Lekker spelen in Peru´s grootste zandbak

De volgende stop was Ica. Niemand die daar wilde blijven, maar het was de overstaphaven. Wij vonden een aardige taxichauffeur die de Noren en norse Beth hielp met een ticket naar Cusco en ons vervolgens naar een goed hostel bracht in het oasisstadje Huacachina. Het was er kurkdroog op een kleine oasis met palmbomen in het midden na. Voor de rest wordt je hier omringd door gigantische zandduinen, wat voor ons ook de reden was om hier te komen. Aangezien de familie thuis richting de besneeuwde skigebieden trok, boekten wij een sandboard avontuurtje in de hoge droge duinen.
Ik was echter nog niet helemaal in orde en deed absoluut niks die middag en avond. De volgende ochtend zette ik die trend ook lekker door, terwijl de rest op een wijn excursie ging. Soms moet je even wat tijd voor jezelf nemen, vooral als de gezondheid kwakkelt. Ik lag lekker in het zonnetje aan het zwembad een beetje verhaaltjes te typen en verder eigenlijk niks. Ik at nog een paar in Huaraz gekochte Peruaanse Woestijnhappers, die werkelijk niet te vreten zijn, maar wel gezond. De woestijnhappers verwijst naar de droge bek en smakeloosheid van deze op quinoa gebaseerde repen. Geen aanrader voor een oasestadje eigenlijk.
Toen de rest uiteindelijk was teruggekeerd was het niet lang meer wachten op een wilde buggyrit door de duinen, iets waar wij allemaal heel erg naar uitkeken. De man reed eerst best rustig, maar op onverwachte punten kon dan ineens de versnelling er in gaan. Daardoor verloor ik ook mijn geliefde 'naked surf' petje uit Nicaragua die mij al lang trouw had gediend. Misschien dat iemand die ooit nog vind in de lege woestijn, het zou een mooi verhaal maken.
Op een heuvel werden de boards eruit gehaald en konden wij lekker naar beneden boarden. Althans dat dachten wij. Ook de Noren hebben snowboard ervaring, maar wij alledrie wisten niet echt wat hiervan gedacht moest worden. Los van het feit dat de boarden heel slecht waren, ging het gewoon heel heel langzaam. Echt bewegen zat er niet in en al snel namen wij allen het besluit om net als de dames gewoon liggend de bult af te gaan. Dat ging stukken sneller en was dan ook veel leuker.
Zo gingen het een tijdje deur en wij hadden grote schik om alles. Uiteindelijk bracht de buggy ons naar een mooi punt voor de zonsondergang al konden wij die natuurlijk niet helemaal afkijken. Daarna was het als in een achtbaan door de woestijn crossen. Volgens mij had de chauffeur gehoord dat het rijgedrag van de buggycoureurs wel meeviel, waardoor hij flink gas erop gooide. Ik hoor het geschreeuw nog steeds voor het slapen gaan. Leuke tocht!
Marleen en ik bleven nog even, maar de rest ging door naar Cusco. De Noren moesten de Incatrail lopen, waardoor zij aan een tijdslimiet vastzaten. Wij spraken echter af, dat Marleen en ik in Machu Picchu op ze zouden wachten met een koud biertje. Geen gemakkelijke opgave, maar wat zou het mooi zijn deze twee daar te zien. Beth ging gelukkig ook weg. Gelukkig, omdat ik niet meer tegen die chagerijnige bek aan kon kijken. Als je echt ongelukkig wil worden moet je een paar dagen met die opstaan. Het enige wat haar leuker leek te maken was een bepaalde dosis alcohol, maar die moet je dan wel in de vroege ochtenduren direct injecteren.
Door het vertrek van de rest moesten Marleen en ik "helaas" naar een tweepersoonskamer, voor dezelfde prijs. Wederom ging ik voor de rustige avond en Marleen deed gezellig mee.
Nou hadden die dag ook weer wat meegemaakt met een leugenachtige Peruaanse. Deze tante had het lef om ons een bedrag te laten betalen voor een busticket die toch echt minder kostte. En wat was ze lief op de dag van de aankoop, maar toen wij verhaal kwamen halen had je haar moeten zien. Wat een zure pruim, kon geen lachje vanaaf en ze negeerde ons zoveel mogelijk. Nu had ze ons de verkeerde tijd en de prijs gegeven, maar natuurlijk was het onze schuld. Ga jij maar lekker wijzen dachten wij, of je geeft ons het hele bedrag terug, of die onbekende kosten die jij hebt gerekend. Gelukkig stond busbedrijf Cruz del Sur aan onze kant en kregen wij de centen terug die extra waren verekend. Het is echt knokken voor elke cent in dit land, want achter die valse glimlachjes schuilen een onvriendelijke, vijandige en lelijke duiveltjes die je er eerst niet achter had gezocht.
Redelijk op tijd moesten gingen wij de volgende dag naar Nasca, want er was een uitkijkpunt vanwaar je de lijnen de zien. Met een vliegtuig eroverheen zat helaas niet in het budget, waardoor wij het hiermee moesten doen. Onderweg kwamen wij echter tot de conclusie dat dit uitkijkpunt er niet al te bijzonder uitzag en bovendien erg ver van Nasca verwijderd leek. Beiden vonden wij het niet waard om hiervoor terug te gaan en in plaats daarvan belanden wij in Nasca bij een een viering van het 200 jarig bestaan.
Wij hadden nog wel even voor de bus naar Cusco ging en konden daarom lekker het stadje verkennen. Op het pleintje kregen wij een gratis Pisco Sour in de handen gedrukt om te proberen, wat wel lekker koud was in de brandende hitte. Alle lokals stonden, alsog het regende, allemaal onder een afdak of tentje. Dit was nu echter om uit de zon te blijven die genadeloos aan het fikken was. Na een lekkere lunch koelde het wat af en gingen Marleen en ik mee in het feestgedruis.
Wij namen beide een biertje en keken lekker om ons heen naar wat er allemaal gebeurde. Dit was een lokale dronkelap niet ontgaan en die vertelde een of ander verhaaltje, maar hij kon blijkbaar zijn holletje niet goed controleren en daar zat ik dan in zijn vieze meur. Toen hij het ook nog vroeg of die een slokje mocht, verzocht ik hem vriendelijk weg te wezen. Dit drong niet tot hem door, totdat ik boze blauwe ogen opzette en de man een kruisje sloeg bij het weggaan. Het rook daarna weer fris en fruitig en om ons heen gebeurde er nog genoeg.
Wij zagen een heleboel travestieten, reusachtige cameltoes, een bekende dwerg waarmee iedereen op de foto wilde en een jongetje van drie die zat werd gevoerd door papa die graag een rustige avond wilde. Verantwoordelijk met kinderen omgaan leek er niet in te zitten. Na een grote schreeuwpartij tussen een jongen en een meisje, hadden wij onze soaps van de dag weer gezien en begaven wij ons naar de bushalte van het verrassend leuke Nasca. Nu was het uitkijken geblazen naar de superdeluxe Cruz del Sur bus naar Cusco, waar wij grof geld voor hadden betaald.