Los magnificos Islas de San Blas
Blijf op de hoogte en volg Jordy
20 November 2012 | Panama, Panama-stad
Het was pikkedonker toen ik opstond en mijn mede bootgangers en ik begonnen aan wat pannekoeken. Heftig bij het opstaan dat wel en het hielp niet dat wij daarna in een te kleine jeep werden geramd. Lang zijn werkt hier niet in je voordeel kan ik je vertellen. Los van alle schade die mijn hersenen al oplopen van alle feestjes, komt het tegen verscheidene laag hangende objecten aanlopen met enige regelmaat voor. Onderweg scoorde ik nog een bakje fruit, maar vers was het niet. Toch wel teleurstellend dat ik ook in Latijns Amerika niet altijd vers fruit kan krijgen. De lange Aussies naast mij hadden het ook niet makkelijk met de lange stelten en het werd helemaal lekker toen wij Kuna gebied inreden. Weinig wegen en rare regeltjes en belastingen. Eenmaal daar leerden wij de hele groep kennen in en klein bootje. Deze bestond uit een Zuid-Afrikaans stel genaamd Joshua en Paula, een Aussie stelletje genaamd Jonathan en Julie, de Nederlandse Fenny, Aussies Michael en Aussie Abby. Om ons tegen het water te beschermen kregen wij een met bloemen gegraveerd oud plastic tafellaken en het moet gezegd worden, het zag er prachtig uit en werkte.
Op de boot werden wij verwelkomd door onze Engelse Kapitein, zijn vrouw en de twee kleine kids. De Britse vlag hing trots aan een paal en dat stemde mijn hart toch wel even gerust. Britain rule(s)(d) the waves, niet? De kapitein legde ons de gang van zaken uit en vroeg ons vriendelijk onzelf te pijnigen door doodleuk $525,00 neer te leggen voor dit tripje. Dat doet een beetje pijn in de portomennee. Daarna mocht hij onze visum zaken gaan regelen op de eilanden, harstikke leuk schijnbaar om dit soort zaken met chagrijnige Kuna's te regelen. Terwijl wij aan het wachten waren kwam er en klein houten bootje voorbij met daarin een gigantische krab. Ik vroeg mij af of deze deel uitmaakte van het diner, deze was groot genoeg voor 8 hongerige monden. Helaas was dit niet het geval en toen de kapitein terug vaarden wij uit naar een plek met weinig wind.
Schijnbaar waaide het zo hard dat het niet echt mogelijk was om lekker rond te varen. Dus bracht de kapitein ons naar een plek, waar helaas nog vele andere boten lagen aangemeerd. De eilanden eromheen waren nog steeds prachtig, maar ik had het liever anders gezien. Na een lekker dutje besloot ik maar wat te gaan zwemmen in dit heldere water en zwom nar het dichtsbijzijnde eiland. Daar liep ik een beetje rond met Michael en zag hoe en waar de Kuna's leefden. De mensen dragen niet echt de traditionele kleding meer en dit eiland in het bijzonder was behoorlijk vervuild. De stapel kokosnoten gaven dan weer wel het tropische eiland idee beeld evenals de vele zeesterren rondom het eiland. Met een paar mensen van de boot naast ons speelden wij wat voetvolleybal, wat ook door de regen niet werd onderbroken. Ik waagde met Michael en Jonathan nog een poging om het andere eiland in de omgeving te bereiken, maar 100 meter voor het einde werd te stroming ons toch wat te sterk en werd het tijd om terug te gaan.
Toen de zon aan het eind van de middag onderging zat iedereen gezellig met en biertje op de boot en kletste over van alles en nog wat. De zonsondergang was behoorlijk mooi met al die boten en eilanden voor ons en de bergen in de verte aan het vasteland. Dit leven is zo slecht nog niet dacht ik zo.
Ik had inmiddels al een reputatie opgebouwd als grote eter. Met al dat lekkere eten kon dat ook niet anders natuurlijk. Dit is natuurlijk wel problematisch, wanneer de wc met en pompje werkt. Hard pompen dus!
De wind was nog steeds te sterk dus zouden wij nog en dagje hier blijven. De kapitein had deze dag echter wel wat activiteiten voor ons. Met het kleine bootje vaarden wij naar een omgeving waar een scheepswrak moest liggen. Ik zat in het bootje met de meiden en de kapitein, maar de andere mannen gingen werden op een surfplank meegesleurd. Zij vielen er om de haverklap af tot groot vermaak van iedereen in het bootje. Zwemmen mannen!!
