Doe mij maar een zuurstof tankje
Blijf op de hoogte en volg Jordy
11 Februari 2013 | Peru, Huaraz
In de vroege ochtenduurtjes kwamen wij aan in het hoog gelegen Huaraz. Deze keer werden wij niet meteen overvallen door taxichauffeurs en dat was dan ook wel lekker. Het was nog donker en al behoorlijk koud. Huaraz ligt dan ook op 3000 mter hoogte, iets wat ik meteen kon merken met ademhalen. Vooral de trappen van onze accomodatie zouden de gemiddelde astmapatient de das omdoen. De zon kwam langzaam op en daardoor kon ik de prachtige besneeuwde bergen zien die rondom ons lagen. Daardoor zat ik nog wel even een halfuurtje voor het koude te staren naar al het moois om ons heen, iets wat rustig slapen wel kan bevorderen.
Na een middagdutje begon ik maar meteen met het consumeren van cocathee. De natuurlijke remedie voor hoogte. Daar ontmoette ik een zwaar verbrande Engelsman, wat mij meteen attent maakte op de kracht van de zon op deze hoogte. Een Engelseman is niet de beste graadmeter natuurlijk, maar deze gozer was zodanig rood dat het leek alsof die net uit de kookpan kwam.
Met Marleen verkende ik weer het stadje, want Aimee had weer peper in de reet en kon niet even rustig aan doen. Het stadje had niet veel te bieden en mijn buik het had niet echt naar zijn zin. Ik vergezelde Marleen wel voor de lunch, maar zelfs de soep viel niet helemaal goed. Na wat informatie te hebben ingewonnen over de activiteiten moest ik zowat naar de wc rennen. Geen pretje en vanaf dat moment voelde ik mij steeds minder goed. Of het hoogteziekte was of iets qua eten ben ik nog niet over uit, maar het weerhield mij ook van een lekker dutje die avond. Het ergste was echter dat ik niet de heerlijke gluhwein en bradwurst van een oude Switser kon proberen. Vooral de gluhwein rook heerlijk.
Ik werd met een behoorlijk gebrek aan slaap wakker al voelde ik mij wel wat beter. Dit betekende dat onze plannen om naar Lago 69 te gaan toch door konden worden gezet. Ik had een heleboel cocathee gezet de dag ervoor en wij hadden ook aan cocabladeren om op te kauwen goed ingeslagen. En voor alle ontwetende lezers betreffende de cocabladeren, nee, het heeft geen effect als het ware een drugs. Die arme Peruanen, Ecuadorianen en Bolivianen moeten dit al aan iedereen uitleggen, maar bij deze, het is geen drug en is zelfs heel goed voor je.
In een veels te krap busje gingen wij richting de kleurrijke lagunas. Daarvoor stop je in verscheidene dorpjes waar het traditionele leven gewoon doorgaat. Rare hoedjes en grote jurken zijn kenmerkend voor de vrouwen en er hangt ook altijd wel een kind in de kleurrijke doeken. Eenmaal bij onze destinatie moesten wij een taxi regelen bij de ingang van het park. Dit was nog behoorlijk ver en de eerste chauffeur hadden wij allemaal geen hoge pief van op. Dus kozen wij zorgvuldig een andere man die ontzettend vriendelijk was en ons anderhalfuur naar boven reed. Onderweg zagen wij al de magische landschappen opdoemen. De hoogste berg van Peru was daar en ook zagen wij de prachtige groen blauwe lagunas naast ons.
Mijn vermoeidheid werd geremd door deze geweldige indrukken en ik werd erg enthousiast voor deze trek. De koeienweiden werden al gauw achter ons gelaten en de hoogte eiste zijn tol. Mijn god wat was het moeilijk ademen en wij waren nog niet eens op het hoogste punt. Aan alle kanten zagen wij watervallen en besneeuwde bergtoppen. Het leek we het paradijs. Daarbij scheen de zon, waardoor het ondanks de hoogte nog behoorlijk warm was. De trek was zwaar. Vooral het ademen brak mij op. De cocabladeren hielpen wel, maar je wordt er nou eenmaal geen Tarzan van. Op een gegeven moment werd het heel steil en Marleen en ik dachten dat Lago 69 wel achter deze bergen moesten liggen. Niks bleek minder waar en de teleurstelling was dan ook groot.
Wij waren weer in een nieuwe hoger gelegen vallei beland. Wederom spectaculaire uitzichten op een laguna en een rode berg met witte sneeuw. Qua omgeving zou het nooit gaan vervelen, maar mijn lichaam begon het erg zwaar te krijgen. Normaal ben ik toch wel fit, maar de vele maanden van feesten en weinig sporten begonnen hun tol te eisen. Het zwaarste gedeelte moest nog komen en Aimee liep alvas vooruit. Die had wat te bewijzen aan zichzelf dachten Marleen en ik. Al moet ik wel zeggen dat op een gegeven moment ik om de 10 meter op de grond ging liggen en mijn onvermijdelijke dood maar accepteerde. Het gebrek aan zuurstof was funest, maar met hulp van Marleen wist door te gaan.
