Vamos a la playa

Er gebeurd toch altijd wel iets in de bus. Deze keer was het ook niet anders. Zelf heb ik het ooit op de harde manier moeten leren in Thailand, maar in Albanie was ik mij al genoeg bewust van de dieven die graag misbruik maken van de slapende reiziger. Helaas was Jonathan het slachtoffer deze keer. Terwijl hij lag te slapen wist een of andere dief zijn portomennee te stelen met daarin 200 dollar. Gelukkig hield hij zijn pasjes apart. Desalniettemin balen voor hem, dit betekende dat hij zijn creditcard moest gebruiken om zijn Padi te betalen. Wij zaten in Cancun bij de busterminal en ik dacht dat ik hem wel kon opvrolijken met een koffie en een donut. Wij besloten daar om meteen door te gaan naar Playa del Carmen en Isla Mujeres te laten voor wat het was. Vanaaf zouden wij zat worden. In Playa Del Carmen leken de prijzen een stuk hoger dan wij hadden gehoopt. Het strand zag er prachtig uit, maar 14 dollar voor een hostel zat er niet in. Via mijn Ipod vond ik een goedkoop hostel met een zwembad. Dat was wat wij wilden. Ik dook meteen het zwembad in, want ik zweette me te pletter na die wandeling in de hitte. Wij gingen vervolgens naar de Chedraui (supermarkt) en kochten daar eten voor de komende twee dagen en een fles rum met coca cola. De toon was gezet! Ik sprak al gauw met zelfvertrouwen Spaans met de Mexicanen, genieten. Ik profiteer veel van deze gesprekken, want ze geven mij hoop en ik was het zeker niet vergeten de volgende dag. Die avond zou een bizarre wending nemen, maar dat gaat niet op het internet belanden.

Vanzelfsprekend behoorlijk katerig, zweterig en brak. Ik kon alleen maar in het zwembad springen en aan het eitje werken. De rest van de dag was het luieren aan het prachtige strand. Jonathan en ik zagen de lol er wel weer in later op de dag. De hele dag liggen onder een palmboom en lekker een boekje lezen doet wonderen. Voor iedereen die op zoek is naar een gaaf boek, Pillars of the Earth. Ik heb 1000 paginas in een week verslonden. Wij bleven nog een avond in Playa en wisten dat er maar een manier was om door deze marteling te komen. Meer bier en deze keer goedkope Wiskey. Met alle mensen van het hostel keken wij naar hits from the 80´s en 90´s. Prachtig en wederom dook iedereen de clubs in. Deze avond was wat minder succesvol, maar ik heb weer lopen dansen op zijn Mexicaans met een oudere tante. Tot twee keer toen stootte iemand mijn biertjes om en toen had ik er wel genoeg van. De rest was ik toch al kwijt en ik zou ook de weg kwijt raken die avond. Ik wandelde een uur door de straten van Playa tot ik het vond. Ergens in het midden belande ik nog in de travestietenwijk, wat dan wel weer grappig was. Eindelijk in bed, ik kon geen druppel meer zien.

Natuurlijk weer kleddernat wakker. Jonathan kon even gaan uitleggen waar hij heen was verdwenen en ook hij had die avond meer dan een uur verdwaald rondgelopen. Het was zeker weten tijd om te gaan, dus wij pakten de bus naar Tullum. Wij vonden een goed hostel genaamd de Wearytraveller, waar het ontbijt gratis was en hoe langer het verblijf hoe goedkoper. De kamers waren echter niet al te best, maar de sfeer loog er niet om. Hangmatten, een grote tafel, livemuziek en optredens. Een gezellige boel dus. Vanuit dit dorpje was een hoop te beleven. Jonathan ging voor zijn Advanced Padi duiken in de mooie Cenotes waar ik eerder over vertelde. Ik keek vooral uit naar het prachtige strand en zwemmen met de zeeschildpadden in Akumal. Maar eerst ging ik toch echt een nacht in de hangmatten liggen.

