Zure Pisco

Toen wij Lima inreden kon je al meteen merken dat het een grote en moderne stad was. Het was inmiddels donker en bij het busstation namen wij een veilige taxi richting hostel The Point. De taxi was nog niet geparkeerd en wij zagen Aimee en Michael alweer lopen. Eenmaal ingecheckt in dit feesthostel kreeg ik slecht nieuws te horen. Het hondje van Shayla, waar ik een maand bij had gewoond in Mexico was overleden. Twee weken daarvoor was al de moeder overleden van het meisje waar ik een week bij verbleef in Mexico stad en ik voelde mij wel een rot door dit nieuws. Vooral omdat ik weet hoeveel het hondje Choco voor Shayla betekende.

Na een paar biertjes en wat pool besloot ik een berichtje te versturen naar Shayla en maar gewoon te gaan stappen. De sfeer was goed en met deze groep was het dan ook feest. Op de voorgaande plekken hadden wij nog geen knappe Peruanen gezien, maar dat bleek in Lima wel anders. Wat doen ze hier in het water? Natuurlijk werd er een heleboel gedanst, want het was een salsa avond, maar op een gegeven moment was het alleen maar hardrock en rock & roll. Ik bleef als enige over met een Amerikaan, maar zelfs die raakte ik kwijt in de grote hal. Uiteindelijk dus alleen naar huis, waar iedereen nog gezellig zat. Daar bleef ik tot 12 uur in de middag zitten.

Dezelfde dag werd ik om 5 uur wakker gemaakt met een biertje door de Amerikaan. Goedemorgen zeg, ik was nog kanonzat. Er was geen andere optie dan de doorgaan. Ik nam het biertje mee naar de douche met wat muziek en kwam al weer in de sfeer. Natuurlijk had ik ook honger en daarom haalde ik met Marleen een lekkere hamburger vlakbij. Vervolgens bezochten wij nog even het strand waar de zon net onderging. Harstikke mooi, al is het strand niet echt spectaculair. Na een paar potjes beer pong en gezellige onderonsjes met wat Peruaanse bezoekers gingen wij weer is op pad.

Dat werd harstikke gezellig natuurlijk, maar in het hostel ging het ondertussen mis. Een vervelende Marrokaanse medewerker van het hostel was wederom iets te handtastelijk geweest. Eerst al bij Aimee en later besloot hij bij de Engelse Beth in bed te kruipen en haar ook aan te randen. Michael werd daarop wakker gemaakt en besloot deze flapdrol even aan te pakken. Dit eindigde in een vechtpartij, waar de Marrokaan niet heel goed vanaf kwam. Maar ook voor ons was de sfeer verpest. S'ochtends hoorde ik wat er allemaal gebeurd was en na een dikke hamburger namen Marleen en ik de Engelse Beth maar mee naar een ander hostel. Daar was het voornamelijk bijkomen geblazen. Marleen en Beth gingen nog het stadcentrum in, maar ik bleef lekker rustig in de kamer. In de avond aten Marleen en ik nog wat Burger King, maar daarna was het wel afgelopen.

Met twee Noren die wij kende van The Point hostel en Beth, namen wij de bus naar de stad Pisco. Onderweg zie je wederom alleen maar woestijn en bij aankomst in Pisco bleek het precies hetzelfde te zijn. Daar gingen wij met zijn vijfen in de taxi wat betekende dat Marleen op schoot kon. De auto was een ouwe rammelbak en ook de chauffeur leek uit elkaar te vallen. Wij hadden nog een bijna dood ervaring toen de chauffeur de snelweg over wilde rijden, maar er een gigantische vrachtwagen ons tegemoet kwam rijden met volle snelheid. Iedereen deed alvast zijn schietgebedje, maar net op tijd waren wij veilig.

In de stad was het zoeken naar de accomodatie. Wij werden van hier naar daar gestuurd, maar uiteindelijk vonden wij de juiste accomodatie. Een zwembad was het belangrijkste, maar ook de pooltafel en de ping pong tafel waren overtuigend. Daarna gingen wij met zijn allen lunchen, wat voor Beth niet niet helemaal uitliep zoals verwacht omdat er een hele lever in de soep lag. De prijzen bleken ook weer is niet te kloppen, wat tot wat onenigheid leidde en een gratis pisco canella shotje voor iedereen.

