Woestijnstranden in Peru
Blijf op de hoogte en volg Jordy
11 Februari 2013 | Peru, Huanchaco
Na de ellendige busrit kwamen wij aan Trujillo. Natuurlijk stond er weer een mierenhoop aan veels te aanwezige taxichauffeurs. Zelfs de Peruanen worden er schijtziek van aan de gevallen woorden en gezichtuitdrukkingen te zien. Marleen had er al helemaal geen zin in, dus nam ik deze keer het woord. Wij wilden namelijk naar Huanchaco gaan, lekker aan het strand. Daar waren ook Michael en Aimee en de Chinese Bones die ik nog uit Colombia kende.
Wij werden afgezet bij ons hostel en zagen daar de kiwi's van Mancora, die inmiddels bij ons in ongenade waren gevallen. Dat had vooral te maken met de afstandelijke houding die ineens werd aangenomen. Dikke llama! De binnenplaats had twee schildpadden, maar Marleen en ik werden in de voormalige bezemkast van het hostel gedropt aan de andere kant van de straat. Daar zaten ook alle hippies met de gitaren, dreadlocks en afgeraggelde tentjes.
Er viel echter niks te klagen. Inmiddels zijn wij wel wat gewend en er was toch niks anders. Na een klein verkenningstochtje en wat ontbijt kwamen wij tot de conclusie dat het meer een grote woestijn was dan een mooie strandplek. Weer hetzelfde als Mancora, maar dan zonder mensen. Na een klein dutje bleek echter dat het strand plotseling bezaaid was met Peruaanse toki's. Het strand lag op zijn Schevenings vol en dat maakte beeld ook niet veel beter, maar wel even vermakelijker.
Ik kwam daar ook Bones tegen en haar Australische reismaatje. Toch wel vreemd om iemand weer zo ver weg tegen te komen. Na een klein onderonsje gingen wij voor ook nog voor de ceviche van Peru. Dit is rauwe vis in limoen met pittige pepertjes. Ik had het al is in Mexico gehad, maar ook hier mocht het er wezen. De Peruaanse cuisine kon mij nog wel is gaan betoveren, zo had ik al vernomen.
Na een bezoekje aan een kerkje en een begraafplaats, kwamen wij tot de conclusie dat de regio wel degelijk een grote zandbak was. Hoe kunnen mensen hier leven vroegen wij onzelf af? Wel een leuk karakteristiek trekje van de regio zijn de rieten bootjes waarmee de vissers vroeger de golven trotseerden. Inmiddels leek het gebruik een onderdeel van de historie te zijn en Peruaanse toeristen vinden het heerlijk om met zo'n bootje de ouwe tijden te herleven.
Ik voelde mij al niet al te lekker. Ik merkte dat het immuunsysteem het een beetje moeilijk begon te krijgen. Na van een lekkere pasta te hebben genoten gingen wij met Aimee en Michael nog een drankje doen. Nou, ik niet maar de rest wel. De volgende gingen wij met de Amerikanen naar de pyramides die hier in de woestijn liggen. Na onze tassen bij het busstation te hebben achtergelaten, namen wij de bus naar de zonnetempel en de daarnaast gelegen maantempel. Dit was nog best indrukwekkend. Het was natuurlijk behoorlijk heet, al staat er hier wel een koele bries. Vroeger leefde in dit gebied de mensen die deel uitmaakte van de ChanChan cultuur, een cultuur waar mijn geschiedenisboeken nooit iets over vermeld hadden.
Na dit bezoekje gingen wij lunchen in het centrum van Trujillo. Daar scoorde het Peruaanse eten weer bonuspunten. Niet alleen is het heel goedkoop, maar ook nog is bijzonder lekker. De stad zelf bleek niet echt veel te bieden te hebben. Op een gegeven moment gingen Aimee en Michael weer terug naar Huanchaco, al zou Aimee ons later vergezellen naar Huaraz. Wij hadden eerst onze twijfels hierover, maar ze kwam toch!
Marleen en ik gingen weer is op verkenningstocht en vonden een leuke markt. Daar was alles nog goedkoper en na een bakje koffie trotseerde wij de afgehakte lichaamsdelen van verscheidene dieren. Geen lekker geurtje en ook geen lekker aanblik. Tijdens onze tocht kwamen wij voor het eerst in aanraking met papa rellena, of zoals wij het noemen; aardappelknallers. Deze gevulde en gefrituurde aardappelpuree ballen zijn spotgoedkoop en uitzonderlijk smakelijk door de vele kruiden en pittige saus. Dat zou vaker op het menu staan in Peru.
