Fiesta, Fiesta, viva la independencia de Guatemala

Er was een bijzonder weekend op komst, want het onafhankelijkheid weekend kwam eraan. Nou was er al elke dag vuurwerk voor onduidelijke redenen, maar naar mate de vrijdag naderde leek het steeds meer toe te nemen. Samen met een Amerikaanse meid die ik had leren kennen in de bus naar Antigua, genaamd Eleni, zochten wij voor een goede deal naar San Pedro dat aan het mooie Lago de Atitlan ligt. Nick lag nog katerig op de bank, die had het weer wat te bont gemaakt. Nadat wij dit geregeld hadden vervolgden wij onze weg en besloten Nick, Paul en ik om nog even wat drankjes te doen. Dit liep vanzelfsprekend weer uit op meerdere drankjes en de dag erna was het even afzien voor ons. Vooral Nick zag het allemaal niet meer zitten die ochtend. Dat werd natuurlijk nog grappiger toen een stoet kinderen voorbij kwam rennen met luide fluitjes, toeters en vuurwerk, terwijl wij op de bus aan het wachten waren.

Het feest was begonnen. Eenmaal in de krappe bus reden wij al stuiterend over de stenen straten van Antigua. Eleni vergezelde ons in het noorden van de stad en op het moment dat wij uit de stadsring verlieten stonden wij al meteen vast in de file. Het was een levendige boel. Mensen gooiden waterballonen naar elkaar en overal renden groepen mensen met fakkels door de straten en op de wegen. Dit was de voorbode voor wat ons te wachten stond. Niet dat Nick en ik op dat moment aan een feestje moesten denken. Zo´n koude waterballon zou echter wel lekker zijn geweest, want als je stilstaat in het verkeer is het meteen bloedheet.

Het duurde wel even voor wij uit de file waren. Alle stadsmensen willen ook lekker het onafhankelijkheidsweekend aan het meer vieren, dus drukte alom. Toen de file voorbij was waren wij al bijna in de bergen en de wegen daar zijn niet geschikt voor een snelle rit. De wegen zaten vol met gigantische gaten en er was een hoop geslinger. De zon ging al langzaam onder en dat betekende dat de rit wel minstens een paar uur langer had geduurd dan normaal het geval is. Dat maakte het uitzicht echter ook geweldig, want net toen wij het hoogste puntje van de berg hadden bereikt en naar beneden reden kwamen het meer en de dorpjes in zicht.

In San Pedro was het pikkedonker en de weg naar hostel Zoola was onduidelijk. Gelukkig zijn er meerdere Guatemalteekse touroperators die je maar wat graag ernaartoe brengen, want daar krijgen zij commissie voor. De dunne donkere paden maakten het allemaal wat ongemakkelijk, maar het hostel waar wij in waren beland was een van de mooiste die ik ooit had gezien. Een geweldige loungeruimte, restaurant, bar en zwembad aan het meer. Het mooiste was dat bij elk drankje dat je nam, je nog een gratis shot erbij kreeg. Dit kon nog wel is uit de hand gaan lopen.

Binnen no-time stonden wij aan de bar en daar leerde ik mijn nieuwe liefde gin & tonic kennen. Ik was echter niet echt toe aan een stapavond, maar er kwamen twee nieuwe mensen in onze kring genaamd Nico en Audrey. Nico was een suffe Fin en Audrey en vlotte Amerikaanse die de liefde voor elkaar al waren verloren, maar desondanks wel samen verder reisden. Nou kwam dit vooral van Audrey, want Nico leek het allemaal niet echt door te hebben. Desalniettemin, waren zij wel in voor een feestje en ik werd als het ware meegesleurd naar de bar. Ok, een drankje dan! Ik nam een gin & tonic, die al gauw gevolgd werd door een Mojito, wat weer gevolgd werd door een liter bier en ja dan ben je al gauw weer op dat punt beland. De Sloveense barman en drie gestoorde Guatemalteekse meiden waren daar medeverantwoordelijk voor. Wanneer liedjes als barbie girl worden gedraaid weet je hoelaat het is. Een van de Guatemalteekse meiden vond mij leuker dan dat ik haar leuk vond. Doodleuk schreef zij op haar rondingen; I Love you Jordy. Dit werd mede mogelijk gemaakt door Eleni die lekker aan het stoken was. De avond werd vervolgd in ons hostel en later weer een andere bar. Ik kwam rond 6 uur s´ochtends terugstrompelen, terwijl Nick even ergens anders verbleef. Daar wist ik natuurlijk Eleni wakker om aan het zwembad de zonsopgang aan het meer te aanschouwen. Een goeie keuze, want de dagen daarna zou ik niet meer voor zonsopgang aan het meer zitten.

