Out of water in Salentoo

Ik kwam aan in Armenia en werd snel gedirigeerd naar de bus die mij naar Salento zou brengen. In Salento kwam ik buitensporig vroeg aan en het dorp was nog niet echt levendig. Ik besloot de brug over te steken en te zoeken naar een hostel met de naam La Serena. Dit was nog wel twee kilometer lopen over de ongeplaveide weg, maar het uitzciht was al goed. Daar aangekomen zag ik dat het al goed vol zat en dat iedereen achter zijn Iphone of Ipod zat.

Ik besloot echter dat ik wel toe was aan wat goede nachtrust en keek nog een kilometer verderop bij het hostel YamboColombia. Daar werd ik verwelkomd door een Colombiaanse hippie en een oude hond. Er was verder niemand te bekennen, het was er lekker rustig en afgelegen. Hij nam mij mee naar de top van de heuvel en stak een jointje op, hier was de sfeer wel lekker rustig dus.

Ik nam mijn intrek in mijn lege dorm en besloot wat bij te slapen. Dit duurde echter vijf uurtjes, goed dutje! Ik was wel toe aan even gezond en wat langer slapen. Die busritten worden nog is mijn dood! Dit bleek al gauw een goede keuze voor wat ik op dat moment wenste. Er was echt geen bal te doen. Ik liep de drie kilometer terug naar het stadje en klom de heuvel op voor een mooi uitzichtje met de naam Alto de la Cruz.
Om even terug in het gezonde leven te komen kocht ik een heleboel fruit en groenten voor bijna niks. Daar zaten ook vruchten bij waarvan ik nu nog de naam niet weet, maar waarvan ik wel heb geleerd dat ze heerlijk smaken. De avond werd besloten met thee en yoga en daarna heerlijk vroeg naar bed.

De ochtend begon natuurlijk met een lekker fruit ontbijt en een hike van twee en halve kilometer naar het dorpje. Vandaar pakte ik de jeep naar Bosques de Cocora. Eenmaal bij de ingang van het park liep ik met de rest van de mensen die net aankwamen mee. Al kletsend banjerden wij door de modder en over de vele hangbruggen in de jungle. Voor wij echter de dichte jungle bereikten keken wij uit over de vallei waar de langste palmbomen in de wereld huizen. Het deed mij denken aan de Lorax qua landschap. Het blijft wel een raar gezicht al die palmbomen in de bergen.

Er onstond wat meer duidelijk over waar heen te lopen. Blijkbaar was er een boerderijtje in de jungle, met de naam Acaime, waar veel verschillende soorten kolibries huisten. Wat ons daar echter te wachten stond was indrukwekkender dan ik had kunnen verwachten. De kolibries kwamen namelijk enorm dichtbij. Ik zag drie verschillende soorten, waarvan ik er twee nog nooit had gezien. Daarbij kregen voor de prijs van de entree warme chocolademelk met kaas. Goeie grap, het was nog lekker ook!

Er hingen echter donkere wolken boven ons hoofd en ik besloot maar terug te lopen met nog een Nederlandse en een Amerikaan. De regenbui bleef gelukkig uit, maar de klim naar La Montana (2860 meter) viel niet mee. Wij kauwden wat coca bladeren die de Amerikaan meehad, omdat die goed helpen bij hoogtes. Of het nou echt werkt weet ik nog steeds niet. Eenmaal boven bleek dat wij nog 45 minuten hadden om beneden te komen, want anders moesten wij een twee uur wachten op de volgende. Althans dat dachten wij.

Het rennen was natuurlijk wel lekker sportief, maar achteraf gezien behoorlijk overbodig. Eenmaal bij het ophaalpunt bleek dat het ook mogelijk was om simpelweg gezamenlijk een jeep af te huren en dat deze niet perse op vaste tijden reden. Onderweg probeerde de chauffeur nog een troep ontsnapte paarden de juiste kant op de dirigeren, maar dat was een beetje heen en weer gejaag. De auto uit de tegenovergestelde richting jaagde de paarden namelijk steeds terug.
In het stadje moest ik weer de drie kilometer naar het hostel lopen. Ik was inmiddels al aardig vermoeid, maar dit waren dan die laatste loodjes. Na even lekker te hebben uitgerust wilde ik wel weer op pad, maar het weer liet het niet toe. Even leek het alsof het einde der tijden eraan zat te komen. De lucht kleurde geel en het begon keihard te regen. Als in een film moest ik de potten en pannen onder het lekkende dak zetten met twee Duitse hostelgenoten. Wij konden de deur niet meer uit en er was geen bal te doen. Wat een veschrikkelijk saaie nacht, ik voelde mij echt opgesloten in dit krot.

De volgende dag besloten de Duitsers en ik om maar te gaan. Nog een nacht als deze en ik zou sterven van de verveling. Geen wifi was eerst wel ff leuk, maar nu was de lol er wel vanaf. Daarbij was er ook nog eens geen water. Dus stonden wij al vroeg in de ochtend te wachten op een jeep die naar het stadje reed, maar in plaats daarvan konden wij lekker liften met een aardige Colombiaan.

Ik ging naar een hostel met de naam Plantation House en na even goed het internet te hebben verkend bleek ook hier geen water te zijn. Er speelde zich een raar fenomeen af. Blijkbaar als het hier te veel regent, kun je geen water uit de tap krijgen. Dat betekende een opgestapelde afwas in de keuken en geen warme douche. Dus liep ik maar wat door Salento, maar natuurlijk begon het weer te regenen.

Eind goed al goed kwam het water uiteindelijk weer uit de kranen en kon ik dan eindelijk de verlossende warme douche nemen en lekker wat koken. De open haard werd aangestoken en het werd nog gezellig ook. Ik had met de Duitsers nog wat biertjes genuttigd, terwijl wij keken naar de dronken Colombianen die aan het poolen waren. Af en toe werd er door de militairen eentje naar buiten genomen, waarschijnlijk omdat ze minderjarig waren of te dronken. Wij keken later nog wat naar de lokale Colombianen die aan de Salsa gingen en naar de kerstverlichting op het plein. Kortom, best gezellig.

Ik sliep heerlijk in mijn grote bed en begon de dag lekker fris. Het voelde nu wel goed aan om te vertrekken en om weer naar de grote stad te gaan. Ik had al goede verhalen gehoord over Medellin dus ik keek er enorm naar uit! Daarbij zou Marleen daar aankomen, waar ik zes jaar geleden in Australie ook al mee had gereisd. Wel iets om naar uit te kijken met de kerstdagen, want de kerstnummers zijn nu al tranentrekkers.