Eenmaal daar snorkelden wij de wateren af op zoek naar het schip en allerlei vissen. Vanzelfsprekend zie je een heleboel vis, maar deze keer zag ik ook een paar vreemde pijlstaartinktvissen. Rare jongens, ze zweven in een bijna perfecte lijn met zijn tienen een beetje rond. Elke beweging die ik maakte werd ik gevolgd, heel apart. Zo kwam ik echter wel bij het schip terecht als eerste en ik wou dat ik hiervoor een duikuitrusting had gehad. Het was een flink schip, maar er schenen nog veel meer schepen rond de eilanden te liggen. De mannen waren inmiddels al begonnen om te proberen te staan op het surfboard, terwijl de boot het aandreef. Ik moest dit natuurlijk ook proberen, geen appeltje eitje kan ik je zeggen.
Wel leuk weer en ik had ook nog energie om naar het andere eiland te zwemmen. Waar ik de dag ervoor faalde, wist ik het deze keer wel te redden. Ik liep wat rond en constateerde dat alle Kuna vrouwen die ik tot nog toe had gezien zwanger waren. Ik kan dit wel begrijpen, naast wat vissen en kokosnoten openen heb je ook niet veel anders te doen. Ik zwom terug naar het ander eiland waar iedereen aan het volleyballen was. De kapitein was lekker op dreef, dus deed ik ook weer gezellig mee.
Verder doe je eigenlijk niet zoveel op een boot. Beetje zonnen, beetje lezen en dat is het wel. Toen het laat werd waren wij gezellig aan de drank en met wat muziek werd het allemaal heel gezellig. Zo gauw vrouwlief en de kinders in bed lagen, nam de kapitein ons mee naar het eiland waar een paar mensen een kampvuur waren begonnen. Het was een lekkere rustige hippiesfeer, naja tot wij kwamen met ons kabaal. Toen wij iedereen hadden weggejaagd kwamen de echte foute liedjes in het spel. Hakuna Matata, In the jungle etc. Supergezellig dus!
De laatste dag op de San Blas eilanden moest wel goed besteed worden en de wind was inmiddels gaan liggen, dus wij konden door. Het was nog weinig zeilen helaas, maar het bracht ons wel waar wij moesten zijn. Wij belanden tussen drie prachtige eilandjes in en hier moest nog een scheepswrak liggen. Dus met het bootje vaarden wij naar het scheepswrak, dat vlakbij en eilandje was gestrand. Dit wrak was omringd door kleurrijke tropische vissen, noem de gekste kleuren maar op. Op het eiland genoot ik lekker van de zon en het parelwitte strand. Michael en ik kletsen nog wat met twee Amerikaanse en zwommen daarna terug naar de boot om onze fotocameras te halen. Dit kan niet ongefotografeerd blijven!
Het is heerlijk om elke dag in te kunnen zwemmen en inmiddels was iedereen daar ook aan gewend. Met het gros van de groep zwommen wij naar een eiland dat redelijk ver weg lag. Toen wij echter aan land wilden stuitten wij op het scherpe koraal rondom het eiland. Michael en ik kwamen er nog doorheen met relatief weinig wonden, maar Abby zat behoorlijk onder. De lokale Kuna's waren enorm vriendelijk met hun beglaasde drankoogjes en hielpen twee van ons aan land met wat flippers. De route terug werd ons haarfijn uitgelegd, maar was nog steeds niet makkelijk. Ik en Abby waren de enigen die de barre tocht helemaal afronden, want onze scherpe kapitein had vanaf de boot gezien dat er een paar waren die moeite hadden met de sterke stroming.
Na het avondeten zouden wij uitvaren richting Colombia. Ik wilde wel als eerste de nachtdienst draaien, wat simpelweg betekent dat je bij het zien van een licht de kapitein wakker maakt. Ik vermaakte mij wel met deze nachtdienst. Op het open water naar de sterren kijken heeft wel iets rustgevends. Daarbij kon ik lekker een paar uur muziek luisteren en de kapitein verontrusten door constant rond de boot te lopen. Als je valt is het afgelopen! Bij de wisseling van de wacht kwam ik er ook meteen achter hoe moeilijk het is om te lopen binnenin te boot. Probeer dan maar is rechtop te pissen, gelukkig was dat toch al niet de bedoeling. Dus met mijn zeemansbenen hees ik mij in mijn zeer oncomfortabele bedje en wachtte op de volgende dag.
