El Tunco Dude!

Na een geweldige tijd in Antigua zat ik dan eindelijk weer in de bus naar het volgende land om een nieuw stempeltje te halen. Misschien ook wel om even op het strand te chillen, want veel anders kan je volgens mij niet doen in El Salvador. Ik had al veel verhalen gehoord over Honduras en El Salvador en ik kan je zeggen dat het zelden heel positief was. Desalniettemin vond ik het wel een bezoekje waard, dus zat ik een volle bus naar El Tunco. De kobbelstenen wegen van Antigua zou ik zeker niet missen besefte ik al gauw. Hobbel na hobbel door de straten om nieuwe reizigers op te pikken. De bus werd al gauw interactief merkte ik en daarom zette ik Queen maar even uit. De gesprekken gingen al gauw over de aparte of ronduit ranzige verhalen in Antigua. Zo was een Amerikaans meisje de avond voor vetrek door een dronken Australier ondergezeken terwijl ze probeerde te slapen. Niet alleen zij maar ook haar tas werd als een doelwit gezien. Goedemorgen, de Australiers flikken het weer. Voor de verandering hadden wij een hele aardige en zorgzame chauffeur die geen moment van onze zijde wijkte wanneer wij bij de douane zaten.

Helaas kregen wij geen stempel bij de grens. Altijd jammer, want wat is er nou mooier dan stempels verzamelen. Het strand kwam inmiddels in zicht wat bij sommigen in de bus toch gejuich leidde. De hitte nam ook weer intens toe en de chauffeur kwam tot de conclusie dat het wel een goed idee was om de airco aan te doen. Een Duitser en een Engelsman hadden het voornamelijk moeilijk, waardoor ik en de Engelse Mo al gauw onder het zweet van de buren zaten. Er waren veel Engelsen in de bus van Indiase komaf, niet dat dat echt te merken was overigens want veel meer Engels wordt het niet. De hele bus vormde al gauw een groep en eenmaal in El Tunco besloot iedereen in dezelfde lodge te verblijven.

Wat moesten wij hier nou doen? Niks dus, prachtig toch. Al gauw liepen wij op het zwarte strand en doken wij in de grote golven waar de surfers dagelijkse capriolen uithalen. De stereotype was weer daar. Veel vol behaarde gespierde Australiers met blond, al dan niet geverfd, haar. Wij konden onze lol niet op in de wilde golven die je alle hoeken van het strand lieten zien. De zon ging langzaamaan onder en iedereen besloot lekker een biertje te doen. Dus kwamen er een paar emmers bier en de toon was weer gezet. De mariachis werden vriendelijk verzocht om ergens anders muziek te spelen, die herrie verstoorde de geluiden van de zee. De zonsondergang was er een om nooit te vergeten. De paarse en roze kleuren van de ondergaande zon op het zwarte strand gaven dit saaie stukje strand ineens een prachtige glans. Iedereen genoot en in het hostel gingen de meesten van ons gezellig door met drankspelletjes. Behalve ik dan, ik lag in de hangmat. Inmiddels was het aan het stormen en de bliksems schoten alle kanten op. De regen verpeste de plannen win mij en Mo om wat te gaan eten. Uiteindelijk toen Mo bijna van zijn stokkie ging door het drankspelletje besloten wij maar wat te gaan eten. De avond eindigde lekker rustig een dorm met airconditioning.

De groep spiltste zich de dag erna, omdat sommigen een waterval in de buurt wilden bezoeken. Ik en de Duitse Janna gingen liever bodyboarden en surfen, dus huurden wij voor $5 beiden een board. Op mijn bodyboard kon ik de golven nog wel pakken, ondanks dat ik soms wel een paar salto´s onderwater moest maken. Dit waren geen geolven voor beginners, wat Janna al gauw moest ondervinden. Na een paar uur in het water liet ik mijzelf op een golf terug naar het strand brengen. De zon was fel en ik was wel toe aan een maaltijd. Janna ervaarde hetzelfde dus al gauw zaten wij een hamburger en een burrito naar achter te schransen en ik nam er maar een grote cerveza bij. Het resultaat was dat wij allebei twee uur lang in coma in de hangmat lagen. Dat was het lichaam niet meer gewend, zoveel activiteit. De groep was natuurlijk alweer terug van de excursie en Janna en ik konden nog een halfuurtje de golven berijden. De zonsondergang was weer eens fenominaal en toen het donker werd gingen wij met de groep uit eten. Ik koos deze keer de traditonele Pupuyas. Simpelweg dikke taco´s met kaas en bonen. Iedereen had zin om even uit te gaan en daarom besloten wij de Jaguar te bezoeken, waar livemuziek zou worden gespeeld. De muziek echter was buitengewoon dramatisch, waardoor de helft terug ging naar de lodge om een potje te poolen. De avond leek op niks uit te lopen en met twee locals gingen wij naar het strand om even daar te kletsen en te relaxen. De man met de hammer kwam echter al snel langs, waardoor mijn bedje al gauw werd gevonden. Zwaar hoor dat bodyboarden.

