Bogolicious

De busrit naar Bogota viel mij wel zwaar na die wilde avond in San Gil. Het duurde dan ook wel even voor ik daar aankwam en zelfs op zondag stond er nog een grote file in deze miljoenenstad. De wegen zijn echter perfect en de stad oogde meteen modern. Ik kwam in het donker aan vlakbij het huis van mijn couchsurfer Vivi en haar tante en merkte al meteen dat het wat moeilijker ademen was op deze immense hoogte. Ik kreeg echter een warm welkom met gezond eten en had een lekker kamertje voor mijzelf. Dat begon vast goed.
De dag erna ging ik met Vivi op pad. Wij zochten de elektronische winkels af om mijn ipod te repareren en op zoek te gaan naar een nieuwe camera. Daarvoor moesten wij met de transmilena bussen gaan. Deze bussen hebben eigen rijbanen, waardoor zij snel door de stad kunnen knallen. Ik merkte al meteen dat het vechten was om een stoel. Vooral de ouwe tantes bleken het weer op de heupen te hebben. Zij waren natuurlijk allemaal gehandicapt zo gauw de bus bereikt werd. Maak dat de kat wijs dacht ik al gauw.
Helaas was het geen succes, maar dat weerhield ons er niet van om even een biertje te drinken met de Colombiaan Andreas in rijkeluidistrict. Ik kwam er ook al gauw achter dat Bogota ontzettend duur is. De prijzen liepen zelfs hoger op dan in het vaderland.
Ook dronk ik voor het eerst guanabana sap deze dag, mijn god wat is dat lekker zeg. Dat staat in tegenstelling tot de Colombiaanse cuisine, die verre van kan overtuigen. Net een injectie van vet en gefrituurd eten elke keer. Aangezien Vivi wat voor mij had gekookt, besloot ik voor haar een vegetarische hutspot te maken. Zij at geen vlees, dus er zat niks anders op. Volgens mij vonden Vivi en haar tante het wel lekker en de avond werd besloten door met filmpje. Lekker relaxed dus.
Ik stond vroeg op en had weer eens slecht geslapen geslapen. Ik wilde graag de zoutmijn kerk van Zipaquira zien en gelukkig zat ik in het noorden van de stad waardoor dit dorpje niet al te ver weg was. Ik leende Vivi's roze camera en ging voorin de half gebroken volle bus zitten. Ik bezocht het leuke stad eventjes voor ik doorging naar de Iglesia de Sal. Het was weer is stervensduur, maar ach, ik wilde het toch zien. Dus kocht ik een kaartje en stapte zonder tourgroep naar binnen.
Ik was een van de weinigen daar, omdat ik zo vroeg was gegaan. De kerk ligt onder de grond in de zoutmijn, maar eigenlijk was het al een grote kerk. Het oogde als een grote disco door alle kleurrijke lampen en de keyboard kerstmis muziek. Zeer indrukwekkend, dat wel. Helaas had ik niet goed opgelet bij de camera en had ik per ongeluk allemaal filmpjes gemaakt in plaats van foto's. Vooral grappig bij de selfshots natuurlijk.
Na genoeg te hebben gewandeld, ging ik terug naar Bogota. Daar zocht ik in het winkelcentrum nog naar een nieuwe camera, maar helaas waren alle werknemers daar een beetje beperkt in kennis en bleven zij vooral wijzen naar een camera die ik niet wilde. Na de lunch, die was bereid door de tante van Vivi, ging ik met Vivi op stap naar het stadscentrum. Het was weer lachen gieren brullen in de transmilena bus, omdat wij in het spelletje World Mole vooral vieze woorden probeerdemn in de vullen. Tits, balls, love monster kwam eruit als de grote favoriet.
Het stadscentrum van Bogota was wel leuk, maar wij hadden vooral onderling gewoon schik. Na wat biertjes onderweg en wat typisch eten van hier, besloten wij naar de stapplek van Bogota te gaan. Tenminste, dat zeiden Andreas en Vivi. De toko bleek vooral gedomineerd te worden door buitenlanders, maar uiteindelijk was toch iedereen aan het dansen. Heineken was de bier die geserveerd werd, voor de luttele prijs van 10.000 pesos per flesje! Gelukkig had Andreas een vip kaart en kregen wij twee biertjes voor die prijs. Desalniettemin, was het nog redelijk prijzig en ik hield het maar bij veel danswerk. Geslaagde avond dus!
Ik voelde mij in de vroege ochtend actiever dan gedacht en besloot weer op camerajacht te gaan met Vivi aan mijn zijde. Deze keer hadden wij wel succes en wij wisten na wat onderhandelingen de camera een stuk goedkoper aan te schaffen dan in het winkelcentrum. Scheelde maar liefst €60,- euro! Dankjewel Vivi, voor de hulp! Ook kwam ik er eindelijk achter wat er mis was met mijn Ipod. Na drie verschillende monteurs en ook drie verschillende verhalen, besloot ik dat de laatste met het beste verhaal kwam. Helaas kon hij hem niet met mijn garantie repareren, want er zat een klein deukje in de Ipod. Ik kon deze nauwelijks spotten, maar voor het getrainde oog van een Apple medewerker is dat natuurlijk geen probleem.
Na de zoveel dagen in de grote stad vond ik het wel weer mooi geweest. Vivi probeerde voor mij een bus te reserveren, maar helaas zonder succes. Na een uur bellen bleek het maar niet mogelijk, dus nam ik het risico om maar gewoon te gaan. Ik nam weer de transmilenia naar de andere kant van de stad en deze zat propvol! Mensen werden de bus ingeramd als het nog net paste en ik had al verhalen gehoord van mensen die op die manier hun tas waren verloren wanneer zij niet ver genoeg van de deur verwijderd waren. Na lang staan vond ik eindelijk mijn bus. Natuurlijk werd er weer de hele rit keiharde reggeaton gedraaid. Net waar je zin in hebt als je wil slapen.