Op een volle zeildag heb je helemaal geen bal te doen. Beetje uitstaren naar de eindeloze horizon. Dat maakte echter niet uit, want ik had en spannend boek. De dag vloog best wel snel voorbij en doordat de nachtdienst deze ker was omgedraaid hoefde ik deze keer helemaal geen dienst te draaien. Behoorlijk vroeg werden wij wakker gemaakt, land in zicht! Daar was het dan Cartagena en natuurlijk de land Colombia. Eindelijk was ik dan aangekomen in Zuid-Amerika!
Op de boot werden wij verwelkomd door onze Engelse Kapitein, zijn vrouw en de twee kleine kids. De Britse vlag hing trots aan een paal en dat stemde mijn hart toch wel even gerust. Britain rule(s)(d) the waves, niet? De kapitein legde ons de gang van zaken uit en vroeg ons vriendelijk onzelf te pijnigen door doodleuk $525,00 neer te leggen voor dit tripje. Dat doet een beetje pijn in de portomennee. Daarna mocht hij onze visum zaken gaan regelen op de eilanden, harstikke leuk schijnbaar om dit soort zaken met chagrijnige Kuna's te regelen. Terwijl wij aan het wachten waren kwam er en klein houten bootje voorbij met daarin een gigantische krab. Ik vroeg mij af of deze deel uitmaakte van het diner, deze was groot genoeg voor 8 hongerige monden. Helaas was dit niet het geval en toen de kapitein terug vaarden wij uit naar een plek met weinig wind.
Schijnbaar waaide het zo hard dat het niet echt mogelijk was om lekker rond te varen. Dus bracht de kapitein ons naar een plek, waar helaas nog vele andere boten lagen aangemeerd. De eilanden eromheen waren nog steeds prachtig, maar ik had het liever anders gezien. Na een lekker dutje besloot ik maar wat te gaan zwemmen in dit heldere water en zwom nar het dichtsbijzijnde eiland. Daar liep ik een beetje rond met Michael en zag hoe en waar de Kuna's leefden. De mensen dragen niet echt de traditionele kleding meer en dit eiland in het bijzonder was behoorlijk vervuild. De stapel kokosnoten gaven dan weer wel het tropische eiland idee beeld evenals de vele zeesterren rondom het eiland. Met een paar mensen van de boot naast ons speelden wij wat voetvolleybal, wat ook door de regen niet werd onderbroken. Ik waagde met Michael en Jonathan nog een poging om het andere eiland in de omgeving te bereiken, maar 100 meter voor het einde werd te stroming ons toch wat te sterk en werd het tijd om terug te gaan.
Toen de zon aan het eind van de middag onderging zat iedereen gezellig met en biertje op de boot en kletste over van alles en nog wat. De zonsondergang was behoorlijk mooi met al die boten en eilanden voor ons en de bergen in de verte aan het vasteland. Dit leven is zo slecht nog niet dacht ik zo.
Ik had inmiddels al een reputatie opgebouwd als grote eter. Met al dat lekkere eten kon dat ook niet anders natuurlijk. Dit is natuurlijk wel problematisch, wanneer de wc met en pompje werkt. Hard pompen dus!
De wind was nog steeds te sterk dus zouden wij nog en dagje hier blijven. De kapitein had deze dag echter wel wat activiteiten voor ons. Met het kleine bootje vaarden wij naar een omgeving waar een scheepswrak moest liggen. Ik zat in het bootje met de meiden en de kapitein, maar de andere mannen gingen werden op een surfplank meegesleurd. Zij vielen er om de haverklap af tot groot vermaak van iedereen in het bootje. Zwemmen mannen!!
Eenmaal daar snorkelden wij de wateren af op zoek naar het schip en allerlei vissen. Vanzelfsprekend zie je een heleboel vis, maar deze keer zag ik ook een paar vreemde pijlstaartinktvissen. Rare jongens, ze zweven in een bijna perfecte lijn met zijn tienen een beetje rond. Elke beweging die ik maakte werd ik gevolgd, heel apart. Zo kwam ik echter wel bij het schip terecht als eerste en ik wou dat ik hiervoor een duikuitrusting had gehad. Het was een flink schip, maar er schenen nog veel meer schepen rond de eilanden te liggen. De mannen waren inmiddels al begonnen om te proberen te staan op het surfboard, terwijl de boot het aandreef. Ik moest dit natuurlijk ook proberen, geen appeltje eitje kan ik je zeggen.
