Salsa in Cali and poolen Popoyan

In de vroege ochtenduurtjes kwamen wij aan in Cali. Dit zag er toch niet zo georganiseerd uit als Medellin en de sfeer voelde al meteen anders aan. Marleen en ik waren beide al niet heel vrolijk na zo'n lange busrit en de verschrikkelijke taxichauffeur in de ochtend maakte het niet beter. In het hostel waren wij er al vrij snel klaar mee. Want een onvriendelijke lui zeg! Wij hoopten maar dat het wat beter zou worden in de stad.

De komende dagen kwamen wij hier voor de Feria de Cali. De mensen van het hostel hadden weer is helemaal geen informatie voor ons, dus moesten wij het zoeken in de straten. Deze stad voelde al meteen een stuk linker aan dan Medellin en volgens de statistieken was het dat ook. Wij probeerden een supermarkt te vinden, maar de mensen zelfs leken het ook allemaal niet echt te weten. Ik sprak een mooie dame aan en die vroeg het weer aan iemand anders, waarnaar die persoon het weer aan iemand anders vroeg tot wij daar met een groep van vijf mensen stonden. Helaas weer zonder succes, maar ach, vermakelijk was het wel.

In een van de hoofstraten gingen wij voor een heerlijke lunch, waarvan ik vooral het drankje Lulo erg lekker vond. Verder vonden niet echt veel interessant dus zaten wij binnen no-time in het hostel. Daar wachten wij tot het feest los zou barsten, al bleek dat alles wel heel erg boven het backpacker budget lag. Terwijl wij op het dak wat biertjes nuttigden, vond er onder een duel plaats qua salsamuziek. Van binnen een gebouw kwam een oorverdovend lawaai, maar een auto met gigantische speakers besloot dat het nog harder kon, waardoor de hele straat gedomineerd werd door keiharde salsa. Miscchien zou het dan toch nog wat worden hier?

Wij namen uiteindelijk een taxi naar een van de plekken waar het feest was, want lopen was weer eens te link en achteraf te zien ook te ver. Dit kon nog wel is een duur grapje worden en eenmaal op de plek waar het feest los ging konden wij ons goed vermaken door te kijken naar al die mensen die aan het salsadansen waren. Er waren weer is buitensporig mooie vrouwen daar, dat je je gaat afvragen wat ze in het water gooien hier. Het was allemaal echter niet voor ons en na een tijdje hielden wij het voor gezien hier. Onze taxichauffeur was goed gek, hij reed een paar meter achteruit om maar tijdwinst te maken en meerdere malen vroeg ik mij af of wij de taxi ooit heel zouden verlaten.

In het hostel besloten wij dat Cali niet voor ons was. Daarom namen wij de dag erna de bus naar Popayan. Wij wisten niet zo goed wat te verwachten van dit stadje, maar het was onderweg naar Ecuador. Na aankomst liepen wij naar het oude staddscentrum wat buitengewoon mooi was. De straten gebouwen waren allemaal wit. Wij voelden ons al meteen op ons gemak, vooral toen wij het centrale plein bereikten waar een fijne sfeer heerste. Overal kon je fruit en eten kopen, met llamas op de foto of met een kleine pony op de foto. Dit kon wel is leuk worden! Het hostel dat wij echter hadden opgezocht zat vol, waardoor wij ons moesten verplaatsten naar een ander hostel. Gelukkig kregen wij wel een warm welkom deze keer.

Wij besloten al gauw de stad te verkennen. Gewoon rondlopen op zich was al heel plezierig. De markt was heel gezellig en druk, de gebouwen mooi om te zien en de mensen leken weer harstikke vriendelijk. Marleen en ik waren dan ook voornamelijk gewoon lekker aan het rondlopen en wij konden weer is zelf koken. Een dag in deze stad zou niet genoeg zijn, dat was al duidelijk. De avonden waren ook heel gezellig. Niet echt een plek om uit te gaan, maar wel leuk om lekker te biljarten. De biljarthallen in Colombia zijn zeer populair en voornamelijk door mannen gedomineerd. Vaak zelfs alleen maar mannen die dan dronken over de tafel hangen en de ballen de lucht in schieten. Marleen en ik wilden ook een paar potjes spelen al werd Marleen de beroemdheid van de tent. Bij elk schot dat zij nam stonden er een stuk of 30 ogen op haar gericht. Een beetje ongemakkelijk dus. Uiteindelijk was de nieuwigheid er wel weer vanaf en kon zij zonder bekijks verder spelen, maar het was zeker een grappige ervaring.

Met de nieuwe dag verkenden wij nog meer van het stadje, wat ons bij een heuvel bracht. Na even wat foto's van een vrouw en haar papegaai te hebben genomen besloten wij deze te beklimmen. Het uitzicht van daar was zeer mooi en door de panoramische blik op het geheel konden wij wat nieuwe plekken spotten die wij nog niet hadden gezien. Toen zelfs deze plekken waren bezocht konden wij niet anders dan steeds weer op dezelfde straatjes te eindigen. Nog steeds leuk en het straat eten gaat ook nog niet vervelen, maar echt heel veel meer te doen was er niet. Het nachtleven had ook niets te bieden eigenlijk vonden wij had dan ook wel weer mooi geweest. Het nieuwe jaar kwam er al weer aan en dat leek ons toch echt een stuk leuker in de grote stad. Op naar Quito dus, in Ecuador.