Swimming with the Whale-sharks in Isla Holbox

Het wachten op de bus duurde lang. Heel lang, maar toen die er eindelijk was bleek ik niet goed voorbereid. Ik vergat even dat de bussen the airco altijd op -10 zetten en ik was mijn fleece in de tas vergeten. Dit moest ik dan maar even uitzitten er zat niks ander op. Rond vijf uur in de ochtend arriveerde als een ijsje in het hete plaatsje Chiquila. Ik ontdooide al snel en wachtte in het donker op de veerboot naar het eiland Isla Holbox. De zon kwam al langzaam op toen ik op de boot zat. De hemel kleurde roze en paars, bijzonder dacht ik bij mijzelf. Eenmaal op het eiland was het zoeken naar een hostel. Ik had twee opties, maar koos voor diegene die er het schoonst uit zag en meest dichtbij was. Ik liep met mijn wandelschoenen door de grote waterpoelen op de zanderige wegen. Net cement, maar ik was niet van plan om zo'n taxi golfkarretje te nemen. Rond 6:00 uur was ik bij het hostel,maar de receptie was helaas niet afgesteld op de veerboot tijden. Dit betekende dat ik nog drie uurtjes extra kon gaan wachten. Nou dat kon er dan ook nog wel bij. Ik besloot op het dak te gaan liggen in een van de hangmatten terwijl ik de zon op zag komen en de prachtige witte stranden van het eiland kon aanschouwen. Natuurlijk viel ik in slaap en ik werd om 9:30 wakker van de brandende zon. Ik kon dan eindelijk inchecken en begaf mij naar de kamer waar een Colombiaan genaamd Jonathan als enigste resideerde. Ik liep even naar de badkamer en achter de deur zag ik een zwarte schorpioen zitten. Daar ga je toch niet lekker naast zitten dus met mijn flipflops greep ik het kleine monstertje vast en dirigeerde hem uit het raam. Jonathan en ik besloten een ontbijtje te scoren, maar veel eettentjes waren dicht of te duur. We dachten een betaalbare te hebben gevonden, helaas was het je reinste oplichterij. Ik kreeg drie tostadas en 6 stukjes fruit. Dit gaat toch echt niet gebeuren dacht ik en na lang geklaag en aandringen kreeg ik iets meer fruit. Daar gaan we niet meer heen dacht ik. Met mijn nieuwe Colombiaanse vriend maakte wij er een stranddaje van. Bloedheet, zelfs in het water. Maar ach, een heleboelzonnebrand erop gooien en dan komt het wel goed. Inmiddels gaf ik zelfs het dragen van flipflops op. Lopen op dit eiland is te chill daarvoor, gewoon op blote voeten het eiland bewandelen. Het eiland is klein er was niet zoveel te doen. Alle bankautomaten waren buiten dienst en zouden dat nog drie dagen blijven. Heel handig zonder geld op een eiland. Wij deden het rustig aan in chiller then thou Isla Holbox. Wat een luiheid. De avond werd dan ook besloten met twee grote literflessen Sol bier op het dak in de hangmatten. Pura vida no? Voor wij naar bed gingen keken wij al uit naar de dag erna, want we hadden een snorkeltrip geboekt met niks minder dan de gigantische walvishaaien die in dit gebied rondzwemmen.

Het kon ook niet anders dat wij op deze dag onzelf hadden verslapen. Gebeurd me nooit en het was maar tien minuten. Desalniettemin, was de boot weg. Balen, zeg! In het hostel was het wachten tot de mensen van de receptie terug waren dus wij aten even ons ontbijt, terwijl wij flink baalden van onzelf. Morgen was er echter weer een nieuwe dag, dus zolang wij niet teveel bij hoefden te betalen was het goed. De operators lieten ons echter wel de hele dag wachten tot wij een goed antwoord kregen op deze vraag. Pas laat in de avond kwamen wij erachter dat er nog 100 pesos bijbetaald moest worden voor een toch al vrij dure tour.Als tijdverdrijf besloten wij langs het strand te lopen naar het gedeelte dat niet bewoond was. Daar wachtten een diverse flora en fauna, waar ik toch niet op had gerekend. De leguanen zaten overal aan het parelwitte strand waar er maar schaduw was. In het water zag ik de roze flamingos en vreemde deegkrabben. Bijzondere beesten van lichtgroene hagedissen tot wel tien verschillende soorten vogels. Los van een paar irritante golfkarretjes was het erg rustig hier. Toch wel genieten dus. Na een lange wandeling terug aten wij nog wat vis en deden het rustig aan die avond. Wij gingen ons echt niet nog een keer verslapen, voor geen goud!

