De lege stranden van Palomino

Met de zware backpack op de rug stapte ik in de bus, die behoorljik comfortabel was. Ik hoefde ook niet te wachten, want de bus kwam voor de verandering een keer meteen aanzetten. Dat is wel lekker als je je bedenkt dat je in dit gedeelte van de wereld wel is een anderhalfuur in de rij van een kassa kan staan in de supermarkt. Echt gebeurd!
Ik ging zitten naast een vrouwtje met kind. Geen vreemd fenomeen hier natuurlijk. De vrouw probeerde een gesprekje aan te knopen, maar ik versta echt niks van het dialect hier. Spreekt u Spaans? Dus ja, dan ga je maar voor je uit staren terwijl de Colombiaanse muziek uit de speakers knalt!
Eenmaal in Palomino moest ik volgens de lokals een motortaxi nemen nemen naar het strand, waar de hostels en dergelijke te vinden waren. Dat is nog niet zo gemakkelijk met die zware backpack en ik moest echt mijn best doen om niet voor twee motors te betalen. Uiteindelijk gaan ze altijd wel akkoord en ik regelde ook een wat betere prijs dan de touristen prijs. Ik moet zeggen dat het niet de veiligste optie was. Wij scheurden over de harde grond en bij een klein drempeltje trok de backpack mij bijna naar achter.
Ik belande in het prachtige ¨hostel¨, waar ik op mijn beste Spaans probeerde uit te vinden welke hangmat het meest geschikt was. Na lang overleg besloot ik dan maar bij de rest van de gasten te verblijven. De hangmat werd uitgerust met een klamboe, zodat ik kon pretenderen dat een klamboe helemaal muggenbestendig is. De omgeving was in ieder geval prachtig en vrijwel meteen geraakte ik in gesprek met twee Belgen en een meidje uit Maleisie. Met de Maleisische besloot ik lekker het strand af te lopen. Een strand waar geen mens te bekennen was voor honderden meters.
De zon was fel, maar er stond een lekker briesje. Wij probeerden tot aan het uiteinde van de rivier te lopen, waar wij een Nederlander en een Italiaanse ontmoette. De Nederlander was opgegroeid in Spanje, en de Italiaanse in Zwitserland. Het was een lekker internationaal gezelschap en aangezien er nauwelijks mensen zijn, trek je al gauw op met iedereen die je tegenkomt. Bij de rivier zagen wij een boel aasgieren en ik vond via mijn nieuwe contacten uit dat je in de ochtend de Sierra Nevada vanaf het strand kon zien. Ik moest maar eens een dagje vroeg opstaan.
Ik ontmoette ook een aardige Nederlander genaamd Karel in het tentje naast de onze. Ja, Nederlanders zijn echt overal. Ik had een gezellig gesprek en daardoor vergat ik dat wij met de Belgen en de Maleisische hadden afgesproken omk gezamenlijk wat te eten. Ik wordt dus al lekker Colombiaans qua tijden en afspreken. De avond werd besloten met een paar biertjes aan het strand. Ik wandelde aan het einde van de avond rustig terug naar mijn hangmat en zag boven mij miljoenen sterren. Dit had ik sinds Australie niet meer gezien, wat een prachtig gezicht. Automatisch begin je te filoseferen over de diepte van het universum en dergelijke interessante vraagstukken. Aan dit strand zag ik mijzelf wel een tijdje blijven.
Echter er was wel een kleine tegenslag. De muggen wisten mij wel te vinden onder die zwakke maginotlinie en als ware het een Blitzkrieg werd ik overwelmd in luttele minuten. Ik kon er echter weinig tegen doen, zelfs de babyolie gaf maar tijdelijke bescherming tegen deze hardnekkige monsters. Daarbij werd ik ook nog is gewekt door een van die achterlijke straathonden, die het nodig vond mij de schrik van mijn leven aan te jagen door tegen mij aan te lopen. Niet lekker wakker worden en voor het eerst in mijn leven had ik een hekel aan een hond.