Redelijk in orde, begonnen wij de dag met een bloody mary. Het zwembad was heerlijk koud en de zon scheen volop. Doorgaan dus! Tot mijn grote ontsteltenis kwamen de Guatemalteekse meiden en onze Sloveense barman ook weer aankakken. Vooral miss I Love You Jordy werd ons een doorn in het oog met haar uitbundige gestoordheid. Inmiddels werden wij vergezeld door mister Johnny Lightning Canada, die een grote meerwaarde voor de groep bleek. Om de Guatemalteken te ontvluchtten besloten wij op aanraden van Johnny naar een afgelegen plek te gaan. Daar bleek het uitzicht geweldig en Nick en ik openden onze flessen Cato Negro wijn. De toon was weer gezet. De kayakers werden door ons aangemoedigd met luid gezang. Eye of the tiger............! Even aanmoedigen die gasten! De avond werd vanaf dat moment een beetje blur. Gelukkig hebben wij de foto's nog en blijkbaar heb ik een Elton John achtige bril gevonden en deze de hele avond opgehad op de Freedom Party.

De puf was aardig op aan het raken, maar niet voor Johnny Lightning Canada. Die kwam weer doodleuk aankakken met vier bloody mary´s. De uitdrukking op Nicks gezicht was priceless. Arme jongen had het moeilijk. Iemand kwam vervolgens met het gekke idee om te gaan kayaken, ik verdenk nog steeds Johnny. Het duurde echter nog wel een paar uur, voordat wij dat punt wisten te bereiken. In deze staat gaat alles wat langzamer. Nick werd ondertussen nog gehussled door een 12 jarig Maya meisje door veels te veel te betalen voor wat nootjes. Een geinige scene waarin zo´n jong meisje de accountant uit Seattle even alle hoeken van de onderhandelingstafel liet zien.

Het serieuze werk kwam eraan. Kayaken naar San Marcos. Echt zin had ik er niet in, maar de groepsdruk he. Het bleek al gauw dat ik mij niet echt zou vermaken in deze eenpersoonkayak. Ik vond het al niet echt warm die dag en dan ook nog een uur roeien naar San Marcos. Natuurlijk liep iedereen elkander te klooien door te proberen de andere kayak om te gooien. Niemand slaagde daar echter in, dus redelijk droog konden wij de andere zijde bereiken. Wat een slecht idee en ik moest ook nog terug. Ik at daar een heerlijke burrito en natuurlijk nam ik een gin & tonic. Iedereen was lekker bezig Nick op te naaien, want die had het erg zwaar. Goed doelwit dus en voor die het wist had Johnny hem weer aan de bloody mary.

Helaas moesten wij ook nog terug, veel later dan iedere specialist je zou aanraden. De wolken pakten zich boven het meer en de wind besloot tegen ons te gaan werken die dag. Dit zou een zware terugrit worden. Johnny zat samen in de boot met Eleni dus voor hun was het wat makkelijker, maar de rest zat ik een eenpersoonsbootje. Ik had er wel genoeg van en wilde zo snel mogelijk terug. De golven sloegen in de kayak en de wind blies mij als het ware terug. Ik had het echter zo koud dat ik al scheldend en op volle toeren Eleni en Johnny bij wist te houden. Godverdomme klotekayak, wat een kutidee, kutzooi enzovoort. Het werkte wel en ik kwam tegelijk met Eleni en Johnny aan. De rest liet nog wel even op zich wachten en daarbij begon het ook nog te regenen. Aan de kade zaten wij ook flink te rillen, man wat was het ineens koud. Nick stopte 20 meter voor de kade ineens. Hij gaf het op, net voor het einde. Met wat motivatie vanaf de kade wist hij zijn laatste energie bij elkaar te rapen en toch de veilige haven te bereiken. Audrey en Nico volgden als laatsten en vanaf dat moment was het rennen naar het hostel voor een warme douche. Deze was vanzelfsprekend niet warm die dag. Iedereen had wel even genoeg van al het drinken en wij besloten het allemaal rustig aan te doen. Verstandige keuze.

De dag erna ging de groep uit elkaar. Onvermijdelijk maar waar en wat een mooie tijd hadden wij gehad in San Pedro. De rit terug met Nick en Eleni kenmerkte zich door dichte mist en suffe koppen. Wij zagen werkelijk geen hand voor ogen, maar de chauffeur reed onbevangen door. Nick en ik planden een pizza avond en wij schransten onder het genot van een fimplje die avond even drie pizza´s naar binnen. Eleni kwam er later ook nog even bij, maar iedereen was simpelweg kapot. Lekker dromen over vervlogen dagen aan Lago Atitlan. Wat een gestoord weekend was dat.