Daarna bezochten wij de jongen die ons door de stad dirigeerde toen wij op zoek waren naar een hostel, om bij hem een tour te boeken. Ondanks dat hij eerst heel leuk en aardig deed kwam de leugenachtige aard al gauw naar boven. In het hostel stond hij met een briefje te zwaaien, zogenaamd nep. Die hadden wij hem natuurlijk gegeven, zo vertelde hij. Helaas voor hem vond niemand het een sterk verhaal om achteraf zo aan te komen kakken en een na lange discussie had hij door dat er niks te halen viel.

Dit bleek trouwens geen uniek verschijnsel, want Marleen en ik hebben dit in Peru later nog wel is meegemaakt. Wij merkten dat liegen een tweede natuur is in dit land en dat je niks, maar dan ook niks kan aannemen van iemand. De mensen lijken alles te zeggen om maar geld uit je te slaan of hun zin door te draven.

Met zijn allen gingen wij nog wat eten bij een Chifa restaurant. Chifa is de Peruaans-Chinese keuken en de naam is Chifa schijnt in het Chinees 'eet rijst' te betekenen. De Peruanen begrepen dit natuurlijk toentertijd niet, vandaar dat de Chinese restaurants zo heten. De porties die hier geserveerd worden zijn buitensporig groot. Hoe die kleine Peruaantjes het doen weet ik niet, maar het succesratio bij ons om zo'n plaat op te eten was vrij laag. Ik at ook weer is meer dan goed voor me was, maar het was wel verdomd lekker. Na veel te hebben gelachen samen om onze rare Duitse kamergenoot, dook iedereen toch vroeg in bed.
Ik heb mij wel is beter gevoeld met het opstaan dan die dag. De gezondheid in Peru laat nog even te wensen over. Gebrek aan slaap is altijd een boosdoener, maar ook het Chinese avontuur leek mijn maag niet echt te waarderen. Nou moest ik helaas wel naar de Isla Balletas eilanden gaan die dag, dus kon ik wederom over de grens heenstappen om dit tot het einde uit te zien. Isla de Balletas moet het Galapos zijn voor de budget reiziger en 10 euro is dan ook behoorlijk weinig. Het eilanden zijn vooral bekend vanwege de guana, oftewel vogelkak. Dit schijnt goed bemestingsmateriaal te zijn en het wordt om de 7 jaar geoogst.

Toen wij er waren kon je al goed zien hoeveel kak er lag en je kon het ook goed ruiken. Voor wij echter bij de eilanden aankwamen werden wij geattendeerd op een bijzonder motief in de heuvels. Schijnbaar was deze gemaakt nog voor de Nasca linies. Toch is het wildleven het meest bijzondere aan de trip. De duizenden vogels en zeeleeuwen die er rond het eiland lagen te stinken zagen er spectaculair uit op die kale met kak bestrooide rotsen. Wij zagen penguins, boobies, meeuwen en vele andere type vogels rondfladeren en als wij niet uitkeken bombardeerden deze beesten ons met verse guana.

Ik vond persoonlijk de zeeleeuwen het leukst om te aanschouwen. De mannetjes zaten de hele dag te knokken en de vrouwtjes hingen er maar een beetje omheen te wachten tot de grootste en sterkste klaar was met zijn tegenstander. De penguins leken alleen maar met hun kop in de lucht te zitten en de boobies waren vooral bezig met het bombarderen van die vervelende toeristen. Het werd een bijzonder vermakelijke dag, ondanks dat ik mij knap beroerd voelde.

Terug in de haven zochten wij naar onze bus en nadat ik voor de lol weer is keihard mijn kop had gestoten reden wij dan terug naar Pisco. Niemand wilde hier echter langer blijven, want het dorpje is nogal eentonig. Wederom gingen wij met zijn vijfen in een taxi en aangezien Beth weer is de chagerijn uithing konden de Noren Amund en Oliver bij elkaar op schoot. Noren hebben dus wel humor!