Mucha gusta Cartagena

Met de ochtendzon kwamen wij aan in Cartagena. De koloniale gebouwen waren in zicht in de verte, terwijl de lokale boten al zeer vroeg keihard muziek aan het blazen waren. Het gaf wel en lekker gevoel om dan eindelijk in Zuid-Amerika te zijn aangekomen. Colombia stond hoog op mijn lijstje, dus ik was enorm enthousiast. Met het bootje werden wij door onze kapitein en zijn dochter aan land gezet en de kleine meid vond het maar niks dat gedag zeggen. Met Abby, Joshua, Paula en Michael ging ik op zoek naar een hostel. Wij namen een taxi (die hier belachelijk klein zijn), in de veronderstelling dat de chauffeur wist waar het was. Bleek de flapdrol na een tijdje het niet te weten. Uiteindelijk vind je het dan wel met wat hulp, maar vervolgens wilde hij ook nog de prijs veranderen. Ok, zo gaat het er dus aan toe in Zuid-Amerika.

Het hostel bleek belachelijk duur te zijn en wij besloten verder te kijken. In een leuk hostel genaamd El Viajero zouden Abby, Michael en ik verblijven met airco in de kamer. Dat is wel lekker, want het is bloedje heet! Ik hoorde van vrienden en reizigers dat Cartagena een dure, hete en mooie plek is. Met Michael besloot ik daarom bodschappen te doen in plaats van uiteten te gaan. Wij kochten bananen, bessen, frambozen en yoghurt voor lunch. Heerlijke combo met dit weer!

Vervolgens op zoek naar een bank, want wij hadden geld nodig. Michael vroeg naar een Citybank aan een bewaker want daar hoeft hij geen transactiekosten te betalen, maar de bewaker wist er geen te vinden. Dus Michael pinde maar ergens anders. Op de weg terug bleek dat er tegenover het gebouw van de bewaker een Citybank was. De man kijkt de hele dag tegen die bank aan, maar hij kan het ons niet vertellen. Toch wel een typisch.

Met zijn drietjes liepen wij door de koloniale straten en langs de oude stadsmuur. Het was heet en wij zochten maar al te graag de schaduw op. Het is dan ook onvoorstelbaar dat er mensen zijn die voetbal spelen op het heetste moment van de dag. De factor 45 was dan ook cruciaal voor onze tere witte huidjes, die ondanks ons boottripje nog steeds een beperkte tolerantiefactor had.

Binnen in het centrum van de oude stad werden wij constant overvallen door verkopers van het een of het ander. Een man kwam heel enthousiast met hanengevechten aanzetten en reageerde verbaasd toen ik aangaf dat ik dat een veschrikkelijke bezigheid vind. Cartagena bleek al gauw een touristenval en dat is toch niet waar ik naar op zoek was.

Desalniettemin was ik in goed gezelschap. Voor een foto leunde ik tegen een blauwe muur aan en na een uur realiseerde ik mij dat ik wel erg smurfig aandeed. Bleek de verf nog nat te zijn! Of te zijn gesmolten, dat kan ook. Achja, vies was ik toch. Mijn favoriete hempje kleurt meestal geel na een week niet te zijn gewassen, dus dan heb ik een leuke kleurencombo daarna.

In de avond hadden wij een reunie met de bootgangers. Gezellig een biertje in een wat gevaarlijk ogende wijk en vervolgens wat eten in dezelfde buurt. Ik nam een groot bord met rijst, groenten en kip. Harstikke lekker en vanzelfsprekend veel vet. Iedereen was behoorlijk uitgeput, maar Jonathan en Julie wilden nog wel en biertje met mij Abby en Michael in het hostel doen. Dat duurde niet lang. Toch wel lekker slapen in een stabiel, zacht en koel bedje.

De volgende dag bracht bezochten Michael en ik het kasteel. Dat is leuk, moet je doen zegt de Lonely Planet. Ondanks dat de tunnels wel geinig waren, vond ik er persoonlijk geen bal aan. Echt het geld niet waard, want het is behoorlijk duur. Onderaan het kasteel (het is eigenlijk een fort) kwamen tientallen bussen met bejaarde Amerikanen aanrijden. Dat geeft je al een beetje het vermoeden dat er niet veel te beleven valt. Ik moest nog oppassen ook in die donkere tunnels dat ik een van die oudjes geen hartverzakking aanjoeg. Sommigen waren zo oud, dat je wel een halfuur kon wachten voor deze oldtimers de trap afwaren. Dit soort tripjes in de hitte laat ik aan mij voorbijgaan als ik ooit die leeftijd bereik. Laat mij maar in de koele bus zitten rond die tijd, dan maak ik een fotootje vanuit de bus en lees lekker rustig een krantje.