Het kamertje waarin ik wakker werd leek wel een oven. Ik had een verschrikkelijke nacht achter de rug, het leek wel of ik constant gebeten werd door iets. Jonathan had precies hetzelfde. Mijn gratis onbijt wist ik goed te verknallen. De pannekoeken zagen eruit als een grote klont boter, daar moet ik toch echt wat meer op oefenen. Het geluk van Jonathan hield maar niet op. Zijn benen zaten onder de rode bultjes, honderden. Met het uur leken het er meet te worden, dus dwong ik hem om naar de doktor te gaan. Daar bleek dat hij gebeten is door een insect dat infecties veroorzaakt en hij kon meteen antibiotica kopen om de hoek. Ik begaf mij naar het strand en leerde daar de Spaanse Monica kennen. Het hostel regelde tweemaal daags een gratis bus en binnen no time waren wij op een van de mooiste stranden die ik ooit heb gezien. Parelwit, weinig toeristen, palmbomen en helderblauw water. Dit was wel erg bijzonder. Ik deed wat Yoga op het strand en smeerde mij goed in. Monica daarentegen leek wat plekjes te zijn vergeten en zag er al gauw zo rood uit als een kreeft. Het einde van de stranddag kenmerkte zich met voldoening en verdiende wel een cerveza.

Natuurlijk wilde ik ook wel wat ondernemen, dus ging ik met Monica naar Akumal om te snorkelen met de zeeschildpadden. Ik huurde de snorkelspullen en nam een bus naar dit dorpje. Wij vroegen wat lokaal advies en doken met volle moed het water in. Ik zag een hoop vissen, maar niet het dier waarvoor ik kwam. Monica had evemin succes. Na twee uur gaf ik de hoop voorlopig op en besloot terug te zwemmen, maar juist op dat moment zag ik onder mij iets bewegen. Daar was het groen ogende wezen dan en ik had niemand om mij heen. Dit was perfect, ik kan het niet anders zeggen. Het moment dat de zeeschilpad omhoog ging voor lucht was fenominaal. Ik wist tien minuten met het dier mee te zwemmen dat zich rustig door het heldere water bewoog. Ik wilde Monica roepen, maar die was te ver weg. Haar dag zou helaas zonder succes aflopen. Wij besloten weer lekker te genieten van het strand met een cerveza in de hand. Hier waren allerlei prove stranden, dus tot twee keer toe werden wij weggestuurd. Ach, wij hebben lang genoeg van de stoelen mogen genieten. De dag had nauwelijks beter kunnen verlopen.

Naast ons hostel was een heerlijke Mexicaanse toco. Goed en goedkoop eten en daar was ik dan ook meestal te vinden voor het avondeten. Het hostel was ontzettend levendig en dat resulteerde in een hoop gezellige avonden. Ik leerde allerlei nieuwe vrienden kennen. Ben uit Australie, Stephan en Maria uit Duitsland en Tim uit Amsterdam vormde het gezelschap en wanneer Jonathan klaar was met duiken kwam hij er ook gezellig bij. Wij hadden nog een gezellige stapavond, voordat wij de dag erna ons naar de ruines van Tullum begaven. Iedereen was brak en ruine moe, maar wij gingen door. Ik kan niet ontkennen dat het uitzicht bijzonder was. Dit was de vakantieplek voor de Maya´s geweest. Iedereen wilde echter na een halfuur al lekker naar het strand en dat deden wij dan ook, want niemand kan je wat verplichten. Eenmaal op het strand constateerden wij dat er iets anders was. Het water was enorm vervuild met papier en plastic.Wat was er in godsnaam gebeurd? IK was niet van plan te gaan zwemmen met al die rotzooi in het water. Ik legde mijn strandhandoek neer, zette mijn ipod op en genoot van mijn Caribische held Bob Marley. De rest deed hetzelfde want iedereen sliep een paar uur rustig onder de schaduw van de palmbomen.

De dagen kwamen een beetje ten einde en ik was eraantoe om dit prachtige land dan eindelijk te verlaten na zoveel maanden hier te hebben doorgebracht. Totdat ik het toeristische gebied bereikte kon ik stellen dat Mexicanen enorm vriendelijke en behulpzame mensen zijn. Al het geweld dat hier voorkomt treft vooral de Mexicanen zelf en ik heb mij dan ook niet onveilig gevoeld. Met een goed gevoel over mijn tijd hier en na afscheid te hebben genomen van mijn goede vriend Jonathan stapte ik op de bus naar Chetumal, vanwaar ik de grens over zou steken. Ik had nog lekkere bananenpannekoeken gebakken, maar ik was weer is stom genoeg deze op het station te vergeten. In Chetumal at ik nog wat fruit met een rare Amerikaan. Hij bleek geen stempel in zijn paspoort te hebben wat natuurlijk betekent dat je moet betalen. Vanuit Chetumal namen wij de veerboot (gewone boot) naar San Pedro en Caye Caulker in Belize. IK betaalde de dubieuze port tax, die schijnbaar elke dag anders is en stapte aan poort. Adios Mexico, u bent goed voor mij geweest.