Jungle tour by night, chicken bus by day

Ik wist dat de weg naar Costa Rica een zware weg zou worden, maar hoopte in de avond toch aan te komen in Monteverde. Ik wilde de goedkope weg nemen door met kippenbussen de oversteek te maken en dan weet je al dat alles wat langer duurt. Maar wat mij te wachten stond had ik nooit kunnen voorspellen. Ik nam de shuttle naar San Juan del Sur en kocht alvast een kaartje voor de Tica bus van San Jose naar Panama City, omdat ik een exit kaartje nodig zou hebben aan de grens. Na een uur te hebben gewacht tot de bus vol was pakte ik uiteindelijk de bus naar Rivas, die er vanzelfsprekend weer erg lang over deed. In Rivas landde ik weer in de chaos en kocht vast wat goedkoop eten voor onderweg. Ik betaalde een man om mijn grenskaartje vast in te vullen en na weer een tijd stil te hebben gestaan vetrok de rammelbus dan eindelijk naar de grens. Daar moest ik mijn exitbedrag weer betalen en kon ik wat geld wisselen voor Costa Rica. Vervolgens moest ik een kilometer lopen om de grens van Costa Rica te bereiken, waar er een rij tot aan de grote weg stond. Daar stond ik dan in de brandende zon en mijn hoop om Monteverde te bereiken begon langzaamaan te vervliegen. Ik praatte met wat Nica's over vanalles en nog wat, maar twee en een halfuur wachten aan de grens is geen pretje. Die Nica's waarmee ik sprak hadden zich al via andere wegen een plekje voorin weten te verzekeren. Begon hij daarvoor nog over christelijke waarden, krijg je dit.

Met veel moeite was ik dan eindelijk in Costa Rica en ik pakte de bus naar het stadje Liberia. Ik kwam al gauw tot de conclusie dat ik van een derdewereld land in een eerstewereld land was beland. Schone straten, mooie huizen en hogere prijzen. Het zijn echter de wegen waar nog wel wat aan kan gebeuren, want ik miste mijn bus naar de volgende stad en was dus gestrand in dit stadje. Het oogde echter allemaal niet zo slecht en toen ik mijn Lonely Planet tevoorschijn toverde werd ik al gauw omringd door aardige Costa Ricanen. Er stopte ook een auto met een familie erin, waarvan de dochter vloeiend Engels sprak. Deze lieve mensen brachten mij met de wagen naar mijn hotel, Pura Vida. Ik werd werd weer vriendelijk verwelkomd en naar mijn prive kamer begeleid. Hier kon ik wel aan gewend raken. Ik besloot maar wat door de stad te struinen, terwijl het nationale voetbalteam van Costa Rica, Guyana van de mat veegde. Er was eigenlijk geen bal te doen, maar het was wel lekker om even in een vertrouwde omgeving rond te lopen. Het oogde allemaal zo Westers, alleen dan met gelukkige mensen.

Mijn rit naar Monteverde was nog niet ten einde en ik pakte al vroeg de bus naar Canas met een Amerikaanse en twee Candezen. Het was natuurlijk alweer laat toen wij daar aankwamen en er was ook weer is geen aansluitende buslijn. Dus weer wachten voor we naar het volgende dorpje gingen, waarvan ik de naam liever vergeet. Wachten en nog meer wachten, die kippenbus allemaal leuk en aardig maar wat een ellende. Mijn bus kwam weer is een halfuur laat aankakken na al twee ur gewacht te hebben ik ik begon al bang te worden dat ik in een keer door moest knallen naar San Jose. Deze bus reed ook de meest bizarre route over terrein waar de bus volgens mij helemaalniet geschikt voor is. Daarbij begon het ook nog te regenen en ik zag ons de berg al afglijden. Ik kwam nog net voor het donker aan in Sante Elena waar ik werd overvallen door een menigte hoteleigenaren die in het laagseizoen hun kamers moesten slijten. Ik vroeg met een sterke toon om wat adempauze, hier had ik nou net geen zin in na 9 uur in de bus en op stations. Ik regelde gauw accommodatie waarvan ik wist dat het in orde was en boekte al gauw de jungle tour waarvoor ik kwam.

Natuurlijk was ik gesloopt van al dat reizen van hot naar her, maar hier kwam ik voor naar Costa Rica. Ik sloeg gauw drie koppen koffie naar achter en trok de wandelschoenen en geschikte kleding aan. De bus haalde ons op en nam ons mee naar de bestemming in de jungle. Zaklmapje erbij en gaan dan maar. Natuurlijk was er weer een betweterige Amerikaan die alles alweer wist, maar die negeerde ik maar gewoon. De gids, die tevens een bioloog van beroep is, introduceerde ons al meteen aan allerlei insecten. Onder andere een paar wandelende takken en een giftige kever. Wij hoopten natuurlijk allemaal de jaguar te spotten, maar zelfs de gids had in twaalf jaar pas twee keer een jaguar gespot. Gelukkig kwamen de luiaards wel al gauw in beeld. De eerste was ver weg, maar goed te zien. De tweede kwamen wij iets later tegen en deze keer wel heel dichtbij. De beesten zijn zo lui, dat wanneer een babyluiaardje op de grond flikkert, mama het beestje gewoon laat liggen voor de jaguars. Te veel moeite om helemaal naar beneden te gaan blijkbaar.

De gids was daadwerkelijk een expert op het gebied. Schorpioenen, groene slangen en uiteindelijk ook de tarantula werden gespot door de scherpe ogen van de vent. Hij liet ons ook de kracht van soldaatmieren zien, hij zette een dunne tak ter grootte van een onderarm aan de kaken van het insectje en deze hield het zonder moeite vast in de lucht. Schijnbaar gebruiken de oorspronkelijke deze mieren voor hechtingen, omdat de mieren zich zes uur lang vastbijten. Na een paar uur wandelen keerde wij terug naar het hostel en kon ik even bijkomen van de drukke dag. Het regende ook, dus bleef ik lekker binnen.

Ik besloot om maar door te gaan naar San Jose. Eerlijk gezegd wilde ik Costa Rica helemaal niet verlaten, maar financieel en qua tijd moest ik toch echt door Ik nam een reguliere bus en dit ging allemaal wat sneller, maar nog steeds was het pikkedonker toen ik in San Jose aankwam. Pura vida leek niet echt de gelden voor de hoofdstad. Op het busstation belande ik op een ongure plek en de Tica's waarschuwden mij op te passen in dit gedeelte van de stad. Mijn hostel moest in deze buurt zijn en ik in een als gevangenis ogend gebouw. Daarin zat een veschrikkelijk modern, duur en sfeerloos hostel. Bah, dacht ik al meteen. Dit was echter maar voor een avondje, dus zat ik het maar even uit. Ik kletste wat met twee Nederlandse meiden die ik nog kende van Nicaragua, maar de avond zou niet lang duren. Gauw weg hier dacht ik. Mijn tijd in Costa Rica was natuurlijk veel te kort, maar je kan niet alles hebben in het leven. Hier moet ik dan ook maar een keer naar terug. Er zit niks anders op. Met morgenstond zat ik weer in de bus naar Panama City. Ik ben benieuwd!