Medellin met kerst

Zoals wel vaker in dit gedeelte van de werelde, betekent een kleine twintig minuten meestal al gauw een groot uur. Ik wist nog net op tijd het busstation van Armenia te bereiken en daar de bus te pakken naar Medellin. Natuurlijk nam ik gauw wat vette snacks mee en voor ik het wist waren wij alweer onderweg. Naast mij zat een jong ventje die natuurlijk wel een dikke luidspreker had op zijn mp3 maar geen oordopjes. Ik had er wel weer genoeg van en gaf hem mijn extra oordopjes, zodat ik ook mijn eigen muziek kon beluisteren. Eenmaal aangekomen bij het moderne station van Medellin, vroeg ik het informatiekantoortje even hoe ik bij mij hostel moest komen. Vanzelfsprekend belande ik met haar info weer aan de andere kant van de stad en moest ik via die weg weer helemaal terug naar de buurt Poblado dat met kerstlichtjes versierd was.

Na heuvel op te hebben gelopen met de zware backpack, kwam ik aan in Hostel Arcadia. Daar werd ik verwelkomd door de Griekse eigenaar Sphyros en dame die misschien wwel in zijn hostel zou werken. Ik had al gehoor dat de vrouwen in Medellin mooi waren, maar dit sloeg alles. Sinds wanneer werken modellen in hostels? Ik kreeg een introductie die wat mij betreft wat de lang duurde en aangezien de Colombiaanse schone in een soort lerares kostuumpje gekleed was, vond ik het leuker als ze bij de uitleg een aanwijsstokje gebruikte. Zo geschiedde tot mijn groot vermaak en ook die van Sphyros blijkbaar.

De volgende dag kwam ik erachter dat de eigenaar ook in de dorm sliep! Mijn dorm nota bene. Dit doet hij ook niet even, maar echt de hele dag tot het donker wordt! Een beetje ongemakkelijk moet ik zeggen. Ik besloot maar wat te gaan verkennen en nam de metro naar de Botanische tuinen, waar ik een boel vreemd ogende leguanen zag. Verder zag ik overal de kerstverlichting weer hangen en ondanks het niet echt koud was, kon ik mij best een leuke kerst voorstellen in deze stad. Medellin staat dan ook wel bekend om zijn kerstversieringen en schijnt zelfs een van de grootste kerstspektakels van de wereld te zijn. Vooral aan de rivierfront lijkt de Alumbrado op een grote lichtshow. Ik deed verder niet al teveel en keek eigenlijk vooral uit naar de komst van Marleen! Met iemand de stad verkennen is toch een stuk leuker.

Er gebeurde vanzelfsprekend nog wel wat. Een Zweed in ons hostel werd midden in de Poblado beroofd door drie gastjes die hem met de dood bedreigden en een week ervoor hadden een stel Colombianen een heel hostel leeggeroofd. Ondanks dat de dagen van Pablo Escobar allang geteld zijn, is het nog steeds niet de veiligste plek op aarde. Ik ben met de zweed die dag nog wel naar de bioscoop geweest, want ik moest The Hobbit zien! Ondanks dat een irritante Colombiaan naast mij zat te bellen en teksten, was ik dolenthousiast over de film. Ik kon mij hier wel even thuis voelen.

Na een blijde vereniging met reismaatje Marleen, besloten wij saampjes het op het actieve pad te gooien. Met de camera's bij de hand stapten wij in de metro naar verscheidene locaties in de stad. Ik moest Marleen ook aan de guanabana sap krijgen, wat werd verwezenlijkt bij een klein kraampje in het zakendistrict. God, wat ga ik dat spul missen eenmaal in Nederland. Wij bezochten de vele winkels en verschillende interessante gebouwen. In de avond genoten wij van de lichten in de Poblado en de gezelligheid op straat met natuurlijk een lekker pilsje erbij. Dat begon vast goed.
Waar ik echter echt naar had uitgekeken was de Pablo Escobar tour. Waarschijnlijk Medellins beruchtste en beroemdste. Wij namen de tour waarin wij de broer van Pablo Escobar konden ontmoeten, maar eerst reden wij naar het gebouw vanwaar hij jaren zijn drugsimperium runde. Deze man was met zijn cocaine handel een van de rijkste mensen op onze planeet geworden, wat een doorn in het oog was voor de VS en de Colombiaanse regering. Daarbij bezat hij een van de voetbalclubs in Medellin, terwijl zijn concurrentie de andere voetbalclubs bezat. Dit liep vanzelfsprekend nog wel is uit de hand. Toen Pablo's team een wedstrijd had verloren eindigde dat in de executie van der scheidsrechter die volgens meneer Escobar partijdig had gefloten.

De tweede destinatie was zijn graf en het graf van zijn familie en bodyguard. Pablo was een persoonlijke oorlog begonnen met de Colombiaanse regering wat duizenden mensen het leven heeft gekost. Zo bombardeerde hij regeringsgebouwen, vliegtuigen en betaalde hij linkse guerillas om regeringsgebouwen en personeel te gijzelen. Geen lieve jongen dus. Dat heeft hij echter ook moeten bekopen, want met de hulp van de Amerikaanse regering en de andere drugskartels wist de Colombiaanse regering hem eindelijk te pakken door hem met vele kogels vol te gieten.

