Antigua y ninos de Guatemala

Wij werden gedropt bij een hostel genaamd Yellow House waar Paul zou verblijven. Ik besloot om naar Umma Gumma te gaan, gewoon vanwege de naam. De dame bij de receptie bleek niet echt snugger te zijn. Ik herhaalde regelmatig dat ik een dormitorio wilde, maar zij bleef mij maar naar privates brengen. Op een gegeven had ik er wel genoeg van en dat maakte ik dan ook duidelijk. Eindelijk alles geordend vervolgde ik mijn weg, waar ik wederom op Ben Moose stuitte. Hij was op zoek naar souvenirs voor thuis. Ik had een afspraak op het kantoor van NiñosdeGuatemala, althans dat dacht ik. Na kort gezocht te hebben kwam ik aan bij een kantoor met gesloten deuren. Nou was ik al niet heel blij met de communicatie, dus hier werd ik ook niet echt enthousiast van. Er zat niks anders op dan maar weer terug te gaan en op morgen gokken. Maar toen die dag kwam was er wederom geen spoor te bekennen van James. Er was inmiddels wel ander personeel aanwezig, maar die konden mij niet echt verder helpen. Ik besloot maar contact op te nemen met James en wij zouden elkaar de volgende dag ontmoeten. Maar wederom was meneer niet aanwezig te dag erna. Ik doneerde nog wel een boek, maar was eigenlijk wel klaar met het project. Hoe kon een project nou professioneel gerund worden als de communicatie al zo verloopt. Gelukkig kreeg ik een excuus kort erna en blijkbaar had hij zicht vergist in de tijd. Paul zij tegen mij: Kap ermee beste man. Ik was echter nog steeds hoopvol dat het wat zou worden.

Dus de dag erna stond ik wederom paraat en deze keer was James maar 10 minuten te laat. Vervolgens bespraken wij de gang van zaken en wat ik daar zou gaan doen. Ik besloot in hostels te verblijven, want het guesthouse kostte mij het dubbele. Met de pick up truck gingen wij de andere vrijwilligers ophalen. Wederom was er een communicatieprobleem, waardoor alles behoorlijk lang duurde. Uiteindelijk vonden wij de verloren Duitser Paul en later warden wij ook nog vergezeld door de Spanjaard Sergio. Paul bleek al gauw een negentienjarige betweter die alles met Duitsland vergeleek. Maar in Duitsland luisteren de kinderen veel beter en dat soort onzin. Mijn reactie was dan ook dat dit het hele problem was in de jaren dertig en veertig in Duitsland en een beetje anti-autoriteit mentaliteit op dat moment geen kwaad had gekund. Sergio is een bankier met een hart, wat altijd fijn is om te horen en zien. Zijn vakantie is vrijwilligerswerk. Toch wel nobel dacht ik zo. James liet ons de eerste school zien die door NiñosdeGuatemala is gebouwd en ik moet zeggen dat het er puik uitzag. Nuestro Futuro heft twee verdiepingen met een computerruimte en een bibliotheek. De tweede school waar de constructive van de tweede verdieping gaande was heet El Povenir. Daar zouden wij drieen de komende tijd aan de slag gaan. De tweede verdieping was nog kaal en de school is een stukje kleiner, maar daar wordt aan gewerkt. Ondertussen leverden wij ook twee nieuwe gedoneerde computers uit Noorwegen af.

