik liep voornamelijk met de Amerikanen omhoog. Daarboven wisten de Jappen weer hele foto sessies te houden. Dit werd helemaal leuk toen ik en Marleen de Luigi en Mario muts opzetten. Om een foto te maken moeten wij naar beneden kijken en zo gauw wij opkeken stonden er acht Japanse camera's op ons gericht. Daar waren nog niet vanaf. Later werd het ook absurd toen ik na een opmerking van een van de Amerikanen een onderbroekenmodel nadeed en twee Japanse meiden daar ook stiekem foto's van probeerden te maken. Rare meiden die Jappen.

Na door een miniscuul tunneltje te zijn geklommen kwamen wij bovenaan de berg vanwaar het uitzicht alle vorige deed verbleken. De wolken rondom de bergen en Machu Picchu op de achtergrond, je moet er zijn om het te begrijpen denk ik. Gefascineerd probeerde ik vanuit elke hoek van de berg een nieuwe blik op de omgeving te werpen. Wij bleven erg lang daar zitten, maar op een gegeven moment was het ook tijd om terug naar beneden te gaan. Daar waren ook nog dingen te zien. De trappen waren levensgevaarlijk en dat doet je beseffen dat die Inca's absoluut geen last hadden van hoogtevrees. Wij kropen op handen en voeten naar beneden. Het zou niet de lulligste plek zijn om te sterven, maar liever niet.

Pas rond 12:30 besloten wij de bus naar Agua Calientes te nemen. De benen hadden het wel weer gezien voor die dag en ik vreesde voor de spierpijn die de dag erna kon volgen. Na wat te hebben geluncht was ik dan ook niks meer van plan. Lekker nagenieten en een beetje lui filmpjes kijken. Michael had al de veel te dure trein terug geboekt naar Cuzco, dus die was al gevlogen. Het spoor en de treinen zijn blijkbaar in Chileense handen, nadat het door de Peruaanse regering was verkocht. Vandaar de hoge prijzen denk ik.

De dag erna liepen Marleen, Beth en moi weer terug richting hydroelectrico. De weg terug werd een stuk spannender. Onderweg besloot een man met twee zandzakken op een karretje het spoor over te steken. Hij kwam echter vast te zitten en dat gebeurde net op het moment dat de trein eraan kwam. Ik besloot ernaartoe te rennen en tilde een van die zware zandzakken nog net op tijd weg voor de trein eraan kwam. De andere zandzak kon echter niet meer gered worden, maar niemand raakte gelukkig gewond.

Wij werden later door een groep honden gevolgd die al binnen tien minuten een bijnaam kregen. Vader Ballsy (had grote ballen), moeder Bitesy (beet graag), puppy Blocky (liep de hele tijd in de weg) en grote broer Scruffy die wel een bad kon gebruiken. Blocky durfde het spoort niet over wanneer er geen ondergrond was, maar daar hielp Marleen hem gauw overheen. Beth was zoals gewoonlijk weer aan het klagen, want die haatte honden. Nou dan heb je aan mij en Marleen een goeie. In ieder geval liepen deze beestjes de hele weg met ons mee.

Dit was wel gezellig maar het escaleerde op een gegeven moment toen de kippen in een nabijgelegen jungle huisje begonnen te kakkelen. Marleen deed de handen weer voor de ogen en Blocky liep plotseling weer aan onze zij. Het duurde echter niet lang, voordat een boze vrouw een zware steen op Blocky's hoofd gooide en Marleen schreeuwde; Jordy!!! Doe iets! Ik had nog geen benul van wat er was gebeurd, maar ik zag die vrouw stenen op dat hondje gooien. Dus ik spring ervoor en maakte verbaal duidelijk dat ze even normaal moest doen. De tranen stonden de vrouw in de ogen en zij riep maar iets met pollo (kip). Ineens viel het kwartje, Blocky had een kip doodgebeten. Ik riep nog na dat wij wel voor die kip betaalden, maar de vrouw was blind van woede en verdriet.

Dat raakt je dan wel en wij waren allemaal wel even van slag. Beth suggereerde om terug te lopen en de vrouw geld te geven wat wij dan ook deden. De vrouw zag mij aankomen en leek een beetje bang, wat wel begrijpelijk was. Ik haalde geld uit de portomennee en toen leek ze het te begrijpen. Nu kwam het hele verhaal eruit, niet alleen had Blocky de kip gedood, maar hij had ook de andere kippen weggejaagd. Ik verstond niet alles, maar knikte maar ja. Met zijn drieeen gaven wij haar wat geld voor een nieuwe kip, wat resulteerde in vele tranen en dikke knuffels. Gracias papi, gracias. Marleen stond nog even verderop vanwege de kippenangst, maar was ook blij toen zij mij en Beth met een tros bananen terug zag komen en een voldoenende uitdrukking op het gezicht. Het besef dringt dan wel tot je door dat voor mensen die al niks hebben zoiets kleins een hele zware slag kan zijn. Het was pas 8:30 en nu al hadden wij dit op ons pad gehad. Wat zou ons nog meer wachten?

