Unbelizable

Na het betalen van de vreemde port tax en de embarcation fee kon iedereen door een uitvoerige screening. De tassen moesten in een rijtje op de grond en al het eten moest je in je hand houden. Daarna kwam de drugshond. Lief beestje, maar hij jaagde mensen de stuipen op het lijf als hij wat langer bij een tas bleef hangen. Het zou je maar gebeuren. Niemand had drugs bij, dus kon ook ik zoder problemen op de boot. Ik kan mij niet heugen dat ik ooit de grens over ben gegaan in een boot. Weer iets wat ik van de lijst kan afstrepen. Nadat wij over de Caribische zee hadden gesjeesd naar het eiland San Pedro kwamen wij aan bij een klein wit houten hutje. Het ging allemaal op een lekker rustig tempo en de douane leek nauwelijks geintresseerd in al die touristen. Om de hoek zat een klein groen hutje met een hangmat ervoor dat functioneerde als een politiebureau. Er gebeurd denk ik niet zoveel. Ik had een uur om even het eiland te verkennen, voordat de boot verder ging naar het eiland Caye Caulker. De prijzen waren een stuk hoger dan Mexico en de bevolking is een stuk diverser. Ik zag voornamelijk creolen en mensen van Maya afkomst. Zoals gewoonlijk was het weer moeilijk een werkende bankautomaat te vinden. Dit blijft een terugkerend probleem en het is maar goed dat ik dan een world visa heb die overal werkt. Het eiland is vrij klein en zag er niet echt mooi uit. Ik was dan ook blij dat ik naar Caye Caulker ging.

In een ander, charmanter, bootje vaarden wij over de Caribische wateren, terwijl de zon langzaamaan in de zee verdween. Op het eiland werden ik meteen naar het hostel gedirigeerd waar ik wilde overnachten voor de komende dagen. Eindelijk kon ik dan mijn tentje opzetten dat mijn oma mij als verjaardagscadeau had gegeven. De laatste keer dat die uit zijn zak was getoverd leek inmiddels al een eeuwigheid geleden. Net voordat het donker werd stond mijn tentje klaar en kwam ik erachter dat een van de ritsen al kapot is. Laat dit nou net de rits zijn die de beestjes buiten de tent moet houden. Ik was behoorlijk gesloopt van de reis en zag er weinig heil in veel te doen die avond. Een Duitser vertelde mij over de openlucht bios die hier twee keer in de week wordt opgezet. Daar had ik nou zin in. Lekker rustig een filmpje kijken. Bij de Chinees haalde ik een lekkere en goedkope burger met frietjes, voordat ik mij naar de bios begaf. Toen de film was afgelopen was qua energie toch echt afgelopen en zonder moeite viel ik op mij yogamat in het veel te kleine tentje in slaap.

Belize is het enige land in Centraal-Amerika waar Engels wordt gesproken en het Engelse dialect dat wordt gesproken klinkt als je gemiddelde Bob Marley liedjes. De Rastafaris zijn hier dan ook goed vertegenwoordigd en zijn stukken vriendelijker dan de gemiddelde Belizean. It's all about love man! Er wonen maar 300.000 in dit land en zelfs een groepje blanke Mennonieten noemt dit land thuis.

Ik besloot met de ochtendzon op te staan. Niet dat ik veel keuze had, want als de zon mijn tentje aanraakt veranderd het langzaamaan in een oven die op braden staat afgestel. Toch wel erg vroeg, maar dat lijkt de laatste tijd steeds normaler te worden. Het hostel is alles behalve schoon en georganiseerd. Ik was graag ergens anders gegaan maar in het dure Belize had ik geen andere keuze. In de vroege ochtend verkende ik het eiland op zoek naar een ontbijt waar ik de komende dagen mee vooruit kon. Gaandeweg kwam ik erachter dat de Chinezen het eiland hebben gekoloniseerd met goedkope toko's. Velen spreken ook geen woord Engels, wat grappige situaties opleverd met de andere lokals. Het blijft echter een rare gewaarwording om de Chinezen met hun stokjes noodlesoep te zien eten in een Caribisch eiland als deze. Ik wist een grote Aemrikaanse familiezak cornflakes te scoren en voor maar liefst $10 belize ( US$5 ) een pak melk te kopen met wat bananen. Het ontbijt is geregeld voor de komende dagen.