Toch wel bijzonder hoe mensen bereid zijn om andere mensen te helpen.
Met de discobus gingen wij terug naar Antigua. Daar gingen de Canadese Paul en ik vervolgens de markt op waar ons constant gevraagd werd wat wij zochten. ¿Busca, Busca? Busco Amor was het antwoord dat ik gaf en dat leidde tot veel gegiechel. Paul zag meteen een geode openingslijn voor wanneer hij terug was in Vietnam. De beste man had gele koorts, zoals hij het zelf beschreef. De eerste werkdag was meteen ruw. Het werken in de bouw in Guatemala is een stukje primitiever en werkelijk alles wordt met de hand gedaan! Aan het eind van de dag zaten mijn handen dan ook onder de blaren, sneeen en was mijn nek verbrand. Werkdag twee werd er dan ook niet beter op. Zware hopen met zand en steen moesten met emmers via een ladder omhoog worden gedragen in de brandende zon. Ik deed het schepwerk wat mij de dag erna behoorlijke spierpijn opleverde. De bouwvakkers kunnen alles. Van metselen tot steigerbouwen. De steigers zijn dan wel van hout en met het afbreken ervan was ik af en toe redelijk bezorgd om de veiligheid. De mannen werken allemaal zonder handschoenen, waardoor er een laag leer rondom de handen van de mannen zit. Het dieet van deze heren is simpelweg water en brood. Zij halen ook elke dag een paar zakjes chips en op bepaalde dagen eten zij nog wel eens taco’s. De mannen spreken onverstaanbaar Spaans. Ik moet daarbij echter wel zeggen dat ook in de bouw in Nederland de bouwvakkers uit bepaalde regionen niet te verstaan zijn. De mannen zij uberhaupt behoorlijk stil, niet zo praatlustig. Ik voel mij soms erg begaan met deze arme sloebers. Zo gaf ik op een dag al mijn bananen weg, omdat ik het brood en water dieet niet meer aan kon zien. De mannen werken op kapotte schoenen en de kans dat de rug het begeeft voor het vijftigste levensjaar is toch erg groot. De werkmentaliteit is keihard. Ik dacht dat ze net als in Mexico wat luier waren, maar deze mannen werken hard! Van 7 to 5 bikkelen ze door, terwijl ze maar een minimum aan pauzes nemen.

Het assisteren met lesgeven is een heel ander verhaal. Ik help de zesjarigen met het schrijven van letters en cijfers en dien als amusement tijdens de pauzes. De kinderen zijn makkelijk te vermaken, maar het blijkt moeilijk grenzen te stellen. Een simpele nee volstaat gewoon niet en af en toe moet je iets hardhandiger zijn. Dan zijn de kids even boos, maar binnen een paar minuten krijg je weer een boel knuffels. Dat mijn Spaans niet goed genoeg is maakt het er niet makkelijker op, al krijg ik de kinderen wel tot het zingen van liedjes. Zo gaf ik een keer Engelse les met de Duitse Paul en deden wij als oefening hoofd, schouders, knie en teen. Lachen gieren brullen natuurlijk. Op de speelplaats is het elke dag een gekkenhuis. De kinderen rennen in de tientallen achter je aan en klimmen op je alsof je een klimrek bent. Nou zijn Paul en ik ook reuzen voor deze kids en de gemiddelde Guatemalteek, maar als je 4 kinderen aan je nek en 4 rondom je been hebt hangen beginnen zelfs wij te bezwijken.

Dan zijn er de probleem kids. Een meisje genaamd Kimberly spant de kroon. Zij kan zich nergens op focussen en klimt als een gestoorde chimpansee over tafels en stoelen. Daarbij vind ze het heerlijk om te provoceren en vooral niet te luisteren. Ik vind haar soms wel erg komisch, evenals de docente Silvia. Vanzelfsprekend vind Paul het maar niks dat het zesjarige meisje niet in gareel loopt, in Duitsland doen de kinderen dat namelijk wel. Paul is wel een goeie gozer, werkt keihard en veel, maar ik vermoed wel een vorm van autisme. Inmiddels heb ik ook wat favoriete kids. Kleve is een geweldig ventje, waarvan de moeder hier in de keuken werkt. Hij leek eerst moeilijk, maar nu krijg ik een boel knuffels en kletst die mij de oren van de kop. Ik kreeg recentelijk te horen dat het kind Hepatitus heeft opgelopen. Paul had gezien de familie van Kleve leefde in een klein lekkend hutje met een eenpersoonsbed dat gedeeld moest worden door de drie broertjes. Pittig om te verwerken, maar gelukkig brengt de school hem veel plezier en geeft de school voedsel en werk aan de moeder. Dan is er nog een meisje genaamd Ana Cecilia die slist doordat zij een paar tanden ontbreekt. Echt een schatje en een van de slimste kinderen van de klas. Echt een poppetje evenals een ander meisje genaamd Katherina die maar naar mij blijft staren. Een ander grappig meisje heet Heidy en met haar twee vlechtjes past de naam precies. Het meisje praat niet en leeft in haar eigen wereld, maar soms kun je even tot haar doordringen met wat grappigs. Het is ook wel een boefje die af en toe als de juf niet oplet op andermans tekening gaat krassen. Soms zie je wel de harde realiteit en zie je kinderen met blauwe plekken. Ik hoorde van de eigenares van de dichtsbijzijnde koffieplantage dat er regelmatig klappen vielen in de omgeving. De school geeft ook eten aan de kids, want ook dat schijnt thuis nog wel is in gebrek te zijn. In de pauzes is het vaak echt een gekkenhuis en een keer dreven de kids mij tot waanzin, waardoor ik besloot boven op de goal even mijn rust te pakken. Dat staan daar twintig van die leeuwen onder je te wachten tot je weer naar beneden komt.

