Zwarte gravel in mijn bek
Blijf op de hoogte en volg Jordy
22 Oktober 2012 | Nicaragua, León
Het was erg vroeg en het was dan ook onvermijdelijk dat ik even een dat je zou doen. Meestal gaat mij dat niet zo goed af, maar om een of andere reden was het deze keer geen probleem. Ik werd wakker bij daglicht en voelde mij eigenlijk wel prima. Het blijft echter altijd een groot gemis dat ik niet kan lezen in de bus. Daardoor blijf ik maar de hele tijd uit het raam staren met een muziekje op en filosofeer ik over het leven. Ik wist nog niet of Nick en de Engelse Nimisha in Managua waren of nog steeds in Leon.
De El Salvadorianen in de bus waren zodanig vervelend dat een Mexicaan wilde wisselen, zodat hij naast mij kon zitten. Hij zei dat de de machocultuur hier zo sterk was dat ze allemaal zo breed zitten als dat Arnie ooit was. Hier zijn de mensen alleen wat breder op een vette manier en wat kleiner dat the Terminator. In ieder geval raakte ik met hem in gesprek en hij vertelde mij dat de mensen in Centraal-Amerika een hekel hebben aan Mexicanen vanwege het visabeleid in Mexico. Daar moest hij elke grensovergang voor boeten. De douana riep Mexicano? Si? Kom jij maar even hier grote vriend. Dan gingen ze weer door zijn tas en complimenteerden hem om zijn mooie schoenen of iets dergelijks en dan mocht hij weer gaan. Zowel in El Salvador als Honduras en Nicaragua gebeurde dit. De grensovergang met honduras werd nog even leuk toen ik een dikke man onder zijn vrachtwagen in de hangmat zag liggen. Prachtig gezicht, dat zie je niet elke dag.
In Nicaragua moest iedereen even onder de verplichte tassencheck, de Mexicaan tot twee keer toe, al bleek dit ontzettend nutteloos. Meestal kijken ze niet eens en de moeite om de tas uit de bus te halen slokte al teveel tijd op. Iedereen mocht ook betalen, maar liefst $13,00 en dan ook nog de totale kosten van de grensovergang in Honduras van $5,00. toch wel gek als de landen Guatemala, El Salvador, Honduras en Nicaragua een C-4 oprichten voor vrij verkeer en dergelijke, maar vervolgens wel allerlei andere regeletjes opstellen die het vrije verkeer belemmeren. De Mexicaan ging er wat eerder uit in Estreli en mijn busrit duurde wat langer dan verwacht en gehoopt! Het werd al langzaamaan weer donker en de dag was al voorbij. Als Nick en Nimisha niet in Managua waren moest ik de hereniging helaas nog een dagje uitstellen.
Met een Deens stelletje zocht ik naar een goede accomodatie. De meesten waren echter niet echt naar onze wensen, dus namen wij toch maar een taxi naar het enige hostel. Dit hostel bleek best duur, maar Abi onderhandelde en wist een redelijk prijsje voor elkaar te krijgen. Het was behoorlijk heet in de avond en wij doken alledrie eerst even het zwembad in. Nick bleek nog in Leon te zitten, dus ging ik met de Denen Abbi en Sofie op zoek naar wat te eten. Vlakbij een winkelcentrum leek er iets gaande. Wij zagen allemaal creolen met de billen schudden alsof er geen morgen was. Het feestje was bijna ten einde, maar er was nog steeds eten te verkijgen uit de Caribische gebieden van Nicaragua. Er bleek dus een cultureel evenement gaande te zijn. Harstikke leuk om toch even de Caribische cultuur van Nicaragua te kunnen proeven. Wij besloten de avond ook op zijn Cairbisch te eindigen met een goedkope fles rum en kaartspelletjes. Toch nog wat van de dag gemaakt.