Op de weg terug zag ik een aantal mensen protesteren. Ik vroeg een van de lokals waartegen geprotesteerd werd en kreeg een brommerig antwoord. De mensen protesteerden blijkbaar tegen criminaliteit op het eiland, wat natuurlijk niks was in vergelijking met het vasteland, maar wel de toeristen weghield van het eiland. Een nobel protest leek mij en gevoelsmatig leken mijn spullen in hostel Bellas een stukje veiliger. Ik leerde een Amerikaan genaamd Vincent kennen in het hostel en wij besloten naar de The Split te gaan. Caye Caulker was ooit een stukje groter, maar door een orkaan werd het eiland in tweeen gedeeld. Vandaar de naam en hier staat natuurlijk een supergave bar, genaamd de Lazy Lizard. Waar kun je anders in prachtig blauw water zitten met een biertje in de hand?

Vincent en ik genoten van het weer en besloten het bootje van hostel Bellas te pakken om daarmee een stukje te gaan varen. De coordinatie verliep in het begin niet echt goed. Roeien is dan ineens heel moeilijk. Uiteindelijk wisten wij dit beter op elkaar af te stellen en konden wij waren wij eindelijk de stroming de baas. Ons anker was een grote steen met een touw eraan en zo gauw wij een mooi plekje hadden kon deze overboord. Met een fles rum op de boot moest dit wel goed komen. De rumfles moest met geweld worden opengemaakt, maar het doel heiligt de midellen. Vlakbij ons waren mensen in een bootje bezig de vissen te voeren. Daardoor zag ik een pijlstaartrog uit het water springen, nooit gedacht dat deze beesten dat konden! Terwijl de zon onderging dobberden wij lekker rond, pratend over de beleefde avonturen. De zon had een rode gloed wat een dramatisch effect creerde. Dit leven op zee leek mij en ook Vincent zo slecht nog niet. De avond eindigde in een dubieuze bar waar de zwarte dames met de billen schudden a la Caribe! De sfeer was echter onguur en onvriendelijk, dus gingen wij maar even chillen op een dok aan de zee, voordat ik mijn miniscule tentje weer indook.

De nieuwe dag bracht een lichte kater met zich mee. Dat krijg je van goedkope rum. Wij gingen die dag op een snorkeltour met Raggamuffin in de hoop de het mooie rif van Belize te zien. Met een klein bootje vol met Nederlanders en een half dode Vincent werden wij naar de prachtige zeilboot gebracht. Ik smeerde mij meteen goed in, want de zon wint dubbel aan kracht wanneer je eenmaal op zee bent. Ik geraakte in gesprek met alle Nederlanders en de anderen op de boot moesten toen maar dealen met het feit dat er Nederlands gesproken zou worden. Op de eerste stop hoopten wij zeekoeien te spotten, maar helaas waren deze niet aanwezig. Wij gingen meteen door naar het gedeelte waar het koraal domineert. De kleuren van het koraal waren prachtig. Ik heb al veel verschillende riffen gezien, maar deze springt er wel degelijk uit. Paars, geel, groen, blauw je noemt het maar op en dan heb ik het nog niet over de diversiteit van de vissoorten.

Terug op de boot kregen wij een lekkere maaltijd en een drankje, waarnaar wij doorvaarden richting Shark Alley. De naam verraad het al, maar de haaien die hier in overvloed waren zijn verre van gevaarlijk. De Nurse sharks hier zijn zo tam dat de kapitein ze gewoon op kon pakken en wij konden ze dan aanraken. Hetzelfde gold voor de enorme pijlstaartroggen die hier rondzwommen, al checkte hij dan eerst even of de pijl er al uit was. De beste man wist natuurlijk ook wel hoe het met Steve Irwin is afgelopen, crickey mate! Een pijlstaartrog in het bijzonder wist de aandacht te trekken door simpelweg de grootste vis te zijn die er was! Ik wist niet dat een pijlstaartrog groter dan een mens kon worden, wat een joekel zeg. Verder zwommen er nog veel andere grote tonijnachtige vissen rond, genieten dus. Dit beloofde allemaal wel erg bijzonder te worden.

De laatste stop was Hol Chan Marine Reserve, dit was het mooiste gedeelte en ik keek dan ook mijn ogen uit. Het zwemmen hier was een stukje pittiger en de slechte zwemmers onder ons waren behoorlijk irritant. Het koral hier was het mooiste dat ik ooit heb gezien en dvissen die hier rondzwommen hadden alle kleuren van de regenboog. Zo zag ik de groene Murene van de kleine zeemeermin in gevecht met onze gids. Wat zijn dat toch een lelijke en venijnige beesten. Natuurlijk was ook mijn lievelingsdier aanwezig, de zeeschildpad. De eerste die ik zag miste zijn voorste vin het arme beest. Verder leek hij of zij echter lekker rustig door het leven te gaan. Het blijft geweldig om de zeeschildpadden te zien zwemmen, na mijn duik in Akumal had ik niet verwacht zo snel weer dit geweldige dier te zien. Ik wilde het water eigenlijk nog niet uit, maar wij moesten echt terug. Daarbij begon de snorkelbril behoorlijk pijn te doen.