Wel leuk weer en ik had ook nog energie om naar het andere eiland te zwemmen. Waar ik de dag ervoor faalde, wist ik het deze keer wel te redden. Ik liep wat rond en constateerde dat alle Kuna vrouwen die ik tot nog toe had gezien zwanger waren. Ik kan dit wel begrijpen, naast wat vissen en kokosnoten openen heb je ook niet veel anders te doen. Ik zwom terug naar het ander eiland waar iedereen aan het volleyballen was. De kapitein was lekker op dreef, dus deed ik ook weer gezellig mee.
Verder doe je eigenlijk niet zoveel op een boot. Beetje zonnen, beetje lezen en dat is het wel. Toen het laat werd waren wij gezellig aan de drank en met wat muziek werd het allemaal heel gezellig. Zo gauw vrouwlief en de kinders in bed lagen, nam de kapitein ons mee naar het eiland waar een paar mensen een kampvuur waren begonnen. Het was een lekkere rustige hippiesfeer, naja tot wij kwamen met ons kabaal. Toen wij iedereen hadden weggejaagd kwamen de echte foute liedjes in het spel. Hakuna Matata, In the jungle etc. Supergezellig dus!
De laatste dag op de San Blas eilanden moest wel goed besteed worden en de wind was inmiddels gaan liggen, dus wij konden door. Het was nog weinig zeilen helaas, maar het bracht ons wel waar wij moesten zijn. Wij belanden tussen drie prachtige eilandjes in en hier moest nog een scheepswrak liggen. Dus met het bootje vaarden wij naar het scheepswrak, dat vlakbij en eilandje was gestrand. Dit wrak was omringd door kleurrijke tropische vissen, noem de gekste kleuren maar op. Op het eiland genoot ik lekker van de zon en het parelwitte strand. Michael en ik kletsen nog wat met twee Amerikaanse en zwommen daarna terug naar de boot om onze fotocameras te halen. Dit kan niet ongefotografeerd blijven!
Het is heerlijk om elke dag in te kunnen zwemmen en inmiddels was iedereen daar ook aan gewend. Met het gros van de groep zwommen wij naar een eiland dat redelijk ver weg lag. Toen wij echter aan land wilden stuitten wij op het scherpe koraal rondom het eiland. Michael en ik kwamen er nog doorheen met relatief weinig wonden, maar Abby zat behoorlijk onder. De lokale Kuna's waren enorm vriendelijk met hun beglaasde drankoogjes en hielpen twee van ons aan land met wat flippers. De route terug werd ons haarfijn uitgelegd, maar was nog steeds niet makkelijk. Ik en Abby waren de enigen die de barre tocht helemaal afronden, want onze scherpe kapitein had vanaf de boot gezien dat er een paar waren die moeite hadden met de sterke stroming.
Na het avondeten zouden wij uitvaren richting Colombia. Ik wilde wel als eerste de nachtdienst draaien, wat simpelweg betekent dat je bij het zien van een licht de kapitein wakker maakt. Ik vermaakte mij wel met deze nachtdienst. Op het open water naar de sterren kijken heeft wel iets rustgevends. Daarbij kon ik lekker een paar uur muziek luisteren en de kapitein verontrusten door constant rond de boot te lopen. Als je valt is het afgelopen! Bij de wisseling van de wacht kwam ik er ook meteen achter hoe moeilijk het is om te lopen binnenin te boot. Probeer dan maar is rechtop te pissen, gelukkig was dat toch al niet de bedoeling. Dus met mijn zeemansbenen hees ik mij in mijn zeer oncomfortabele bedje en wachtte op de volgende dag.
Op een volle zeildag heb je helemaal geen bal te doen. Beetje uitstaren naar de eindeloze horizon. Dat maakte echter niet uit, want ik had en spannend boek. De dag vloog best wel snel voorbij en doordat de nachtdienst deze ker was omgedraaid hoefde ik deze keer helemaal geen dienst te draaien. Behoorlijk vroeg werden wij wakker gemaakt, land in zicht! Daar was het dan Cartagena en natuurlijk de land Colombia. Eindelijk was ik dan aangekomen in Zuid-Amerika!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
