El camino a Panama

Ik had behoorlijk veel moeite om erachter te komen waar het Tica bus station was. De lonely Planet beschreef een oud adres, het hostel wist het niet en wilde mij laten betalen om hen te bellen en zelfs de service van Tica kon het mij niet vertellen. Wat een prutsers zeg! Niet eens kunnen vertellen waar je eigen busstation is, dit is niet het intelligente Costa Rica dat ik de dagen ervoor had ervaren. Gelukkig voor mij was er een slimme Engelsman die een betrouwbare website had waar ik het kon vinden, waardoor ik precies op tijd op het station aankwam voor mijn bus. Dit busritje zou maar liefst 17 uur duren, veel plezier meneer Krasenberg. Het lijkt wel of elke busrit weer een speciaal kwaaltje heeft. Deze was ehter wel erg heftig! Na ¨geweldige¨ films als Shark Attack 3 ( ik wist niet eens dat er een deel 1 was ) en een ouwe gouwe Arnie the Governator film, werd het toch wel erg koud in de bus. Meerdere mensen spraken de buschauffeur hier op aan, maar blijkbaar was de airco kapot. Daar zit je dan in Siberie, terwijl het buiten tropisch warm is. Toen de nacht viel werd het wel erg koud en een pauze rond middernacht bracht de redding voor mijn koude ledematen. Ik greep mijn winterkleding en wikkelde mijzelf in mijn strandhandoek. Heerlijk, misschien kon ik nu even de ogen sluiten! Onderhand weet ik echter wel beter, want de grens kwam in zicht. Iedereen moest deze dubieuse grens oversteken, als die eindelijk in zicht kwam. Het was druk en chaotisch. Niemand in officiele kleding en een vreemde sticker die ik nodig had om de grens over te steken. Ik had net zo goed door kunnen lopen. Niemand scheen de overgang te controleren en volgens een ouwe Duitser(die graag tweede wereldoorlog grapjes maakte ) was het om de hoek mogelijk om de grens zonder formaliteiten over te steken. Gewoon even naar het pompstation lopen. Ik nam desalniettemin de formele weg en voor de foto stak ik mij tong uit, tot vermaak van de dounebeamte in zijn zondagskleding. De grensovergang ging wel lekker snel, de nutteloze bagagecheck hadden zij even geen zin in en de Duitser was maar al te blij dat hij deze keer geen vier uur hoefde te wachten. Nog even koukleumen tot de grote stad!

Bij aankomst wilde ik even bijkomen. Het was nog donker, dus ik besloot maar een taxi te nemen. Niemand kon mij ook maar iets vertellen over waar de bussen stopten en dan zit er niks anders op. Ik betaalde meer dan ik zou willen, maar er was geen mogelijkheid tot prijsvechten met de Panamese taxichauffeurs. Ik besloot naar een hostel te gaan, want het couchsurfen wilde weer is niet echt werken in dit gedeelte van de wereld. Behoorlijk moe arriveerde ik in het hostel en bevestigde ik mijn boottrip naar de Colombia en de San Blas eilanden. Ik was eindelijk weer opgewarmd, maar toen ik de dormitory instapte beland ik weer in het koude Siberie. Het blijft oncomfortabel, die koude klap in het gezicht.

Toen ik wakker werd bakte ik wat pannekoeken met banaan en maakte ik kennis met een aardige Venezuelaanse genaamd Lenny. Met haar ging ik een gezellig dagje in het winkelcentrum doorbrengen, daar schijnen de Venezuelanen dol op te zijn. Ik verbaasde over de voluptueuse boezems van de paspoppen en de generale smaak qua kleding in Panama. Lachen was het zeker, dit had ik nog niet eerder gezien. De Panamezen in de stad zijn redelijk begaafd in de Engelse taal, maar zijn ook behoorlijk onbeschoft en onbehulpzaam. Lenny kon ze wel schieten. De boezem obsessie van de Panamezen werkte vooral in haar nadeel. Zij had twee van die plastic ballonnen, waar ze hier o zo dol op zijn. Zo eindige mijn eerste dag in Panama City, gelukkig was dag twee wat boeiender en gingen wij de stad verkennen.

Het was bloedje heet en langs de kade liepen wij richting de oude stad. Een andere weg bleek te gevaarlijk. Volgens de Lonely Planet is Panama City heel erg ontwikkeld, maar ik merkte daar nauwelijks wat van. De wegen en de oude stad zijn in een verschrikkelijke conditie en het is er verre van veilig. Daarbij moet het water drinkbaar zijn uit de tap. Dit zwembadwater vol met kinderpis en chloride word omschreven als heerlijk. Volgens mij zijn die prutsers van de Lonely Planet hier nooit geweest! De oude sta is duidelijk toe aan een goede renovatiebeurt en daar waren ze langzaam maar zeker wel aan bezig gelukkig.