De ochtend begon met pannekoeken en fruit. Ik probeerde wat informatie in te winnen bij een klein toeristen kantoortje, maar de vrouw was buitengewoon onbehulpzaam. Ik besloot maar gewoon naar de hoofdstad te gaan, het beruchte San Salvador. Ik zei iedereen gauw gedag en als een beladen ezel liep ik snel naar de bushalte. Vanzelfsprekend werd er niet naar mijn vraag geluisterd, waardoor ik in de verkeerde bus belande. Niet dat dat veel uitmaakt, want het is allemaal op dezelfde weg. De mensen zijn ook eerlijk over de prijs. Ik gaf tot twee keer toe teveel geld en ik keeg het elke keer netjes terug. De twee bus was de juiste gelukkig, al had deze wel wat moeite met de eerste meters. Deze tweedehandse Amerikaanse bus leek aan het einde van zijn latijn, maar wist na twee uur toch San Salvador te bereiken. Ik deelde een taxi met een Australier die een gigantisch surfboard met zich mee had genomen. Het paste net en na een kort ritje kwamen wij aan bij het busstation. Hier bleek ik echter geen kaartje te kunnen kopen, dat moest ik doen in een hotel ergens anders.

Ik kon dus niet diezelfde dag weg met de bus en toen ik met de taxi hotel San Carlos bereikte kwam ik al gauw tot de conclusie dat het hier niet echt veilig was. De bewaker met shotgun gaf die impressie. Ik kocht een kaartje naar Managua voor de volgende morgen en kon met mijn laatste dollars nog net het hostel betalen. Dat is waar ook, El Salvador gebruikt de Amerikaanse dollar en heeft zelf inmiddels geen munt meer. In ieder geval moest ik dus hoe dan ook geld tevoorschijn toveren, want ook aan de grens van Honduras en Nicuragua was het weer eens betalen. Ik vroeg de vrouwelijke medewerker van het Ticabus station of het wel veilig was. Dat was het niet, maar overdag was het wel redelijk veilig. Ik luisterde naar de instructies en vroeg om een tekeningetje. Die bleek niet erg correct te zijn en voor ik het wist liep ik een salon binnen om te vragen waar het nou een bankautomaat te vinden was. De vrouwen waren echter wel erg hoerig gekleed en ja hoor, daar stond ik dan in een hoerenhuis. Ik wist niet hoe gauw ik weg moest komen van de vrouw die maar doorging over massage dit, massage dat. buiten vroeg ik een uiterst vriendelijk man de weg en hij wist het wel te vertellen. De buurt werd er niet veiliger op, maar er waren gelukkig veel mensen aanwezig. Ik nam $250 dollar uit de automaat en probeerde het goed te verbergen. Om de hoek nam ik een grote wortelsap en op een ander hoekje kocht ik wat goedkoop eten voor onderweg. Vlakbij het hotel was een straat afgezet door de politie met een gele lint.

Ik had niet zoveel zin meer om de deur uit te gaan. Helaas dreef de honger mij nog een keer de deur uit en ik nam een sapje bij de vrolijke gezette tante met gouden tanden. Volgens mij probeerde zij met mij te flirten de tweede keer dus dan is er maar een ding te doen, me no hablo Espanyol senorita. No lo entiendo. De mensen reden ook als ware gestoorden over de smalle wegen en ik vreesde het gekke verkeer ineens meer dan de mogelijkheid van beroving. Ik scoorde snel een hotdog, een crossaint en wat bananenbrood voor ik definitief het hotel niet meer uitkwam. Het was toch al donker, dus niks meer te doen. Ik lag lekker rustig een boekje te lezen tot mijn buurman besloot gitaar te spelen. Na een uur vond ik het wel genoeg. Ik moest al om 04:00 opstaan.

S´ochtends werd ik gewekt door de bewaker. Ik moest blijkbaar nog wat eerder opstaan dan gedacht. De bus zag er wel koosjer uit en in een bijna volle bus zette wij koers naar Managua. Het was nog pikkedonker en ik had er niet veel moeite mee deze plek te verlaten. Als het goed was, wachtte Nick met zijn Engelse meisje in de hoofdstad van Nicuaragua. Het was wel weer tijd voor een hereniging.