Hij was echter ook populair bij veel mensen in de stad. Voor de armen bouwde hij hele wijken, zodat deze arme mensen niet meer op straat hoefden te slapen. Dat waren en zijn dan ook de mensen die nog steeds bloemetjes bij zijn graf zullen leggen. De tour eindigde bij het enige huis dat de Escobar familie nog bezit. Daar ontmoette wij zijn broer Roberto, die in Colombia vroeger bekender was dan zijn broer. De man was blijkbaar een hele goede wielrenner, maar was door de vervolging van zijn familie genoodzaakt ook in zijn broers zaken mee te gaan. Hij was blind door een bombrief en twee jaar terug hadden criminelen geprobeerd hem en zijn kleinzoon te ontvoeren. Daardoor waren er nog meerdere kogelgaten in het huis te vinden.

Ik stelde de man wat vragen over Pablo, want de rest van de groep had een kater volgens mij en leek nauwelijks capabel om wat te vragen. Marleen en ik waren gelukkig nog wel fit al zou dat ook niet lang meer duren. De nacht riep onze naam en met een geweldig Zwitsers stel, een Colombiaanse en een gekke Canadees doken wij het nachtleven van Medellin in. Dit zou zich nog wel even voortzetten de komende dagen en daardoor kwamen er steeds meer mensen bij elkaar in het hostel. Zo gingen wij met een grote groep naar de Alumbrado aan de rivier. Zoveel lichtjes had ik nog zelden gezien met kerst, al moet ik eerlijk zeggen dat het de kerstsfeer niet per se beter maakte. Kerst vier je gewoon thuis met je familie, basta! Moeilijke skypesessies maakten het er ook niet beter op. Gek hoe je op zo'n moment ineens mensen heel erg gaat missen. Marleen en ik hadden het beide niet makkelijk, maar daar heb je dan elkaar voor. Maar goed dat zij er was.
Desalniettemin, probeerde iedereen er het beste van te maken. Marleen vond het wel een goed idee om een kerstdiner te organiseren en dat leek mij ook wel wat. Met de luie Griekse eigenaar bespraken wij het idee en die was dolenthousiast. Maar zoals wel vaker met Grieken betekent dit niet dat hij er teveel moeite voor wil doen. Dat leidde tot een hoop irritaties bij mij en Marleen. Op de dag zelf hadden wij in plaats van 12 mensen, maar liefst 40 mensen die zich hadden ingeschreven. Dit betekende nog meer boodschappen doen natuurlijk, maar meneer Luimans lag weer is in zijn bed te stinken. Deze keer echter niet in de dorm, want die zat propvol en hij was er door zijn eigen personeel uitgeboekt.

Ik belde hem op, omdat hij na twee uur na de afgesproken tijd er nog niet was. O, zei hij; wil je dat ik ook kom met boodschappen doen? Toen kreeg die van mij de volle laag. Ik zei, beter dat je nu heel gauw hier komt met je luie reet, ik ben de Europese Unie niet! Uiteindelijk heb ik van de aanwezige gasten het geld geind en besloten dat onze Griekse profiteur geen winst zou maken op dit festijn. Ik kreeg drie meiden zo ver om met mij mee te gaan en de boodschappen te doen en Spyros gedroeg zich de rest van de dag poeslief. Marleen stond al in de keuken en een heleboel mensen besloten ons te helpen met alle gerechten of zelfs met eigen gerechten.

De barbeque werd aangezet en daar kookten wij onder andere de varkenshaas op en de kleine aardappeltjes in rozemarijn. Helaas, was een Ecuadoriaans personeelslid weer is niet al te handig en gooide hij spiritus op de barbeque om het weer warm te maken. Dit deed hij zo onhandig dat een gedeelte van zijn hand in brand stond en hij de fles in paniek richting de barbeque gooide waardoor achter de barbeque alles in brand vloog. Natuurlijk rkijg je dat niet uit met water al stonden ik en de oude Canadees Michael wel met natte moppen om het te proberen. De meeste mensen begonnen al te rennen, de hele toko leek af te gaan branden! Gelukkig kwam onze Engelsman Chris aanrennen met een brandblusser en na eerst mij vol te hebben ondergespoten, besloot hij zich daarna toch op het vuur te richten.
Het kerstdiner was gered en vanaf dat moment zat de sfeer er pas echt goed in! Toen het eten uiteindelijk geserveerd kon worden werd het een grote schranspartij. Al die reizigers die het al zolang met minder moesten doen konden nu echt helemaal losgaan. Iedereen was lyrisch en dat werd alleen maar leuker toen een Zwitser met een grote pot zelfgemaakte chocolade mousse aan kwam zetten en de chocolade banaantjes van Marleen op de barbeque werden gelegd. Twee knappe meiden hielden spontaan een chocolade gevecht en de avond kon dan ook niet anders dan laat eindigen. Wat een geslaagd feest! Alle stress van de hele dag kon langzaam uit mijn lichaam sijpelen, we hadden het toch maar weer geflikt.

De dag daarna was dan ook een dag zoals die hoort te zijn na een avond als deze. Rustig aan en lekker niks doen. Dit was tegelijkertijd onze laatste dag in Medellin en rustig zat ik de dag uit op de bank met een filmpje. De volgende halte was Cali, nog een stad met de reputatie van mooie vrouwen en dan ook nog met salsa.