Dan eindelijk was het zover, zwemmen met deze kolossen van de golf van Mexico. Met een golfkarretje werden wij twintig meter verderop gedropt, ja luieheid is een zegen hier, en stapten wij op de boot. We waren nog geen kilometer van de kust toen dolfijnen onze boot omringden. Een stuk of twintig maar liefst aan alle kanten. Dat was wel kicken, wat een begin. Het was twee uur varen naar de locatie en ik kan je vertellen, het was geen fijne rit. Mijn organen leken met elke harde klap die de boot op de golven maakte via mijn neus en oren het lichaam te verlaten. Het hart in je keel hebben kreeg ineens een andere betekenis. Twee uur lang van die klappen moet toch wel een negatief effect hebben op je lichaam. Als je echter een touw vasthield aan de voorkant van de boot kon je de klappen met je benen opvangen. Dat was toch wel wat beter, maar je handen moesten het dan ontzien dus ik moest het maar uitzitten. Gelukkig had ik geen last van zeeziekte, zoals een Belg die het leven even niet meer zag zitten. Eenmaal op de locatie zag je menig toerist over de boot hangen die het ontbijt er van die ochtend uitgooide.

Het grote werk zou nu echt beginnen. De snorkels konden op, de vinnen mochten aan en een reddingsvest moest aan. Wij werden omringd door boten en je zag de walvishaaien overal zwemmen. Ik en Jonathan doken er als eerste in. Wat een joekel dacht ik. Ik zwom zo hard die kant uit dat het water mijn snorkel inkwam, maar alsof ik zelf een walvis was blies ik dit gedreven door enthousiasme makkelijk uit. Ik zag voornamelijk de achterkant van de walvishaai en doordat ik werd afgesneden door een lomperik met een camera kon ik het beest niet meer bijhouden. Gelukkig voor ons hadden we nog een tweede duik. Met de kick nog in het bloed sprong een kwartiertje later het water weer in en toen ik naar rechts keek zag ik dat een walvishaai recht op mij afkwam met een open bek. Aan de kant, aan de kant was alles wat ik dacht. Ik was niet bang, want deze goedaardige reuzen wilden mij ook het liefst ontwijken. Door deze situatie zwom ik zo vlakbij, dat ik het in de ogen kon kijken. Wat een kleine oogjes voor een beest van elf meter. De patronen die het lichaam van de walvishaai kenmerken zijn belachelijk mooi onder water. Je realiseert je ook dat walvishaaien onder water toch echt groter zijn dan boven water. Dit is wat je noemt een unieke ervaring, ik wist lang met deze mee te zwemmen en wij hadden het geluk dat nadat wij kwijt waren er nog een achteraan kwam. Jonathan, ik en de jonge gids waren alledrie even enthousiast. Deze dag kon al bijna niet meer kapot.

Tevreden klommen wij op de boot en wachten tot iedereen zijn beurt had gehad. Daarna vaarden wij naar de plek waar de gidsen normaal vissen als het walvishaaien seizoen voorbij is. De ene na de andere tropische vis werd uit het helderblauwe water getrokken. Ik ving niks, maar dat maakte mij eigenlijk niet zoveel uit. Ik lag toch vooral lekker te koken in de zon. Met de vangst binnen, gingen wij naar een lagune. Deze ervaren vissermannen bereiden de vis voor terwijl wij die harde klappen maakten met de boot. Levensgevaarlijk dacht ik met die grote messen. De flamingos en pelikanen zaten overal in dit gebied. Het was nog een graadje warmer en ik begon toch echt mijn lichaam te bedekken voor de gevaarlijke zon. Het typische gerecht, genaamd ceviche was naar ongeveer een halfuur klaar. In de schaduw van de boot at ik dit gerecht dat bestond uit rauwe vis en limoen. De meeste mensen zochten ook beschutting, behalve natuurlijk de witte Engelsen die blijkbaar denken dat de zon van hun lichaam afketst. Wij kregen ook nog een lekker biertje en nadat iedereen zijn maaltijd genuttigd had gingen wij terug naar het eiland. Wij hoorden ook het treurige nieuws dat dit prachtige reservaat was opgekocht door een rijke corrupte Mexicaan en die zou er allemaal hotels op bouwen om dit prachtige gebied te verpesten. Een van onze oudere gidsen die tevens een visserman was maakte al de grappige opmerking dat hij zijn granaten klaar heeft liggen. Prachtige vent! Bij het hostel deed ik nog wat yoga, waarnaar ik met Jonathan in een hoog houten hutje klom op het strand. Wij dronken ons biertje bij zonsondergang en wij konden hier zonder gebeten te worden nagenieten van deze geweldige dag.

Bij dageraad verlieten wij het eiland met een heleboel pijn in de rug. Die klappen hadden de spieren flink laten werken. Jonathan en ik zouden nog gezamenlijk verder reizen. Op de veerboot speelden iemand e titanic tune met een verschrikkelijk keyboard geluid. Goed idee dacht ik, tart maar met het lot. Toen de man ook nog geld vroeg kon ik hier toch echt geen bijdrage aan leveren. Ik had graag een rustig ritje gehad zonder angst. Nu gingen wij dan maar naar Cancun en dan zagen wij wel waar de volgende destinatie ons zou brengen. Lekker om te kunnen gaan en staan waar je wil.