De mensen onderweg wezen ons erop dat wij beter een taxi konden nemen naar onze volgende destinatie, maar wij konden de gevaarlijke buurt prima omzeilen. Met de bus lieten wij ons afzetten vlakbij het minder toeristische gedeelte van het Panama kanaal. Het eerste bordje waarschuwde voor de aanwezigheid van krokodillen in dit industriele gebied en het hele bouwverhaal maakte ineens wel indruk. Het begon weer te regenen rond drie uur, zoals het elke dag doet en wij kamen net op tijd binnen. Natuurlijk krijg je weer een klap van de airco, dus begaven wij ons zo snel mogelijk naar het observatieplatform. Vandaar werd ons beschreven wat er zoal door dit enorme kanaal vaart. Er scheen een week daarvoor een cruiseschip door het kanaal te zijn gevaren en die betaalde daarvoor maar liefst een halfmiljoen dollar! De prijs wordt bepaald door de grote en het gewicht van de boot. Een grote boot dus! Wij zagen zelf ook gigantisch transportboten volbeladen met containers door het smal ogende kanaal varen en het bleken allemaal Duitse boten te zijn.

Onder een paraplu begaven wij ons terug naar het busstation, waar een paar Kuna´s ( oorspronkelijke bewoners ) rustig aan het wachten waren op de bus. De Kuna vrouwen zijn erg opvallend vanwege de kleurrijke versieringen die zij dragen. De hele bevolking van Panama City is erg divers en bestaat uit creolen, blanken, latino´s, de Kuna´s en zelfs moslims uit verschillende landen. Zij hebben allemaal echter een ding gemeen en dat is de onbehulpzame houding. Ik dacht echt dat Lenny ging flippen als ze nog een keer naar haar opvallende boezem staarden, al kon ik dit de Panamezen moeilijk kwalijk nemen. Het was ook Lenny´s verjaardag dus gingen wij weer terug naar het winkelcentrum. Als verjaardagsdiner besloten wij KFC te eten in de geweldige setting van een foodcourt. Perfect toch voor je verjaardag. Wij besloten de dag in het hardrock hotel, dat indrukwekkend groot was. Helaas was het ook erg duur en voor twee dollar namen wij de taxi terug. Lenny ging weer terug naar Venezuela de volgende dag, maar mijn goede vriend Nick kwam weer eens langs.

Nick zou vanuit Panama terugvliegen naar zijn vaderland. Wij hadden dus nog een dag om even rond te hangen. Nick was behoorlijk gehavend na wat wilde feestjes in Boca del Toro in het noorden van Panama. Wij besloten wat te koken om deze relatief dure stad financieel te overleven, maar kwamen in de supermarkt tot de conclusie dat alocohol wat goedkoper was. Dat betekende natuurlijk niet dat wij geen eten kochten. Ik kocht dus wat bier voor op de boot die de dag erna moest vertrekken en een flesje gin. Wij zagen tot ons groot geluk een paar flesjes Hoegaarden te koop! Die waren voor ons, hoe dan ook. Terug in het hostel kreeg ik te horen dat vanwege de orkaan Sandy ( die toen net dit gebied voorbij was ) het nog niet ideaal was om de boot uit te laten varen. Achja dan maar een dagje meer. Aan de Hoegaarden dan maar en jesus wat smaakte dat goed zeg na al die rotzooi.

De dag erna begon met regen. Het viel met bakken uit de lucht en klin rivieren stroomden door de straten. Gelukkig was mijn boottripje naar de San Blas eilanden niet in de gevaar voor de dag erna. Ik begon de dag weer met gratis pannekoeken en maakte ze deze keer met gember erin. Een geweldige combinatie, daar zou ik er nog wel meer van willen hebben. Toen het een betje opdroogde liepen Nick en ik een beetje rond en bezohten wat interessante plekken in de stad. Niet veel boeiends, dus kochten wij wat extra Belgische biertjes voor in de avond. Helaas kwamen wij daar nooit aan toe, want de wilde dagen hadden zijn tol geeist en Nick lach rond zeven uur al languit en in om op bed. Ik moest al vroeg opstaan de volgende dag, dus een afscheid zat er niet in. Dat zal waarschijnlijk ook niet nodig zijn die zien wij wel weer terug.

Ik had de afgelopen dagen al mijn geld uitgenomen, rond de $600,00. Altijd pijnlijk om dat van je bankrekening te zien verdwijnen, maar niemand zei dat het een goedkoop boottripje was. De Gypsy Moth was bevestigd! Op naar Zuid-Amerika!