Cabo de la Vela

Daar stonden wij dan op de markt in Uribia na een wilde taxirit. In de chaos was het niet moeilijk de jeeps eruit te pikken die ons naar Cabo de la Vela zouden brengen. De wagen moest natuurlijk met allerlei levensmiddelen gevuld worden om alle afgelegen gebieden van goederen te voorzien. Het was bloedheet, maar dan ook bloed bloedheet! Na een lange tijd te hebben gewacht hadden zij dan eindelijk de wagen volgeladen en werden wij achterin de truck geplaatst. Man wat zaten wij daar krap en daarbij werd lekte het van boven. Dit was ongemak op zijn top, maar dat draagt wel bij aan het avontuur niet.

De hele rit leek wel een safari. Rijdend door een savannah, maar dan zonder leeuwen. Hier hadden zij dan weer andere beesten en natuurlijk de Wayuu´s. Midden in de woestijn moesten wij stoppen, omdat er iets mis was met de wagen. Dit duurde gelukkig niet al te lang, maar anders was er in ieder geval genoeg Polar bier aanwezig. Onderweg stop je dan bij van die traditionele modderhuisjes, waar deze mensen in leven. Een leven dat voor mij niet echt weggelegd zou zijn, maar ze zagen er wel gelukkig uit.

Bij aankomst in Cabo de la Vela werden wij gedirigeerd naar onze accomodatie. Die hadden wij niet gekozen, maar zoals wel vaker ben je de eerste dag niet al te kritisch en wil je gewoon ergens je spullen neerleggen en vanaf daar alles ontdekken. De kamers waren net zo heet als het buiten was, dus iedereen besloot in de hangmat te gaan liggen. Zeer comfortabel, al werd mijn hangmat wederom gestalkt door een hond.

Ik ging met Laeticia op verkenning. Wilden wij naar Punta Gallinas of niet was de vraag? Wij zochten naar een goedkope manier om daar te komen, maar het leek allemaal niet echt te lukken voor een goede prijs. Dan maar veel betalen? wij besloten nog even te wachten met deze beslissing en eerst even een koud Polar biertje naar achter te slaan.

Zelden ben ik op zo´n hete plek geweest. Zelfs de lokale bevolking vertoefde het gros van de dag in de schaduw. waar die maar te vinden was. Zelfs in de avond was het nog bloedheet en het water bracht weinig verkoeling. De avond in de hangmat was niet al te slecht, maar op een of andere reden weten de muggen ook in de woestijn te overleven. Vraag mij niet hoe, maar er valt weinig te doen tegen deze ellendelingen.

Met Laeticia besloot ik te gaan hiken op mijn flipflops. Goed idee natuurlijk. Wij vertrokken vroeg in de ochtend, heel vroeg. Het was nog donker en redelijk cool, maar de zon kwam langzaam op achter de bergen. Het landschap veranderde constant van kleur terwijl wij richting lichttoren van de baai wandelden. Toch wel apart zo´n woestijn aan de zee en de dag werd alleen maar beter.

Wij liepen eerst over het rode zand, wat langzaamerhand begon te verkleuren naar zwart. Daar vonden wij een verlaten baai en een perfecte plek om te gaan zwemmen. Onze unieke rust werd helaas verstoord door een paar vissers die gewoon hun werk deden. Dus liepen wij verder naar een zwartelandmassa in de zee die bereikt kon worden via een natuurlijke brug. Daar waren honderden pelikanen die waarschijnlijk net als ons eerder niet gestoord wilden worden en dus baalden van die twee ramptoeristen. Het uitzicht veranderde om de haverklap en de camera´s moesten hard werken om onze gretige vingers te kunnen verwerken.

Zoals ik al zei veranderde het landschap constant en op een gegeven moment stonden wij tussen de cactussen en gedroogd zand dat min of meer was versteend. Een ander apart natuurfenomeen vond plaats aan het strand. Daar spuwde water via een gat in het gesteente als ware het een geiser. De naam is mij onschoten, maar het had iets met de duivel te maken. Vervolgens klommen wij naar de hoogste top daar en kwamen tot de conclusie dat Cabo de la Vela wat dichterbij was dan wij dachten. Gelukkig maar, want het werd steeds heter en wij waren al minstens 6 uur onderweg.

Wij klommen naar een andere verlaten baai, waar een vissersman bezig was. Daar zwommen wij in het heerlijke koele water. Genieten dus. Helaas bracht mijn drang tot verkenning mij weer is in de problemen. Ik zwom richting een grot, maar de stroming gooide mij als het ware op een rots. Ik stapte daardoor met volle kracht in een zee-egel en ik kan je vertellen dat het pijn deed. Ik voelde het slijm rond mijn voeten en had zeker weten het egeltje om zeep geholpen. De gerechtvaardigde wraak was dan ook zoet, ik moest nog terug hiken namelijk!

