Going Loki,de eerste halte in Peru

De grensovergang van Ecuador naar Peru was verrassend simpel. De twee kantoortjes zaten gewoon naast elkaar, waardoor je niet weer eerst 100 meter naar de grensovergang moest lopen. Vanaf de grens was het niet zo ver meer naar onze party destinatie genaamd Mancora. Michael en Aimee zouden met de bus verder gaan naar Huanchaco. Wij waren de bus nog niet uit of een horde aan gretige taxichauffeurs belaagden ons met "goedkope" ritjes naar verscheidene hostels. De man die het minst te zeggen had werd de winaar, want mijn ochtendhumeur kon die drukke apen niet verdragen. Desalniettemin werden wij afgezet door deze vent, want het ritje van twee $2,- bleek wel erg kort.

Wij kwamen het bij het beruchte partyhostel Loki. Er bleken nog twee plekjes over te zijn van de 420 bedden die het hostel telt. Dit kon nog wel is gezellig worden dachten wij. Ik belande in een kamer vol met luidruchtige en bedclaimende Argentijnen. Die avond kon ik de grootste snurker wel vermoorden met mijn kussen en de gozer die mijn bed helemaal vervuild had met zijn vieze spullen kon ik op dat moment ook wel wat aandoen. Met veel moeite viel ik dan eindelijk in slaap en na wat rust kon ik het opbrengen om aardig te zijn. Het bleken beste jongens te zijn, maar zoals wel vaker met Argentijnen hebben zij totaal geen benul van onbeschoft gedrag.

In de ochtend probeerde ik Soles uit ten nemen in de brandende hitte. Mijn flipflops was ik kwijt dus het werd geen gemakkelijke opgave op die brandende stenen. De vierde bank die ik aandeed kon mij eindelijk Peruaanse flappen geven. Ik kocht meteen een zonnebril voor teveel geld, maar de flipflops liet ik nog even wachten. Toen Marleen mij kwam vergezellen slaagde ik uiteindelijk ook daarin. Hostel Loki deed meer als een Hotel aan. Een prachtig zwembad, grote bar, pooltafel en allerlei andere vormen van vermaak. Daarbij stikte het van Argentijnen, wat ik zeker kon toejuichen. Als je die Argentijnse meiden ziet lopen in die stringetjes en ronde billen heb je eigenlijk weinig zin om naar het strand te gaan. Gelukkig was het voor Marleen hetzelfde verhaal, want de jongens mochten er ook wezen.

Daar zaten wij dan, beide te kwijlen, maar mijn oor ving ineens een bekende taal op! Drie hollandse meiden zaten daar te volleyballen. Dus wij knoopten even een gesprekje aan en binnen de korste keren zaten wij alweer aan een lekker biertje met zijn allen. De Hollandse meiden genaamd Eline, Corine, Noortje waren ook wel in voor een feestje en de meiden besloten meteen aan de pokertafel aan te sluiten. Vanaf dat punt werd de avond natuurlijk steeds vager. Naarmate de bier consumptie toenam, begon ook de karaoke animo toe te nemen. Dus zong ik met de Hollandse tantjes Brabant, van Guus Meeuwis in volle teugen mee. Lachen dus!

De nieuwe dag viel dan ook een beetje zwaar. Elke dag is er echter feest en nog voor het weer vier uur was, zat ik met Marleen en een paar kiwi´s alweer aan het strand met een biertje. Het was weer pompen of verzuipen! Wij hoorden van een feest in de buurt, maar na een verkenningstochtje met de kiwi´s bleek al gauw dat dit niks was. Dus waren wij weer in het goeie ouwe Loki hostel. Met een leuk spelletje beer pong kwam iedereen weer in de juiste sferen en het werd dus weer een latertje.

Het menselijk lichaam kan helaas maar zoveel hebben. De brakke toestand waar wij ons in begaven was niet om over naar huis te schrijven. Met de Hollanders maakten wij nog een strandwandeling, maar veel meer kwam er niet uit. Niet dat het strand in Mancora echt mooi is overigens. Om eerlijk te zijn was heel Mancora niet echt boeiend. Het Loki hostel was de enige plek waar wij echt hadden doorgebracht. Wij hadden een machtige tijd hier gehad, maar het was toch echt tijd om te gaan. Zoals wel vaker voel je na twee dagen dat het wel genoeg is geweest. Daar zitten wij gelukkig op een lijn!

Na lang te hebben gewacht namen wij een tuktuk naar het zogenaamde station. De man bleek echter zwaar dronken te zijn en ook de weg niet te weten. Toch wel opvallend als het stadje maar een grote weg heeft. Ik had er op een gegeven moment wel genoeg van en het feit dat hij lam was hielp zeker niet mee. Had had geen munuut langer moeten duren, dan was ik uitgestapt. Wat een flapdrol! Er was niet echt een station. wij stopten bij een restaurant en daar zou de bus dan moeten komen. Eigenlijk weet je dan wel dat het niet de beste busmaatschappij is. De bus was ongeveer een uur te laat en binnen stonk het enorm. Dit zou geen prettige rit worden! Dus wanneer in Peru, neem geen busmaatschappij met de vrolijke naam Sol. Vooral niet wanneer extreem brak en vermoeid.