Esta frio aqui!

De bussen zijn niet gemaakt voor de gemiddelde Nederlander. Met de knieen zit je strak tegen de stoel voor je aan en een neksteuntje zit er helaas ook niet bij. Nou schijnt dit nog steeds beter te zijn dan de beruchte Chicken bus, die ik absoluut niet van plan ben te nemen als dit al de standaard is. De shuttle was echter niet vol bezet, waardoor wij toch nog redelijk comfortabel richting onze nieuwe destinatie reden. De chauffeur was je typische vriendelijke Guatemalteek. Onderweg was hij zo aardig om even te stoppen midden in de bergen, zodat wij wat kiekjes konden schieten van de prachtige omgeving. De bus was bezet met twee anti-sociale Israeliers, Paul, ik en een een Southern Lawyer genaamd Ben Moose. De rit was regelmatig spannend door het gevaarlijke rijgedrag en de onvoorspelbare omgeving. Zo remde de chauffeur een keer met slippende banden om niet de wagen voor hem te rammen en was ook een overstekend kind de reden om vol op de rem te gaan! Even schrikken, maar blijkbaar de normaalste zaak van de wereld. De rit werd ook interresant toen wij over een zandweg richting onze destinatie reden genaamd Alquin. Voor ons stond een vrachtwagen die volledig bezet werd door liftende Guatemalteken. Onze shuttle leek natuurlijk ook een geweldig busje om op mee te liften, maar dat liet onze chauffeur niet gebeuren gelukkig. Desalniettemin lijkt het hier de normaalste zaak van de wereld om lifters mee te nemen voor een klein bedrag of gratis.

Eenmaal in Alquin reden wij naar onze lodge genaamd El Retiro. Lekker geisoleerd van het dorp en midden in de natuur. De lodge was gebouwd naast de rivier, waar de lokale Maya kinderen vrolijk aan het zwemmen en spelen waren. Paul ik en Ben vonden al gauw onze vaste stek aan de rivier op een klein houten dok. De zon scheen en een literfles bier per persoon was dan ook onvermijdelijk. Terwijl wij gezellig aan het kletsen waren kwam een ouwe Maya tante even langs om mij een armbandje te verkopen. Normaal ga ik daar niet in mee, maar ik vond het zo´n leuk mens dat ik het wel voor een prikkie wilde kopen. Zo gezegd, zo gedaan en nadat ze doorhad dat een onze Vietnamwijze Paul geen interesse had ging ze er weer vandoor. Ik leerde van haar wat Maya woorden, al ben ik die inmiddels weer kwijt. Toch vind ik het bijzonder dat er de eerste taal van de mensen hier een Maya dialect is en dat sommigen zelfs helemaal geen Spaans spreken. Ondertussen werd er een nieuwe fles gallo geopend en begon Ben Moose steeds meer zijn zuidelijk accent op te zetten. Paul ging maar door met het vergelijken tussen Vietnam en Guatemala en ook ik bestelde een nieuwe Gallo. De avond vorderde en de vleermuizen vlogen in de duizenden langs onze hoofden aan de rivier.In Texas zat ik nog te wachten tot de vleermuizen tevoorschijn kwamen, hier vlogen zij mij onverwacht om de oren. De avond zou iets te lang doorgaan, daar zou ik de dag erna voor boeten.

Vanzelfsprekend wilden wij naar Semuc champey. Toch vond ik uit bed komen al lastig genoeg. Ik besloot daarom om de ijskoude rivier te trotseren als remedie. Door de modder liep ik op blote voeten naar een boom. Vandaar sprong ik in het iets te ondiepe water in de snelstromende rivier die mij meesleurde richting het dok. Ik greep een van de touwen die mensen hier hadden opgehangen en kwam toch redelijk verfrist uit het water. Wij verzamelden bij een pick up en daar mochten wij achterin de bak als een stuk vee plaatsnemen. Niet in waar ik op zat te wachten onder deze omstandigheden. De pick up was ook nog aardig vol, waardoor wij allemaal stonden in de hete zon. De weg werd nog plezieriger toen wij de bergen in reden en de weg verdween. Als in een blender werden wij heen en weer geschud en de rit leek wel uren te duren. De aankomst bij de grotten was dan ook een ware opluchting.

Binnen 10 seconden stonden er drie Maya kids rondom de auto om chocola te verkopen. Kijk ze niet in de ogen, dan ben je verloren. Met de groep liepen wij richting de grotten, waar onze hufterige tourguide ons richting een schommel instrueerde. Deze schommel was echter flink hoog en eindigde met een val in de rivier. Ik beet de spits af en onderweg realiseerde ik mij dat het nog hoger was dan ik dacht! Desondanks was het heerlijk om in het koude water van de rivier te vallen na die rit. Ben volgde met een smakkerd, maar niemand zou zo lijden als de verbrande Engelsman die volgde. Nog zo rood als een kreeft belande deze vent vol met zijn rug op hert water. Het deed pijn, veel pijn.