Ik zwom terug en eenmaal aan land kon ik de schade inspecteren. Ik was natuurlijk weer de medische kit vergeten en daardoor moesten wij improviseren. Schelpen waren niet goed genoeg, dus pakte zuster Laeticia twee naalden van een cactus. Met deze naalden wij zij een naald eruit te halen, althans dat dacht ik. De wandeling terug verliep dan ook wat moeizaam en onderweg stapte ik ook nog op cactus naalden en andere planten die permanente schade aan mijn huid wilden toebrengen.

Terug in Cabo verkasten wij naar onze nieuwe accomodatie tegenover de vorige. Daar was een lief vrouwtje die ons goed verzorgde en het beste van alles was dat wij konden slapen op bedden aan het strand. Geweldig toch, doe dan ook meteen maar een paar biertjes erbij en je hebt pura vida!

Via een Duitse gids en expert in dit gebied, was Punta Gallinas de centen niet waard en was er nog zoveel meer rond Cabo te verkennen. Ik nam zijn advies maar aan en omdat ik wat geld over had kon ik dan toch mijn muchila tas kopen. Deze wilde ik al sinds ik mijn Colombiaanse vriend Jonathan er in Mexico mee had zien lopen. Omdat de tassen door de Wayuu gemaakt worden, was de mijne dan ook een stuk goedkoper. Wat een geslaagde dag!

De honden wisten het wederom voor elkaar te krijgen, in samenwerking met de muggen, om mij en Laeticia uit onze slaap de houden. Dat geblaf, gezoem en Latijnse kabaal houd ook nooit op! Met de tips van onze Duitse vriend op zak vertrokken wij wederom naar nieuwe mooie plekken om te ontdekken. De pijn in mij voet was nog niet weg en de avond ervoor was ook Laeticia in een zee-egel gestapt, met minder dramatische effecten gelukkig. Ik voelde mij niet al te lekker onderweg en omdat wij later waren vertrokken brandde de zon extra hard.

Uiteindelijk vonden wij dan een baai met een geweldig woestijnachtig strand. Ik lag al binnen een paar minuten te tukken en werd lieflijk toegedekt, voor de twee keer overigens, door Laeticia die bezorgd was om mijn gebruinde huidje. Na een lekker dutje zag ik een Wayuu vrouw in een behoorlijk slechte staat met haar volleybal. Ze leefde blijkbaar aan dit strand, waar mensen haar nog wel is eten, drinken en blijkbaar een volleybal gaven. Onder deze mensen was ook onze Franse, die haar wat drinken en een paar bananen gaf. De Wayuu at ze met schil en al op.

Wij vervolgden onze weg naar een heilige heuvel of iets dergelijks en daarna hadden wij het wel weer gezien. Ik vond vooral de grote hoeveelheden blauwe hagedissen fascinerend, want daar waren er ontzettend veel van. De weg terug was iets gemakkelijker en voor in de avond bestelde wij bij ons lieve gastvrouw een grote kreeft. De Spanjaard vergezelde ons en het werd een gezellige avond. De kreeft was buitensporig lekker en bracht mooie herinneringen aan Bali terug in mijn gedachtes.

Onze gastvrouw had ook iemand in huis genomen genaamd Lucy. De arme vrouw lijdt volgens mij aan Alzheimer, al denkt iedereen hier dat ze gek is. Gek is ze zeker. Niemand kan haar verstaan en op de laatste avond besloot te poepen vlakbij waar de Duitsers sliepen. Zij maakte haar aanwezigheid maar al te duidelijk aan de arme Duitsers, maar stiekem vond ik het wel een beetje grappig.Dit soort zot gedrag verzin je niet!

Wij besloten met zijn allen Cabo maar te verlaten. Mijn nachtrust trekt het simpelweg niet langer. S´avonds keken wij nog een keer naar de heldere sterrenhemel en het gebliksem achter de bergen. Het was eindelijk een keer stil. Dit duurt natuurlijk niet voor eeuwig, want die honden, muggen en nu ook vliegen wisten het weer zeer moeilijk te maken.

In de vroege ochtend stapten wij in de jeep en reden richting Uribia. Ik bevroor zowat van de kou. Hoe is het mogelijk dat je van zo heet naar zo koud gaat? Het begon ook nog te regenen en in het chaotische Uribia nam ik afscheid van de Spanjaard en Laeticia. Met de taxi ging ik naar Maicao om vandaar naar het beruchte Venezuela te gaan! Ik ben benieuwd!