Good Luck (frans accent)

In Latacunga werden op de Panamerica snelweg afgezet door de bus. Het was pikkedonker en de straten waren verlaten. Wij liepen richting het centrum van deze kleine stad, maar konden het hotel niet zonder hulp van de Lonely Planet vinden. Eenmaal bij de piepkleine deur werd er opgedaan door een lief vrouwtje. Met veel moeite wurmde ik mij door het deurtje, wat met een grote backpack nog geen makkelijke opgave is. Marleen hadden een privekamer met drie bedden en een tv. Wat een luxe ineen en dat voor de prijs van een hosteldormitory. Iedereen was dus dolgelukkig, maar ook zeer moe.

Na een lekker middagdutje gingen wij de boel verkennen, maar vooral op zoek naar lekker eten. Helaas waren de eettentjes die wij leuk vonden dicht, maar wij konden wel lachen om de namen. Picante Ria was de grote grappenmaker, aangezien Marleens moeders Ria heet. Wij kwamen er al gauw achter dat bijna alles op ria eindigt in Ecuador, waardoor de lol er weer goed inzat. Uiteindelijk belanden wij in een Mexicaans eettentje waar het eten vanzelfsprekend weer heerlijk was. Op deze manier spendeerden wij twee rustige dagen in het dorpje dat op 2800 meter hoogte ligt. Een leuk feitje, in deze stad zijn de meeste kapperszaken te vinden per capita in heel Ecuador. Niet dat ik daar veel aan heb.

Marleen en ik besloten onze wandelschoenen maar weer aan te trekken en de regio te gaan verkennen. Jessica en Alex besloten naar laguan Quilotoa te gaan, omdat zij de dag erna weggingen. Aangezien het een donderdag was, konden wij naar de markt in Saquisili gaan. Met een krakkemikkige bus kwamen wij aan in het dorpje, waar je veel indianen met lange jurkjes en hoedjes op ziet. Dat was dan ook het enige wat wij zagen, want de markt oogde wel erg klein. Ze verkochten wat kleding en die mooie hoeden die ze hier dragen. Ik probeerde verscheidenen maten, maar mijn kop was weer is veels te groot. Wij liepen weer wat verder enigszins teleurgesteld, maar niet voor lang. Om de hoek bleek de grote markt gaande te zijn. Ik zag dat een vrouwtje een raar mixdrankje maken en dacht; dat ga ik proberen! Er zat een rauw ei in (met schil en al) , alfalfa, malt bier en allerlei andere gekkigheden. Desalniettemin was het mede dankzij de honing een lekker drankje. En gezond ook als je de lokals moet geloven.

Wij vervolgden onze weg door alle lekkernijen en ook de afgehakte varkenskoppen. Hier en daar probeerden wij wat en de Indianen probeerden voor elke foto die wij namen een dollar van ons af te troggelen. Mooi niet dus he! Gelukkig konden zij er zelf ook wel om lachen af en toe. Lachen om je eigen absurde vraag, wat een leuke mensen. De kinderen hier zijn weer buitengewoon schattig. Soms zag je dan weer zo´n kleine aap tussen de aardappelzakken rollen of tussen de mangos liggen. Ik heb sinds Guatemala niet meer zoveel schattige kinderen gezien. Marleen angst voor kippen maakte het voor haar zo nu en dan wat ongemakkelijk. Vooral toen er twee pickup trucks voorbij kwamen die aan de zijkanten een heleboel levende kippen ondersteboven had hangen. Na de markt goed te hebben verkend vonden wij na goed zoeken de bus die ons dichtbij het nationaal park Cotopaxi kon brengen.

Daar stonden een paar wagens klaar om ons voor de absurde prijs van 25 dollar naar de top van de berg te brengen en weer terug. Het was een regenachtige dag en Marleen en ik vonden dat de centen niet waard. Er moest toch een andere manier zijn? Wij besloten maar te gaan liften. Dat zou wel een leuke ervaring zijn en het is ook nog gratis. Volgens een pesimistische Fransman was het weer is niet mogelijk. Fijn volk is het toch. Met dat Franse [ik heb een wortel in mijn reet] accent, wenste hij ons 'good luck'. Niet gemeend natuurlijk. Gelukkig kunnen Marleen en ik lekker koppig zijn en na een paar mislukte pogingen werden wij meegenomen door een snoepwagen die ons bij de ingang van het park afzette. Wij hoefden ook geen entree meer te betalen, dus wij waren goed bezig. Toch was het nog een niet loopbare afstand naar de berg. Wij werden weer opgepikt door een vrachtwagen die zand vervoerde. Dat was weer een machtige ervaring, maar hij kon ons niet heel ver brengen.

Het begon weer te regenen, maar de het geluk was aan onze zijde die dag. Een gezinswagen die ons eerder voorbij was gereden besloot ons deze keer wel mee te nemen. Er zaten twee Colombianen met een kind in de wagen en de chauffeur was een Ecuadoriaan met zijn vrouw. Deze reden ons helemaal naar het punt waar wij moesten zijn. Wij zagen sneeuw en bleken dus op 4800 meter te zitten. Dat was goed te merken, want het ademen ging niet al te soepel meer. De kleine begon ook te huilen en buiten was het aan het stormen. Het was lang geleden dat ik het zo koud heb gehad. Door de bewolking konden wij de vulkaan ook nog is niet zien. Balen dus! Maar de ervaring van het liften was dan weer wel geweldig. Door het weer zaten wij al snel weer in de wagen en deze lieve mensen brachten ons helemaal terug naar de de snelweg vanwaar wij de bus terug konden pakken. Tien pluspunten voor Ecuador! Oh, en steek die maar in je reet Franse zak patat!

Wij gingen die avond nog gezellig uit eten met onze Hollandse meiden en spendeerden de avond weer rustig met een filmpje. De dames gingen weer gauw verder zuidwaarts, terwijl Marleen en ik nu naar de laguna Quilotoa gingen. De lange busrit die kant uit zat vol met prachtige over de valleien en het gebergte. Het was heerlijk rustgevend en een rit als deze is dan toch plezierig. Wij kwamen aan in Zumbahua, vanwaar wij een taxi namen naar de top van de berg. Onderweg pik je dan mensen op die dan in de achterbak gaan zitten. Goed die hoedjes vasthouden! Bij het begintpunt bleek dat de laguna zowat om de hoek zat. Dit prachtige vulkanische krater meer heeft een prachtige blauwe kleur. Vooral wanneer de zon er op schijnt. Het was rustig in de omgeving op een paar llamas na en wij liepen zo ver wij wilden gaan die dag. Wij hadden er genoeg van toen het begon te regenen. Het wordt dan ook meteen ijskoud en ik was blij dat ik de handschoenen mee had genomen.

Na een warme chocolademelk en een koffie namen wij een directe bus terug naar Latacunga. Qua natuur was de omgeving weer prachtig en het was ook geweldig om al die in inheemse kostuum te aanschouwen. Wij hadden hier lekker onze rust kunnen pakken, maar nu was het tijd voor het plaatsje Baños.