Na weer een taxi terug naar Santa Maria te hebben gepakt stapten wij in een collectivo bus naar Cuzco. Dat moest een stuk sneller zijn, maar het was een dag van gekke gebeurtenissen. Onderweg werden wij door de politie tegengehouden en bleek dat om een of andere gekke reden collectivo's naar Cuzco niet waren toegestaan. Het kon echter ook zijn dat de chauffeur geen rijbewijs had. Iedereen zag de buil al hangen, moesten wij dan ook weer helemaal terug? Wij reden naar het bureau en daar moest de chauffeur het maar zien te regelen. Dit duurde even, maar hij kreeg het voor elkaar. Omkoperij? Wie kan het zeggen. Helaas kwamen wij hierdoor nog veel later aan in Cuzco, meer dood dan levend. Het zou een lekker vroeg avondje worden

Redelijk goed uitgerust liepen wij naar de San Pedro markt. Dit zou een hele ervaring worden, want de alle lichaamsdelen van koeien, kippen en varkens hingen over de toonbank. De lucht is dan ook verschrikkelijk en vegetarier worden klonk ineens zo slecht nog niet. Als je een hond over de markt ziet lopen met een sliert aan darmen in de bek dan draait je maag toch even om. Mijn maag is gelukkig wel wat gewend en ik besloot weer is voor het extreme te gaan. Bij een eettentje in de markt lag een bak vol met kikkertjes en daarnaast drie van hun gevilde broeders. Ik ging voor de vissoep en daar werd dan zo'n gevild kikkertje ingegooid. Eet smakelijk. Eerlijk is eerlijk, het was niet slecht, maar ook niet voor herhaling vatbaar.Verder kon je op de markt gedroogde baby llama's en baby alpaca's vinden en ook embryo's van deze onfortuinelijke beesten lagen hier uitgedroogd en onwel. Aan de pluskant, wij vonden wij de heerlijke andino kaas uit Cuzco hier. Iets waar wij nog veel plezier aan zouden beleven.

Wij besloten wat meer te weten te komen over de Inca's en de slechtse plek hiervoor bleek het Inca Museum, waar wij eerder al gefaald hadden. Wat mij betreft had dat zo mogen blijven, want het was zeer slecht opgezet en had bijzonder weinig informatie voor ons. Vervolgens bezochten de San Blas buurt, wat een beetje een alternatieve buurt was en daarbij ook heel goedkoop. Wij vonden wat leuke eettentjes en dronken gezellig een heerlijk bruin biertje in de stad. In de avond genoten Marleen en ik van onze toastjes met kaas en olijfjes. Het leven is zo slecht nog niet. Mijn hoest begon ook langzaam te verdwijnen en ik voeld mij fysiek steeds beter. Dat uitte zich ook in grappen ten opzichte van de massueses hier. Wanneer er weer is massage werd geroepen, riep ik vrolijk uit dat ik daar wel interresse in heb als er een happy ending bij zit. Moet je zien hoe snel ze ophouden met het eindeloze gevraag.

De laatste dag in Cuzco was dan ook een luie dag. Wij boekten onze tickets naar Arequipa en keken toen lekker rustig nog wat filmpjes in het hostel. Wij gingen ook nog even terug naar de San Pedro markt. Vanwege het carnaval waren de dode dierenkoppen deze keer versiert. De varkenskop met zonnebril en hoed op stal de show. Ook deze keer lagen de schapenkoppen overal, dit gaat niet wennen denk ik. Bij een shamaantentje vroeg ik naar slaapmiddeltjes. Daarbij kregen wij ook uitleg over de psychedelische cactus San Pedro. De vrouw legde uit dat voor het gebruik je beter geen sex kon hebben, terwijl ze mij en Marleen aankeek. Dus ik zei; Oh, maak je daar maar niet druk om, zoveel sex heb ik niet. De vrouw en Marleen meteen ongemakkelijk en hard geschatter natuurlijk. Om onze tijd in Cuzco te besluiten gingen wij nog een keer naar de Hollandse eettent en deze keer nam ik een lekker kroketje. De goedkopere bus naar Arequipa was super. Ongelofelijk dat met minder comfort