Op de boot kon het feestje nu beginnen. De zeilen werden gestreken en de rum punch werd tevrooschijn getoverd. Laat dat maar aan de Hollanders over om de voorraad op te zuipen boven op het dek. De kapitein zei dat het lang geleden was dat alle rum punch op was gegaan en iedereen had de rum al aardig hoog zitten. Nou ja, iedereen. Vincent lag benedeks te slapen die ouwe lul. De Hollandse mannen besloten te gaan zwemmen naar het dok en ik vetrouwde mijn spullen aan een van de meiden toe. Moet je natuurlijk niet doen met rum op! Ze vergat de Bandana en mijn zonnebrand. De Bandana heb ik nooit meer gezien. Desalniettemin gingen wij met zijn allen naar een leuk restaurant aan het strand, waar de deal bezegeld werd als we gratis rum punch erbij kregen. Ik at een geweldige barracuda steak met rijst in kokosnoot melk. Een glasje rum bleek echter niet genoeg en wij bestelde daarom maar 4 liter extra. Twee Nederlanders hebben die avond boven de pot gehangen vanzelfsprekend, gelukkig was ik het niet!

Het was weer een zware ochtend. Ik zei tegen mezelf dat ik nooit meer zou drinken, ach wie hou ik voor de gek. Ik zag de Nederlanders weer bij The Split. Het was bloedheet en om de vijf minuten doken wij het water in om af te koelen. Nou is dit water niet echt koud, dus het moest wel met enige regelmaat gebeuren. Ik voelde mij wel klaar om door The Split naar het andere gedeelte van het eiland te zwemmen, toch wel enigszins sportief. Ik vond Vincent later weer bij het hostel en wij besloten te gaan vissen. Na harde onderhandelingen met een paar gangstervissers over aas, want alle creolen hier willen praten en gedragen zich als gangsters, gingen wij vissen bij The Split. Ik ving een mooi tropisch visje en ook Vincent toverde er een tevoorschijn. Ze waren echter te klein om te eten. Ik gaf een van de lokale maya kinderen ook wat vistouw en aas wat het jochie veel plezier opleverde. Helaas waren de vissen te klein, dus pakte wij het bootje om daar op grotere vis te jagen. Met de lampjes op de kop gingen wij nachtvissen, een aparte ervaring in zo'n klein bootje. De vissen werden echter niet groter en op een gegeven moment kwamen er alleen maar krabben tevoorschijn.

Ik vond het wel mooi geweest en bestelde bij de Chinees een groot noodlegerecht met gamba's. Ik wilde vroeg naar bed en rond 21:00 lag ik languit in mijn miniscule tentje. Rond een uur werd wakker met een verschrikkelijke jeuk, nog erger dan in Tullum. Dit dreef mij werkelijk tot waanzin en het hield maar niet op! Ik verliet de tent voor een hangmat, maar het werd niet beter. Wat kon het zijn? Na een paar uur kroop ik terug in de tent toen de jeuk wat afnam en ik sliep nog even kort. Natuurlijk was ik gesloopt in de ochtend en daarnaast had het ook nog geregend, waardoor ik een natte tent en handoek had. Ik probeerde ze zolang mogelijk te drogen in de zon, maar de veerboot richting Belize city zou al gauw vertekken. Vincent liep met mij mee en meer dood dan levend klom ik aan boord.

Ik vond het wel mooi geweest in dit land en verlangde weer naar de Spaans sprekende wereld. In Belize city merkte je al meteen dat dit gedeelte van het land linke soep is. De bus naar Guatemala was niet erg comfortabel, maar het had slechter gekund. Er zaten alleen Europeanen, Noord-Amerikanen en Australiers in de bus dus ik hoefde mij niet druk te maken om diefstal. Reizigers onderling zijn meestal wat betrouwbaarder. Onderweg zagen wij nog wat Mennonieten, wat een apart beeld opleverd in dit diverse land. Met hun witte huid en 18e eeuwse kleding pasten zij niet helemaal in het gehele plaatje. Onzettend leuk om te zien, dat wel! Aan de grens mochten wij natuurlijk weer betalen en ik hielp een Canadees genaamd Paul uit de brand door hem wat geld voor te schieten. Zo gauw wij Guatemala inkwamen mochten wij weer betalen en nu zat ik ook zonder dollars en dus betaalden twee Australiers de entree weer voor mij en ook voor Paul. Je reist eigenlijk nooit echt alleen.