De volgende morgen moest ik even uitdokteren hoe ik naar Leon zou gaan. Abbi en Sofie gingen ook mee naar het busstation, maar zij zouden naar Granada in het zuiden vertrekken. De wedstrijd FC Barcelona tegen Real Madrid brak de stad in tweeen. Deze wedstrijd bleek nogal belangrijk te zijn, overal zag je mensen met Barcelona en Madrid shirts lopen en zelfs de muren waren met graffiti ondergespoten met de symbolen van beide clubs. Ik balen dat ik de bus wilde pakken, maar dat viel achteraf wel mee. Het is misschien wel een van de spannenste wedstrijden die ik ooit heb gehoord. Lopend door de straten hoorde ik de 1-0 voor Madrid, maar nog geen tien minuten later hoorde ik vanuit de speaker van een taxi de 1-1 vallen. Eenmaal in de shuttle naar Leon ging de wedstrijd gewoon door over de radio speakers. GOOOAAAAAALLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL, de Leo (Lionel Messi)! Prachtig die beleving van de commentators. Ik kreeg er zowaar de zenuwen van en gelukkig was de man naast mij ook een Barcelona fan. Helaas viel ook de 2-2 maar dat nam de spanning niet weg. Dit was toch een stukje beter dan dat onpartijdige zombiecommentaar van de NOS. De wedstrijd eindigde in gelijk en de rit zat er bijna op. Misschien wel een van de plezierigste busritten die ik heb gehad.
Ik landde op het chaotische station van Leon en het leek mij wel leuk om een fietstaxi te nemen naar het hostel genaamd Bigfoot. De rit was zeer plezierig , vooral de frisse bries in deze bloedhete stad. Ik betaalde de beste man en ging op zoek naar Nick, die er volgens de onvriendelijke jongen achter de bar niet was. Hoe kan dat nou? Ik had toch echt een bevestiging gehad dat hij hier zat. Ik checkte desalniettemin in en hoefde maar $3 dollar te betalen vanwege een verbouwing. Ik liep naar buiten en zoals ik al eerder had meegemaakt stuitte ik daar op Nick en zijn meisje Nimisha. Na de korte kennismaking moest de nieuwe en oude vriendschap weer verzegeld worden met een Mojito! Miscchien wel een paar Mojitos. wij speelden wat pool met het brutale lokale straatjongetje Freddy. Dit jochie was 10 jaar oud en leefde op de straat, maar het hostel was zo aardig hem een plek te geven om zich te vermaken. Hij was ontzettende brutaal, wat wel grappig was maar aan de andere kant moest iemand hem even de grens aangeven. Dat deed ik even met een boze blik en daarna was alles koek en ei tussen mij en hem. Geweldig ventje, was verliefd op de mooie Spaanse Silvia die een vriendin was van Nimisha. Dan maakte hij weer van de vieze gebaren die niet passen bij een tienjarige en vertelde ik hem maar even dat dat gedrag niet gepast was.
Het was vooral aandoenlijk om Freddy met Silvia te zien. De arme jongen had een moeder nodig en Silvia vervulde die rol. Na de pool en wat Mojitos besloten wij gezellig een spelletje monopolie te spelen. Dat doen wij dus ook niet meer voor de komende vijf jaar. De Duitser kocht alle vliegvelden en dat was zo goed als het einde was het niet dat Nimisha hem nog wist te verslaan. Leuk spelletje, maar wat duurt dat lang zeg.
De dag erna besloten wij naar het strand te gaan met zijn vieren. Met Silvia ging het niet zo goed, want haar oma was overleden en zij besloot met Nimisha naar het strand te verkassen voor wat rust. Wij namen een taxi en kwamen aan bij het verlaten strand Las Penas! Wat een heerlijke plek om even tot rust te komen van de stadshectiek. Er was werkelijk niemand op het strand, dus binnen een paar minuten lag ik alweer in het water te hoge golven te trotseren. Silvia verloor haarzelf ook lekker in de golven en dat was fijn om te zien. Het is toch wel een reizigers nachtmerrie om iemand te verliezen en dan aan de andere kant van de wereld te zitten. Gezellig gingen wij weer met zijn allen aan de rum aan het strand en toen de nacht viel en bliksem door de lucht schoot vonden wij het wel leuk om weer de golven in de duiken die nu nog hoger waren. Dat was wel een unieke ervaring, met zijn vieren als een stelletje malloten in het donker in de zee. Ik denk dat ik wel meer dan uur in het water lag. Genieten en ja ik ging die avond ook niet meer terug naar Leon, ondanks dat ik al om 9.00 daar moest zijn om van een vulkaan af te boarden. Het leven was even te goed daar. De avond werd besloten met de film Borat, maar iedereen viel al na een halfuur in slaap.