Na dit kortstondige schommelen kregen wij een kaarsje in de handen gedrukt en wat oorlogsverf op ons gezicht geschminkt. Oranje vanzelfsprekend! Tijd voor de grotten. Het was behoorlijk donker en veiligheidsintructies kregen wij niet. Lopen door de grotten was leuk, totdat wij het koude diepe inmoesten. Godskolere, wat koud! Daarbij zag je ook geen hand voor ogen met alleen dat kaarsje dat om de haverklap uitging. Ik stootte regelmatig mijn knieen tegen de verbrogen rotsen in het donkere water, wat toch wel wat schade opleverde. Wij klommen over en onder de ondergrondse watervallen en maakte gekke sprongen van hoge plekken. Paul was ook niet echt in zijn element, dit was de laatste keer. Bij het eindpunt beseften wij dat wij ook nog terug moesten. Dit is het moment waarop je die slome mensen in de groep wel kan schieten. Konden wij niet gewoon deze mensen achterlaten, zoals natuurlijke selectie werkt? Ik begon maar wat oefeningen te doen om mijzelf warm te houden. Mijn kaars had het inmiddels definitief begeven en ik kon mij voorstellen in wat voor situatie je zit zonder licht in de grotten. Misschien iets voor een goede horror film? Aan het einde groette ik het daglicht! Eindelijk wat warmte.

De volgende stap had te maken met een rubberen band en weer koud water. Tuben word het ook wel genoemd. Een van de Israelischers liet de rubberen band vallenin de rivier en de heldhaftige Ben Moose faalde in het binnenhalen van de band door vol op zijn billen te vallen. Gelukkig was de tourguide wel alert en capabel. Op het veels te kleine bandje dreven wij een stukje naar beneden, wat niet echt veel spanning opleverde. Leuker was de verbrande Engelsman die het ook voor elkaar kreeg om zijn band te laten vallen en hij dat ding honderden meters na kon jagen. Het laatste gedeelte was de hoofdattractie. De prachtige watervallen van Semuc Champey. Om daar te komen moesten wij een stuk lopen. De Maya meisjes hadden Ben inmiddels overgehaald wat chocola te kopen en dat beetje energie konden wij goed gebruiken voor de berg die beklommen moest worden om tot het prachtige uitzicht te komen. De stijle trappen en soms zelfs geen trappen bleken zwaar voor sommigen en ik kon de vertragingen niet meer aan. Daarom besloot ik naar boven te rennen! De kater eraf lopen, moet kunnen! Ik verwachtte het uitzichtpunt voor mezelf te hebben, maar helaas was er al een andere groep aanwezig. Het uitzicht was er echter niet minder om, wat een prachtige plek! Met Paul en Ben liep ik naar beneden, wat bijzonder gevaarlijk bleek te zijn. Het was ontzettend glad en alle drie lagen wij bijna onderaan de bult op verschillende momenten.

Beneden werden wij verwelkomd door een groep apen, wederom de spidermonkeys. Deze gooiden gelukkig geen fruit en ik kon dan ook goede foto´s van de beesten maken. Na wat gegeten te hebben bezochten wij de watervallen met het kristal heldere water. Heerlijk om in te zwemmen en prachtig om te ervaren. Nog beter dan het uitzicht van bovenaf. De foto´s liegen er niet om. Ook hier gleed iedereen op zijn bakkus. Het was wederom glad. Na een paar uur hier hadden wij er wel genoeg van en toen de pick up weer klaarstond konden wij gaan. Ik besloot deze keer te gaan liggen en ondanks dat het niet heel comfortabel was, bleek het een betere optie te zijn staan. Alhoewel, ik kreeg wel een keer de dikke reet van een Guatemalteekse dame in mijn gezicht toen de chauffeur besloot hard op de rem te stappen. Die avond genoten wij van een uitgebreid buffet en onze favoriete plek op de dok. Natuurlijk weer langer als gepland.

Onze tijd hier zat erop en wij namen de shuttle naar Antigua. Deze keer zat het busje wel vol en zonder neksteun was het moeilijk om een dutje te doen. Wij waren nog geen uur onderweg totdat een luide knal onze oren bereikte. De bus stopte en wij bleken een lekke band te hebben. Toen ik even goed naar de banden van de shuttle keek zag ik dat er nauwelijks profiel op zat. Volgens mij rijden zij hier net zolang door met dezelfde banden tot ze klappen. Veilig en verstandig. Het nieuwe wiel dat tevoorschijn kwam leek helemaal niet zo nieuw. De band leek er al sinds de jaren zeventig te hangen. Op hoop van zegen dan maar. Nadat wij de files in Guatemala stad mee mochten maken, kwamen wij dan eindelijk na veel vertraging aan in Antigua.