New years in Quito

Marleen en ik stonden vroeg op en wij waren de deur nog niet uit of er stond al een taxi voor onze neus. Perfecte timing dus! Op het station ontmoette wij twee Rotterdamse meiden genaamd Jessica en Alex. Zij namen ook de bus naar Quito, waardoor wij als een Hollandse possie die kant op konden gaan. De rit was niet echt plezierig, omdat de wegen ons elke hoek van de bus lieten zien. Als je door de bergen moet weet je al zo goed als zeker dat er veel geslingerd gaat worden. Desalniettemin bereikten wij na twee verschillende bussen te hebben gepakt het station vlakbij de grens. Dit gaat gepaard met de gebruikelijke irritante kaartjes verkopers die altijd liegen over de vertrektijd. Ze zeggen nu, maar bedoelen meestal over een halfuur. Wij namen een taxi naar de grens, waarvan de chauffeur een beetje een zenuwlijer was. Dan is het leuk dat je met vier Nederlanders in bus zit om de beste vent is even goed in de zeik te zetten.

De grensovergang van Colombia was weer is heerlijk makkelijk en na wat geld te hebben gewisseld kwamen wij aan bij de Ecuadoriaanse grens. Daar kreeg ik te maken met een deja vu. Het was net zo erg als de grensovergang in Costa Rica. Hier zouden wij nog wel even in de rij gaan staan. Marleen en Alex probeerden een plekje voorin te bemachtigen, maar daar had ik een hard hoofd in. Dus ging ik met Jessica gewoon achterin de rij staan, wat een goede keuze bleek achteraf. Jessica wisselde haar Dominicaanse geld met de lokale verkopers die het wel een leuk verzamel item vonden. Deze munten werden dan geruild voor snoepjes en chips, een goede deal. Na twee uur in de rij mochten wij dan eindelijk naar binnen. Wij kregen het nieuwe stempeltje en konden vervolgens weer in een busje naar het dichtsbijzijnde stadje. Daar hadden wij een halfuur de tijd om wat te eten voor de bus naar Quito zou gaan! Haasten dus, maar wij hadden goed honger.

Tegenover het station zat een toko die kip verkocht en wij konden weer lekker vertrouwd met dollars betalen. Het eten was nog best goed, maar het moest snel! Wij waren nog net op tijd en vertrokken meteen. De bus zat weer goed vol en zoals gebruikelijk gaan mensen de constant de bus in en uit. Weinig slaap dus. Wij kwamen aan in het donkere Quito en met Alex ging ik op zoek naar een Taxi. Dit was niet al te moeilijk en in de volgepropte taxi gingen wij naar het stadscentrum. Daar checkten wij in een hostel waar wij allemaal meteen zo iets hadden van, misschien morgen maar weer weg! Wat een muffe bedoeling. De bedden vielen bijna uit elkaar, maar wij waren moe genoeg om toch met een gerust hart te kunnen slapen.

Dit betekende overigens niet dat het niet tijd was om in de vroege ochtend te vetrekken. De tent riekte naar muffe hippies die zich al minstens een maand niet hadden gewassen. Daarbij was er van iemand die ochtend weer een Ipad gejat. Na even goed te hebben gezocht vonden wij het Blue hostel. Daar hadden wij een kamer voor vier en de perfecte plek voor een oudjaarsfeest! Marleen en ik zaten al gauw rond de pooltafel met een biertje wat de avond inleidde. Naarmate de dag vorderde zaten er steeds meer mensen gezellig buiten aan de drank. De sfeer kwam er goed in. Onze Switserse maten van Medellin kwamen uiteindelijk ook nog langs, waardoor het wel heel gezellig werd. Wij gingen naar een club met een grote groep en er werd gezellig gedanst tot het nieuwe jaar aanbrak. Toen openden wij onze naar binnen gesmokkelde champagne en keken wij naar het matige vuurwerk.

Op het plein was er een vuurtje gestart waar mensen overheen sprongen. Dat wilden wij allemaal ook wel! Dus naar buiten en springen maar. Helaas bleek daarna dat er in Quito niet zoveel te beleven was. Na lang te hebben gezocht was gingen wij maar terug naar het hostel. Daar probeerde een Pool nog een ruzietje te starten, maar ik zei dat hij daarvoor beter even buiten kon gaan spelen met de andere kinderen. Dat deed hij gelukkig ook, waardoor het nog gezellig bleef. De meesten gingen naar bed, maar ik had de sfeer er nog goed inzitten en met een ander groepje dook ik de stad weer in. Er was echter niks veranderd en wij waren net zo snel weer terug. Ik kletste wat met onze Mexicanen en ook de sullige Pool kon weer normaal doen. Het werd erg laat! of vroeg moet ik zeggen?

Ondanks de zware nacht was het vroeg op, want wij kregen het allemaal op de heupen. Met drie Amerikanen en de Nederlanders besloten wij met katerige koppen naar de evenaar te gaan. Een Mexicaan zou ons daarnaartoe leiden, maar dat ging wel niet helemaal goed. Uiteindelijk hadden wij de juiste bus gevonden, maar de weg ernaartoe kon een lijdensweg worden genoemd. Er was echter ook veel te lachen. De Amerikaanse humor sloot wel goed aan bij de onze. Het werd vooral leuk bij een eettentje toen wij de bus uitstapten. Een jochie lokte ons naar binnen met de belofte dat het eten heel smerig was. Net wat wij nodig hadden dus! Wij kregen wel het ranzigste drankje daar met de grappige naam tieten. Het rook naar zeik, maar dat weerhield niemand ervan om het kostbare vocht naar binnen te werken. Goed uitgedroogd! Het eten bleek best lekker en ik bedankte het jongentje daarna voor het ranzige eten.

Eenmaal binnen het park, hoorde wij dat het daadwerkelijke punt van de evenaar niet eens daar was. Toch hadden zij wel een heel pretpark eromheen gebouwd alsof het daar was! Rare jongens die Ecuadorianen. Er was wel een feestje gaande en het was dus gezellig. Een van de meiden wist echter dat de daadwerkelijke evenaar dichtbij was en dat daar een soort leerzame tour mogelijk was. Met onze brakke koppen liepen wij die kant uit en ja hoor daar was nog een soort pretpark. Deze was echter heel informatief. Wij kregen een tour waarin de gekrompen hoofden te zien waren en allerlei andere culturele zaken die typisch zijn voor Ecuador. Zo is er een stam in de jungle waar de mannen een penus aan de buik binden om het apparaatje niet aan de scherpe bladeren te snijden. Goed idee dus! Verder kregen wij ook een demonstratie over de natuurkundige wetten in verhouding tot de evenaar. Wij leerden dat het water in ten noorden van de evenaar een andere kant uitstroomt dan ten zuiden van de evenaar en als die in het midden stonden, dan was er helemaal geen kolkje te zien! Ook was blind lopen op de evenaar een stuk moeilijker dan gebruikelijk, maar een eitje balanceren was dan weer zogenaamd makkelijker.

Het was een leuke ervaring en iedereen was trots op zichzelf dat wij dit hadden gedaan! Voor ons Nederlanders zat het er echter nog niet op want wij wilden doorgaan. Wij aten wij bij de McDonalds en namen een taxi naar het station. Dat was erg ver zo bleek, maar wij zagen nog wel even het oude stadscentrum. Bij het station kon alles lekker snel worden geregeld en er was een lekker rustig busje naar Latacunga.