De ochtend was slopend. Rond 6 uur opstaan en dan met de chicken bus naar Leon, mijn god wat was ik moe. Daar wachtte ik op de grote oranje vrachtwagen die ons naar de pikzwarte vulkaan zou brengen. Het werd een interresante rit waar de takken ons om de oren sloegen en de rurale omgeving nieuwe gekkigheden in petto had. Koe en kart is nog een normaal transport middel evenals liften op het dak van een chicken bus. Iets wat in de stad niet mogelijk is. In de verte kwam een grote zwarte vulkaan in zicht. Dat was toch wel erg steil! Het record stond op 90 kilometer per uur, geen lariekoek! Dat was toch wel een beetje eng, dus besloten wij maar wat moed in te drinken met de lokale Tona bier. De wandeling viel mij zwaar die bult op, gelukkig was onze gids Carlos ook geen superklimmer, dus deden wij het rustig aan. Bijna bovenaan, circa 700 meter, begon het ineens te regenen. Het uitzicht was desondanks prachtig doordat de zwarte gravel zich aftekende tegen de groene omgeving. Daarbij kwam de zwavelgeur ons tegemoet en bleek de vulkaan nog behoorlijk actief. Tijdens de instructies kregen wij nog een biertje en uitleg over het hoe en wat. Daarbij krijgen wij onze geweldige oranje Guantanamo bay pakjes, leuk voor koninginnendag! De plek vanwaar wij naar beneden zouden glijden was geheuld in mist! Carlos lachte zich kapot, dat had hij nog niet meegemaakt. Dit was best eng en niemand wilde als eerste gaan.
Dus ging ik als eerste met een bebaarde Engelsman. Ik dacht dat ik toch wel minstens de 70 kilometer per uur kon halen. Wij gingen tegelijk van start en ik maakte goede vaart, maar sturen bleek toch lastiger dan gedacht en ook je mond dicht houden bleek moeilijk. Ik verloor al gauw controle en ondanks dat de Engelsman zeer langzaam ging haalde hij mij ineens in. Ik sprong zat weer op het board en deed een tweede poging en haalde de Engelsman weer in die ook op zijn snuit was gegaan. Door mijn slechte controle wist ik echter niet de finish met enige snelheid te bereiken en haalde ik maar 38 kilometer per uur. Beneden bleek ook mijn neus en bek vol met zwarte gravel te zitten. eet smakelijk. Iedereen die daarna naar beneden kwam had ongeveer dezelfde probleem.
Het was een leuke ervaring en met de grote vrachtwagen reden wij weer terug naar Leon. Ik was natuurlijk gesloopt en kauwde en spuugde nog steeds stenen uit. Zelfs na zes uur kropen ze nog vanuit mijn neus naar mijn mond. In het hostel wachtte mij twee Mojitos en ook Nick en Nimisha kwamen weer terug van het strand. Silvia bleef achter, die wilde even alleen zijn. Die dag zou ik niet veel meer doen, wij gingen met zijn drieeen nog even naar de film TED en vielen vervolgens als een blok in slaap.
De El Salvadorianen in de bus waren zodanig vervelend dat een Mexicaan wilde wisselen, zodat hij naast mij kon zitten. Hij zei dat de de machocultuur hier zo sterk was dat ze allemaal zo breed zitten als dat Arnie ooit was. Hier zijn de mensen alleen wat breder op een vette manier en wat kleiner dat the Terminator. In ieder geval raakte ik met hem in gesprek en hij vertelde mij dat de mensen in Centraal-Amerika een hekel hebben aan Mexicanen vanwege het visabeleid in Mexico. Daar moest hij elke grensovergang voor boeten. De douana riep Mexicano? Si? Kom jij maar even hier grote vriend. Dan gingen ze weer door zijn tas en complimenteerden hem om zijn mooie schoenen of iets dergelijks en dan mocht hij weer gaan. Zowel in El Salvador als Honduras en Nicaragua gebeurde dit. De grensovergang met honduras werd nog even leuk toen ik een dikke man onder zijn vrachtwagen in de hangmat zag liggen. Prachtig gezicht, dat zie je niet elke dag.
In Nicaragua moest iedereen even onder de verplichte tassencheck, de Mexicaan tot twee keer toe, al bleek dit ontzettend nutteloos. Meestal kijken ze niet eens en de moeite om de tas uit de bus te halen slokte al teveel tijd op. Iedereen mocht ook betalen, maar liefst $13,00 en dan ook nog de totale kosten van de grensovergang in Honduras van $5,00. toch wel gek als de landen Guatemala, El Salvador, Honduras en Nicaragua een C-4 oprichten voor vrij verkeer en dergelijke, maar vervolgens wel allerlei andere regeletjes opstellen die het vrije verkeer belemmeren. De Mexicaan ging er wat eerder uit in Estreli en mijn busrit duurde wat langer dan verwacht en gehoopt! Het werd al langzaamaan weer donker en de dag was al voorbij. Als Nick en Nimisha niet in Managua waren moest ik de hereniging helaas nog een dagje uitstellen.