Mijn mentale redding was dan ook de komst van Nick, die als een echte partyanimal met mij Antigua onveilig ging maken. Ik veruilde net van hostel Antigua naar Villa Esthela voor een dag en zag hem toevallig lopen. De eerste avond stappen op de vrijdag was heel gezellig. Toen het feestje afgelopen leek rond 1 uur, vonden wij een grote groep mensen bij Central Parque. Met deze hele groep liepen wij naar een nachtwinkel om verder te drinken en daar raakten wij in gesprek met de ambassadeur van Colombia, genaamd Alfonso. Een gezette en vrolijke man die ons vervolgens naar een afterparty dirigeerde en voor een groep van twintig man de entrée betaalde. Leuke avond en de dag erna deden wij nog een poging, die wat vroeger eindigde doordat er teveel goedkope rum van hier was gedronken. Qua eten zit het ook wel snor in Antigua. Er is hier een bakkertje met het meest heerlijke brood voorstelbaar, gevuld met groenten of vlees en kaas. Daarbij kun je ook een currywurz naar binnen werken of vele andere international en nationale lekkernijen. Op de markt van Antigua vind je de heerlijkste met kaas gevulde tortillas en advocado saus. De prijzen zijn om je rot te lachen op de markt. Ik at een van die tortillas, een ander gerecht met bieten en kaas en een chocolade taart voor 18Q, oftewel 1,80 euro.

De omgeving liegt er niet om. Antigua ligt tussen drie vulkanen in, waarvan eentje behoorlijk actief is. Deze actieve vulkaan heet Fuego. De eerste keer dat ik hem uit zag barsten bleek het niet veel voor te stellen. Er kwam wel wat lava uit, maar toen lag ik al in mijn nest. De tweede eruptie was echter een stuk heftiger. Vanaf de school zag ik enorme pluimen met as en rook de omgeving bedekken. Rond de 10.000 mensen die rondom de vulkaan leven moesten worden gevacueerd. Niemand raakte gelukkig gewond. In de avond leverde dit echter wel spectaculaire beelden op. Het magma spuwde uit de vulkaan en bliksem scheerde horizontaal over de hemel. Toch wel gaaf om een keer mee te maken! De eerste keer dat ik het uitzicht over Antigua mocht aanschouwen was erg bijzonder. Wat een geweldige locatie voor een stad. Helaas is dat niet altijd zonder gevolgen. De stad is in de 18e eeuw een keer tot de grond aan verwoest door een aardbeving. De ruines getuigen van deze gebeurtenis, waarvan een kathedraal zonder dak toch wel het meest bijzondere is. De open hemel geeft het een schilderijachtig effect. Ik denk dat deze kapotte kerk wel is mijn favoriete kan zijn. De stad heeft verder nog een boel andere koloniale gebouwen en ruines. De Maya vrouwtjes verkopen hier hun waren, terwijl de mannen die fluiten verkopen eigenlijk drugsdealers zijn. Onveilig is het hier niet echt, maar toch gebeuren er een hoop nare dingen. Zo ken ik al aardig wat mensen die geskimmed zijn en is een Engelsman die in mijn hostel verbleef hier gedrogeerd en beroofd in Central Parque. Weliswaar stom van hem om een drankje van een wildvreemde in het park te accepteren, maar toch!
Ik denk dat ik de juiste keuze heb gemaakt om hier te blijven. De ervaring en de geweldige omgeving hebben de maand doen vliegen. Nick is uiteindelijk nog drie weken hier gebleven, maar dat verhaal komt nog. Mijn werk hier is bijna ten einde en de leuke uitstapjes naar Lago Atitlan en Earth lodge vonden tussendoor plaats. Voor het volgende verhaal dus!