Meer kruipend dan lopend bereikte wij dan ook Lago 69 en het was de lijdensweg meer dan waard. Het lichtblauwe meer dat voor ons opdoemde was omringd met sneeuwitte bergen. Wat een unieke omgeving en wat waren wij blij. Ik hervond mijn levenslust en genoot rustig op 4400 meter hoogte van het uitzicht. Het was er lekker rustig, ons drietjes en drie Argentijnen waren enige gasten op dat moment. Op zo'n plek kon je wel eeuwig blijven, maar wij moesten ook nog terug. Nou is een afdaling altijd makkelijker, maar als je zo moe bent is het nog steeds geen appeltje, eitje verhaal.
De spanning stond goed op de spieren, maar met het Jungle Book deuntje (een olifant loopt door) in mijn hoofd kon ik vermijden rollende naar beneden te gaan. Het laatste stukje omhoog naar de taxi vergde nog de nodige inspanning van de longen, maar de warme uitdrukking in het gezicht van onze chauffeur gaf mij moed om toch even stoer in een keer door te gaan. Daarna was het weer een paar uur taxi en buszitten, maar eenmaal terug was ik toch wel trots de prestatie van die dag. Zonder slaap en nogal ziek de dag ervoor heb ik die klim weten te voltooien. Niet iets wat ik wil herhalen, maar voor mijn geest toch wel belonend.
Nou is dat allemaal leuk voor de geest, maar het lichaam wil ook wat. Nadat ik de dag ervoor de heerlijke Gluhwein en Bradwurst had moeten missen besloot ik mijzelf deze keer maar even te belonen voor het harde werk. Dus brachten Marleen en ik onze Zwitser een bezoekje en bij de heilige Alpaca, wat was dat lekker zeg! Daarbij was het een lekker neutje voor het slapen gaan, want wij waren gesloopt. Aimee besloot de bus naar Lima te pakken, waar zij haar achtergebleven vriendje Michael weer zou zien. Iets waar ze niet op kon wachten hadden wij het idee.
Wij vertrokken de dag erna even wat later. De nachtbussen waren wij goed klaar mee en daarom kozen wij voor een lekker rustig ochtendje en pas rond een uur namen wij de dagbus naar de hoofdstad van Peru. Dit bleek een goede keuze te zijn. Nadat de bergen achter ons lagen en oortjes weer gepopt hadden, waren wij weer terug aan die zandbak kust van Peru. Tot onze verrassing kregen wij zelfs eten in deze bus, waardoor wij goed gevoed en uitgerust in Lima aankwamen.
Na een middagdutje begon ik maar meteen met het consumeren van cocathee. De natuurlijke remedie voor hoogte. Daar ontmoette ik een zwaar verbrande Engelsman, wat mij meteen attent maakte op de kracht van de zon op deze hoogte. Een Engelseman is niet de beste graadmeter natuurlijk, maar deze gozer was zodanig rood dat het leek alsof die net uit de kookpan kwam.
Met Marleen verkende ik weer het stadje, want Aimee had weer peper in de reet en kon niet even rustig aan doen. Het stadje had niet veel te bieden en mijn buik het had niet echt naar zijn zin. Ik vergezelde Marleen wel voor de lunch, maar zelfs de soep viel niet helemaal goed. Na wat informatie te hebben ingewonnen over de activiteiten moest ik zowat naar de wc rennen. Geen pretje en vanaf dat moment voelde ik mij steeds minder goed. Of het hoogteziekte was of iets qua eten ben ik nog niet over uit, maar het weerhield mij ook van een lekker dutje die avond. Het ergste was echter dat ik niet de heerlijke gluhwein en bradwurst van een oude Switser kon proberen. Vooral de gluhwein rook heerlijk.
Ik werd met een behoorlijk gebrek aan slaap wakker al voelde ik mij wel wat beter. Dit betekende dat onze plannen om naar Lago 69 te gaan toch door konden worden gezet. Ik had een heleboel cocathee gezet de dag ervoor en wij hadden ook aan cocabladeren om op te kauwen goed ingeslagen. En voor alle ontwetende lezers betreffende de cocabladeren, nee, het heeft geen effect als het ware een drugs. Die arme Peruanen, Ecuadorianen en Bolivianen moeten dit al aan iedereen uitleggen, maar bij deze, het is geen drug en is zelfs heel goed voor je.
