Poste Rojo, dead dolphins and the rapist unicorns

De dagen in Leon zaten er weer op. Ik had wel weer genoeg van die koloniale steden, maar wij moesten toch eerst nog naar Granada om onze volgende doel te bereiken. Wij gingen namelijk naar het beruchte Poste Rojo, een boomhut in the jungle waar de feestjes nogal is uit de hand lopen. De eerste bus naar Managua was verre van comfortabel. Ik had geen beenruimte, omdat mijn tas op de desbetreffende plek resideerde. Daardoor zat ik anderhalfuurlang in een vreemde yoga positie, wat de Nica´s niet helemaal begrepen. In Managua was de bus naar Granada wederom niet geschikt voor een ritje met een grote tas, waardoor wij de bezette ruimtes moesten betalen. Niet dat het een groot verlies is met de prijzen die hier gehanteerd worden. In Granada deden wij het even rustig en keken wij rustig rond. Nu, moesten wij echter een taxi regelen naar de boomhut die ergens in de jungle te vinden was. De taxichauffeur die eindelijk bereid was ons mee te nemen bleek al gauw het verkeerde adres in zijn hoofd te hebben, dus met wat extra intstructies bracht de beste man ons over de plattelandswegen naar de destinatie. De auto viel zowat uit elkaar en de man bleek een goed gevoel voor humor te hebben. Soms reed hij gewoon weg als mensen er te lang over deden om een vraag te beantwoorden, wat ik zelf ook altijd als een groot probleem ervaar.

Wij moesten over steile junglepaden onzelf omhoogwerken, terwijl de rugzakken en de zwaartekracht ons omlaag leken te trekken. Desalniettemin kwamen wij veilig aan. Ik besloot in de hangmat te gaan slapen. Dat was even lekker budget en onderhand was ik wel gewend aan het slapen in een hangmat. De insecten zetten je echter wel aan het denken, wat een joekels man! Sommigen van die beesten leken uit het pleistoceen tijdperk te komen en wren zeker in staat een mammoet te vellen. Boven wachtte ons de boomhut en de gestoorde barcrew Jason en Luke. Toevallig was het gratis rum punch night! Lekker budget, maar teveel van dat spul is nooit goed! Daarbij waren er verder geen andere gasten, dus het zou alleen voor onze lever bestemd zijn. Jason zette avond goed in gang, doordat er per ongeluk een Hitlersnorretje op zijn gezicht werd getoverd na het aanraken van een vuile pan. Ik was wel in voor een snorfeest, dus waarom niet? Je kunt je voorstellen dat met zoveel rum punch, een kaartspelletje simpelweg niet uit kan blijven. De rum vloeide rijkelijk en de weg naar beneden werd ineens erg gevaarlijk. Het werd pas echt problematisch toen ik kanonzat in mijn hangmat probeerde te liggen. Ik kan je garanderen dat het niet voelt alsof je op de wilde zee aan het zeilen bent, terwijl je tegelijkertijd voedselvergiftiging hebt opgelopen. Dan maar op de houten vloer liggen, buiten, tussen die grote insecten.

De dag erna was de heuvel er niet makkelijker op. Niemand was echt van plan iets te doen, dus was het vooral de uitzichtpunten verkennen en lekker niksen. Nick kookte van budget gerechten en ik maakte enthousiast foto´s van de monsters in de jungle. De katten hier zijn buitengewoon hilarisch. De beestjes hebben een vreemde verslaving opgebouwd in de jungle, namelijk dat ze de lokale giftige hagedissen bijten om ontzettend high te worden. De beesten struinen als een stel stoners door de boomhut en worden pas actief als de trip voorbij is. Je kon je eten dan ook geen seconde laten staan, want de beesten hadden een constante vreetkick en ook waren ze behoorlijk dorstig. Ze vergaten alleen dat er wel degelijk eten en drinken voor ze klaarstond, maarja te ver van de wereld om dat op te merken. Jason kwam op later op de dag met een boomkikker aanzetten. Deze beestjes verschuilen zich onder de bladeren en gaan dan helemaal op in het blad. Boom of mens leek dit beestje echter niks uit te maken en het sprong van hand naar schouder en weer terug.

Wij aten gezamelijk met een groep Nica´s die wel erg bang waren dat ze tekort zouden hebben. Iedereen dronk inmiddels alweer een biertje en Jason had het al goed op het zuipen gezet. Dit kon niet anders dan uit te hand lopen. Het was allemaal lachen gieren brullen, vooral om de gekke Jason en Luke die zelfs een flesje hoestsiroop naar achter sloegen. Uiteindelijk dronken wij de meest ranzige drankjes. Zo kwam Jason met het gekke idee om een rum, bier en rauw ei drankje naar achter te slaan. Niet prettig kan ik je vertellen. Luke tekende een travestiet op Jasons rug en op mijn borst tekende hij een dode dolfijn die verkacht werd in zijn blaasgat door een eenhoorn! Hoe verzin je zoiets? Uiteindelijk eindigde de gekheid toen Jason de muziek installatie naar beneden trok en met een gekke manouvre later ook nog zijn teen brak. Luke was verstandig en sloot de bar voor het nog verder uit de hand liep. Poste Rojo maakte zijn reputatie waar!

In de ochtend was het nog even alle gekheden herhalen, voordat wij deze aparte en memorabele plek verlieten. Onderweg werden wij overvallen door een heleboel howler monkeys die boven ons in de bomen hingen en ons recht aanstaarden. Op het platteland zagen wij een man op zijn motor rijden met een baby in het midden en moeder achterop. Ondanks dat hij zo langzaam ging wist de idioot vol op een koe in te rijden! Moeder maakte een salto met perfecte landing en hield de baby in haar handen, terwijl vader op de grond lag. De arme koe was zich ook het apezuur geschrokken maar leek geen schade te hebben. Rare jongens, die Nica´s. Midden op de weg stonden wij te wachten op de bus naar Rivas, vanwaar wij naar de Naked tiger gingen vlakbij San Juan del Sur. Een plek die erg geliefd is bij Nimisha, dat zou wel weer veel feestjes betekenen.