Het werd al donker en na het avondeten namen wij een taxi naar het bussstation vanwaar wij met Aimee naar het hoge Andesgebergte van Peru zouden gaan. Deze keer hadden wij wel de bus wat zorgvuldiger uitgezocht, want een herhaling van vorige keer zat er voor ons echt niet in.
Wij werden afgezet bij ons hostel en zagen daar de kiwi's van Mancora, die inmiddels bij ons in ongenade waren gevallen. Dat had vooral te maken met de afstandelijke houding die ineens werd aangenomen. Dikke llama! De binnenplaats had twee schildpadden, maar Marleen en ik werden in de voormalige bezemkast van het hostel gedropt aan de andere kant van de straat. Daar zaten ook alle hippies met de gitaren, dreadlocks en afgeraggelde tentjes.
Er viel echter niks te klagen. Inmiddels zijn wij wel wat gewend en er was toch niks anders. Na een klein verkenningstochtje en wat ontbijt kwamen wij tot de conclusie dat het meer een grote woestijn was dan een mooie strandplek. Weer hetzelfde als Mancora, maar dan zonder mensen. Na een klein dutje bleek echter dat het strand plotseling bezaaid was met Peruaanse toki's. Het strand lag op zijn Schevenings vol en dat maakte beeld ook niet veel beter, maar wel even vermakelijker.
Ik kwam daar ook Bones tegen en haar Australische reismaatje. Toch wel vreemd om iemand weer zo ver weg tegen te komen. Na een klein onderonsje gingen wij voor ook nog voor de ceviche van Peru. Dit is rauwe vis in limoen met pittige pepertjes. Ik had het al is in Mexico gehad, maar ook hier mocht het er wezen. De Peruaanse cuisine kon mij nog wel is gaan betoveren, zo had ik al vernomen.
Na een bezoekje aan een kerkje en een begraafplaats, kwamen wij tot de conclusie dat de regio wel degelijk een grote zandbak was. Hoe kunnen mensen hier leven vroegen wij onzelf af? Wel een leuk karakteristiek trekje van de regio zijn de rieten bootjes waarmee de vissers vroeger de golven trotseerden. Inmiddels leek het gebruik een onderdeel van de historie te zijn en Peruaanse toeristen vinden het heerlijk om met zo'n bootje de ouwe tijden te herleven.
Ik voelde mij al niet al te lekker. Ik merkte dat het immuunsysteem het een beetje moeilijk begon te krijgen. Na van een lekkere pasta te hebben genoten gingen wij met Aimee en Michael nog een drankje doen. Nou, ik niet maar de rest wel. De volgende gingen wij met de Amerikanen naar de pyramides die hier in de woestijn liggen. Na onze tassen bij het busstation te hebben achtergelaten, namen wij de bus naar de zonnetempel en de daarnaast gelegen maantempel. Dit was nog best indrukwekkend. Het was natuurlijk behoorlijk heet, al staat er hier wel een koele bries. Vroeger leefde in dit gebied de mensen die deel uitmaakte van de ChanChan cultuur, een cultuur waar mijn geschiedenisboeken nooit iets over vermeld hadden.
Na dit bezoekje gingen wij lunchen in het centrum van Trujillo. Daar scoorde het Peruaanse eten weer bonuspunten. Niet alleen is het heel goedkoop, maar ook nog is bijzonder lekker. De stad zelf bleek niet echt veel te bieden te hebben. Op een gegeven moment gingen Aimee en Michael weer terug naar Huanchaco, al zou Aimee ons later vergezellen naar Huaraz. Wij hadden eerst onze twijfels hierover, maar ze kwam toch!
Marleen en ik gingen weer is op verkenningstocht en vonden een leuke markt. Daar was alles nog goedkoper en na een bakje koffie trotseerde wij de afgehakte lichaamsdelen van verscheidene dieren. Geen lekker geurtje en ook geen lekker aanblik. Tijdens onze tocht kwamen wij voor het eerst in aanraking met papa rellena, of zoals wij het noemen; aardappelknallers. Deze gevulde en gefrituurde aardappelpuree ballen zijn spotgoedkoop en uitzonderlijk smakelijk door de vele kruiden en pittige saus. Dat zou vaker op het menu staan in Peru.
Het werd al donker en na het avondeten namen wij een taxi naar het bussstation vanwaar wij met Aimee naar het hoge Andesgebergte van Peru zouden gaan. Deze keer hadden wij wel de bus wat zorgvuldiger uitgezocht, want een herhaling van vorige keer zat er voor ons echt niet in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