In een veels te krap busje gingen wij richting de kleurrijke lagunas. Daarvoor stop je in verscheidene dorpjes waar het traditionele leven gewoon doorgaat. Rare hoedjes en grote jurken zijn kenmerkend voor de vrouwen en er hangt ook altijd wel een kind in de kleurrijke doeken. Eenmaal bij onze destinatie moesten wij een taxi regelen bij de ingang van het park. Dit was nog behoorlijk ver en de eerste chauffeur hadden wij allemaal geen hoge pief van op. Dus kozen wij zorgvuldig een andere man die ontzettend vriendelijk was en ons anderhalfuur naar boven reed. Onderweg zagen wij al de magische landschappen opdoemen. De hoogste berg van Peru was daar en ook zagen wij de prachtige groen blauwe lagunas naast ons.
Mijn vermoeidheid werd geremd door deze geweldige indrukken en ik werd erg enthousiast voor deze trek. De koeienweiden werden al gauw achter ons gelaten en de hoogte eiste zijn tol. Mijn god wat was het moeilijk ademen en wij waren nog niet eens op het hoogste punt. Aan alle kanten zagen wij watervallen en besneeuwde bergtoppen. Het leek we het paradijs. Daarbij scheen de zon, waardoor het ondanks de hoogte nog behoorlijk warm was. De trek was zwaar. Vooral het ademen brak mij op. De cocabladeren hielpen wel, maar je wordt er nou eenmaal geen Tarzan van. Op een gegeven moment werd het heel steil en Marleen en ik dachten dat Lago 69 wel achter deze bergen moesten liggen. Niks bleek minder waar en de teleurstelling was dan ook groot.
Wij waren weer in een nieuwe hoger gelegen vallei beland. Wederom spectaculaire uitzichten op een laguna en een rode berg met witte sneeuw. Qua omgeving zou het nooit gaan vervelen, maar mijn lichaam begon het erg zwaar te krijgen. Normaal ben ik toch wel fit, maar de vele maanden van feesten en weinig sporten begonnen hun tol te eisen. Het zwaarste gedeelte moest nog komen en Aimee liep alvas vooruit. Die had wat te bewijzen aan zichzelf dachten Marleen en ik. Al moet ik wel zeggen dat op een gegeven moment ik om de 10 meter op de grond ging liggen en mijn onvermijdelijke dood maar accepteerde. Het gebrek aan zuurstof was funest, maar met hulp van Marleen wist door te gaan.
Meer kruipend dan lopend bereikte wij dan ook Lago 69 en het was de lijdensweg meer dan waard. Het lichtblauwe meer dat voor ons opdoemde was omringd met sneeuwitte bergen. Wat een unieke omgeving en wat waren wij blij. Ik hervond mijn levenslust en genoot rustig op 4400 meter hoogte van het uitzicht. Het was er lekker rustig, ons drietjes en drie Argentijnen waren enige gasten op dat moment. Op zo'n plek kon je wel eeuwig blijven, maar wij moesten ook nog terug. Nou is een afdaling altijd makkelijker, maar als je zo moe bent is het nog steeds geen appeltje, eitje verhaal.
De spanning stond goed op de spieren, maar met het Jungle Book deuntje (een olifant loopt door) in mijn hoofd kon ik vermijden rollende naar beneden te gaan. Het laatste stukje omhoog naar de taxi vergde nog de nodige inspanning van de longen, maar de warme uitdrukking in het gezicht van onze chauffeur gaf mij moed om toch even stoer in een keer door te gaan. Daarna was het weer een paar uur taxi en buszitten, maar eenmaal terug was ik toch wel trots de prestatie van die dag. Zonder slaap en nogal ziek de dag ervoor heb ik die klim weten te voltooien. Niet iets wat ik wil herhalen, maar voor mijn geest toch wel belonend.
Nou is dat allemaal leuk voor de geest, maar het lichaam wil ook wat. Nadat ik de dag ervoor de heerlijke Gluhwein en Bradwurst had moeten missen besloot ik mijzelf deze keer maar even te belonen voor het harde werk. Dus brachten Marleen en ik onze Zwitser een bezoekje en bij de heilige Alpaca, wat was dat lekker zeg! Daarbij was het een lekker neutje voor het slapen gaan, want wij waren gesloopt. Aimee besloot de bus naar Lima te pakken, waar zij haar achtergebleven vriendje Michael weer zou zien. Iets waar ze niet op kon wachten hadden wij het idee.
Wij vertrokken de dag erna even wat later. De nachtbussen waren wij goed klaar mee en daarom kozen wij voor een lekker rustig ochtendje en pas rond een uur namen wij de dagbus naar de hoofdstad van Peru. Dit bleek een goede keuze te zijn. Nadat de bergen achter ons lagen en oortjes weer gepopt hadden, waren wij weer terug aan die zandbak kust van Peru. Tot onze verrassing kregen wij zelfs eten in deze bus, waardoor wij goed gevoed en uitgerust in Lima aankwamen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