De ochtend was natuurlijk prachtig, maar ik besloot wel te verkassen. Het slapen in een hangmat, de muggen, de honden en de prijs hadden mij doen besluiten een andere vorm van accomodatie te vinden en die vond ik in mijn eigen bijna ongebruikte tentje. Ik had dat ding toch niet voor niks meegenomen, dus vond ik na lang zoeken met de Italiaanse dit kleine tentenkampje waar ik voor weinig geld kon blijven. Nou bleek later op de dag dat dit ook niet de beste slaap garandeerde. De straathonden bleken nogal actief s´avonds op het strand en vinden het ook maar al te fijn om dicht bij mijn tentje te gaan liggen. Om de haverklap begonnen zij dan weer te blaffen en even wensde ik dat ik in Vietnam was en de Vietnamezen deze beesten in de soep gooide.
Afijn, het dorpje Palomino is klein en gezellig. De mensen grijpen elke kans aan om je geld te stelen en zijn verre van eerlijk, maar ach het was wel gezellig. Verder vind je er de hippies en een paar dronken Wayuu Indianen. De Indianen zijn wel mooi gekleed in tegenstelling tot de hippies. Zij dragen mooie witte kleding en de typische Muchilas tassen. Het is dan ook jammer om na Australie en de Verenigde Staten wederom de moeten concluderen dat de oorspronkelijke bewoners het er niet goed van af brengen.
Verder heeft het dorpje de gebruikelijke gekheden. Het vlees van de slager hangt gewoon lekker in de zon te rotten en klantvriendelijkheid blijft een vreemd fenomeen. Het typische Colombiaanse eten is nog steeds gefrituurd en goedkoop, dus ja dan eet je het. Daarbij heeft het dorp last van een gestoorde prediker die het vooral fijn vind om je te storen terwijl je lekker rustig aan het eten bent. Dit tot groot plezier van alle aanwezige Europeanen, die zo dol zijn op priesters.
Met Karel ben ik nog de binnenlanden een beetje ingetrokken op zoek naar een boerderij van een van de hippies en diezelfde ochtend mocht ik met eigen ogen de prachtige bergtoppen aanschouwen van de Sierra Nevada. Vanaf het strand moet ik erbij zeggen, een uniek beeld. De avonden werden inmiddels lekker in het dorpje doorgebracht, want de biertjes waren daar goedkoop en het was elke dag levendig. Daarbij was het inmiddels weekend en dat betekend dat er een boel luidruchtige Colombianen de rust op het strand komen verstoren. En dan niet een klein beetje lawaai he, met de auto het strand oprijen en dan die klereherrie opzetten. Lekker voor de nachtrust weer.
Mijn laatste dag besteedde ik nog met een Russische die ergens aan de grens met Venezuela Engelse les gaf. Ik vroeg mij toch wel af hoe zij dat deed, aangezien zij geen Spaans en behoorlijk slecht Engels sprak. Desalniettemin vergezelde zij mij naar de andere kant van het strand, waar wij eerst op een paar grote banden stuitten. Deze moesten dienen als golfbrekers, maar dat werkte natuurlijk niet helemaal. De Colombianen vonden het blijkbaar ook niet nodig deze vervolgens te verwijderen. Is dat luiheid of wat? Dit gedeelte van het strand was compleet verlaten, op een paar vissers na.
De slapeloze nachten begonnen mij echter wel op te breken. Ik wilde niet per se weg, maar mijn gevoel zij mij dat het tijd was om door te gaan. Het is makkelijk om eeuwig op dit soort plekken te blijven, maar Colombia heeft nog een hoop meer te bieden en eigenlijk vind ik Venezuela ook wel interessant. Ik besloot naar Cabo de la Vela te gaan. Dit zou toch al niet in een dag gaan lukken dus nam ik eerst de bus naar de stad Riohacha.
Daar wist ik niet zo goed waar ik naartoe moest. Dus vroeg ik maar wat en op die manier belande ik in een hotel ofwel een fort. De muren hadden wel iets weg van een gevangenis, maar het was de goedkoopste optie in de stad. Ik zocht hier naar manieren om richting Cabo de la Vela te komen, maar die bleken allemaal wat te duur. Ik deelde mijn kamer met een Catalaan die natuurlijk geen woord Engels sprak en werd later nog vergezeld door de Franse Laeticia. Wij besloten deze onderneming met zijn drieen aan te pakken. Ik had de stad nog een beetje verkend, maar zag voornamelijk een heleboel Muchilas in de verkoop. Niet echt een boeiende stad, wat mij overigens geen bal uitmaakte want ik hade en bed en een lekkere douche. Ik dook lekker vroeg mijn bedje in en sliep als een os, waardoor ik zo fris als een hoentje de nieuwe dag kon beginnen.