Meeting San Gil

De busrit was al vanaf zeven uur in de ochtend gaande en het zou nog wel even doorduren tot ik aan mijn eindbestemming aankwam. Eerst belande ik nog in Bucaramanga, waar ik mijn Bolivares voor veels te weinig kon wisselen en waar ik verbaal weer is duidelijk moest maken dat ik niet gediend was van voordringers. Ik at weer een gefrituurde bal papa con heuvos, want dat vult zo lekker. Terwijl ik aan het eten was werd ik weer volop aangestaard door een groepje kinderen. Supergrappig natuurlijk zo´n raar persoon met blauwe ogen. Wat doet die rare man hier toch? Dat vroeg die rare man zich eigenlijk ook af.

De bus werd nog extra interessant door een conflict naast mij. Colombianen mogen dan hele aardige mensen zijn, maar bepaalde omgangsnormen bestaan hier niet. Daardoor worden mensen af en toe ongelofelijk asociaal. Zo werd de jongen naast mij geplet door de stoel van de vrouw die voor hem zat. Hij vroeg vriendelijk of zij misschien wat naar voren kon gaan, zodat hij normaal kon zitten. De vrouw vond het echter haar recht om zo te liggen, tot frustratie van de jongen en natuurlijk ook mij. Ik gaf hem dus de tip om de stoel net zo lang te schudden tot de feeks de stoel wel omhoog moest doen. Zo gezegd zo gedaan en na wat geschreeuw van de heks en een collectieve aanval van de hele bus op de vrouw moest zij gelukkig toegeven en kon hij eindelijk weer normaal zitten.

De buschauffeur was ook zo aardig om te melden dat ik er nog niet af moest en als ik bijbetaalde ik helemaal door naar San Gil kon. Ik dacht eerst nog dat ik voor de tiende keer die dag over moest stappen, wat een ellende. Maar mijn mede kale broeder behoede mij hiervoor en om vier uur in de ochtend kwam ik dan eindelijk aan in San Gil. Meteen werd ik weer overvallen door taxichauffeurs en mensen die hostelskamers hadden voor veels te hoge prijzen. Ik stapte bij een oude man in die blijkbaar met een Nederlandse getrouwd was en deze zette mij af voor het hostel Mancao waar ik meteen mijn nest indook.

Eenmaal wakker zocht ik met de adreline van de bungee nog in mijn lijf naar extreme sporten in de regio. Ik vond wel wat moois genaamd de hydrospeed, maar er was nog niemand die zich had aangemeld. Ik besloot desalniettemin wel wat te gaan doen en pakte de bus naar Barichara. Dit antieke dorpje moest wat speciaals zijn en dat was zeker geen leugen. Bij aankomst dacht ik terug in de tijd te zijn gestapt. De verlaten straten droegen daar ook aan bij. Ik bezocht kerken, kunstparkjes en keek met verbazing uit over de vallei. Wat een locatie voor een dorp! Ik had fenominaal uitzicht over de boerderijen, bergen en riviertjes en was ook ngo eens helemaal alleen op een koetje of geitje na.

Het was dus een geslaagde dag en de dag erna zou niet veel anders zijn. Wederom geen mensen gevonden voor hydrospeed, dus besloot ik een bezoekje aan een hoge waterval te brengen. In de ochtend bezocht ik de markt voor lekkere fruitsapjes en allerlei groenten voor het avondeten. Vervolgens stapte ik weer in de bus en keek ik naar de 100 beste grappen van een of andere Colombiaanse cabaretier, waar ik natuurlijk geen bal van begreep.

Ik liep met een Australier en een Noorweegse mee, die gingen abseilen van de waterval. Daardoor heeft niemand mij waarschijnlijk gevraagd naar de entree en kon ik dus gratis naar de San Juan waterval. Het was een korte hike en nadat de laatste twee personen weg waren, stond ik alleen onder de waterval en kon ik zwemmen in de ijskoude poel daaronder. De waterval was indrukwekkender dan ik dacht met zijn 200 meter. Ik luisterde even in mijn uppie naar wat Nederlandse muziek en bedacht mij dat kerst eraan kwam. Ik kreeg zowaar een beetje heimwee op een magische plek als deze.

Er was dus maar een ding dat ik kon doen en dat was in de jacuzzi van het hostel gaan liggen met een biertje. Dat lost elk probleem op volgens mij. Ik kletste wat met de Bask Guillermo over zijn thuisland en uiteindelijk vertrokken wij nog even naar het park met een groepje waar allerlei festiviteiten gaande waren. Ik voelde de vermoeidheid echter toeslaan en vond het wel weer mooi geweest. Morgen was namelijk het echte feest.

Uiteindelijk hadden wij een hele groep mensen gevonden om de hydrospeed te doen. Het is simpelweg met een soort schuimen vlotje de wilde rivier af drijven. Nou zag het er op de plaatjes allemaal spannend uit, maar helaas was de rivier een beetje lafjes. De adreline kick blijf dan ook uit, maar onderling was er een hoop lol tussen de mannen. Wij probeerden elkaar de hele tijd van het vlotje af te duwen. Lachen dus, maar helaas niet de kick die wij allemaal hadden verwacht. Rustgevend was het wel en de natuur was natuurlijk prachtig.

Eenmaal terug belande met de Canadees Ata in een klein achteraf barretje en werden wij als het ware overvallen door een groep Colombianen die ontzettend vervelend waren, maar ons de hele tijd gratis bier aanboden. De humor was behoorlijk simplistisch en daar kon ik wel mee omgaan. Helaas voor Ata, zat hij naast de viezerik die iets te handtastelijk was. Daarvoor had ik hem ook al gewaarschuwd, dus daarna was het voor mij voorbij. Wij kregen meer gratis bier dan ons lief was en wisten niet hoe snel wij hier weg konden komen. Lachen voor even, maar het werd wel ongemakkelijk. Nooit meer zeiden wij daarna. Na de hele avond in de jacuzzi te hebben besteed met twee Duitse dames, Guillermo en een Amerikaan die zichzelf introduceerde als pirate, gingen wij weer de hort op. Het zou een latertje worden.