Met de hel bootcrew gingen wij die middag nog voor lunch. De kleine Haley was echter enorm baldadig en onstuitbaar zo gauw ze de boot verliet. De kleine boef brak de hele tent af en Michael en ik geloofden het wel.

In de middag gingen wij naar de moddervulkaan. De tourbus die ons bracht bleek een gestoorde chauffeur te hebben, al oogde die maar al te vriendelijk. De eerste tien minuten dachten wij allemaal dat wij de vulkaan op deze manier nooit zouden bereiken en de Chilenen begonnen al te bidden. Op de locatie kregen wij onze instructies en betaalden wij een man om foto's voor ons te maken met mijn camera. Ik vroeg hem nog of hij wist hoe deze camera werkte. Ja, natuurlijk (onvriendelijke toon).

Wij liepen de vijftien meter hoge vulkaan op en zagen een paar modderige mensen in de vulkanische modder liggen. Het rook er naar zwavel en de mensen kregen en massage. Deze massages worden je letterlijk en figuurlijk door je strot geduwd. Betekent No!, iets anders in Colombia? De sensatie van drijven in de modder is moeilijk te beschrijven. Ik dreef natuurlijk en werd ook als het ware vacuumgezogen onder de modder. Dat is wel een beetje knellend voor de edele delen, maar vooral een boel lol!

Toen iedereen erin lag geraakte het behoorlijk vol en al gauw hadden wij rare modderuitspattingen. Modder high-fives, modderkletsnek en simpelweg proberen iemand onder de modder te drukken. Dat laatste was gelukkig niet mogelijk! Dit was zeker een uniek ervaring en er was en hoop gelach en gegier. Uiteindelijk verlieten wij de vulkaan en door het gewicht van de modder zakte mijn zwembroek bijna af.

Vervolgens werden wij naar de rivier gedirigeerd en werden daar achterna gezeten door van die wasvrouwtjes die jou willen wassen voor 3000 pesos. Ik rennen natuurlijk met de rest, want deze dames waren nog hardnekkiger dan de massagemannetjes. Nee is nee, maar nee niet hier. Ik begaf mij in diepere wateren maar ontkwam niet aan een vrouw met gouden tanden. Ik gaf mij over, dit was de 3000 pesos niet waard. Ze zullen het wel hard nodig heben. Na mijn hoofd te hebben gewassen moest ik mijn zwembroek uitdoen. Ik vond het wel erg vroeg daarvoor, wij hadden elkaar pas net leren kennen. Horen wij niet eerst uit eten te gaan ofsow? In ieder geval waste zij mijn broek, soort van, en toen ik die weer over mijn witte billen had getrokken liep ik terug voor de foto's.

De ''ervaren'' camera, die het allemaal zo goed wist, had het dus totaal niet begrepen. Hij hield de knop gewoonweg ingedrukt, een fout die meerdere mensen maken, maar ik had hem gewaarschuwd. Dus had ik ineens 200 foto's, waarvan 99% gewoon slecht waren. Wat een eikel, daar heb ik wel mijn beklag over gedaan. Ooit gehoord van zoom en korte sluitingstijd?

De rit terug was gelukkig veiliger en in het hostel namen Michael ik en Abby nog een biertje. Ineens kwamen er wat knappe dames binnenlopen en begonnen zij met een reggeaton dans sessie. Dansen is nou niet bepaald mijn ding, maar het was wel leuk om te kijken hoe die billen werden geschud. Ik moest er echter zelf aan geloven toen de mooiste donkere dame mij de dansvloer optrok. Al kwijlend en stotterend kon ik daar natuurlijk geen nee tegen zeggen. Daar stond de houten Klaas dan te dansen, ik kon wel wat Dutch Courage gebruiken om die heupen wat te smeren. Ik kreeg helemaal een complex toen een Colombiaanse dansinstructeur begon te dansen. Ik wist simpelweg niet dat dat fysiek mogelijk was! Het was echter harstikke gezellig en het samen dansen had ook wel een plus. Geslaagde avond en hopelijk ben ik de volgende keer wat minder roestig.