Met een Deens stelletje zocht ik naar een goede accomodatie. De meesten waren echter niet echt naar onze wensen, dus namen wij toch maar een taxi naar het enige hostel. Dit hostel bleek best duur, maar Abi onderhandelde en wist een redelijk prijsje voor elkaar te krijgen. Het was behoorlijk heet in de avond en wij doken alledrie eerst even het zwembad in. Nick bleek nog in Leon te zitten, dus ging ik met de Denen Abbi en Sofie op zoek naar wat te eten. Vlakbij een winkelcentrum leek er iets gaande. Wij zagen allemaal creolen met de billen schudden alsof er geen morgen was. Het feestje was bijna ten einde, maar er was nog steeds eten te verkijgen uit de Caribische gebieden van Nicaragua. Er bleek dus een cultureel evenement gaande te zijn. Harstikke leuk om toch even de Caribische cultuur van Nicaragua te kunnen proeven. Wij besloten de avond ook op zijn Cairbisch te eindigen met een goedkope fles rum en kaartspelletjes. Toch nog wat van de dag gemaakt.
De volgende morgen moest ik even uitdokteren hoe ik naar Leon zou gaan. Abbi en Sofie gingen ook mee naar het busstation, maar zij zouden naar Granada in het zuiden vertrekken. De wedstrijd FC Barcelona tegen Real Madrid brak de stad in tweeen. Deze wedstrijd bleek nogal belangrijk te zijn, overal zag je mensen met Barcelona en Madrid shirts lopen en zelfs de muren waren met graffiti ondergespoten met de symbolen van beide clubs. Ik balen dat ik de bus wilde pakken, maar dat viel achteraf wel mee. Het is misschien wel een van de spannenste wedstrijden die ik ooit heb gehoord. Lopend door de straten hoorde ik de 1-0 voor Madrid, maar nog geen tien minuten later hoorde ik vanuit de speaker van een taxi de 1-1 vallen. Eenmaal in de shuttle naar Leon ging de wedstrijd gewoon door over de radio speakers. GOOOAAAAAALLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL, de Leo (Lionel Messi)! Prachtig die beleving van de commentators. Ik kreeg er zowaar de zenuwen van en gelukkig was de man naast mij ook een Barcelona fan. Helaas viel ook de 2-2 maar dat nam de spanning niet weg. Dit was toch een stukje beter dan dat onpartijdige zombiecommentaar van de NOS. De wedstrijd eindigde in gelijk en de rit zat er bijna op. Misschien wel een van de plezierigste busritten die ik heb gehad.
Ik landde op het chaotische station van Leon en het leek mij wel leuk om een fietstaxi te nemen naar het hostel genaamd Bigfoot. De rit was zeer plezierig , vooral de frisse bries in deze bloedhete stad. Ik betaalde de beste man en ging op zoek naar Nick, die er volgens de onvriendelijke jongen achter de bar niet was. Hoe kan dat nou? Ik had toch echt een bevestiging gehad dat hij hier zat. Ik checkte desalniettemin in en hoefde maar $3 dollar te betalen vanwege een verbouwing. Ik liep naar buiten en zoals ik al eerder had meegemaakt stuitte ik daar op Nick en zijn meisje Nimisha. Na de korte kennismaking moest de nieuwe en oude vriendschap weer verzegeld worden met een Mojito! Miscchien wel een paar Mojitos. wij speelden wat pool met het brutale lokale straatjongetje Freddy. Dit jochie was 10 jaar oud en leefde op de straat, maar het hostel was zo aardig hem een plek te geven om zich te vermaken. Hij was ontzettende brutaal, wat wel grappig was maar aan de andere kant moest iemand hem even de grens aangeven. Dat deed ik even met een boze blik en daarna was alles koek en ei tussen mij en hem. Geweldig ventje, was verliefd op de mooie Spaanse Silvia die een vriendin was van Nimisha. Dan maakte hij weer van de vieze gebaren die niet passen bij een tienjarige en vertelde ik hem maar even dat dat gedrag niet gepast was.
Het was vooral aandoenlijk om Freddy met Silvia te zien. De arme jongen had een moeder nodig en Silvia vervulde die rol. Na de pool en wat Mojitos besloten wij gezellig een spelletje monopolie te spelen. Dat doen wij dus ook niet meer voor de komende vijf jaar. De Duitser kocht alle vliegvelden en dat was zo goed als het einde was het niet dat Nimisha hem nog wist te verslaan. Leuk spelletje, maar wat duurt dat lang zeg.
