Santa Marta y Taganga

Nou poging twee. Net anderhalfuur besteed aan het schrijven van een verhaal, maar waarbenjij.nu vond het blijkbaar niet nodig dit te bewaren. Schijt!

Leuke koloniale stad Cartagena, maar daar had ik er wel genoeg van gezien. Met Michael en Abby nam ik de bus naar Santa Marta, waar je schijnbaar goeie feestjes hebt. Dit ondervond ik al gauw in het Dreamers hostel waar wij een warm welkom kregen van de vriendelijke en Engelsprekende staf.

Het fijne aan de locatie was de nabijheid van een gigantische supermarkt waar ik kon afkoelen en heerlijk eten kon kopen om lekker gezond voor mijzelf te koken. Dat is vooral fijn, omdat de Colombiaanse keuken vooral uit gefrituurde vette happen bestaan. Zo kocht ik voor een spotprijs lekkere vis met Venezuelaanse arepas. Genieten! Dat ga je wel missen voor jezelf te kunnen koken.

Het eerste grote feestje was Halloween en vanzelfsprekend wilde iedereen wel particperen aan deze gebeurtenis. Ik nam besloot mijn snor maar te laten staan en deze oranje te verfen. Lekker patriotisch en het was natuurlijk movember. De Israelier Or won de wedstrijd voor het beste kostuum. Hij had een Pikachu outfit gemaakt, terechte winnaar dus!

Na zo´n avond ben je dan ook blij dat er in de hitte een verkoelend een schoon zwembad is. Af en toe belande er wel wat vogelkak in het zembad, maar inmiddels ben ik erger gewend. Het hostel is uberhaupt geweldig en het doet de naam dan ook eer aan. Centraal staat het zwembad met daaromheen de hangmatten. Daarbij is er een kleine keuken, tv kamer en een bar. Wat wil je nog meer in het leven. Ohja, twee prachtige Argentijnse meiden achter de bar!

Elke dag lijkt er wel iets gaande en voor ik het wist was ik weer aan het feesten in Taganga, het visserdopje dichtbij. Hier kwam ik al gauw achter de cocaine cultuur. De wc leek wel de populairste plek van de club, waar veel gasten maar al te graag even de neus poederden. Vervolgens kwamen zij dan weer lekker energiek terug voor de afterparty. Dit deed mij wel even denken aan Eric Clapton en het liedje cocaine:

If you wanna hang out you´ve got to take her out; cocaine.

If you wanna get down, down on the ground; cocaine.

She don't lie, she don't lie, she don't lie; cocaine.

Via de Israelier Yoel belande ik bij de duikschool Reef Shepperd. Ik kreeg een riante korting en de onderwaterfoto´s waren bij de prijs inbegrepen.
Ik verkaste naar een hostel in Taganga en vond daar de heerlijke rust die ik verdiende. Nu mocht ik meer dood dan levend de verschrikkelijke saaie instrucievideo´s kijken aangaande duikveiligheid. Er was een serieuze kans dat ik aan verveling zou sterven en het had geen halfuur langer moeten duren. Het was nog steeds twee en halfuur uur aan eindeloos gebrabbel, maar met de hulp van smerige koffie wist ik wakker te blijven.

De dag erna was de grote dag. Tijd om te beginnen. Ik had het zo geregeld dat ik Fabio als duikinstructeur kreeg. De gekste en meest ervaren duiker in Colombia. Rookt als een ketter en feest alsof er geen morgen is, maar er zijn weinig betere duikers in Colombia. De eerste dag bestond uit veiligheidsoefeningen, buoyancy en het leren omgaan met het materiaal. De onderwateroefeningen gingen perfect, tot blijdschap van Fabio! Die had geen zin om alles honderd keer opnieuw te moeten doen en het feit dat alles soepel verliep stemde hem maar al te blij. Daardoor konden wij bij de tweede duik al lekker rondzweven onderwater. Goed begin dus.

De andere vier duiken de dagen erna waren officele duiken en werden dus ook genoteerd in mijn duikregister. Wij herhaalden alle oefeningen en ik leerde verscheidene nieuwe oefeningen. Het ging allemaal super en ik genoot van het gevoel van onderwater zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat dit misschien wel een van de gaafste dingen is die ik op deze reis heb gedaan. De ervaring op zich was gewelidg, maar ook wat ik allemaal onder water aanschouwde.

De onderwaterwereld hier was levendig. Los van de prachtige koraal stikte het van de meest kleurrijke vissen die in allerlei vormen en maten kwamen. Daarbij zag ik de groene murene weer is voorbij komen, maar deze keer zag ik ook de kleinere gestippelde broeders van andere moeders. Ik was ook blij verrast toen ik een kleine zeeschildpad zag zwemmen, een keer wat anders dan die joekels.

Verder toonde deze wereld mij het zeepaardje, dat er maar sipjes en eenzaam bijzat. Leuk beestje, evenals de zelfimploderende puffer. Fabio vond het wel leuk deze beesten te vangen, met zijn handen, waarnaar de vis zo rond als een voetbal werd en de gevaarlijk punten uitstaken. Leuk voor een potje onderwatervolleybal. Verder kwam de beruchte Lion Fish voorbij, waarvan ik op het begin niet begreep waarom Fabio en de duikinstructeur trainee Rob deze op grote schaal doden. Wat bleek, deze mooie vis kwam oorspronkelijk uit Azie en dode de lokale vis. Daarbij is de vis giftig, waardoor de lokale jagers de vis niks kunnen maken. Balen voor het lokale ecosysteem.

Na mijn laatste geweldige duik was ik tevreden en wist ik zeker dat ik waar had gekregen voor mijn geld. Ik moest nog even de laatste schriftelijke test doen, waarvoor ik met vlag en wimpel slaagde. Bleek ik ineens goed te zijn in de belangrijke berekeningen. Wie had dat gedacht? Ik kreeg mijn certificaat en de geweldige foto´s. Dit moest gevierd worden en zo geschiedde.

Nu was het tijd om deze omgeving te ontvluchten. Dat kleine dorpje werd mij wat te verstikkend en ik wilde verder gaan. Dus ging ik terug naar Santa Marta waar ik rustig mijn laatste dag besteede. Ik had niet zo veel te zien daar. Met Or was ik eerder al een dagje in het centrum geweest waar ik vooral genoot van onze gesprekken over het Israelische leger en onze reiservaringen.

Mijn laatste dag daar bestond uit lekker kletsen met de oude garde en filmpjes kijken. Daarbij won ik informatie in over mijn volgende destinatie, de regio La Guajira.Daar kon ik even lekker tot rust komen op de verlaten stranden. Ik moest nog geld uitnemen voor mijn reis naar Venezuela, lang verhaal waar ik zeker nog aan toe kom wanneer ik Venezuela heb bereikt in de blog. In ieder geval is dat zo makkelijk nog niet in Colombia, omdat veel banken een limiet van 300.000 pesos hebben. Met de Argentijnse Maria was het na lang zoeken dan eindelijk raak en wist ik even 1.400.000 pesos uit de muur te toveren. Lekker gevoel? Niet echt! Het zou je maar gebeuren dat je op dat moment beroofd wordt.

Ik had een geweldige en wilde tijd gehad in Santa Marta en mensen ontmoet, waarvan ik op mijn reis nog veel plezier aan kon gaan beleven. Ik pakte mijn biezen en nam de bus naar Palomino.