De dag erna besloten wij naar het strand te gaan met zijn vieren. Met Silvia ging het niet zo goed, want haar oma was overleden en zij besloot met Nimisha naar het strand te verkassen voor wat rust. Wij namen een taxi en kwamen aan bij het verlaten strand Las Penas! Wat een heerlijke plek om even tot rust te komen van de stadshectiek. Er was werkelijk niemand op het strand, dus binnen een paar minuten lag ik alweer in het water te hoge golven te trotseren. Silvia verloor haarzelf ook lekker in de golven en dat was fijn om te zien. Het is toch wel een reizigers nachtmerrie om iemand te verliezen en dan aan de andere kant van de wereld te zitten. Gezellig gingen wij weer met zijn allen aan de rum aan het strand en toen de nacht viel en bliksem door de lucht schoot vonden wij het wel leuk om weer de golven in de duiken die nu nog hoger waren. Dat was wel een unieke ervaring, met zijn vieren als een stelletje malloten in het donker in de zee. Ik denk dat ik wel meer dan uur in het water lag. Genieten en ja ik ging die avond ook niet meer terug naar Leon, ondanks dat ik al om 9.00 daar moest zijn om van een vulkaan af te boarden. Het leven was even te goed daar. De avond werd besloten met de film Borat, maar iedereen viel al na een halfuur in slaap.
De ochtend was slopend. Rond 6 uur opstaan en dan met de chicken bus naar Leon, mijn god wat was ik moe. Daar wachtte ik op de grote oranje vrachtwagen die ons naar de pikzwarte vulkaan zou brengen. Het werd een interresante rit waar de takken ons om de oren sloegen en de rurale omgeving nieuwe gekkigheden in petto had. Koe en kart is nog een normaal transport middel evenals liften op het dak van een chicken bus. Iets wat in de stad niet mogelijk is. In de verte kwam een grote zwarte vulkaan in zicht. Dat was toch wel erg steil! Het record stond op 90 kilometer per uur, geen lariekoek! Dat was toch wel een beetje eng, dus besloten wij maar wat moed in te drinken met de lokale Tona bier. De wandeling viel mij zwaar die bult op, gelukkig was onze gids Carlos ook geen superklimmer, dus deden wij het rustig aan. Bijna bovenaan, circa 700 meter, begon het ineens te regenen. Het uitzicht was desondanks prachtig doordat de zwarte gravel zich aftekende tegen de groene omgeving. Daarbij kwam de zwavelgeur ons tegemoet en bleek de vulkaan nog behoorlijk actief. Tijdens de instructies kregen wij nog een biertje en uitleg over het hoe en wat. Daarbij krijgen wij onze geweldige oranje Guantanamo bay pakjes, leuk voor koninginnendag! De plek vanwaar wij naar beneden zouden glijden was geheuld in mist! Carlos lachte zich kapot, dat had hij nog niet meegemaakt. Dit was best eng en niemand wilde als eerste gaan.
Dus ging ik als eerste met een bebaarde Engelsman. Ik dacht dat ik toch wel minstens de 70 kilometer per uur kon halen. Wij gingen tegelijk van start en ik maakte goede vaart, maar sturen bleek toch lastiger dan gedacht en ook je mond dicht houden bleek moeilijk. Ik verloor al gauw controle en ondanks dat de Engelsman zeer langzaam ging haalde hij mij ineens in. Ik sprong zat weer op het board en deed een tweede poging en haalde de Engelsman weer in die ook op zijn snuit was gegaan. Door mijn slechte controle wist ik echter niet de finish met enige snelheid te bereiken en haalde ik maar 38 kilometer per uur. Beneden bleek ook mijn neus en bek vol met zwarte gravel te zitten. eet smakelijk. Iedereen die daarna naar beneden kwam had ongeveer dezelfde probleem.
Het was een leuke ervaring en met de grote vrachtwagen reden wij weer terug naar Leon. Ik was natuurlijk gesloopt en kauwde en spuugde nog steeds stenen uit. Zelfs na zes uur kropen ze nog vanuit mijn neus naar mijn mond. In het hostel wachtte mij twee Mojitos en ook Nick en Nimisha kwamen weer terug van het strand. Silvia bleef achter, die wilde even alleen zijn. Die dag zou ik niet veel meer doen, wij gingen met zijn drieeen nog even naar de film TED en vielen vervolgens als een blok in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
